This moment....

[Liefst Corvus en Inca, later de kits.]

Sierlijk sloeg ze haar weelderige staart door de lucht. Af en toe miauwde ze eens. Ze was aan het hoogtepunt van haar krolsheid. En ze wist de komende weken, dat ze het heel wat lastiger zou krijgen. Tenminste, als haar lieve partner haar dekte tenminste. Inca zette sierlijk, met haar kop omhoog gehoven, haar poten op de zanderige bodem. Het zou hier gewoon een perfecte plaats zijn om te wonen, en op te groeien. Inca keek af en toe eens achter zich, of Corvus haar kon volgen. Het begon lichtjes te regenen, en de druppels vielen als fluweel zachte veertjes op Inca's vacht. Ze moest snel zien te schuilen voor ze helemaal ondergeregend werd. Corvus was nog steeds niet in haar zicht, en Inca baarde zich wat zorgen over hem. Straks was hem iets ergs overkomen. Ze kon er niet aan denken. Eindelijk was Inca aan de verlaten hooizolder aangekomen, en ze gaf de hoge en brede poort een stevig duwtje, waardoor er een kiertje ontstond die breed genoeg was voor een kat om binnen te kunnen. Inca stapte er sierlijk, maar bezorgd binnen, en ging wat op de tweede verdieping gaan liggen in het zachte stro. Boven haar was er nog een etage, waar hun voedselvooraad voor het hele seizoen lag. Onder hen was er ook nog een etage, met daarin een badkuip, die onder een goede werkende waterpomp stond. Zo konden ze zich wassen, en drinken tegelijk. Inca miauwde eens luid in de zolder, niet uit krolsheid, maar om bezorgdheid voor Corvus. Hopelijk hoorde hij dit.

Al snel zag hij hoe Inca hun hooischuur binnen liep. Hij snelde naar de hooischuur en hoorde -voordat hij naar binnen ging - een mauw van haar. Deze week was ze krols geworden dus zou hij het onderwerp: Kits graag bespreken en misschien dat Inca ook kits wou. Hij stapte de schuur in en sprong op Inca af. "Hier ben ik, Honey" Zei hij met een honing zoete stem. Even snoof hij de heerlijke geur van de krolsheid in. Gelukkig voor inca was hij geen kat die bezeten werd zodra deze zo'n geur rook. Hij hield zich vooral vreselijk kalm. "Inca, Nu je krols bent..dacht ik aan kits en..wat dacht jij ervan?" Sprak hij kalm maar vastberaden uit. Hij ging dicht tegen inca aanzitten en keek haar vragend aan. Wat zou zij ervan vinden? Wou ze het eigenlijk wel? Het was een vraag, die zo meteen beantwoord zou worden.

' Hier ben ik, Honey' Inca lachte liefjes naar hem, toen ze hem naar boven zag komen. Ze was al veel geruster geworden toen ze hem hoorde en zag. Inca keek haar geliefde recht in zijn blauwe ogen, en verzinkte er onmiddellijk in. Het was een hemels gevoel dat ze had, toen ze terug in zijn ogen keek. Ze was in de zevende kattenhemel. Haar oren spitsten zich bij het horen van het geritsel van een muis beneden. Inca sloop voorzichtig van het tweede naar het eerste verdiep, en sprong recht op de muis af, wanneer die net onder haar was. Het beestje piepte nog eventjes, en stierf onmiddellijk. Inca klom sierlijk met zijn staart in haar mond terug naar boven, legde het tussen haar en Corvus in, en begon een stukje ervan te eten.' Inca, Nu je krols bent..dacht ik aan kits en..wat dacht jij ervan?' Begon Corvus tegen haar. Ze vond het fijn wanneer hij hier over begon te spreken. En onmiddellijk verscheen er een klein glimlachje op haar snuit." Dat zou ik zeer fijn vinden. Liefste." Zei ze tegen hem, waarna ze hem een likje over zijn snuit gaf.

