[Training 1] May the odds be ever in your favor

Tall glimlachte ietwat opgelucht toen de ander even na leek te denken, en het toen snapte. "Dus, goed nadenken, maar ook weer niet te lang, en eenmaal begonnen niet meer twijfelen, als ik het begrijp?" De grote kater knikte, helemaal perfect. Dit moest hij onthouden voor komende lessen, apprentices het in hun eigen woorden laten herhalen, dan wisten ze het eigenlijk pas echt. "Helemaal goed, sorry voor het ongemak, laten we het opnieuw proberen," Hij nam de positie weer in, en gebaarde dat de andere kater het opnieuw mocht proberen.

"Helemaal goed, sorry voor het ongemak, laten we het opnieuw proberen," Dawn haalde zijn schouder op, en liep weer naar zijn plaats zodra Tall hem dat zei te doen. Of gebaarde. Hij zuchtte zacht, en knipperde met zijn ogen. Nadat zijn poging twee keer misliep, had hij het wel gehad met deze oefening. De apprentice schudde zijn hoofd even, en dacht na. Hij bedacht een plan in zijn hoofd, en begon vervolgens naar zijn mentor toe te lopen. Hij liep naar de kater toe tot hij net geen meter van hem af was, en sprong toen schuin naar rechts. De enige manier waarop Tall hem kon verhinderen was door zijn beweging ingeschat te kunnen hebben, of door hem uit de lucht te duwen.

Hij zag wel dat Dawn het een beetje zat begon te worden, maar dit waren dingen die je moest leren. Het zou al snel wel weer beter gaan, zoals nu ook, want de ander volgde zijn advies op en bedacht eerst een plan. Een probleem was echter dat de warrior echt wel doorhad dat de apprentice een plan had genomen waarin hij zelf ook al wist dat de ander hem op een bepaalde manier tegen zou kunnen houden. Dan moest je juist Tall niet voor je hebben, want als er iets was wat die kater kon was het vechttechnieken onder de knie krijgen en dodelijk uitvoeren. Nu skipte hij hier het dodelijke gedeelte, maar aarzelde niet en sloeg de apprentice zo uit de lucht. Natuurlijk zorgde hij er wel voor dat de ander er niet teveel pijn aan zou hebben, maar het wel zou voelen. Fouten mocht je maken, zolang je je ze maar herinnerde.

Natuurlijk had hij zijn plan weer niet goed uitgedacht, want hij werd al gauw uit de lucht gehaald door zijn mentor. Hij viel op de grond neer, en gromde geïrriteerd. Zijn schouder deed pijn, maar hij snond op, en rekte zich even uit om de pijn aan zijn linkerschouder weg te krijgen. De tabby snapte echt niet wat hij moest doen. Ja, voorbij Tall komen, maar hoe? Over hem heen springen ging niet, en langs hem heen lopen ging ook niet lukken. Tallshadow leek altijd te beseffen wat zijn plan was. In een boom klimmen en ver springen, dacht hij grimmig. Dawn zette een paar passen maar voelde nog steeds wat steken in zijn schouder. "Ik kan dit niet, wat is de bedoeling, wat ik ook probeer, het mislukt!" riep hij verbouwereerd uit. Hij had nu echt zin om zich om te draaien en naar het kamp terug te lopen. Maar dat was weglopen van je problemen. En hij wou geen opgever zijn. Maar hij wou ook niet keer op keer als een idioot neergemept worden. "Het is gewoon onmogelijk." mopperde hij erachteraan.

Oke, misschien was steeds laten zien hoe erg de apprentice faalde niet een van de beste manieren zijn zelfvertrouwen op te krikken, maar Tall zou hem ook geen complimenten geven voor iets wat fout ging. "Ik kan dit niet, wat is de bedoeling, wat ik ook probeer, het mislukt!" De kater trok een wenkbrauw op. "Het is gewoon onmogelijk." Hierbij verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. "Dat zal ik als een compliment zien," Knikte hij, en wees toen weer naar de beginplek. "Opnieuw, en maak gebruik van wat jij kan zien maar ik niet," Hij knikte weer, als teken dat Dawn mocht beginnen, en ging klaar staan. Eens zien wat er nu zou komen.

Zijn mentor trok een wenkbrauw op zodra hij zei dat het onmogelijk was hem te passeren. "Dat zal ik als een compliment zien," Tallshadow knikte, en wees hem de beginplaats weer aan. "Opnieuw, en maak gebruik van wat jij kan zien maar ik niet," De tabby draaide zich om, en liep met laaghangende schouders terug naar de startplaats. Toen hij op de aangegeven plaats was, draaide hij zich rustig weer om en ging zitten. Dus, iets gebruiken wat hij zag, maar Tall niet. Hij zag zijn oom zelf, en hij vroeg zich af of hij hem kon passeren, door gebruik te maken van Tallshadow. Hij zag ook de bomen achter hem, maar die kon hij toch niet gebruiken. Misschien, als hij sneeuw naar de kater gooide, maar in de zomer had je geen sneeuw waarvan je gebruik kon maken. De apprentice beet even op zijn lip, en zette een paar passen, maar ging weer zitten. Daarna begon hij te lopen, en stortte zich op de poten van zijn mentor. Als de kater omviel, dan kon Dawn passeren, toch?

