It doesn't matter what happen if something happends {OPEN}

Numbpaw lag te slapen in het Apprentices den, hij zei weinig en droomde over niks. Zo als zijn gevoel al was, gevoelloos. Zijn ogen waren nog gesloten aan het genieten over de stilten, hij had een rogue gezien op hun territory en kon deze niet eens zelf verjagen. Hij had bij die vierboom een windclanner gezien, hij zuchtten. Hij maakte zich zorgen, niet over hem zelf maar eerder over de Clan. Straks verloren ze al hun gebied aan die Riverclanners, hun geur kon hij niet vergeten. Alleen zouden ze het hopelijk niet erg bedoelen en als ze dat hadden, waarvoor hadden ze dat gebied nodig. Het was toch omdat ze het nodig hadden, misschien hadden ze beter het gebied kunnen afstaan. Hij had twijfels, hij faalde alleen voor zijn clan. Kon hij ooit iets goeds doen, hij moest door zetten om krijger te worden. Hij zou het waarschijnlijk nooit kunnen worden, hij kon niet eens fatsoenelijk jagen of toch wel. Hij was een krijger, hij mocht om niks meer bang zijn. Hij was ook bang voor Buzzard en had zich voor iedereen voorschut gezet, ook had hij een medicine cat gezien van de Shadowclan. Hij had best wel veel gedaan, ook natuurlijk een patrol verpest. Hij had het nooit zo bedoeld, hij opende gelijk zijn ogen en sprong op. Hij moest naar buiten om te gaan jagen, hij liep vlug naar buiten. Alleen was hij niet echt goed, hij voelde bij elke stap dat hij kon omvallen. Hij herinnerde even dat hij al best lang vergeten was om te gaan eten, de clan ging voor en hij kon niet eens een muis vangen. Hij liep verward naar de prooi stapel toe, het was ochtend en het zat helemaal onder de sneeuw. Hij voelde de koud onder zijn kussen pootjes, elke stap kon hij omvallen. Voor hij bij de prooi stapel was hoorden zijn oren stemmen, van katten. Hij probeerde uit de prooi stapel vlug iets te gissen en ging zo vlug mogelijk naar een hoek van het kamp, hij had geen zin om weer is te lijden onder de woorden van katten die vroegen. 'Heb je al gejaagt,' of 'hoe gaat het.' Of andere idiooten dingen, hij kon zich voor alles wel schamen. Hij zuchten en keek wat hij uit de prooi stapel had gehaald, het was een muis. Hij ging liggen en nam er een paar happen van, hij zou vlug aan het werk moeten om echt iets voor de clan te vangen.

Sneeuw lag op de grond en Night vond het niets. Plakkerig, koud spul. Natuurlijk, het was leuk om er mee te spelen als kitten en je zou er blij mee moeten zijn. Maar Nightkit haatte het. Toch had ze honger, en er waren geen katten die ze even kon bevelen eten te halen voor haar. Bovendien zullen ze dan de kleinste prooi ooit pakken. Als je iets goed wil doen, moet je het zelf doen. De cyperse kitten stapte uit de nursery op de koude vloer van sneeuw. Ze liep gefocust op de prooistapel. Haar blauwe ogen zochten even naar de perfecte prooi, helaas waren ze vaak bijna zo groot als haar. Night haatte dat, klein zijn. Maar een Elder had haar ooit eens een verhaal vertelt over 'Scourge.' Hij was klein maar het hele gebied was bang voor hem. Klein betekent niet zwak. Nightkit greep een grote eekhoorn van de prooistapel toen ze een andere kat zag. Hoe hete hij nou ook al weer.. Numbpaw, volgensmij. Nightkit nam een grote hap van de eekhoorn die veel groter was dan de kleine muis. Dat verdiende ze ook. Haar ogen keken af en toe naar de kater. Als hij niet snel aan het werk ging zou Night nog wel eens zeggen dat hij dat moest doen.

