Snow attack! [ Blackkit ]

Onderwerp: Snow attack! [ Blackkit ] wo 7 jan 2015 - 15:57

Met een ondeugende grijns op mijn gelaat stond ik op mijn positie. Ik had lang nagedacht over mijn plek, en had uiteindelijk deze gekozen. Je kon het bijna het hele kamp vanaf hier zien, en het was ook moeilijk om gezien te worden. Tevens lag het ook nog half achter de Nursery, waardoor ik snel weg kon rennen als ik het verkeerde slachtoffer had gekozen. In due chaos zal niemand me vinden. Wetend wat ik deed schraapte ik een hoopje sneeuw bij elkaar met mijn pootjes. Vervolgens drukte ik deze stevig aan, zodat er een soort bal ontstond. Dit deed ik nog een paar keer, totdat er een aardig hoopje vol verse sneeuwballen lag. Ik knikte goedkeurend, en richtte me tot het kamp. Ondertussen was die grijns niet van mijn gezicht te vegen. Het kon me even niet schelen of andere Apprentices me nu misschien kittenachtig zouden vinden. Ze wisten niet wat ze misten, dit was leuk! Voorzichtig, zodat hij niet uit elkaar viel, tilde ik één sneeuwbal op. Richten, mikken... Vuur! Zo hard als ik kon vuurde ik de bal op de dichtstbijzijnde kat. Snel verstopte ik me, en ik grinnikte even toen de Warrior verbaasd opkeek en geïrriteerd de sneeuw uit zijn vacht schudde. Vervolgens pakte ik een nieuwe bal, en herhaalde ik de handeling. Richten, mikken... Vuur! Mijn tweede schot raakte dit slachtoffer op zijn achterhoofd, en print viel deze met zijn snuit in de sneeuw. Ik lachte, en verstopte me weer achter de Nursery. De Warrior keek zoekend om zich heen, opzoek naar de dader, opzoek naar mij. Dit was zo leuk!

[ Eerst Blackkit, dan open ]

Blackkit lag in de opening van de nursery, met haar kop op haar pootjes naar buiten te staren. Het kamp zag er prachtig uit met alle vers gevallen sneeuw. Veel poezen bleven in hun dennen, om zo de kou te ontlopen, maar ze zag enkele mentors en hun apprentices naar uitgang van het kamp lopen om te trainen. Zucht... Blackkit kon niet wachten tot zij daar ook kon lopen, en ook trainingen zou krijgen. Nu verveelde ze zich hier maar. De aardige kittens die ze door de maanden heen had leren kennen, waren nergens te bekennen.
Gelukkig zag ze plots een lichtpuntje. Emberpaw! Hij had een geniepige blik in zijn ogen. Blackkit kneep haar ogen tot spleetjes. Wat was 'ie van plan? Al snel kreeg ze haar antwoord: ze zag hoe Ember sneeuwballen begon te maken, en hoe hij ze naar het hoofd van een warrior gooide. Het was raak! De warrior keek enorm chagrijnig om zich heen, en Blackkit schoot in de lach. Hier móest ze wel op ingaan. Ze rende naar buiten, en ging zo onopvallend mogelijk naar de verstopplaats van Emberpaw, en ging naast hem liggen, zich zo klein mogelijk makend. "Hey," fluisterde ze met een glimlach van oor tot oor. Zojuist was haar dag een stuk beter geworden.

