[Training 1] May the odds be ever in your favor

De ander volgde hem, en tevreden wees de mentor op de struik, het had iets te maken met de eerdere opdracht, maar niet helemaal hetzelfde want dan zou het niet interessant zijn, of wel soms? "Ik ga zo achter de struik staan," Meldde hij de andere kat. "Dan moet jij erdoorheen, langsheen, of overheen, en proberen mij aan te vallen," Klonk niet lastig misschien, maar dat viel nog zwaar tegen herinnerde hij zich van de vroegere apprentice tijden.

"Ik ga zo achter de struik staan," Dawn trok bedenkelijk een wenkbrauw op, maar knikte. "Dan moet jij erdoorheen, langsheen, of overheen, en proberen mij aan te vallen," Oh, zo. De tabby knikte opnieuw, en hij keerde zich om zodat hij van een afstandje de aangewezen struik kon bezichtigen. Er stonden hier ook wel wat bomen, maar niet zo kort bij de struik als handig zou geweest zijn. Dawnpaw wachtte tot zijn mentor achter de struik zou gaan staan, voor hij verder dacht over eventuele mogelijkheden.

Zodra de kater achter de struik stond, bekeek de apprentice alles nog eens op zich heen. Een struik, een boom die enkele meters van de struik stond. De kater dacht terug aan de jaagtraining van Runningvole, en hij nam een jachthouding aan, al besefte hij dat zijn achterwerk te hoog in de lucht houden Tall zou laten zien dat hij ergens liep. Dus liet hij zijn heupen zakken, en sloop zachtjes op zijn tenen naar de struik toe. Hij had geen besef van wind of windrichtingen, dus wist hij niet of Tallshadow hem kon ruiken of niet. Dawn sloop naar rechts, en sprong toen plots op, waarbij hij een eindje verder spurtte, en achter Tall terecht kwam. Hij draaide zich meteen om, en sprong op zijn mentor af met uitgestrekte poten. Niet het beste plan, maar hij hoopte er iets mee te bereiken.

Hij liep rustig naar de andere kant, gaapte eens voor de show, en grinnikte toen de bum van zijn apprentice boven de struik uitstak. De kater onderdrukte de neiging erop te springen, maar wachtte rustig. Hij was wel flauw geweest, want de wind woei perfect voor hem, en hij kon haarfijn ruiken waar de ander was. Vandaar dat het niet echt als een verassing kwam toen er een flits door de lucht schoot die achter hem landde en op hem af schoot. Goed idee wel, van achter was een kat makkelijker aan te vallen, maar ja, hij had geweten dat de ander zou komen dus het verassingseffect was weg. Dat betekende dat de grote kater simpeltjes een stap opzij zette, waardoor Dawnpaw lucht zou raken. Wel knikte hij hem eens goedkeurend toe, het was zeker goed geprobeerd.

De warrior zette gewoon ene pas opzij en Dawn gooide zijn voorpoten naar voren om zijn val op te vangen, zodat hij niet als een idioot met zijn snuit op de grond vloog. Hij bleef een paar seconden op de grond liggen, en ving nog een knikte van zijn mentor op. Dawn duwde zich op, en ging weer staan. Langzaam schudde hij zijn halflange, grijze vacht uit zodat de takjes weer loskwamen die in zijn vacht gekropen waren. "Opnieuw?" vroeg hij.

De ander begon het al te leren, en vroeg of hij het opnieuw moest doen. Tall vond het aardig van hem dat hij het nog vroeg, Maze had hij er om eerlijk te zijn voor aangezien om het gewoon te doen, of niet. De kater schudde echter zijn hoofd, en wenkte de kat wat dichterbij. "Eerst een evaluatie maken," Stelde hij, "Wat ging er mis, en waarom?" Verwachtingsvol keek hij naar de kater, en knikte die bemoedigend toe. Dit kon de apprentice wel, hij wist het zeker.

Zijn mentor schudde zijn hoofd, dus Dawn ging niet naar zijn beginplaats, maar liep naar Tallshadow toe. "Eerst een evaluatie maken," zei hij. "Wat ging er mis, en waarom?" Dawn keek zijn mentor aan, die bemoedigend knikte. "Stond .. Stond de wind verkeerd? Ze kwam niet van voor, hé, je hebt me vast geroken", zei hij.

De kater keek naar zijn apprentice en glimlachte toen die nadacht, en opkwam met het goede antwoord. De jongeling maakte sprongen vooruit, en het was leuk om te zien hoe hij zich ontwikkelde, zeker iets waar Tall wel aan wilde wennen, apprentices waren leuk om te hebben. Zeker als je ze zo nu en dan kon voortrekken. "Inderdaad," Beaamde hij, toen de ander klaar was met antwoorden, "Wat is denk je de beste manier om te reageren als een vijand je heeft geroken?" Hij glimlachte, nog steeds bemoedigend want dit was een lastige vraag.