You've met with a terrible fate, haven't you?

De zon was nog maar net boven de horizon verschenen en ergens voelde ze zich schuldig dat ze de Apprentice den binnen was gekropen, maar ze had echt even geen zin om dit alleen te gaan doen. Haar blauwe ogen zochten naar de crème-kleurige vacht, terwijl ze haar magere witte lichaampje langs de slapende Apprentices bewoog. Toen ze hem uiteindelijk gevonden had, drukte ze haar snuitje tegen zijn oor aan en gaf er voorzichtig een lik over. De witte kattin grinnikte zachtjes en deed een kleine stap achteruit. "Creamypaw, wordt eens wakker joh," miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem een por in z'n zij gaf. "Ik wil je wat vragen, buiten," miauwde ze daarna rustig, terwijl ze plagend haar staart over zijn neus liet gaan en daarna voorzichtig naar buiten liep, om bij de ingang van de Den te blijven zitten.

[Alleen Creamypaw pls n_n]

Hij mompelde wat toen hij opeens een lik over zijn oor kreeg. Hij was nog diep in slaap en veel meer dan dat kwam er dan ook niet. Toen Honeypaw begon te praten werd hij pas echt een beetje wakker. Zijn oren bewogen wat toen ze zachtjes tegen hem praatte en toen ze hem een por gaf keek hij geschrokken op. “Hè wat?” Hij knipperde slaperig met zijn ogen en het drong langzaam tot hem door dat Honeypaw voor hem stond. Hij nieste zacht toen ze haar staart langs zijn neus liet gaan en grinnikte toen zachtjes. Wat was er nou aan de hand? Hij stond op in zijn nest en rekte zich een keer uit, daarna stapte hij eruit en liep naar buiten. Hij ging naast haar zitten en likte even zijn vacht recht, voordat hij zijn neus zachtjes tegen die van haar duwde. “Wat is er Honeypaw?” Vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij vroeg zich af waarvoor ze hem wakker gemaakt had.

Ze grinnikte zachtjes toen ze zag hoe hij slapend de Den uit kwam strompelen om naast haar te gaan zitten. Ze kreeg een neusje tegen die van haar aan getikt en kon het niet laten om snel, zachtjes, te knorren. Van alle katten in Riverclan, vertrouwde ze Creamypaw het meest, ze hadden iets gemeen en daarbij voelde ze zich veilig in zijn omgeving. Ze glimlachte eventjes en sloeg haar pluizige witte staart over d'r pootjes heen. "Uh, ja, sorry dat ik je zo vroeg wakker heb gemaakt. Ik vroeg me af of je het leuk zou vinden om me te helpen met kruiden te zoeken," vroeg ze iets wat verlegen en ze wende haar blauwe ogen af om naar de grond te kijken. "Ik bedoel, alleen als je wilt hoor en als het niet in de knoei komt met je apprentice taken," mompelde ze er daarna zachtjes achteraan.

Hij glimlachte warm naar haar toen ze verlegen naar de grond keek. “Jij mag dat Honeypaw en natuurlijk wil ik je helpen.” Zei hij terwijl zijn blik die van haar zocht. “Silvercloud had mij toevallig vandaag vrij gegeven, dus ik ben de hele dag tot jou beschikking.” Hij gaf haar een plagerig duwtje tegen haar schouder en sprong daarna op. “Kom dan gaan we. Je moet me wel duidelijk vertellen waar ik naar moet kijken hoor, anders pluk ik nog wat verkeerds.” Er lag een ondeugende blik in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij naar de kampuitgang trippelde.

Een glimlach kwam op haar gezicht toen de crème kleurige kater zei dat hij graag met haar mee wilde gaan. Ze gaf 'm een lik over zijn oor heen en grinnikte zachtjes. Af en toe had ze echt het idee alsof Creamypaw de enige was die haar echt begreep. Ze hadden een opvallend sterke band omdat ze hem verzorgt had in de tijden dat hij in de Medicine Den had gelegen. "Ik zal je alles uitleggen," zei ze daarna met een glimlach. Ze zetten zichzelf af en sprong het territorium in, ze hadden een lange dag voor de boeg want de voorraad planten was veel te leeg voor haar doen.
Haar pluizige witte oortjes stonden overeind, terwijl ze door het gebied wandelde. "Cream?" vroeg ze, terwijl ze zich omdraaide. "Zou jij bij de Sunningrocks willen gaan kijken? Ik zoek nog wat Chickenweed, het is een lang groen kruid met amandel gevormde bladeren eraan, niet snel over het hoofd te zien," vroeg ze m voorzichtig. "Dan ga ik aan de waterkant op zoek naar Coltsfoot," legde ze daarna uit.

