Snow attack! [ Blackkit ]

Met een ondeugende grijns op mijn gelaat stond ik op mijn positie. Ik had lang nagedacht over mijn plek, en had uiteindelijk deze gekozen. Je kon het bijna het hele kamp vanaf hier zien, en het was ook moeilijk om gezien te worden. Tevens lag het ook nog half achter de Nursery, waardoor ik snel weg kon rennen als ik het verkeerde slachtoffer had gekozen. In due chaos zal niemand me vinden. Wetend wat ik deed schraapte ik een hoopje sneeuw bij elkaar met mijn pootjes. Vervolgens drukte ik deze stevig aan, zodat er een soort bal ontstond. Dit deed ik nog een paar keer, totdat er een aardig hoopje vol verse sneeuwballen lag. Ik knikte goedkeurend, en richtte me tot het kamp. Ondertussen was die grijns niet van mijn gezicht te vegen. Het kon me even niet schelen of andere Apprentices me nu misschien kittenachtig zouden vinden. Ze wisten niet wat ze misten, dit was leuk! Voorzichtig, zodat hij niet uit elkaar viel, tilde ik één sneeuwbal op. Richten, mikken... Vuur! Zo hard als ik kon vuurde ik de bal op de dichtstbijzijnde kat. Snel verstopte ik me, en ik grinnikte even toen de Warrior verbaasd opkeek en geïrriteerd de sneeuw uit zijn vacht schudde. Vervolgens pakte ik een nieuwe bal, en herhaalde ik de handeling. Richten, mikken... Vuur! Mijn tweede schot raakte dit slachtoffer op zijn achterhoofd, en print viel deze met zijn snuit in de sneeuw. Ik lachte, en verstopte me weer achter de Nursery. De Warrior keek zoekend om zich heen, opzoek naar de dader, opzoek naar mij. Dit was zo leuk!

[ Eerst Blackkit, dan open ]

De volgende bal raakte een zwarte Warrior op zijn zij, die even lachte en toen weer doorliep. Grappig, hoe iedereen anders reageerde op de aanvallen. Persoonlijk vond ik het het grappigst als de slachtoffers geïrriteerd en boos om zich heen keken, dan pas kon je echt lachen. Maar goed, als ze het zoals die zwarte Warrior wel leuk vonden was dat ook wel grappig. Ik rolde de volgende bal al naar me toe, en legde hem al klaar. Ik wilde hem nét gooien, toen ik een klein stemmetje naast me hoorde. 'Hey.' Fluisterde deze. Geschrokken sprong ik opzij. Echter kalmeerde ik snel toen ik zag dat het een vriendin van me was, Blackkit. 'Sjezus, Black, ik schrok me dood.' Sprak ik gelaten. Een speelse grijns verscheen op mijn snuit. 'Ik bekogel warrios met sneeuwballen.' Fluisterde ik zachtjes. 'Doe je mee?' Voegde ik er grijnzend aan toe. Samen was het altijd leuker dan alleen! 'Kijk, het moet zo.' Ging ik veder, en ik rolde een vrij grote bal naar me toe. Zoals ik al eerder had gedaan legde ik deze op mijn pootje. 'Zie je die Warrior daar?' Sprak ik, duidend op een rood-witte poes. 'Kijk, en leer van de kampioen.' Ik hief mijn pootje. Richten, mikken.. Vuur! Weer raakte mijn bal het doel, en de poes keek geschrokken op. Ik lachte zachtjes, terwijl ik me achter de den verschool. 'Leuk toch?' Grinnikte ik zachtjes tegen de kitten.

