Let's have a talk - part II

In een moordend tempo rende Blackkit langs de grenzen van het kamp. De adrealine schoot nog steeds door haar lichaam. Ze wist dat Wind nu met Ember aan het praten was, zoals afgesproken, en dat zij als haar deel van de afspraak met Hazelpaw moest praten. Windpaw had gezegd dat hij waarschijnlijk aan het trainen was, en dus zou ze op hem wachten als hij daar van terug kwam.
Het duurde even, maar toen zag ze in de verte een bekende vacht. Ja! Daar was hij. Blackkit snelde zich naar de uiterste rand van het kamp, en wachtte hem daar trappelend op. "Hazelpaw!" riep ze, net iets te vrolijk. Ze slikte meteen en haalde eens diep adem. Ze moest relaxed overkomen, alsof er niks aan de hand was. Dat was lastig, want haar gedachten schoten steeds naar het gesprek dat Wind en Ember nu hadden. Wat zou daar gezegd worden?

De jonge apprentice kwam net terug van de jacht. Hij had de stapel met prooi nog niet bereikt toen Blackkit hem plots riep. Even wenkte hij twijfelend met zijn oortjes, niet wetend waarom ze hem eigenlijk plots riep. Hij kende haar dan ook niet zo heel goed, ook al had hij nog samen met haar 5moons samengeleefd in de nursery. Hazelpaw legde zijn bundeltje prooi neer voor zijn poten en knikte kort naar haar ter begroeting. "Blackkit?" mompelde hij kort en tilde vervolgens zijn prooien weer op, waarna hij naar de prooistapel liep. Hij wenkte kort met zijn staart, als teken dat ze hem mocht volgen. Hij wilde gewoon die prooien kwijt, voordat iemand anders met de eer weg zou lopen.

Gelukkig. In ieder geval herkende Hazelpaw haar nog. Hij liep verder, maar zijn teken was duidelijk, en Blackkit volgde hem braaf. Ze wachtte tot hij ze op de prooistapel had gegooid en grijnsde daarna breed naar hem. "Hoe is het met je?" vroeg ze vrolijk, terwijl ze samen naar de rand van het kamp liepen, waar ze wat meer privacy konden vinden. De prooistapel was vrij bevolkt, omdat iedere kat wilde profiteren van de prooi die de apprentices net binnen hadden gebracht. "Mooie vangst trouwens," complimenteerde ze hem.

~ Voor het geval dat je het al gelezen had, ik heb hem herschreven Razz

Nadat de kater zijn prooi op de stapel gegooid had, draaide hij zich naar het poesje om, wie één moon jonger was dan hem. Haar brede grijns was hem niet ontgaan, maar voorlopig zei hij er maar niets over. "Hoe is het met je?" Even haalde hij zijn wenkbrauw op. Waarom vroeg ze dat nu weer? Hij volgde haar naar de rand van het kamp, maar zorgde er zelf wel voor dat ze niet uit het zicht waren van andere clankatten. "Mooie vangst trouwens," "Dankje." zei hij direct met een glimlachje. "Het was niet veel, maar met die sneeuw is het ook wel moeilijk om ze te vinden." mauwde hij al wat losser en richtte zijn oortjes nieuwsgierig naar voren. "Waarom zitten we eigenlijk aan de rand van het kamp, als we evengoed voor de apprentice den kunnen gaan zitten?" merkte hij plots op. Hij was niet dom en merkte zulke dingen wel snel op. "Wat wil je me zeggen, dat de rest niet mag weten?" Zijn ogen werden plots wat groter. "Otterkit is toch niet terug ziek hé?!" Als zijn zusje weer ziek was, wilde dit zeggen dat ze weer een Moon moest wachten voor ze apprentice zou worden, iets wat hij helemaal niet zag zitten. Dan zou ze sowieso weer bij hem komen klagen.

Het was lastig om dit gesprek nonchalant te laten verlopen. Zij en Hazelpaw waren niet best friends, dus ze kon hem niet gewoon nonchalant vragen naar zijn liefdesleven. Hoe moest ze de info onopvallend uit hem krijgen? "Misschien is in de den gaan zitten wel een beter idee," grinnikte ze. De opmerking meende ze. Het was hier buiten best wel koud. "Het lijkt me inderdaad best lastig om te jagen nu. Maar des te beter deze vangst." Blackkit schrok wel van Hazelpaw's reactie over Otterkit. Ze had de poes een tijdje geleden ontmoet, maar ze had toen gezegd dat ze al apprentice was. Had ze daarover gelogen? "Ik wist niet dat ze nog een kitten was! Ze stelde zichzelf voor als Otterpaw, maar zei dat ze nog geen mentor had," vertelde ze hem. "Is ze zo lang ziek geweest dat ze nu nog een kitten is?" vroeg ze, oprecht benieuwd.