[Ik ga er een beetje tempo in gooien, dus met mijn volgende post zal ze in de rivier vallen :'D]

Ontspannen liep hij achter haar aan. Hij voelde zich op zijn gemak en had er echt zin in. Hij bewoog zijn oren toen ze zijn naam zei en stond meteen stil met een afwachtende blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij knikte toen ze vroeg of hij bij de Sunningrocks wilde gaan kijken. “Ik hoop dat ik hem ook niet over het hoofd zie.” Zei hij met een grijns rond zijn lippen. Hij zou het echt iets voor hem vinden om dan alsnog met de verkeerde plant naar haar toe te lopen. “Tot zo.” Hij deed een stap naar voren en wreef even zijn wang langs die van haar. “Doe voorzichtig hè?” Er ontstond een warme glimlach rond zijn lippen. Ze hadden nog steeds geen tijd gehad om haar te leren zwemmen, zeker niet nou het water zo koud was. Hij gaf een lik over haar wang en draaide zich toen om, hij bracht zijn gewicht op zijn achterpoten en rende weg. Hij remde pas weer af toen hij bij de Sunningrocks aankwam. Zijn blik gleed zoekend over de rotsen. Toen viel zijn blik op het kruid, tenminste hij dacht dat ze die bedoelde. Zijn ogen begonnen blij te fonkelen. Hij trippelde er heen en nam het kruid voorzichtig tussen zijn kaken. Toen volgde hij hetzelfde pad terug om het kruid aan Honeypaw te kunnen geven.

Ze glimlachte eventjes toen Creamypaw zei dat ze voorzichtig moest doen en knikte. "Jij ook," zei ze zachtjes, waarna ze toekeek hoe de kater er van door ging. Ze had hem liever niet willen opzadelen met dit werk, maar alleen zou ze er zo veel langer over doen. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, terwijl ze haar blik richtte op de rivier. Daar moest ze heen.
Honeypaw slikte moeizaam, ze was niet echt blij met het zo dicht bij de rivier zijn. Ze had een zekere angst voor het water, zeker nu die zo woest was, maar dit was de enige plek waar ze het kruid zou kunnen vinden. Ze sloeg haar nageltjes uit en hielt zich stevig vast aan de begroeiing aan de zijkant van de rivier, terwijl ze met haar blauwe ogen de kant afzocht op zoek naar Coltsfoot. In haar ogen lag een angstige en paniekerige blik, terwijl ze voelde hoe het water probeerde haar vacht vast te grijpen.
Ze slaakte een kreet toen haar achterpoot weggleed en ze half in het ijskoude water terecht kwam, waarbij ze verschrikt haar klauwen in het onkruid had geslagen. "Cremypaw, help!" riep ze geschrokken, terwijl het ijskoude water probeerde haar los te trekken. Een pijnscheut ging door haar voorpoten heen, waardoor ze gedwongen werd om los te laten en ze voelde hoe ze kopje onder ging in het water.
Met moeite probeerde ze boven water te komen, maar de onderwater stromingen waren te sterk en in plaats van naar boven te gaan, begon ze rond te rollen. Haar longen schreeuwde om lucht en ze opende haar bek om een kreet te laten toen ze een grote steen op hoge snelheid om zich af zag komen. Een harde klap en een misselijkmakende pijn door haar kop zorgde ervoor dat haar beeld zwart werd.

Daar lag ze dan, aan de oeverkant, haar witte vacht besmeurd met bloed, haar blauwe ogen gesloten. Ze ademde, zwakjes, maar ze ademde. Haar lichaam reageerde niet meer door de onderkoeling en de lichamelijke pijn van de woeste rit. Ze had niet eens door dat er iemand op haar af werd gelopen.

[Jaytail mag binnen vallen, Creamypaw mag posten en op zoek gaan. Misschien is het leuk als Creamy Jay tegenkomt als hij haar terug brengt naar het kamp?]