De ander leek het wel zo'n beetje zat te zijn, maar de mentor zou hem niet zomaar laten stoppen. Hij had ook wel respect voor het feit dat de apprentice, ook al had hij geen zin meer, toch mee bleef doen. Dat betekende echter niet dat hij hem overwinningen zou gunnen, al werd het hem op het moment sowieso al lastig gemaakt. Er kwam namelijk een kat naar zijn poten, en de grote kater was al de lucht in gesprongen voor hij goed en wel na had gedacht, wat dus een vrije doorloop betekende mits Dawn goed oplette en er gebruik van maakte.

De kater was in de lucht gesprongen zodra Dawn naar zijn poten toe sprong, en na een miliseconde merkte hij dat hij door kon. De apprentice krabbelde snel op, en rende verder, totdat hij zeker ver genoeg was. Een lach vormde zich op zijn gezicht maar hij probeerde die een beetje onderdrukt te houden. Hij was opgelucht dat hij eindelijk voorbij de kater was, al had hij het liever wat sneller voor elkaar gekregen.

Gelukkig maar, de apprentice had het gezien. Goedkeurend knikte Tall, en strekte zijn linkerpoot, die nog ietwat pijn deed vanwege Little. "Mooi zo, nu gaan we dan maar eens kijken hoe het gaat als je moet zorgen dat iemand niet langs jou mag komen," Mauwde hij, en vloog al naar voren voor de ander goed en wel wist wat er gebeurde. Met een soepele draai ging hij langs de apprentice heen, en keek hem uitdagend aan. Ja, nu waren de rollen omgedraaid.

Nadat hij een goedkeurende knik gekregen had van zijn mentor, sprak deze. "Mooi zo, nu gaan we dan maar eens kijken hoe het gaat als je moet zorgen dat iemand niet langs jou mag komen," Voordat de tabby het door had vloog de grote warrior op hem af, en Dawn keek ongelovig om, om daar Tall te zien staan. "Dat was oneerlijk!" zei hij. "Want jij wist dat je ging lopen en ik ni- Laat maar." viel hij zichzelf in de rede. "Ik weet al wat er dan komt, een uitleg dat de vijand ook niet op zich laat wachten of zo." Hij keek van zijn mentor, naar zijn poten.

"Dat was oneerlijk!" Jaja, zoiets had hij al wel verwacht. Dus trok Tall zijn wenkbrauw op, en liet de apprentice het zelf maar even uitvogelen. Dat duurde overigens niet lang, want bijna meteen vervolgde de apprentice: "Want jij wist dat je ging lopen en ik ni- Laat maar." Tall grijnsde, "Ik weet al wat er dan komt, een uitleg dat de vijand ook niet op zich laat wachten of zo." De mentor knikte eens, "Dankje dat je me dat bespaart," grinnikte hij, en stapte simpel langs Dawn op weg naar waar hij net stond. Onderweg zwaaide hij eens met zijn staart. "Nu ben ik alwéér langs je heen," Zijn blik vertelde de ander dat het geen grap was, je moest altijd opletten.

"Dankje dat je me dat bespaart," grinnikte zijn mentor, en Dawn grijnsde kort. De kater stapte weer langs hem door. "Nu ben ik alwéér langs je heen," De grijze kat knikte, hij moest opletten en dat begreep hij. Hij maakte zich iets breder door zijn poten verder uit elkaar te zetten, en keek naar de bruine kater. Dit keer zou hij proberen te voorkomen dat zijn mentor erdoor kwam.

De kater knikte goedkeurend toen Dawn er niet als een pussy over begon te zeiken, maar juist zijn plek innam en breed ging staan. Mooi zo, een apprentice met pit, daar hield hij wel van. "Oke, let nu goed op," Mauwde Tall, en keek even of Dawn dat ook deed. Daarna liep hij een paar stappen naar de kater toe en maakte een beweging naar de linkerboom, die voor de apprentice rechts was. Hij sprong ongeveer op twintig centimeter hoogte op de bast, en zette zich toen af om in een milliseconde door te springen naar de boom aan de rechterkant, die net iets achter de apprentice stond. Vanaf daar sprong hij weer op de grond. "Nu jij,"

"Oke, let nu goed op," zei zijn mentor, en zoals deze vroeg, lette de tabby goed op. Tall liep een paar passen op hem af, maar sprong toen tegen de boom die rechts van de apprentice stond, en duwde zich daar af zodat hij sprong naar de boom aan Dawn's linkerkant stond. Tall sprong op de grond, en Dawn keek verbaasd naar hem. Dat vond hij nu echt een gave truc om over iemand hene te komen. "Nu jij," De grijze kater glimlachte. Met plezier, dacht hij. Dawnpaw keek even, en liep toen een paar passen waarna hij, net zoals Tallshadow, van de grond tegen een boom op sprong, aan zijn rechterkant, en duwde zich snel af zodat hij naar de boom aan de linkerkant ging. Als hij nu van de boom zou springen, zou hij langs zijn mentor staan, dus duwde hij zich nog een keer af, naar een andere boom aan de rechterkant. Hij haalde die niet omdat die te ver stond, maar hij was nu wel aan zijn mentor voorbij.