De jonge apprentice glimlachte even bij haar opmerkingen en knikte kort instemmend. "Ik wist niet dat ze nog een kitten was! Ze stelde zichzelf voor als Otterpaw, maar zei dat ze nog geen mentor had," Hazel hield even z'n kopje scheef bij haar woorden. "Ze kon er niet tegen dat ik eerder apprentice werd als haar, daarom heeft ze liever niet dat ik haar roep bij haar 'kittennaam'." "Is ze zo lang ziek geweest dat ze nu nog een kitten is?" "Ze heeft greencough gehad toen de 6moons werd." mompelde hij en kneep even zachtjes zijn oogjes dicht. "Maar hierover wilde je me niet spreken zeker?"

Blackkit knikte begrijpend. "Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Ik heb geen siblings.. of nja.." Ze slikte. Waarom werd ze hier ineens, zo voor de eerste keer, emotioneel van? "Niet voor zover ik weet. Maar ik kan me voorstellen dat als ik een broer of zus zou hebben, ik het ook niet fijn zou vinden. Ik kan nu ook niet wachten tot ik apprentice ben." Gelukkig maakte de gedachte aan komende ceremonie haar wel vrolijk.
"Maar nee," glimlachte ze. Het was lastig om nu weer een nonchalante houding aan te nemen. "Zeg, Hazel. Ik vroeg me af, en vergeef me dat ik degene ben die dit vraag, terwijl wij elkaar helemaal niet zo heel goed kennen, maar.. Ik vroeg me af," Ze merkte dat ze bloosde. Oh god, dat was awkward. Nu leek het net alsof wat ze nu zou gaan zeggen op haar zou gaan slaan! "Of je misschien iemand.. wel ziet zitten. Als je snapt wat ik bedoel."

De apprentice knikte kort op wat Blackkit zei en hield zijn blik op het poesje gericht. Ze leek tranen in haar ogen te hebben, maar deze werden al snel weg geknipperd. Hij zei er maar niets over. "Niet voor zover ik weet. Maar ik kan me voorstellen dat als ik een broer of zus zou hebben, ik het ook niet fijn zou vinden. Ik kan nu ook niet wachten tot ik apprentice ben." De kater glimlachte even bij wat ze zei en spitste zijn oren direct toen ze verder ging. "Of je misschien iemand.. wel ziet zitten. Als je snapt wat ik bedoel." Hij wenkte even twijfelend met z'n oortjes. Natuurlijk zag hij iemand zitten, maar dat wilde niet zeggen dat hij zoiets zou toegeven. "Waarom zou ik me daar nu mee bezig houden?!" mauwde hij direct en richtte een bijna geïrriteerde blik op de kitten. Hij was de laatste tijd dan wel vriendelijker tegen iedereen en alles, maar dat wilde niet zeggen dat zijn 'vorige' karaktertrekken verdwenen waren. Hij zwiepte even kort met z'n staart om wat meer kracht achter zijn woorden te zetten. "J-je kunt je beter moeien met je eigen leven." gromde hij kort. Hij wist helemaal niet hoe je over zulke dingen moest praten, laat staan dat hij met haar kon praten over zoiets. Hij zou nu gewoon alles doen om de vragen te ontwijken.

Het duurde even voordat Hazelpaw antwoord gaf, maar uiteindelijk bromde hij een antwoord. Blackkit schrok een beetje van zijn reactie. Ze kende Hazelpaw als een onwijs vriendelijke kater, en had nooit zijn oude karaktertrekken meegemaakt. Dit kwam voor haar compleet onverwacht. Je kunt je beter moeien met je eigen leven. Dit was waar ze bang voor was. Ze kende hem nauwelijks. Hoe moest ze dit gesprek luchtig voeren? Ze probeerde te glimlachen, en voor haar gevoel lukte dat prima. "Ik snap wat je bedoelt," gaf ze toe. Ze nam weer een wat meer ontspannen houding aan. "Maar geloof je me als ik zeg dat dit voor een goed doeleinde is?" Ze moest zijn vertrouwen zien te winnen, anders zou ze nooit verder komen.