"Dus je wilt écht kits?!" Zijn ogen werden groter en ronder. Hij keek haar verbaasd aan. "ZUllen we dan..Nu??" Sprak hij uit. Hij liep naar haar toe . "Ach schat! Wat hou ik toch veel van je" Hij keek haar verleidelijk aan en gaf haar een likje over haar kop. Ze was wonderbaarlijk en perfect. Hij keek haar een moment lang aan en slaakte een opgeluchte en blije zucht. "Dan..Dek ik je..Nu?" Sprak hij een beetje onzeker uit waarna hij haar dekte. "Je weet zeker dat je het wou?" Sprak hij uit. Waarom eigenlijk? Hij had het toch al gedaan. Maarja, Hij en Inca zouden kits krijgen en daaar verheugde hij zich op.

Inca luisterde aandachtig naar de woorden van Corvus, en knikte iedere keer. Ze wilde heel graag kits, niet alleen omdat ze krols was. Sinds wanneer ze het zich kan herrinneren wilde ze al kits. Inca gaf Corvus een likje over zijn snuit, wanneer de copulatie al bezig was. Inca wilde het hem zo gemakkelijk mogelijk maken, en stond recht op haar vier poten, in plaats van te liggen. Ze wreef af en toe eens tevreden haar kopje tegen die van Corvus. Ze waren het perfecte koppel. Hij en zij. Ze keek hem nog eens aan, en zakte lichtjes van de druk door haar poten. Het duurde nu al een tijdje, en het begon zwaar te worden voor haar. Na een half uurtje copuleren ging ze op haar zij gaan liggen, tegen Corvus aan. Ze was echt gelukkig met hem. Ze gaf hem nog een likje op zijn lippen, en sloot haar ogen eventjes om te rusten.

[Weinig tijd]

Ook hij gaf haar op het eind een likje. Hij hield van haar, Niet omdat ze een poes was, niet omdat ze knap was nee..het ging om haar karakter. "Jij bent de beste" Sprak hij kalm en liefhebbend uit. Hij ging naast Inca liggen en legde zijn hoofd op zijn poten. Hij sloot zijn ogen en snorde even. Nog even..en hij zou kits krijgen. Hij voelde de blijheid al door zich heen stromen. Even trokken zijn snorharen van blijheid.

Inca voelde de warmte door haar bloed en aderen stromen. De liefde vulde haar hart. Ze voelde Een likje over haar kop heen gaan. Inca gaf Corvus een likje terug op zijn neus. Hij was ongetwijfeld het belangrijkste onderdeel in haar leven. Net toen ze aan iets prettigs wou denken, kreeg ze haar eerste pijnscheut in haar buik opkomen. Ze wist dat dit een lastige periode zou zijn, met veel pijn, en tranen. Maar uiteindelijk was het toch de moeite waard om te bevallen. Bij de gedachte's zelf al, kreeg ze een fijn en warm gevoel vanbinnen. Inca legde tevreden haar poot over die van Corvus, en ging tegen zijn zij gaan aanliggen. Het was bijna nacht, en ze zouden bijna moeten gaan slapen. Inca begon al lichtjes in te slapen, net alsof ze kit was. tegen de warme buik van haar moeder, maar in dit geval van Corvus. Haar beide ogen waren al half gesloten, en ze zag nog net de laatste glinsteringen van de maan buiten. De schuurdeur stond nog op een kiertje, waardoor de frisse nacht wind over haar vacht heen waaide. Ze voelde nog één pijnscheut door haar lichaam heen trekken, en dompelde helemaal in, in de warme vacht van Corvus. Het zou morgen vast en zeker een mooie dag worden.