Jay liep rustig langs de grenzen. Stom, it was zo saai alleen. Maar aan de andere kant, wie wou er nou met hem lopen? Hij zuchtte even, goed bezig? Jazeker. Jay stopte even om zich goed te focussen. Er lag daar iets ... Roods? Jay liep met snelle passen richting de rooie kleur, toen de geur van ijzer zijn neus raakte. Bloed! Jay begon te rennen, was het dood? Eenmaal aangekomen zag hij een kleine apprentice liggen. "Oii! Gaat het wel?" riep hij eerst. Gelukkig kwam hij erachter dat ze nog ademde. Hij rook een keer goed, RiverClan. Het maakte hem niet uit wat RiverClan had gedaan, deze poes had hulp nodig. "Hou vol, ik breng je terug!" zei hij waarna hij haar in haar nekvel pakte. Jay begon snel te lopen en draagde haar terwijl hij over de stepping stones sprong. De grote kater dacht even na, RiverClan. Hij moest naar het RiverClan kamp. Hij moest deze apprentice redden. Ze mocht niet doodgaan, niet nu, niet hier. Niet met hem. Jay begon te rennen, hij moest de sterkste geuren van RiverClan volgen naar het kamp. Hopenlijk zouden ze hem niet meteen vermoorden...

Het was haar kreet die al zijn haren recht overeind zette. Met een schok stond hij stil terwijl hij het kruid uit zijn bek liet glijden. Zijn ogen waren groot geworden, met een paniekerige gloed. Hij wist al wat er gebeurd was voordat hij het tafereel voor zijn ogen zag gebeuren. Hij was nog net op tijd om haar kop onder te zien gaan. “Nee, Honeypaw!” Zijn stem klonk verstikt terwijl hij als een gek langs de rotsen naar beneden begon te klimmen, met gevaar voor eigen leven over de glibberige stenen. Pas bij de waterkant stopte hij, zijn flanken zwoegend om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Zijn blik gleed over het water, maar hij wist dat hij te laat was. Ze was al meegevoerd met de stroming en hij had het laten gebeuren. Tranen branden achter zijn ogen terwijl hij over zijn hele lijf begon te trillen, meteen schudde hij het gevoel van hem af. Hij wist waar het een voorbode van was, hij had al te vaak een shockaanval gehad. Hij moest sterker zijn, hij moest haar vinden. Hij gunde zichzelf geen rust terwijl hij weer langs de waterkant begon te rennen, sneller dan dat hij ooit gedaan had, door de adrenaline die door zijn aderen gierde. Het duurde een tijd voordat hij haar zwakke geur opving, heel zwak door het water en een thunderclan geur. Toch was hij er zo op gefocust dat hij het opving en slippend kwam hij tot stilstand. Hij was het thunderclan territorium binnen gelopen, zonder daar ook maar op te letten, wat een sukkel was hij ook. Maar wat maakt het uit, hij moest en zou Honeypaw vinden, want ze moest ongedeerd zijn, dat moest gewoon. Anders was het allemaal zijn schuld. Hij had aan moeten bieden om langs de waterkant te zoeken. Hij volgde de geur en bereikte dezelfde snelheid, al was zijn lijf op toch rende hij door. Dat was ook de reden waarom hij bijna tegen de thunderclan kater opknalde. Hij was zo van streek dat hij sissend tot stilstand kwam, met een wantrouwige en kwade blik in zijn ogen. Hij keek naar Honeypaw die angstvallig stil lag. “Laat haar gaan, laat haar gaan!” Schreeuwde hij met hernieuwde paniek in zijn lichtblauwe ogen.

Het duurde niet lang, of er stond een andere kater voor hem. Overduidelijk van RiverClan. Hij kwam sissend tot stilstand en het was overduidelijk dat hij hem wantrouwde. “Laat haar gaan, laat haar gaan!” klonk het. Jaytail legde de poes even neer, waarna hij de kater even een klap gaf met zijn poot, zonder nagels natuurlijk. "Relax." sprak hij eerst. "Dit is geen tijd om angstig te doen, leid me naar jullie kamp ze heeft hulp nodig." sprak Jaytail waarna hij haar weer oppakte en naar de kater keek. Hij moest maar vertrouwen in hem hebben.

Post verplaatst naar: https://www.warriorcatsnl.com/t22566-you-ve-met-with-a-terrible-fate-haven-t-you#529371