De volgende bal raakte een zwarte Warrior op zijn zij, die even lachte en toen weer doorliep. Grappig, hoe iedereen anders reageerde op de aanvallen. Persoonlijk vond ik het het grappigst als de slachtoffers geïrriteerd en boos om zich heen keken, dan pas kon je echt lachen. Maar goed, als ze het zoals die zwarte Warrior wel leuk vonden was dat ook wel grappig. Ik rolde de volgende bal al naar me toe, en legde hem al klaar. Ik wilde hem nét gooien, toen ik een klein stemmetje naast me hoorde. 'Hey.' Fluisterde deze. Geschrokken sprong ik opzij. Echter kalmeerde ik snel toen ik zag dat het een vriendin van me was, Blackkit. 'Sjezus, Black, ik schrok me dood.' Sprak ik gelaten. Een speelse grijns verscheen op mijn snuit. 'Ik bekogel warrios met sneeuwballen.' Fluisterde ik zachtjes. 'Doe je mee?' Voegde ik er grijnzend aan toe. Samen was het altijd leuker dan alleen! 'Kijk, het moet zo.' Ging ik veder, en ik rolde een vrij grote bal naar me toe. Zoals ik al eerder had gedaan legde ik deze op mijn pootje. 'Zie je die Warrior daar?' Sprak ik, duidend op een rood-witte poes. 'Kijk, en leer van de kampioen.' Ik hief mijn pootje. Richten, mikken.. Vuur! Weer raakte mijn bal het doel, en de poes keek geschrokken op. Ik lachte zachtjes, terwijl ik me achter de den verschool. 'Leuk toch?' Grinnikte ik zachtjes tegen de kitten.

Blackkit begon te lachen toen Emberpaw zo van haar schrok, maar snel drukte ze haar poten tegen haar mond aan, want ze mochten niet gehoord worden. "Ja, gek, dat had ik intussen door," grijnsde ze toen hij uitlegde dat hij sneeuwballen naar warriors aan het gooien was. "Dat is natuurlijk ook waarom ik naar je toe ben gelopen." Ze wilde meedoen. Blackkit probeerde zelf ook wat ballen te maken, maar het ging maar lastig. Ze waren niet zo groot en mooi rond als die van Ember, dus ze keek nieuwsgierig hoe hij dat deed. Kijk, en leer van de kampioen, zei hij. "Kampioen?" lachte Blackkit, maar ze volgende precies zijn bewegingen en later hoe de sneeuwbal door de lucht vloog. De adrealine schoot door haar lichaam toen de sneeuwbal de warrior raakte en die geschrokken op keek. Blackkit dook in elkaar, bang om gezien te worden, maar bleef met één oog naar de warrior kijken. "Mooi geschoten," complimenteerde ze Emberpaw.

Ik vond het echt super leuk hoe Blackkit enthousiast reageerde op mijn ideeën, en grijnzend meedeed. Meestal vonden anderen mijn "bezigheden" stom, kittenachtig. Misschien was dat ook wel zo, en deed Black enkel mee omdat ze zelf ook een kitten was. Of nee, Black was niet echt een kitten. Hoe beter ik haar leerde kennen, hoe meer ik besefte dat ze op vele vlakken al veel volwassener was dan ik. Dan vele Apprentices. Één ding was zeker; ze was een bijzonder poesje.
Toen de tabby poes in elkaar dook om niet gezien te worden, dook ik snel naast haar. Grijnzend keek ik haar aan, toen ze mijn schot complimenteerde. 'Ik zei het toch, ik en de de prof.' Mauwde ik plagend. Ik keek even snel of de kust veilig was, en sprong weer overeind. Toen ik zag dat ik bijna door de voorraad ballen heen was, schraapte ik weer wat sneeuw bij elkaar. 'Kijk, Black, zo maak je een bal.' Legde ik uit, terwijl ik voordeed hoe je het moest doen. Met mijn pootjes drukte ik de sneeuw stevig tegen elkaar aan, zodat deze niet uit elkaar zal vallen. Vrolijk rolde ik de verse bal naar mijn vriendin. 'Probeer maar!' Sprak ik vrolijk, terwijl ik bemoedigend naar haar glimlachen. Ze kon het heus wel, het was helemaal niet moeilijk.