De volgende morgen

De vogeltjes floten naar elkaar. De muisjes en andere knaagdieren kwamen hun holletje uit. De zon scheen al mooi aan de hemel. De sterren en de maan waren verdwenen. En maakten nu plaats voor de zon. Inca opende haar ogen, waar de zon lichtjes op scheen, knipperde er enkele keren mee, stond recht, rekte zich uit, en haf Corvus een likje over zijn kop. Ze tripeldde voorzichtig naar de rand van het tweede verdiep, en sprong naar beneden naar de planken van het eerste verdiep. Eventjes wankelde ze door haar poten, maar ze kon haar evenwicht nog maar net bewaren. Ze trippelde voorzichtig naar de kraan, waar een waterbak onder stond, sprong op de waterbak, en begon van het frisse water te drinken. Ze haalde haar tong zorgvuldig uit, en dronk rustig van het water. Ze sprong terug van de waterbak, naar beneden, voor de ingang van de oude schuur, en wachte geduldig op Corvus.

Corvus grijnsde en ging naast Inca liggen. Ook hij viel in slaap. De volgende morgen werd hij zelfs later dan Inca wakker. Hij gaapte en keek Inca moe aan. Ze gingen op pad, Jagen ofzo. Hij sprong op en sprong enthausiast naar beneden. Daar dronk hij een beetje en ging hij naar Inca. "Zo zo, Aanstaande moeder van mijn jongen" Hij grijnsde blij en gaf haar een lik over haar snoet. Hij was erg blij dat hij en Inca nu jonkies zouden krijgen. Hij kon wel een gat in de lucht springen, zo blij was hij. Hij grinnikte kort en liep naar buiten. Buiten floten de vogeltjes naar elkaar en waren de andere knaagdieren druk bezig met hun eigen leventje. Hij grinnikte. Ze waren bezig zoals ze altijd deden. "Heb je honger?" Hij keek Inca vragend aan. Jup, zij kregen kittens! Hij zou drie gaten in de lucht kunnen springen, zo blij was hij! Hij grijnsde en keerde zich naar de diertjes die flink aan het werken waren. Hij zocht er eentje uit en begon die stilletjes te sluipen. Net voordat het diertje hem zag viel hij deze aan en beet het dood. De andere diertjes hadden het gelukkig niet gezien, Ze waren dus nog steeds bezig met hun werk. Hij keerde terug naar Inca en legde het dode konijntje voor haar neer. "Astu"

' Zo zo, Aanstaande moeder van mijn jongen' Corvus grijnsde, en gaf haar een likje. Inca gaf hem blij een likje terug. Ze was zo gelukkig met hem. Zij waren zo gelukkig samen. Inca volgde met haar ogen haar partner, en zag hem nog net sluipen achter iets, en terug komen met een konijn in zijn mond.' Astu' Corvus legde het konijn voor haar poten neer, waaraan ze onmiddelijk begon te kauwen. Toen ze genoeg had met eten legde ze het konijn voor de poten van Corvus, en likte zachtjes met haar tong de lippen van Corvus. Ze was nog steeds tot over haar oren verliefd op hem. En ze zou nooit willen dat één van hun gezinnetje dood zou gaan. Inca stond terug recht, schudde het stof een beetje uit haar vacht, likte haar vacht terug fijn, en klom een boom in. Zo had ze mooi uitzicht op alles en iedereen in dit gebied. Het klimmen in bomen ging steeds pijnlijker, en lastiger, met die kits in haar buik, maar ze kon het toch nog steeds. Inca gebaarde naar Corvus om te komen, en sloot haar ogen eventjes om te rusten.

vooravond
------------

Inca stond moeizaam op, op haar vier poten. Ze kon nu nog moeilijk haar evenwicht behouden, door de tamelijk dikke buik die ze nu had. Ze keek er eventjes naar, en gaf hem een likje. Alweer voelde ze pijnscheuten door haar lichaam trekken. Ze kneep haar ogen eventjes tot spleetjes. Ze moest zich sterk houden. Ze sprong zo lenig mogelijk van tak op tak naar beneden, en lande netjes met haar vier poten op de grond. Ze ging eventjes naar de boom toe, en wreef met haar flanken tegen de boomstam aan. Ze liep weer terug naar het gras, en begon er een beetje mee te stoeien. Ze was nooit te oud om nog eens goed te stoeien. Inca stond weer terug recht, schudde het gras een beetje uit haar vacht, en keek naar boven. Naar starclan. Waar haar ouders en siblings vast al waren. Ze keek weer terug naar Corvus, waar hij was, en miauwde ondertussen.

