Snow attack! [ Blackkit ]

Toen het poesje Lurking voor een chagrijnige drol uitmaakte, lachte ik even kort. Kennelijk had ze hem ontmoet. 'Ja die ja.' Bevestigde ik grijnzend. Het deed me ergens ook goed dat Black en Lurking niet heel goed bevriend waren, ofzo. Ergens zou ik dat .. heel stom vinden. Waarom wist ik ook niet helemaal. Misschien omdat ik Black dan ooit zou moeten dwingen om te kiezen? Ach ja, het was zo te horen niet het geval dus hoefde ik er mijn kopje ook niet over te breken. Vervolgens ging Black met een oprechte blik verder. Ze bevestigde dat ze inderdaad maar een grapje maken, gelukkig maar. Ik zou het echt heel erg stom vinden als Black me expres wilde kwetsen. Het kwam niet zo vaak voor dat ik zo gemakkelijk omging met iemand die gaan familie was. Toen Black verder ging en uitlegde dat het haar niets uitmaakte en dat ze het juist heel knap van me vond dat ik die kater zo had afgeschud, glimlachte ik even. 'Meen je dat?' Maude ik glimlachend. Herken niet zo vaak voor dat iemand trots op míj was. "Kom op, je mag best een beetje trots op jezelf zijn. Kijk hoe leuk je bent!" Sloot de tabby af. Weer glimlachte ik van oor tot oor. Haar woorden hadden me echt opgevrolijkt. 'Dankje.' Reageerde ik. Vervolgens maakte ik aanstalten om op te staan. Genoeg sentimenteel gedoe, tijd om iets leuks te doen! 'Zullen we nog iets leuks doen? Mauwde ik, en de speelse grijns sierde mijn gezicht weer.

Blackkit bevestigde haar woorden nogmaals, en ik glimlachte scheef naar haar. Een complimentje krijgen voelde best wel .. goed. Ik was er niet aan gewend; meestal werd ik juist afgekraakt omdat ik alles fout deed. Soms kreeg ik wel een goedkeuring of een klein complimentje, maar om de een of andere reden deed dat van Black me stralen. Misschien had ze wel gelijk. Misschien was het wel goed van me, dat ik die kater zo had afgeschud! Misschien kon ik leren leven met mijn achterstanden, en gewoon bijblijven. Misschien wel. En met de hulp van Black zou dat vast wel lukken. Net toen ik we wilde lopen werd ik plotseling aan mijn staart teruggetrokken, en kreeg ik een snel kopje over mijn hoofd. "Nooit meer zo over jezelf denken, ja?" Ik glimlachte liefjes naar haar. 'Ik zal het proberen .. voor jou.' Antwoordde ik. Vervolgens stond ik op, en wenkte ik Black mee. 'Zullen we nu dan iets leuks doen?' Vroeg ik nog een keer. Ik had wel weer zin in wat lol.

Ik lachte toen Black vol energie en enthousiast roepend voor me uit hobbelde. Op een drafje volgde ik haar, nog steeds lachend. Mijn lach was helder en zacht, zeker niet bulderend. Meestal lachte ik ook niet uitbundig, meer zachtjes. Eigenlijk stond ik nooit stil bij hoe ik lachte. Het was iets wat vanzelf ging, waar ik niet over na hoefde te denken. Best raar eigenlijk, om over na te denken. Maar het was niet de tijd om te denken. Het was de tijd om wat te doen! Black stelde voor om een nieuw slachtoffer uit te kiezen, en ik stemde in, maar toen we zoekend onze ogen door het kamp lieten glijden leken de chagrijnige warriors op. Misschien hadden ze een soort Gathering. De club der chagrijnigen. 'Ik denk dat de norse katers samen een theekransje houden midden in het bos.' Grapte ik grijnzend. Wel jammer dat er nu geen echt leuk slachtoffer was. Maar gelukkig zat het poesje vol ideeën, en vroeg ze een tikkeltje sluiks of ik ooit al bij het Thunderpath was geweest. Met een verontschuldigende grijns schudde ik mijn kopje. 'Neuh.. Jij? Wel in de buurt. Ik. Rook die stak van verre!' Mauwde ik als antwoord. Ja, die geur zou ik niet zomaar vergeten. Ik trok een zuur gezicht. Waarom wilde de monsters daar leven? Oke, het waren monsters, maar goed.. Wacht eens even. Wat nou als die monsters die geur veroorzaakte? Een grijns verscheen op mijn gezicht. 'Misschien zijn het wel de scheten van de monsters.' Mauwde ik zachtjes lachend.