Emberpaw dook naast haar neer toen hij de sneeuwbal had gegooid, en keek haar grijnzend aan. Breed grijnsde Blackkit terug, en ze voelde de warmte van zijn lichaam tegen de hare. Ember begon een nieuwe bal te maken, en liet haar zien hoe het moest. Black trok haar poten onder haar lichaam vandaan en probeerde het ook. Ze had nog niet heel veel kracht in haar voetjes, dus de ballen werden niet zo compact en rond als die van Ember, maar uiteindelijk lukte het haar om een -soort van- bal te maken. Maar het was niet nodig om die sneeuwbal te gebruiken, want Ember rolde de zijne naar haar toe. "Thanks," fluisterde ze, om niet gehoord te worden. Ze nam de sneeuwbal in haar rechterpoot, keek over hun schuilplaats heen, en zocht een geschikte kandidaat. Daar. Een knorrige warrior liep sjokkend terug naar zijn den. Ze stond op, zwaaide haar poot richting de warrior en de bal kwam preciés op zijn hoofd terecht. Meteen dook Blackkit weer in elkaar, haar poten tegen haar snuit aandrukkend, een enorme lachbui onderdrukkend. Dat was hilaaaaarisch!

Met een glinstering in mijn oogjes keek ik toe hoe de tabby kitten mijn voorbeeld nadeed. Ze pakte de bal, zwaaide haar pootje, en raakte de knorrige Warrior die ze als doelwit had uitgekozen meteen helemaal goed! Ook wel dapper van haar dat ze meteen zo'n chaggie typje had uitgezocht. Snel dook ik achter haar aan, en ik grijnsde voor de zoveelste keer toen ik zag hoe het poesje proestte van het lachen. 'Wow, goed schot hoor!' Complimenteerde ik haar. Er was niets aan gelogen; de bal had de Warrior vol geraakt. Echter liet ik haar natuurlijk niet met alle eer strijken, en verscheen er een plagerig lachje op mijn snuit. 'Maar natuurlijk niet zo goed als de mijne.' Voegde ik er grinnikend aan toe, terwijl ik haar in haar zijtje porde.
Dit soort momenten waren bijzonder. Meestal liep ik rond met ontelbare zorgen aan m'n koppie, en barstte ik bijna van alles wat me bezig hield. Dan weer een probleem dat ik moest oplossen, dan weer een speciaal iemand waarbij ik me anders moest gedragen. Ik was bijna altijd bezig met wie ik moest zijn en hoe ik moest doen. Ik wilde altijd alle verwachtingen waarmaken. Maar op dit soort momenten, dan kon het me allemaal gewoon even niet meer schelen. Boeide mij het wat! Het ging er om dat ik lol maakte, en plezier had. En dat had ik op dit soort momenten. Jammer, dat ik dat niet altijd kon inzien..
Mijn blik werd weer speels, en ik richtte me weer tot Blackkit. Met mijnpootje wees ik naar een nors kijkende Warrior, die gluiperig om zich heen tuurde. Hij maakte een zeer chagrijnige, vervelende uitstraling en was het perfecte slachtoffer. 'Durf je hem te raken?' Mauwde ik uitdagend. Ik zou het niet durven, denk ik. Maar Black was anders dan ik. Misschien deed ze het wel, en dan konden we echt lachen.

Blackkit's oren gloeiden op toen Emberpaw haar complimenteerde, maar het kon ook door het lachen komen; ze wist het niet. "Nouuu..." zei Blackkit languit. "Mínstens net zo goed als de jouwe." Ach, ze grapte maar wat rond. Ze was allang blij dat ze bleek te kunnen mikken, en dat de sneeuwbal zo ver was gekomen.
Emberpaw wees naar een warrior in de verte. "Ember, echt waar? Die oude knar?" Ze had door dat hij haar uitdaagde, wilde zien tot hoe ver ze kon gaan. Blackkit twijfelde, en beet op haar lip terwijl ze nadacht of ze dat kon maken. Maar ach, ze wilde lol maken zo lang het nog kan. En als kitten kon je nooit écht gestraft worden. Haar blik veranderde. Ze kneep haar ogen een beetje samen en keek Ember uitdagend aan. "Maar dan kies ik straks iemand voor jou uit."
Ze rolde een sneeuwbal, een die al beter was dan de vorige. Nog even twijfelde ze, maar ze wist dat ze dit eigenlijk gewoon heel graag wilde doen. Ze mikte, richtte, zette kracht, en gooide de sneeuwbal tegen de flank van de warrior. Die keek op, meteen in de richting van hun schuilplaats. "Oh shit," fluisterde Blackkit snel toen de warrior in grote sprongen richting haar en Ember kwam gerend. "Run Ember, ruuuuun!"