Corvus sprong Inca achterna, terug de schuur in. Daar dronk hij nog een beetje zodat zijn keelpijn weg zou gaan. Hij sprong 's avonds weer achter Inca aan. Hij moest haar beschermen tegen kwade wezens. Hij keek even om zich heen en begon te grommen. Er was hier iemand. Zijn neusgaten gingen wijd open waarna hij recht de struiken in vloog. Een andere kater begon ook te grommen. Mislukt dus. Hij beet de kater hard in de nek en krabde deze in zijn oog. Het beest begon hard te janken. Toen hij deze dan ook los liet rende deze weg. "En blijf weg!" Gromde hij het na. Daarna draaide hij zich om naar Inca en gaf haar een kopje. "Wees niet bang, ik bescherm je" Hij grijnsde en gaf haar nog een likje. Daarna ging hij voor haar staan, zodat ze het niet koud had. Hij grijnsde even, dit was perfect. Beter dan dit kon hij zich niet wensen! Inca was gewoon de beste!

' Wees niet bang, ik bescherm je' Inca schrikkte lichtjes van hem. Hij rook naar een andere kater, en Inca wreef haar geur nog eens extra tegen hem aan. Zodat hij weer wat meer naar haar rook. Ze was in een goede staat vandaag. Ondanks het feit dat ze binnenkort zou kunnen bevallen van kittens. Inca liep terug naar de schuur, en sprong op de eerste plank. Van daar uit sprong ze op de tweede verdieping, en ging ze gaan liggen in het hooi. Ze liktte zachtjes haar vacht schoon, en ging gaan liggen op haar zij. Toen ze haar maag hoorde rammelen stond ze terug recht, sprong lenig naar beneden, naar de prooistapel in de hoek, en nam er een konijn af. Inca schudde het konijn eerst nog eens, voor het stof er wat af te krijgen, en liep ermee naar boven. Naar het tweede verdiep. Buiten begon het al lichtjes te bewolken. Straks zou het vast gaan regenen. Bladeren waaiden van de bomen door kort, maar krachtige rukwindjes. Dit duurde nu al dagen zo. Slapen. Opstaan. Genieten van de natuur, eten, wassen, en terug gaan slapen. Inca stoorde zich al en beetje aan elke dag hetzelfde ritme, maar zo was het leven. Ritme's.... Inca begon deftig van het konijn te eten, terwijl ze wachtte op Corvus. Ze hield de helft over voor hem, en ging al een verdiep lager. Richting de watertank. Ze sprong op de waterbak, en draaide met haar twee voorpoten de kraan open. Toen er genoeg water in de watertank zat, maakte ze haar twee voorpoten nat genoeg, en begon haar gehele lichaam te reinigen. Toen ze terug gedaan had met wassen sprong ze voorzichtig terug naar het tweede verdiep, en rustte wat in het hooi. De volgende dagen bleef het steeds het zelfde ritme. Toch, één ding veranderde dag op dag. Haar buik. Ze wist het bijna zeker. Nog één of twee dagen, en ze zou bevallen. Inca wachtte op het moment zelf al, maar hier wachte ze zelf niet op. Elke dag lastiger, zwaarder. De laatste dagen mocht ze zelf al niet meer naar buiten gaan voor haar eigen veiligheid. Ze was de muffe geur uit de schuur al beu, de enige manier om nog frisse lucht te krijgen was om naar het derde verdiep te gaan, en uit een open raampje te hangen. Maar zelf een verdiep hoger gaan werd al gevaarlijker met de dag. Inca bleef daarom maar op verdiep één en twee. Eten kon ze zelf al niet meer halen. Het eerste verdiep was te hoog van de grond geworden om nog maar te springen. Dus moest Corvus eten voor hen tweetjes meebrengen. Inca kreunde overdag voortdurend van de pijn, en ook 's nachts verbeterde dit niet. De pijn bleef maar aanhouden. Gelukkig zou ze (over)morgen al bevallen. Want het gewicht, en de pijn kon ze bijna niet meer houden.