Ik vond het echt super leuk hoe Blackkit enthousiast reageerde op mijn ideeën, en grijnzend meedeed. Meestal vonden anderen mijn "bezigheden" stom, kittenachtig. Misschien was dat ook wel zo, en deed Black enkel mee omdat ze zelf ook een kitten was. Of nee, Black was niet echt een kitten. Hoe beter ik haar leerde kennen, hoe meer ik besefte dat ze op vele vlakken al veel volwassener was dan ik. Dan vele Apprentices. Één ding was zeker; ze was een bijzonder poesje.
Toen de tabby poes in elkaar dook om niet gezien te worden, dook ik snel naast haar. Grijnzend keek ik haar aan, toen ze mijn schot complimenteerde. 'Ik zei het toch, ik en de de prof.' Mauwde ik plagend. Ik keek even snel of de kust veilig was, en sprong weer overeind. Toen ik zag dat ik bijna door de voorraad ballen heen was, schraapte ik weer wat sneeuw bij elkaar. 'Kijk, Black, zo maak je een bal.' Legde ik uit, terwijl ik voordeed hoe je het moest doen. Met mijn pootjes drukte ik de sneeuw stevig tegen elkaar aan, zodat deze niet uit elkaar zal vallen. Vrolijk rolde ik de verse bal naar mijn vriendin. 'Probeer maar!' Sprak ik vrolijk, terwijl ik bemoedigend naar haar glimlachen. Ze kon het heus wel, het was helemaal niet moeilijk.

Met een glinstering in mijn oogjes keek ik toe hoe de tabby kitten mijn voorbeeld nadeed. Ze pakte de bal, zwaaide haar pootje, en raakte de knorrige Warrior die ze als doelwit had uitgekozen meteen helemaal goed! Ook wel dapper van haar dat ze meteen zo'n chaggie typje had uitgezocht. Snel dook ik achter haar aan, en ik grijnsde voor de zoveelste keer toen ik zag hoe het poesje proestte van het lachen. 'Wow, goed schot hoor!' Complimenteerde ik haar. Er was niets aan gelogen; de bal had de Warrior vol geraakt. Echter liet ik haar natuurlijk niet met alle eer strijken, en verscheen er een plagerig lachje op mijn snuit. 'Maar natuurlijk niet zo goed als de mijne.' Voegde ik er grinnikend aan toe, terwijl ik haar in haar zijtje porde.
Dit soort momenten waren bijzonder. Meestal liep ik rond met ontelbare zorgen aan m'n koppie, en barstte ik bijna van alles wat me bezig hield. Dan weer een probleem dat ik moest oplossen, dan weer een speciaal iemand waarbij ik me anders moest gedragen. Ik was bijna altijd bezig met wie ik moest zijn en hoe ik moest doen. Ik wilde altijd alle verwachtingen waarmaken. Maar op dit soort momenten, dan kon het me allemaal gewoon even niet meer schelen. Boeide mij het wat! Het ging er om dat ik lol maakte, en plezier had. En dat had ik op dit soort momenten. Jammer, dat ik dat niet altijd kon inzien..
Mijn blik werd weer speels, en ik richtte me weer tot Blackkit. Met mijnpootje wees ik naar een nors kijkende Warrior, die gluiperig om zich heen tuurde. Hij maakte een zeer chagrijnige, vervelende uitstraling en was het perfecte slachtoffer. 'Durf je hem te raken?' Mauwde ik uitdagend. Ik zou het niet durven, denk ik. Maar Black was anders dan ik. Misschien deed ze het wel, en dan konden we echt lachen.

Toen Black me aansprak over het slachtoffer dat ik had gekozen, lachte ik even. Misschien dat ze het toch niet zou doen. Maar Black was Black, en ik lachte ongelovig toen ze een nieuwe sneeuwbal begon te maken. Misschien was ze op sommige vlakken toch niet zo slim, die kater was alles behalve vrolijk! Mar het was natuurlijk ook wel heel dapper van haar. No way dat ik dat zou doen. Toen de bal af was, herhaalde het poesje de handeling. Mikken, richten, raken! De kat werd vol op zijn flank geraakt, en barstte in lachen uit toen deze knorrig opkeek. Maar misschien wad dit niet het juiste moment; de kater sprong namelijk woedend op, en begon zich met grote passen naar ons toe te banen! "Oh shit," Hoorde ik Blackkit fluisteren. Hoewel ik bang was voor de Warrior, voelde ik ook een slappe lach opkomen. Toen Black roepend langs kwam gerend, versterkte ze dit alleen maar. Toch volgde ik haar advies maar al te graag op, en de kater naderde snel. Ik was ook snel en haalde Black al vrij snel in. Niet dat ze zo'n grote voorsprong had. Een voor een kitten die nog nooit een training had gehad was ze best wel heel erg snel! Ik spurtte door het kamp, en viel terug op mijn plan B. Vastbesloten rende ik richting de Nursery, en ik wenkte Black. 'Hierin!' Riep ik naar haar, en zelf stapte ik naar binnen. Daar keek ik gehaast om me heen, tot ik een leeg nest vond. Weer wenkte ik Black met mijn staart. 'Kom, we gaan hier liggen en doen alsof we slapen! Dan vind hij ons nooit.' Stelde ik voor, duidend op het lege nest. Ik hoopte maar dat dit zal werken. Het leek me nou niet bepaald prettig om de tirannie van die boze kater over me heen te krijgen..