Toen Black me aansprak over het slachtoffer dat ik had gekozen, lachte ik even. Misschien dat ze het toch niet zou doen. Maar Black was Black, en ik lachte ongelovig toen ze een nieuwe sneeuwbal begon te maken. Misschien was ze op sommige vlakken toch niet zo slim, die kater was alles behalve vrolijk! Mar het was natuurlijk ook wel heel dapper van haar. No way dat ik dat zou doen. Toen de bal af was, herhaalde het poesje de handeling. Mikken, richten, raken! De kat werd vol op zijn flank geraakt, en barstte in lachen uit toen deze knorrig opkeek. Maar misschien wad dit niet het juiste moment; de kater sprong namelijk woedend op, en begon zich met grote passen naar ons toe te banen! "Oh shit," Hoorde ik Blackkit fluisteren. Hoewel ik bang was voor de Warrior, voelde ik ook een slappe lach opkomen. Toen Black roepend langs kwam gerend, versterkte ze dit alleen maar. Toch volgde ik haar advies maar al te graag op, en de kater naderde snel. Ik was ook snel en haalde Black al vrij snel in. Niet dat ze zo'n grote voorsprong had. Een voor een kitten die nog nooit een training had gehad was ze best wel heel erg snel! Ik spurtte door het kamp, en viel terug op mijn plan B. Vastbesloten rende ik richting de Nursery, en ik wenkte Black. 'Hierin!' Riep ik naar haar, en zelf stapte ik naar binnen. Daar keek ik gehaast om me heen, tot ik een leeg nest vond. Weer wenkte ik Black met mijn staart. 'Kom, we gaan hier liggen en doen alsof we slapen! Dan vind hij ons nooit.' Stelde ik voor, duidend op het lege nest. Ik hoopte maar dat dit zal werken. Het leek me nou niet bepaald prettig om de tirannie van die boze kater over me heen te krijgen..

Blackkit's poten leken onder haar te vliegen, zo snel wilde ze weg zijn van hun schuilplaats. Ze keek nog eens achterom, en gelukkig volgde Emberpaw haar. Hij haalde haar al snel in, en wenkte haar naar de nursery. Vlak voor de ingang stopte Blackkit nog even, en keek achterom om te zien of de kwade warrior hen tot hier was gevolgd. Voor een moment zag ze hem niet, maar plots zag ze zijn kwade, witte kop achter een boom vandaan komen, en met zijn grote, gespierde lichaam sprong hij over een grote tak heen. Angstig slikte Blackkit, en dook achter Emberpaw aan. Kom, we gaan hier liggen en doen alsof we slapen! Geniaal idee! Maar Blackkit tikte op Ember's schouder en wenkte hem mee. Haar eigen nest was nog geen meter van dit lege nest vandaan, en ze voelde zich wat meer op haar gemak als ze niet in een vreemd ruikend nest van een ander ging liggen.
Black klom in haar nest, en rolde zich op zodat het leek alsof ze sliep, het haar kop op haar poten. Nog even opende ze een oog om te kijken of Emberpaw haar volgde.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik hier was geweest. Grappig, dat ik er dan op zo'n reden weer terecht kwam. Ook ironisch dat een plek waar je de ooit de meeste tijd van je leven spendeerde, opeens zo vreemd kon aanvoelen. Ik voelde me dan ook licht ongemakkelijk, maar de adrenaline die door mijn aderen ging zorgde ervoor dat ik daardoor niet afgeleid werd. Die grote enge kater zat nog steeds achter mij en Black aan, en was nu echt chagrijnig. Toen hij zijn woedende kop maar binnen stak, dook ik snel achter het eerste de beste nest. Echter zag ik hoe Black een eindje veder liep, naar een nest dat zeer naar haar rook; dat moest haar slaapplaats zijn. Slim van haar! Ze ging erin liggen, en krulde zich op zoals ik eerder had voorgesteld. Snel dook ik achter haar aan, en ging net zo liggen als ik altijd als kitten deed; met mijn staartje en pootjes tegen me aan. Mijn kopje was naar die van Black gedraaid, en ik opende één oogje een klein beetje om te kijken hoe ze het deed. Ondertussen zocht de kater briesend door de Nursery; zijn stampende passen kon je van verre horen. Even kwam hij heel dichtbij, en ik haalde opgelucht adem toen hij ons niet opmerkte. Hopelijk was hij nu weg? Zijn poten kon ik niet meer horen. 'Black?' Fluisterde ik zachtjes. 'Volgens mij is hij weg..' Voegde ik er eveneens fluisterend aan toe.