Corvus keek trots haar Inca. "Schat, Ik ben trots op je, Je houdt dit echt wel vol" Iedere dag was het voor inca hetzelfde, tenzij het voor hem steeds anders was. Zoals de eerste dag dat hij de schuur echt moest verlaten om voer te vangen. Toen was hij terug gekomen en had hij nog net inca kunnen redden van een kwaadaardige kater. Hij had toen gevochten en was licht gewond geraakt. Maar die wonden waren nu al niet meer zichtbaar, gelukkig maar. Hij klom iedere dag weer het trapje op om Inca haar eten te geven en at dan samen met Inca. Daarna haalde hij water, zodat inca kon drinken. Het was vermoeiend, en hij kon dit niet lang meer volhouden. Maar hij was trots op Inca. Ze had pijn, dat zag je. Maar ze hield vol. Ze wou die kittens echt.

De volgende dag

Corvus sprong de tweede verdieping weer op. Hij had een heerlijke konijn voor Inca gevangen. Vandaag kon ze bevallen, of morgen. Het zou in ieder geval niet lang meer duren. Nog steeds was hij trots, ja, nog even en hij was een echte vader. Netzoals inca voor het eerst een moeder zou worden.


[flut ]

Inca kneep haar ogen dicht op elkaar van de pijn. Ze kon de pijn echt niet meer verdragen. Ze zou het echt niet meer uithouden, als ze morgen niet zou bevallen. Ze knep haar ogen dicht op elkaar, en viel langzaam aan in slaap. Het hooi lag gelukkig nog lekker zacht. Waardoor ze snel indommelde. Haar hele lichaam begon helemaal warm te worden. Morgen zou ze bevallen. De maan scheen door het raampje op het derde verdiep, en viel door enkele gaatjes in de plank op het tweede verdiep.

de volgende ochtend

Kreunend en miauwend werd Inca wakkeer meet veel pijn in haar lichaam.″ Corvus!!″ Kon ze nog net hard genoeg uit brengen. Waar bleef hij toch? Vele pijnscheuten schoten door haar lichaam. Tot plots ze ook bloed begon te verliezen. Inca begon al razendsnel te ademen, en te persen. Maar zonder hulp kwam ze niet ver. Het eerste van een kitten zijn kopje begon al uit te komen, dus drukte ze nog erder. Het eerstee kittten zijn kopje!!! Een glimlachje verscheen op haar snoet. De eerste kitten was daar. Maar waar bleef Corvus?!

[Me to]
[De eerste kitten mag al posten. Maakt niet uit wie.]

Cloud had nog bij zijn broers en zussen gedreven maar nu voelde hij de ruimte om zich heen krapper worden. Sinds hij het zich kon herinneren had hij hier gezeten. Hij werd zelf een beetje samengeperst en hij wilde al ademen maar dat lukte niet. Hij begon langzaam te bewegen en voelde hoe langzaam zijn koppie vrijkwam. En langzaam werd hij dan ook geboren. Met zijn oogjes nog dicht en het vlies nog om zijn lijfje raakte hij een ondergrond. Het kleine roodwitte katertje prbeerde te ademen maar dat lukte niet helemaal met dat vlies om zijn lijfje. Pas toen het vlies weggelikt werd kon hij ademen en zacht piepend baande hij zich een weg naar zijn moeders buik en begon te drinken. met zijn piepkleine pootjes kneedde hij in zijn moeders buik om de mel op te wekken. Het smaakte echt goed en al snel had hij er genoeg van en hij viel ter plekke in slaap. Zonder zichzelf ook maar een centimeter verder te bewegen. Zijn eerste momenten van dit leven waren zwaar voor hem geweest. Maar al spoedig zou hij sterk genoeg zijn om een stukje te kunnen wandelen en zelfs om te spelen met zijn aankomende familie.