Het was alweer een tijdje geleden dat ik hier was geweest. Grappig, dat ik er dan op zo'n reden weer terecht kwam. Ook ironisch dat een plek waar je de ooit de meeste tijd van je leven spendeerde, opeens zo vreemd kon aanvoelen. Ik voelde me dan ook licht ongemakkelijk, maar de adrenaline die door mijn aderen ging zorgde ervoor dat ik daardoor niet afgeleid werd. Die grote enge kater zat nog steeds achter mij en Black aan, en was nu echt chagrijnig. Toen hij zijn woedende kop maar binnen stak, dook ik snel achter het eerste de beste nest. Echter zag ik hoe Black een eindje veder liep, naar een nest dat zeer naar haar rook; dat moest haar slaapplaats zijn. Slim van haar! Ze ging erin liggen, en krulde zich op zoals ik eerder had voorgesteld. Snel dook ik achter haar aan, en ging net zo liggen als ik altijd als kitten deed; met mijn staartje en pootjes tegen me aan. Mijn kopje was naar die van Black gedraaid, en ik opende één oogje een klein beetje om te kijken hoe ze het deed. Ondertussen zocht de kater briesend door de Nursery; zijn stampende passen kon je van verre horen. Even kwam hij heel dichtbij, en ik haalde opgelucht adem toen hij ons niet opmerkte. Hopelijk was hij nu weg? Zijn poten kon ik niet meer horen. 'Black?' Fluisterde ik zachtjes. 'Volgens mij is hij weg..' Voegde ik er eveneens fluisterend aan toe.

Doodstil bleef ik liggen, tot ik een reactie hoorde van de andere kat die ook in dit nest lag. "Ik weet niet.." Fluisterde het poesje. "Zal ik kijken?" Voegde deze er aan toe. Hier twijfelde ik even over. Het was niet echt netjes om haar het vuile werk op te laten knappen. En als die enge creep haar iets aan zou doen, zou ik mezelf dat nooit vergeven. Toch was het een aanlokkelijk idee en was ik toch ook best wel bang van die warrior. En kittens werden natuurlijk minder snel gestraft.. Nee! Het nou niet bepaald aardig als ik haar dit zal laten doen, en laf. Vooral heel erg laf. En als er één ding was wat ik niet wilde zijn, dan was het wel laf. 'Ik ga wel.' Fluisterde ik tenslotte, en ik kroop voorzichtig overeind. Vluchtig keek ik om me heen, maar de kater was nergens te zien. Vervolgens stapte ik op mijn hoede uit het nest, en sloop voorzichtig naar de uitgang van de Nursery. Ietwat angstig stak ik mijn kopje naar buiten, zoekend naar de grote kat. Links, niets. In het midden, niets. Rechts.. Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik recht in de twee woedende ogen van de norse kater keek. Mijn ogen werden reusachtig, en bang spurtte ik weer terug naar binnen. 'Niet veilig! Niet veilig!' Riep ik naar Black, terwijl de kater boos achter me aan stapte. Shit man!