+Laat, sorry :')

De ander keek hem eerst met een open mond aan, wat de kater even deed glimlachen. Daarna knikte hij toen duidelijk werd dat hij het inderdaad wel graag wilde proberen ja, en het lukte hem ook nog eens heel redelijk. "Inderdaad," Mauwde de kater, voorzichtig met zijn complimentjes, want goed was het nog niet. "We zullen natuurlijk aan je sprongkracht moeten werken maar ik had ook niet anders verwacht," Mauwde hij bemoedigend, en ging even zitten. "Wat denk je ervan, zelf tevreden over de sprong?"

"Inderdaad," zei zijn mentor, "We zullen natuurlijk aan je sprongkracht moeten werken maar ik had ook niet anders verwacht," Beide katers gingen zitten, en Dawn wachtte of Tall nog iets zou zeggen. "Wat denk je ervan, zelf tevreden over de sprong?" De kater liet zijn blauwe ogen van de grond naar het gezicht van de ander gaan. "Ik ben al blij dat je me niet uit de lucht gemept hebt, dus tevreden ben ik, maar niet op de manier die je bedoelt, denk ik. M'n sprong had veel beter gekund, ik had even problemen met dieptezicht, ik dacht dat ik na twee bomen wel over je heen geweest was. Niet dus, noodplan naar een derde boom zag er klungelig uit. Dus in het algemeen, niet extreem tevreden."

De ander dacht even na, en kwam toen met zijn antwoord. "Ik ben al blij dat je me niet uit de lucht gemept hebt, dus tevreden ben ik, maar niet op de manier die je bedoelt, denk ik. M'n sprong had veel beter gekund, ik had even problemen met dieptezicht, ik dacht dat ik na twee bomen wel over je heen geweest was. Niet dus, noodplan naar een derde boom zag er klungelig uit. Dus over het algemeen, niet extreem tevreden." Tall knikte eens, en glimlachte. Goed dat de ander doorhad dat je niet wegkwam met het zeggen van een simpele ja of nee. Dat konden ze niet hebben, zelf weten wat je fout deed of had gedaan was een van de belangrijkste dingen die een warrior een apprentice moest leren. De clan was dan wel trots, maar je moest een evenwichtspunt vinden om te zorgen dat je niet omviel door de trots. "Well, wil je het nog eens proberen?" Vroeg hij dus, en bekeek de reactie die hij zou krijgen.

Zijn mentor knikte en glimlachte zodra Dawn klaar was met zijn uitleg. "Well, wil je het nog eens proberen?" De kater trok even een denkrimpel, en knikte toen. "Graag", besloot hij, en hij draaide zich om, terug naar de plaats waar hij de vorige keer was begonnen met zijn sprong. Hij gaf Tallshadow de tijd om zich ook op te stellen, en toen dacht de apprentice goed na hoe hij zijn sprong kon doen. Hij liep een kwart van een cirkel naar rechts, want niemand zei dat hij niet mocht bewegen, toch? De kater sprong tegen de boom op die hij daarstraks gemist had, en strekte daarna zijn achterpoten zo ver uit als hij kon, zodat hij zich met meer kracht afduwde, en hij sprong naar de boom waarvan hij vandaan was gesprongen, richting de boom die hij gemist had. Deze keer raakte hij er wel, en hij sprong rustig van de boom af, zodat hij achter de tabby landde. Meteen zodra hij op de grond stond, draaide hij zich om. Bij de vorige sprong stond hij wel een tweetal meter verder van Tall vandaan, maar nu zou hij sneller kunnen aanvallen, mocht dit een gevecht zijn. "Nu ben ik tevredener, als dat een woord is", zei de tabby, met een lichte glimlach.

Hij knikte toen de ander aangaf het graag nog eens te doen, en stelde zich op in de daarvoor vastgestelde tijd. Toen bekeek hij hoe de jongeling van boom tot boom ging, en ook al sprong hij nu wat lager dan eerst, de sprongen zagen er zeker beter en bekwamer uit dan net. Natuurlijk had de apprentice ook wel meer bedenktijd gehad, dus dat moest meegerekend worden aangezien je in een gevecht niet altijd die kans kreeg. "Mooi zo," Antwoordde hij met een glimlach, toen de ander stelde dat hij nu veel tevredener was dan eerst, en knikte grinnikend toen ook nog gevraagd werd of het een woord was. "Rustig maar, het is inderdaad een woord," Mauwde hij, waarna hij opstond en naar wat struiken begon te lopen. Onderweg wenkte hij de apprentice mee.

"Mooi zo," zei zijn mentor, en de tabby glimlachte even als bedankje. "Rustig maar, het is inderdaad een woord," vervolgde hij, toen Dawn vroeg of 'tevredener' eigelijk wel een woord was. De bruine kater liep naar de struiken toe, en wenkte hem mee, dus Dawnpaw volgde meteen, met een nieuwsgierige gezichtsuitdrukking op zijn gezicht.