Opgerold in de warme maar krappe baarmoeder, lag een kitten te slapen. Ze droomde niet, geen enkele gedachte had ze in haar slaap. Ze had niks meegemaakt, enkel de lange dagen in de baarmoeder. De ruimte waar ze in sliep was krapper geworden, al was het alleen dat zij was gegroeid. Maar dat wist zo kitten niet, ze wist wel dat ze niet alleen was. Ze voelde steeds iets naast zich bewegen, maar ze wist niet wat. Als je in een krappe ruimte ligt, weet je alleen dat dat bestaat. Je weet niet beter, je ligt maar stil, af en toe beweeg je. De ruimte bewoog ook, de kitten voelde het heen en weer schommel. Soms had ze er erg last van, tegenwoordig steeds meer. Ze botste tegen de andere op, wat erg vervelend was. Maar nu lag ze te slapen, diep en stil. Haar pootjes bewogen wat, maar meer ook niet. Ze hoorde vage geluiden soms, maar omdat haar oren het niet goed deden, was het niet veel. Ze had geen verlangen naar buiten, want wat dat? Wat was de grote wereld, waar zij zo dadelijk naar toe ging? Ze had geen flauw idee over haar toekomst. Opeens begon alles te bewegen, de kitten werd verschrikt wakker. Haar moeder ging liggen, dat voelde ze. Ze ging wel eens vaker liggen, maar nu was het zo vreemd, alsof er iets aan de hand was. Ze voelde een zware druk op zich, de ruimte leek kleiner te worden en dan weer groot. Het ging steeds vlugger en vreemde. Opeens voelde ze iets bewegen, een van de zachte dingen ging weg. Het was weg. Even was het stil, er gebeurden niks meer. Maar de kitten, die een poes was. Ging opeens ook weg, ze probeerde te kunnen blijven, maar het lukte toch niet. En even later was zij er ook. Ze lag naast haar moeder op de zandige maar harde grond. Om haar lijfje zat iets vreemds, iets wat plakte. Ze kon er niet door ademen, dus bewoog ze wild, om het spul af te krijgen. Maar het werd er al afgelikt. De kitten was bevrijd en rook nu vreemde geuren. Maar een geur aantrok haar het meest, die van haar moeder. Ze kroop er naar toe, ''M...ma?'' kwam er piepend en mauwend uit haar bekje. Daarna wist ze waar ze most zijn, ze ontweek haar broer, die in de weg lag. En vond de tepels, ze zette haar kleine tandjes in een van de tepels. En begon te zuigen. Melk kwam in haar bekje, ze genoot meteen. Toen ze genoeg had gedronken, kroop ze weer weg en ging vooraan bij haar moeder liggen. Ze viel weer in slaap. Ze was op de wereld, waar zij zal groeien, tot een troste poes. Maar nu was ze nog klein. Haar oogjes waren dicht, haar oren deden het nauwelijks, ze hoorde geen geluiden die verder op waren. Maar wel het ademen van haar moeder. De kitten zal Blossom heetten.

Inca spande steeds strakker haar spieren. Haar lichaam werd wel uitéén gerukt. Het was alsof alles opeens kon gaan scheuren. Haar buikwand, haar schede, haar kop, haar hele lichaam. Ze perste nog mer door, en uiteindelijk werd de eerste kitten geboren. Inca tilde het weerloze diertje op, in haar bek, en zette het bij haar buik. Tegen haar tepels, waar het gulzig begon te zuigen van de melk die er uit kwam. De kitten voelde zacht aan. Alsof ze een wolk aanraakte. Toen flitste er een eerste naam in haar door. Cloud. Inca likte de kitten zachtjes af, en liet het slapen. Ze hoorde het snorren, maar ze mocht niet te veel afgeleid worden. Straks stierven de andere kittens in har baarmoeder nog. Dat kon ze niet bedenken. Kittens vanaf het begin van hun leven al gestorven. Inca perste nogmaals diep, en ook deze keer met succes. Het kopje van de volgende kitten kwam tevoorschijn. Inca spande zich nog eens in, en na eventjes nog geperst te hebben, kwam de kitten er geheel uit. Ook bij deze greep Inca de kitten bij het nekvel, en legde haar aan haar tepels. Bij het oppakken van de kitten ontstond er een frisse geur. Een zoete. Zoals een...een... bloempje. Blossom. Inca legde de kleine kit bij haar tepels neer, en begon ook deze helemaal schoon te likken. Waar bleef Corvus nou?! Inca begon zich lichtjes zorgen te baren over hem. Hij zou toch niets overkomen zijn zeker?! Inca keek de twee kleine, slapende kits aan, en ontspande zih nu een beetje. Eindelijk een beetje rust.