Numbpaw staarde vermoeit naar zijn muisje die hij uiteindelijk op at, hij gaapte kort. Hij moest jagen voor de clan, dat was zijn doel of hij had een andere doel. Zijn ogen zochten naar vreemd kijkende blikken, hij zelf merkte er een op. Het was een kitten, hij kende deze niet maar deze staarde hem bijna elke keer aan. Als of hij de prooi was hier, hij zuchten. Numbpaw merkte ook dat deze kitten alleen zat, hoe hij als kleintje ook was alleen leek deze kitten hem niet zo stil. Hij vroeg zich af of deze ouders zal hebben, hij stond op en zwiepte met zijn staart. Hij had kleine nagels maar scherpe tanden, alleen zou hij niet eens een schram kunnen aan brengen of ja dat zou moeilijk zijn. Hij herinnerde de zilvere poes met blauwe ogen, deze maakte hem in. Het was een riverclanner die niet eens probeerde te vechten en alleen probeerde te verdedigen, hij had weinig er aan gedaan. De leider Firestar ging hier bij dood, hij had zijn best gedaan maar kon niks er tegen doen. Hij had het trouwens pas later gemerkt dat de leider dood was, hij stond op. Zou deze kitten kunnen stoppen met hem steeds aan staren, hij keek streng naar het ding maar deed nog niks. Hij keek er wantrouwig naar, zoals de windclanner dat ook deed bij hem. Die windclanner had een oranje vacht en mocht hem voor geen meter, hij haalde zijn schouders op. Hij leerde van katten, hij leerde steeds meer. Ook hoe hij moest praten tegen andere, hij kon het al maar wis nooit wat hij moest zeggen. Vaak hoorde hij 'ga weg van mijn terretorie' of vaak niks, hoe zou hij deze kitten moeten begroeten. Hij dacht even na maar zei nog niks en stond waar hij stond, zijn poten deden nog pijn.

Toen Nightkit zowat halverwege de prooi was zat de kater er nog. Geirriteerd begon ze met haar staart te zwaaien. Ga aan het werk, we hebben prooi nodig, dacht ze. Toch bleef hij zitten waar hij zat, in gedachtes, waarschijnlijk niet eens zorgen aan het maken over hoe weinig de Clan zou eten. Als leader zou Night dat ook moeten, op de prooistapel letten. Dus, als deze apprentice niet snel aan het werk zou gaan zou de Clan verhongeren. De kitten werd het zat. ''Ga je nog jagen of blijf je daar dom zitten?'' beet ze hem toe. Hard, maar de Clan moest overleven. En snel.

Numbpaw staarde naar het omhulsel, zijn muisje was voor al een grote deel op. Voor nu was zijn maag gestild zijn ogen vatten nu een kleine gedaante op. Het was een kitten, deze ogen leken duister maar ook streng. Hij voelde een vreemd gevoel. Deze kitten leek kwaad, hij stond op en was gelukkig groter dan het beestje. Hij ssnoof even en voelde Ijn pels mee waaien met de wind. Zijn klauwen stonden al uitgestrekt maar zijn ogen keken de kittin aan, hij voelde een rilling door zich heen komen. Deze rilling had iets te maken met de kitten, hij rook de verse thunderclan geur deze geur kon hij nooit herkennnen, zijn groenen ogen keken de kitten fel aan. Hij ademde diep in maar liet dit niet aan de kitten merken. De kitten begon nogal norse, als of deze opdonder kon zeggen wat hij moest doen. Alleen had hij wel gelijk, hij had wel te hard gewerkt maar moest van deze kitten weer werken. Weer jagen tot hij zelf verhongerd, alleen kan hij enorm slecht jagen, hij wiebelde kort met zijn oor. 'Misschien heb je gelijk..' begon Numbpaw, 'alleen kit hoef jij me niet te vertellen wat ik moet doen. ging hij verder. Hij bleef nog al rustig maar voelde zich nog wel schuldig, zijn poten voelde nog echter koud, hij was ook niet echt lekker. Eerder voelde hij nog stekekn in zijn maag.

''Misschien heb je gelijk...'' miauwde de kater. Natuurlijk had Nightkit gelijk, het was Night. Ze had altijd gelijk. ''Alleen kit hoef jij me niet te vertellen wat ik moet doen.'' Nightkit rolde met haar blauwe ogen. Natuurlijk, dit had ze kunnen verwachten. ''Misschien neem je me met de rank kit niet serieus genoeg,'' miauwde ze kil. ''Maar wacht maar eens af als ik ouder ben,'' ze zou leider worden, dat wist ze zeker. Leiden was wat ze goed kon. ''Als je dan nog leeft, tenminste. De Clan gaat verhongeren als je stil blijft staan. Leafbare is geen tijd om te relaxen, voor als je het nog niet wist.'' Wauw, Nightkit wist het alweer beter dan deze apprentice terwijl het juist andersom moest zijn. Night was gewoon puur awesome, waarom was ze nog geen apprentice?

