I'm big enough! | Open

Jaloers. Ja, ze zou het nooit toegeven, maar ze wist dat ze het was. Ze wilde ontzettend graag apprentice zijn. Ze was jong, jonger dan anderen. Dat was stom. Maar ze kende inmiddels kits die alleen maar verlegen in de nursery zaten. Pff, was zij even blij dat ze Pandakit als zusje had. Samen zouden ze geweldige apprentices worden, de beste! Echokit had haar kopje dus hoog geheven terwijl ze in de sneeuw voor de nursery zat, en grijnsde er voldaan bij.

Toen er een andere kitten aan kwam lopen keek Echo even naar haar. De poes was ouder, veel ouder dan zijzelf. En groter ook. Echo rekte haar rug op het langst, maar ze kwam niet boven de tabby poes uit. "Yo," miauwde deze nu. "Hallo," groette de jongere kit. Wat was deze poes groot! "Jij bent vast bijna apprentice." merkte het gevlekte poesje op. Met een beetje jaloezie in haar blik keek ze naar het lichaam wat zo'n vijf centimeter boven haar uitkwam.

Ja, hier weg. Dat zou Echo ook geen probleem vinden. Kittens lagen toch zeker in de nursery omdat hun moeders hun kroost nog even bij hen wilden houden? Nou, zij had toch geen moeder. Ze kreeg melk bij een andere queen. Maar zodra ze vlees kon eten... Wat zou ze dan nog in de nursery moeten? Ze zou per direct apprentice worden. Zij wist nu nog niet dat je daar niets over te zeggen had. Zeker niet als kit. "Jij had ook even genoeg van daarbinnen zitten?" Nee echt? "Nee hoor, ik vind het heerlijk daarbinnen!" piepte Echo, met een stemmetje waar sarcasme vanaf droop. Het was toch duidelijk? Daarbinnen zat het vol van zeurende kits. Zelfs de kits van drie moons hadden wat te zeuren als zij met hen schijnvocht. Zielig. Gewoonweg zielig.

De deels zwarte kit grijnsde toen de tabby lachte en mee leek te spelen. "Oh, heerlijk!" reageerde ze. "Vooral die geur, fantastisch!" De oudere kit had gelijk. De muffe zweetlucht was vreselijk daarbinnen. De geur van melk was het enige wat haar uit zichzelf naar binnen deed gaan. Verder... Nee, de nursery was niet haar plek. Het stonk er en was er rumoerig, en bovendien viel er niks te beleven. Zij wilde avontuur, en ze wilde dingen leren. Hoe werd ze anders de beste apprentice ooit?

De gevlekte kit kreunde. "Neem me mee naar de apprentice den, alsjeblieft," Ze was haast vergeten dat zijzelf hier nog vijf moons lang moest blijven. "Ik mag vast wel eerder apprentice worden... Ik ben er klaar voor wanneer het kan!" Het had totaal geen zin om dit aan de andere kit te zeggen, maar iedereen moest weten dat ze sterk genoeg was om apprentice te worden. Ze was halfclan, was haar verteld, en dus moest ze dubbel zo sterk, dubbel zo dapper en dubbel zo loyaal zijn. Ze moest laten merken dat ze haar clan altijd zou dienen, halfclan of niet.

Uh... Mee uit de nursery? Dat kon ze zelf wel hoor. "Hoeft niet. Zelf kan ik ook uit de nursery," wees Echokit de tabby terecht. Toen kreeg ze te horen dat je niet zo vroeg apprentice kon worden fronste. Waarom niet dan? Ze hapte pas naar adem toen de oudere poes vertelde dat je zelfs verlaat apprentice kon worden. "Echt?!" Wat vreselijk! Nog langer in de nursery moeten zitten! De gevlekte poes moest er absoluut niet aan denken. Maar zij was klaar om apprentice te worden, at any time. Maar wist Shrewstar dat wel? Oh help, wat moest Echo nu doen?! "Ik ben er klaar voor hoor!" piepte ze.

Niet zelf uit de nursery dus? Dat zouden ze nog wel eens zien? Echo was zoiezo de allereerste kitten die in haar eerste maan buiten de nursery was gegaan. Nou ja, ze was slim genoeg om er niet meer tegenin te gaan. Ja, de andere kit was er vast ook klaar voor. "En waarom worden kits van zes moons dan wel beoordeeld?" vroeg ze zuur.

- Het ging per ongeluk :c xD

Wacht. Dus als je niet volwassen genoeg was, werd je geen apprentice? Goed. Dan was Echo vanaf nu volwassen. Nu meteen. Maar die Tallshadow... Wat was hij dan voor een rare kat dat hij zich niet aan de regels hield? Dat moest je toch gewoon niet doen? "Nou, ik wil graag op tijd weg uit dit ding," Dit ding duidde op de nursery, wat nu nog het dak boven haar kop betekende. Oh Starclan, waren trainingen zo zwaar dan? "Zijn trainingen zo zwaar? Je leert toch gewoon vechten en jagen." wuifde ze dat weg. Zo jong onderschat je die kunsten nog.

Oké, misschien had ze wel gelijk. Ratten en gevaarlijke vogels kwamen nog wel eens voor in het bos. Als jonge kit... Echo gaf het toe. Voor deze ene keer. Maar een hele dag trainen, dat kon ze makkelijk aan! "Ik kan best een hele dag trainen!" Nee, ze onderschatte de training niet, maar zij was niet zo'n kat die zomaar opgaf. Zo'n kitten die bij de poot zonder klauwen langs zijn vel ging huilen bij zijn moeder. Zo was ze niet. "Ik ben nooit moe," Oké, de gevlekte poes had een kittenachtige zijde. Ergens diep verstopt. Dit was bijvoorbeeld zo'n typische tekst. Later zou ze wel geconfronteerd worden met de feiten.

Jaja, ze geloofde het. En waarom knipoogde ze dan? En waarom lachte ze? Echo duwde haar lipjes wat naar beneden, en haar ogen trokken ook wat omlaag. Ze keek nu best kwaad, maar toen kreeg ze een bevestiging van haar eigen gedachten. "Jep! De aller-allerbeste!" Nu bleek de bruine tabby er toch nog iets op tegen te hebben. "Beter dan jij, hoor! Maar jij bent dan vast al warrior..." pruilde ze uiteindelijk. Liet de poes haar weer alleen in een den met allemaal zeurkousjes. Ach, ze had Panda nog...