Hazel's oren lagen nog steeds half in z'n nek toen het poesje een poging deed om te blijven glimlachen. "Ik snap wat je bedoelt," Hij draaide even met z'n oogjes en zette zich vervolgens toch maar gewoon neer. Zijn oren stonden al wat rechter, maar je kon nog duidelijk zien dat hij geïrriteerd was geraakt door haar eerdere vraag. "Maar geloof je me als ik zeg dat dit voor een goed doeleinde is?" Hazel richtte zijn blik direct terug op Blackkit. "Wat is je goede doeleind dan?" vroeg hij direct.

Blackkit draaide haar oren rond, om te checken of Windpaw niet in de buurt was. Ze had haar beloofd niks te vertellen, maar ze leek in deze situatie wel te moeten. Haar brein draaide overuren om te bedenken hoe ze er onderuit kon komen. "Ik ben bang dat ik beloofd heb dat geheim te houden.. Maar ik kan je verzekeren dat je er snel genoeg zelf achter zult komen," zei ze, zijn draaiende ogen negerend. Ze wilde zo graag dat dit zou werken, ook al kreeg ze het gevoel dat Hazelpaw haar minder en minder mocht. Wat was ze toch een goede vriendin dat ze dat er voor overhad om een vriendin te helpen. "Dus wil je asje asjeblieft helpen? Ik beloof je: het wordt leuk!"

"Ik ben bang dat ik beloofd heb dat geheim te houden.. Maar ik kan je verzekeren dat je er snel genoeg zelf achter zult komen," Hazelpaw richtte zijn oortjes nu nieuwsgierig naar voren. Geheim? Wel, dit was interessant. "Dus wil je asje-asjeblieft helpen? Ik beloof je: het wordt leuk!" Hij keek haar nog even twijfelend aan en liet zijn blik even over het kamp gaan. Hij zou haar hints geven, maar geen naam. Hij zou niet toegeven aan haar. "Ik zie wel iemand zitten," mompelde hij. "Ze is geen kitten meer." voegde hij er nog aan toe. Stel je voor dat het Blackkit was die op hem viel, endat ze het gewoon aan het voorstellen was als een geheim van iemand anders. Als het dat was, dan was ze echt wel een fox-dung.

~ Ik ben heeel erg benieuwd wat er precies onder fox-dung stond xDD

Hazelpaw's ogen gingen wat wijder open staan, en Blackkit haalde opgelucht adem. Had ze de juiste snaar geraakt? Het leek van wel, want hij leek wat opener te praten. Ik zie wel iemand zitten, gaf hij toe. Blackkit's hart maakte een sprongetje. Mooi! En ze was geen kitten meer, dus dat vergrootte al de kans dat het Windpaw was. "Oke, top!" lachte Blackkit. "Ik neem aan dat je niet wil vertellen wie het is?" vroeg ze voorzichtig, maar met nog steeds pretlichtjes in haar ogen. "Het zou het proces... versnellen.. als ik een naam zou weten. Maar ik snap het volledig als je het niet wil zeggen." Zij zou het ook niet snel toe willen geven aan iemand. De enige die op dit moment wist van haar gevoelens voor Emberpaw, was Windpaw, maar dat was haar beste vriendin en zus van Ember, dus natuurlijk had ze het haar verteld.

"Oke, top!" De kater liet even een flauw glimlachje zien toe Blackkit lachte. "Ik neem aan dat je niet wil vertellen wie het is?" Hij wenkte kort met z'n oortjes. De enige kat waar hij eigenlijk constant mee omging was Windpaw, dus eigenlijk was het wel heel erg duidelijk wie het was. "Het zou het proces... versnellen.. als ik een naam zou weten. Maar ik snap het volledig als je het niet wil zeggen." Hij schudde zijn kopje. "Je hebt hints genoeg gekregen." grijnsde hij kort en richtte zijn blik even op de apprentice den.

~ Hee, Black heeft wel meer vrienden dan alleen Wind :c

"Nou, nou, hints zou ik het niet willen noemen. Ze is een apprentice, oh wacht!" Ineens bedacht Blackkit zich iets dat natuurlijk heel goed mogelijk zou zijn. "Het is toch wel een zij, toch?" Wie weet had Hazelpaw wel een oogje op Lurkingpaw ofzo, of Dauntpaw. Een gniffel ontsnapte uit Blackkit's bek. Dat zou ze wel heel grappig vinden - wel ook heel pijnlijk, voor Wind.

Onderwerp: Re: Let's have a talk - part II