Numbpaw haalde zijn schouders op, hij sloot zijn ogen. Hij deed hier ook alles mis, hij kon niet jagen of vechten. Hij werd apprentices door zijn leefttijd niet door zijn skills, hij zou het liefste elder zijn. Hij kreeg van iedereen wel op zijn kop of kreeg er ruzie mee, zelfs met deze kitten. Hij voelde woede koken, deze kitten bracht hem op zijn zenuwen. Deze kitten was geen leider maar was wel een bemoeier, hij keek naar de kitten die met haar ogen rolden. ''Misschien neem je me met de rank kit niet serieus genoeg,'' miauwde de kitten kil, kittens en serieus. Hij keek haar verbaast aan, hij was zelf kitten geweest en werd nog zelfs door Apprentices niet serieus genomen waarom moest hij haar dan wel serieus nemen. Hij voelde iets terug komen, hij praaten vroeger helemaal niet en durfde niet eens iets te zeggen. Daarmee plaagde ze hem, hij was een soort van speel bal. ''Maar wacht maar eens af als ik ouder ben,'' Zei de kitten iets trotser, als of ze ouder dan hem kon worden. Hij glimlachten naar haar en keek haar aan, hij zou andere kittens met haar kunnen vergelijken. 'Luister, je kan nooit ouder dan mij worden.' Nam hij aan, hij keek naar de grond. Hij was nog steeds bang voor de Starclan. Vreselijk bang, hij keek haar fel aan. ''Als je dan nog leeft, tenminste. De Clan gaat verhongeren als je stil blijft staan. Leafbare is geen tijd om te relaxen, voor als je het nog niet wist.'' Sprak de kitten op een betweterige toon, hij wist dat ook heus wel. Dus de kitten dacht dat ze beter was dan hem, hij haalde kort zijn schouders op. Wilde hij haar droom verpesten of niet, hij dacht even na. Alleen besloot hij het maar niet te doen, 'dat wist ik namelijk al. Ik heb namelijk ongeveer een week niet gegeten, expres voor de clan. Ik jaag namelijk enorm slecht.' Sprak hij direct naar haar. Hij keek haar aan, het was geen tijd om ruzie te maken met een kitten zo als deze hier. Hij moest zich zorgen maken, hij zou wel weer moeten jagen. Hij kon het namelijk niet, hij kon helemaal niks.

Natuurlijk kon Night niet ouder dan de apprentice worden. Maar de rank deputy bleef open voor iedere leeftijd. Age is just a number. 'Dat wist ik namenlijk al. Ik heb namenlijk ongeveer een week niet gegeten, expres voor de clan. Ik jaag namenlijk enorm slecht.'' Nightkit merkte dat de apprentice vaak het woord namenlijk gebruikte zeg. Ach ja, net als leeftijd gewoon een getal is, is praten gewoon woorden. Of zo. ''Perfect. Zo kunnen de katten die het wel verdienen goed eten,'' miauwde de kitten naar hem. ''.. Eindelijk iemand behalve Battlesong die het snapt.''

Numbpaw staarde naar de kitten, deze leek alleen aan zichzelf te denken of meer aan de sterkste katten van de clan. Hij ging rustig zitten en staarde weg, hij moest weer is een dag probeeren om te blijven leven. Hij kreeg vaak ruzie, met elke kat. Elke Clan kat, hij liet een diepe zucht horen. Dacht deze kitten dat zij hier leider zou worden, hij haalde zijn schouders op. Numbpaw staarde de kitten fel aan, ''Perfect. Zo kunnen de katten die het wel verdienen goed eten,'' miauwde de kitten. Hij vond dat zij wel gelijk had, alleen maakte niet eten hem dun en het maakte hem het moeilijk. Hij had enorme pijn in zijn buik, hij staarde naar de kitten en knikte. ''.. Eindelijk iemand behalve Battlesong die het snapt.'' Zei de kitten trots, hij wiebelde met zijn oren. Numbpaw zwiepte met zijn staart, hij zou misschien naar de medicine cat moeten door dat hij zo weinig at. Hij keek recht in de ogen van het ding, "Hoe zit het leven eruit als jij Leider zou worden dan." Sprak de kater die het bedoelde het als een vraag.