Toen Blackkit de woeste warrior de nursery binnen hoorde stormen, sloot ze snel haar ogen weer, maar ze voelde dat Ember nog niet bij haar in het nest lag. Ze probeerde rustig adem te halen, maar het sprintje en de adrenaline hadden haar ademhaling omhoog gegooid. Toen ze het donzige lichaam van Ember naast zich voelde, werd ze al rustiger. Mooi, hij was ook veilig. Wat als ze gevonden zouden worden? Het leek geen vriendelijke warrior die ze alleen lichtelijk toe zou spreken. Black? Ze opende haar ogen en keek naar het vriendelijke kopje voor haar. Volgens mij is hij weg.. "Ik weet niet.." fluisterde ze terug. "Zal ik kijken?"

Doodstil bleef ik liggen, tot ik een reactie hoorde van de andere kat die ook in dit nest lag. "Ik weet niet.." Fluisterde het poesje. "Zal ik kijken?" Voegde deze er aan toe. Hier twijfelde ik even over. Het was niet echt netjes om haar het vuile werk op te laten knappen. En als die enge creep haar iets aan zou doen, zou ik mezelf dat nooit vergeven. Toch was het een aanlokkelijk idee en was ik toch ook best wel bang van die warrior. En kittens werden natuurlijk minder snel gestraft.. Nee! Het nou niet bepaald aardig als ik haar dit zal laten doen, en laf. Vooral heel erg laf. En als er één ding was wat ik niet wilde zijn, dan was het wel laf. 'Ik ga wel.' Fluisterde ik tenslotte, en ik kroop voorzichtig overeind. Vluchtig keek ik om me heen, maar de kater was nergens te zien. Vervolgens stapte ik op mijn hoede uit het nest, en sloop voorzichtig naar de uitgang van de Nursery. Ietwat angstig stak ik mijn kopje naar buiten, zoekend naar de grote kat. Links, niets. In het midden, niets. Rechts.. Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik recht in de twee woedende ogen van de norse kater keek. Mijn ogen werden reusachtig, en bang spurtte ik weer terug naar binnen. 'Niet veilig! Niet veilig!' Riep ik naar Black, terwijl de kater boos achter me aan stapte. Shit man!