Corvus voelde het gewoon, het ging gebeuren. Hij was net opweg naar een plek waar hij goed kon jagen, maar hij draaide zich om. Het voelde gewoon niet goed aan! Hij moest meteen terug. Hoe dichter hij bij de schuur kwam hoe meer hij zich raar ging voelen. Alsof er iets spannends aan het gebeuren was. Hij sprong de schuur in en sprong in een sprong richting Inca. Hij zag hoe de eerste kit ter leven kwam en begon het automatisch te likken, zodat de kit kon ademen. Daarna keek hij naar de andere, en begon deze ook te likken. "Ze zijn prachtig" Zei hij waarna hij klaar was. KWamen er nog meer? Of waren ze dat? Hij keek naar Inca. "Heb je al namelijk bedacht? " Hij was niet goed in het bedenken van namen, dat liet hij aan Inca over. Hij keek naar de twee kits en gaf inca trots een kopje. Hij was vader geworden!

[sorry, zooo kort ]

[Ik kan tenminste weer posten.]

' Ze zijn prachtig' Inc's ogen twinkelden van blijdschap. Haar hele lichaam mocht binnenin wel op springen staan. Zo'n trots gevoel had ze nog nooit gehad. Inca keek Corvus trots aan. Ze gaf hem een lik over zijn neus van blijdschap. Ze waren eindelijk ouders geworden. Na zo'n perfect, volmaakt, maar ritmisch leventje thuis had ze dit nooit kunnen denken. Ze likte de twee geboren kits schoon, en warm, en legde haar kopje er tegenaan. Zodat ze lekker warm zouden krijgen. Een nieuwe pijnscheut drong alweer door haar lichaam door. Ze wist dat dit niet het einde was. Dat ze nog eventjes zou moeten volhouden. Maar met zo'n trots gevoel wou ze nog eventjes volhouden." Ik had gedacht aan deze om Cloud te noemen." Ze ze, terwijl ze het zachte vachtje van de kit aanraakte." En deze noemen we gewoon Blossom" Zei ze, terwijl ze de heerlijke bloemen geur van de kitten opsnoof. Ze waren gewoon prachtig. Inca kneep weer terug haar ogen dicht, en begon weer lichtjes te drukken. De pijn bleef maar voortduren, maar dat had ze er aan over.

Corvus gaf inca een lik over haar snoet. Hij hoorde hoe ze de twee kits een naam gaf. "Prachtige namen inca" Hij gaf haar een kopje en zag dat ze weer begon te persen. "Houdt vol schat," Hij keek haar verliefd aan en keek daarna naar de twee kittens. Hij voelde zich warm van binnen, het gevoel dat hij vader was geworden..daar werd hij gewoon erg blij van. Hij kon wel drie gaten in de lucht springen, maar eerst zou hij wachtte op alle kittens. Hij gaf inca nog een lik om haar te troosten en haar meer moed te geven. Hij keek naar de twee pups en begon ze spontaan te likken. De pups piepten en hij grijnsde. Ze waren levend, en gezond. Ze zouden opgroeien en hij zou hen beschermen alsof zijn leven ervan af hing. Kort keek hij naar de bruine muur van de schuur. Het was echt prachtig hier, Gewoon om te leven. Je had genoeg eten in overvloed. Later zouden zijn kits dit territorium erven, zodra hij gestorven was dan. Maar hij ging nog niet dood, dat ging nog een hele tijd duren! Dat wist hij zeker!