Zo hard als ik kon rende ik door de Nursery, en behendig probeerde ik de enge kater af te schudden door de raarste paden te kiezen. Over die kruipende kitten hier, niet op die start staan daar, enzovoort. Ik was nog klein en wendbaar, en bracht het er nu al niet zonder kleerscheuren vanaf. Ik kon me voorstellen hoe moeilijk het zal zijn voor de grote kater om zich een weg hier doorheen te manoeuvreren. Zo hoopte ik hem dan ook af te schudden, en dit keer echt. Na een tijdje rennen raakte ik uitgeput, zoals altijd als ik me inspande. Stomme conditie ook. Waarom hield ik dit nooit zo lang vol als anderen? Gelukkig merkte ik wel dat de kater me biet meer in het vizier had. Zoekend keek hij om zich heen, hij was me vast en zeker kwijt. Zo snel als ik durfde sloop ik weer terug naar het nest van Black, waarin ik me hijgend liet vallen. Toen ik weer opkeek of ik de later nog zag, zag ik nog net zijn staart de den uit verdwijnen. Ik lachte even. 'Wat een engerd!' Lachte ik, maar nog steeds op fluistertoon. Ik wilde niet nog zo'n achtervolging riskeren.

Ik háátte het. Oh wat haatte ik het. Dat stomme, stomme gedoe met mijn conditie. Stomme longen. Stom lichaam! Toen ik weer een beetje op adem was gekomen, draaide ik me weer naar Black. Dat ik weer zo herinnerd werd aan de werkelijk verpestte mijn stemming best wel erg. Stom ook. Ik probeerde het er met een lachje af te brengen, maar toen Black een opmerking maakte over mijn conditie verdween deze weer. Ze kon het natuurlijk niet weten, en het was maar een grapje. Toch voelde ik opeens de neiging om in tranen uit te barsten. Ik kon er niets aan doen! Verdomme! Ik beet op mijn lipje, en draaide mijn rug naar Blak zodat ze mijn emoties niet zal zien. Waarom ik? Altijd ik! Stom, stom, stom, stom! Niemand begreep me.. De lol van net was totaal verdwenen, en ik beet nog harder om mijn tranen binnen te houden. Rustig, Ember.. Okay. Ademhalen. Ik ademde diep in, en uit, en in, en uit. Nu niet boos worden. Black bedoelde het niet gemeen. Black was aardig, niet zoals Lurking. Black was mijn vriendin. Vrolijk. 'Ik kan er ook niets aan doen.' Mompelde ik tenslotte, en ik rolde op mijn rug. Mijn pootjes klauwden afwezig in de lucht. Waarom ik nu opeens zo emotioneel was geworden wist ik ook niet. Ik wilde niet dat Black het wist, van mijn achterstanden. Ik wilde gewoon verdomme een keertje normaal zijn..

Toen Black me bezorgd vroeg of er iets aan de hand was, vond ik dat toch wel lief. Ook stelde het me gerust. Ze wilde me niet pesten, zoals Lurking. Ze wist gewoon niet alles. En dat kon ik haar ook helemaal niet kwalijk nemen. Ik bedoel, ik had -gelukkig maar- niet op mijn voorhoofd met koeienletters staan dat ik zwak was. Al voelde dat soms wel zo. Ik draaide me weer helemaal naar haar toe, en toverde de grijns weer terug op mijn snuitje. "Je conditie? Gekkie, dat maakt toch helemaal niks uit. Ik zat je maar te plagen! Ik dacht dat je dat wel doorhad." Reageerde Black vervolgens ietwat verbaasd. Ik haalde even mijn schoudertjes op. Ik was weer rustig en mezelf, en reageerde weer normaal op de situatie. Slecht van me dat ik zo emotioneel was geworden.. Ach, daar moest ik nu niet meer mee zitten. 'Het spijt me, het is niet jouw schuld.' Mauwde ik tenslotte eerlijk. 'Al sinds ik geboren ben, is er zeg maar .. iets mis met me. Met mijn longen, ofzo, ik weet het niet. Ik ben er nog nooit mee naar Littlestream gegaan. Maar goed, je kent Lurkingpaw, mijn broertje, misschien wel? Nou, hij .. begrijpt me niet, schaamt zich voor me. Hij vind me daardoor zwak, en laat dat vaak genoeg merken.. Daarom reageerde ik zo heftig. Ik vind jou namelijk heel aardig, enzo...' Legde ik haar eerlijk uit. Gek, ik had hier nog nooit echt met iemand over gepraat, maar het voelde.. wel oke? Ik voelde me in ieder geval een stuk lichter toen dat er eenmaal uit was.