Ik ga wel, zei de kater, en voorzichtig en langzaam klom hij het nest uit. Blackkit duwde zich met haar voorpoten omhoog, zodat ze precies met haar ogen zijn pad kon volgen. Emberpaw liep naar de ingang, en bleef daar een tijdje rondkijken. Alles leek veilig, totdat hij zich ineens met een ruk omdraaide en terug de nursery in spurde. Niet veilig! riep hij. De panische blik in zijn ogen en de kwade blik van de véél grotere -jeez, die dude was echt enórm!- warrior die met grote stappen achter de dappere Emper aanstampte, was een hilarisch gezicht, en Black moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Ze dook weer omlaag, haar kop verstoppend in de mos in het nest. Zíj was nog niet gezien, en dat wilde ze zo houden. Ze hoopte maar dat Ember zigzaggend door de nursery zou rennen en daarna weer bij haar in het nest zou springen. De nursery was onwijs vol met nieuwe queens en een hele berg nieuwe kittens, dus het zou niet te moeilijk moeten zijn de warrior af te schudden. "Snel, snel. Wees weer hier," fluisterde Blackkit zachtjes, hopend dat Ember er zonder kleerscheuren vanaf zou komen.

Zo hard als ik kon rende ik door de Nursery, en behendig probeerde ik de enge kater af te schudden door de raarste paden te kiezen. Over die kruipende kitten hier, niet op die start staan daar, enzovoort. Ik was nog klein en wendbaar, en bracht het er nu al niet zonder kleerscheuren vanaf. Ik kon me voorstellen hoe moeilijk het zal zijn voor de grote kater om zich een weg hier doorheen te manoeuvreren. Zo hoopte ik hem dan ook af te schudden, en dit keer echt. Na een tijdje rennen raakte ik uitgeput, zoals altijd als ik me inspande. Stomme conditie ook. Waarom hield ik dit nooit zo lang vol als anderen? Gelukkig merkte ik wel dat de kater me biet meer in het vizier had. Zoekend keek hij om zich heen, hij was me vast en zeker kwijt. Zo snel als ik durfde sloop ik weer terug naar het nest van Black, waarin ik me hijgend liet vallen. Toen ik weer opkeek of ik de later nog zag, zag ik nog net zijn staart de den uit verdwijnen. Ik lachte even. 'Wat een engerd!' Lachte ik, maar nog steeds op fluistertoon. Ik wilde niet nog zo'n achtervolging riskeren.

Blackkit draaide haar oren naar het centrum van de nursery. Zo kon ze alles horen: het puffende gezucht van een wat oudere kitten waar Ember bijna overheen struikelde, een strenge toon van een queen op wiens staart werd gestaan, en uiteindelijk het piepende gehijg van Emberpaw. Een seconde later plofte hij naar haar neer. "Nou nou, sterke kater ben je hoor," lachte ze fluisterend terwijl ze hem een por tegen zijn schouder gaf. "Note aan je mentor: conditie." Maar ze gaf hem een kopje, want ze was best blij dat hij het er heel vanaf had gebracht.

Ik háátte het. Oh wat haatte ik het. Dat stomme, stomme gedoe met mijn conditie. Stomme longen. Stom lichaam! Toen ik weer een beetje op adem was gekomen, draaide ik me weer naar Black. Dat ik weer zo herinnerd werd aan de werkelijk verpestte mijn stemming best wel erg. Stom ook. Ik probeerde het er met een lachje af te brengen, maar toen Black een opmerking maakte over mijn conditie verdween deze weer. Ze kon het natuurlijk niet weten, en het was maar een grapje. Toch voelde ik opeens de neiging om in tranen uit te barsten. Ik kon er niets aan doen! Verdomme! Ik beet op mijn lipje, en draaide mijn rug naar Blak zodat ze mijn emoties niet zal zien. Waarom ik? Altijd ik! Stom, stom, stom, stom! Niemand begreep me.. De lol van net was totaal verdwenen, en ik beet nog harder om mijn tranen binnen te houden. Rustig, Ember.. Okay. Ademhalen. Ik ademde diep in, en uit, en in, en uit. Nu niet boos worden. Black bedoelde het niet gemeen. Black was aardig, niet zoals Lurking. Black was mijn vriendin. Vrolijk. 'Ik kan er ook niets aan doen.' Mompelde ik tenslotte, en ik rolde op mijn rug. Mijn pootjes klauwden afwezig in de lucht. Waarom ik nu opeens zo emotioneel was geworden wist ik ook niet. Ik wilde niet dat Black het wist, van mijn achterstanden. Ik wilde gewoon verdomme een keertje normaal zijn..

Maar meteen nadat Black Ember een kopje had gegeven, draaide hij zich om en keerde haar de rug toe. "Ember.. Is er wat?" vroeg ze, een beetje bang dat hij misschien gewond was geraakt. "Is er iets gebeurd?" Ze legde haar poot op zijn schouder en probeerde hem terug te laten draaien, maar ze durfde nauwelijks kracht te gebruiken en hem te dwingen. Uiteindelijk draaide hij zich uit zichzelf terug. Ik kan er ook niks aan doen, zei hij. "Wat?" reageerde Blackkit, een beetje verbaasd dat haar opmerking hem zo had geraakt. "Je conditie? Gekkie, dat maakt toch helemaal niks uit. Ik zat je maar te plagen! Ik dacht dat je dat wel doorhad."

Toen Black me bezorgd vroeg of er iets aan de hand was, vond ik dat toch wel lief. Ook stelde het me gerust. Ze wilde me niet pesten, zoals Lurking. Ze wist gewoon niet alles. En dat kon ik haar ook helemaal niet kwalijk nemen. Ik bedoel, ik had -gelukkig maar- niet op mijn voorhoofd met koeienletters staan dat ik zwak was. Al voelde dat soms wel zo. Ik draaide me weer helemaal naar haar toe, en toverde de grijns weer terug op mijn snuitje. "Je conditie? Gekkie, dat maakt toch helemaal niks uit. Ik zat je maar te plagen! Ik dacht dat je dat wel doorhad." Reageerde Black vervolgens ietwat verbaasd. Ik haalde even mijn schoudertjes op. Ik was weer rustig en mezelf, en reageerde weer normaal op de situatie. Slecht van me dat ik zo emotioneel was geworden.. Ach, daar moest ik nu niet meer mee zitten. 'Het spijt me, het is niet jouw schuld.' Mauwde ik tenslotte eerlijk. 'Al sinds ik geboren ben, is er zeg maar .. iets mis met me. Met mijn longen, ofzo, ik weet het niet. Ik ben er nog nooit mee naar Littlestream gegaan. Maar goed, je kent Lurkingpaw, mijn broertje, misschien wel? Nou, hij .. begrijpt me niet, schaamt zich voor me. Hij vind me daardoor zwak, en laat dat vaak genoeg merken.. Daarom reageerde ik zo heftig. Ik vind jou namelijk heel aardig, enzo...' Legde ik haar eerlijk uit. Gek, ik had hier nog nooit echt met iemand over gepraat, maar het voelde.. wel oke? Ik voelde me in ieder geval een stuk lichter toen dat er eenmaal uit was.

Emberpaw leek weer rustig te worden, en opgelucht haalde ook Blackkit adem. Ze bleef zich afvragen wat er aan de hand was, maar Ember begon uit zichzelf al een uitleg te geven. "Lurkingpaw? Die chagrijnige drol?" Blackkit kon zich herinneren dat ze hem wel eens had ontmoet. Hij was echt compleet awkward, en Blackkit had niet een hele positieve indruk van hem gekregen. "Alsof er niks mis is met hem.." mompelde ze. "Maar daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen? Ik plaag je maar, ik wil je echt niet beledigen," zei ze met een oprechte blik in haar ogen. "Als je een afwijking aan je longen hebt, vind ik dat je het daarnet onwijs goed hebt gedaan juist! Je hebt een een reus van een warrior afgeschud. Dat is niet niks!" Ze gaf hem weer een por, om nog eens te benadrukken dat het haar allemaal écht niks uitmaakte. "Kom op, je mag best een beetje trots op jezelf zijn. Kijk hoe leuk je bent!"

Onderwerp: Re: Snow attack! [ Blackkit ]