Hey, long time no see and no smell!

Bonepaw was aan het slapen, niet echt dromen. Hij had zo zijn gedachtens, hij had zo zijn liefdes leven. Hij wist niet op wie hij verliefd was van de twee, alleen was hij wel nieuwschierig naar het antwoord. Hij wist ook niet of hun op hem waren, het voelde nog niet als liefde. Het waren kitten liefdes, hij moest deze vergeten. Hij ging anders te vlug het liefdes nestje op ter wel hij Scar maar een keer heeft gezien en de ander vaker, hij werd wakker maar bleef liggen. Hij wilde haar nog eens zien, Scarkit. Het was vroeg in de ochtend, de zon raakte het glitterende sneeuw. Het weerkaatste, zijn ambere ogen keken omhoog. Hij sprong op, hij liep rustig uit het Apprentices hol. Hij voelde zijn poten in het natte vocht, misschien moest hij naar het nursery. Hij schudden zijn hoofd, nee. Het was een slecht idee, hij kon ook met zijn vrienden gaan jagen. Alleen zei iets tegen hem dat hij in het kamp moest blijven, hij besloot ergens te gaan liggen. Eigenlijk had hij best wel veel trek, alleen ging hij niet net zo als vroeger twee dingen van de stapel afpakken. Hij ging liggen en besloot dat hij later wat van de prooi stapel ging pakken, hij sloeg even zijn staart om zijn lichaam heen. Geduldig staarde hij in het rond, vele katten waren gelukkig al wakker.

Eerste post voor Scarkit

(ahh i love that song x'D)

De sterk gebouwde poes zat met haar staart strak rond haar lichaam heengewikkeld op de grond, haar blauwe ogen op de grond gericht. Ze had haar kaken dicht op elkaar gebeten zodat ze niet zou gaan klappertanden. Niet van de kou, zeker niet. Haar vacht was dicht genoeg om het grootste deel van de koude buiten te houden, maar het klappertanden was eerder veroorzaakt door de wanhopige gedachten die in haar hoofd spookten. Haar moeder. Haar moeder. Iciclespirit. Scarkit haalde diep adem tussen haar tanden door. Een paar andere kits hadden met haar willen spelen, maar ze voelde zich té ellendig door de vele incidenten die in de afgelopen dagen hadden plaatsgevonden.
Haar littekens waren nog duidelijk zichtbaar op haar vacht, en zouden daar waarschijnlijk ook wel blijven voor de rest van haar leven. De kat die haar toen had gered was haar moeder Iciclespirit. En waar was zij nu? In StarClan. En papa? Pf, ze had hem al in geen tijden gezien. Hij had het altijd te druk. Waarom moest dit mama overkomen? Waarom zij? Ze was niet eens waardig gestorven in een gevecht. Ze was verdronken in het koude water. De gelittekende kitten slikte kort en besloot dat ze toch echt moest bewegen nu. Zometeen zou ze nog vastvriezen op de grond. Ze liep naar de freshkill pile en keek er kort naar. Ze had geen honger. Scarkit keek op en zag Bonepaw liggen. Ze liep naar hem toe. 'Hoi!' mauwde ze. 'Gefeliciteerd met je nieuwe naam!' lachte ze opgewekt. Scarkit had geen zin om deprimerend gedrag te vertonen bij hem op dit moment.

Bonepaw staarde de verte in, het was leuk om zo en dan katten de den's zien te verlaten. Hij lag wel zo fijn, hij was toch al nat. Hij wiebelde kort met zijn oor, het was nog al koud alleen merkte hij een kat op. Deze kat was iets donkerder dan hem, ook had zij littekens. Hij glimlachtten en voelde kort even aan zijn litteken, vlug stond hij op en rende naar haar toe. Ze was prachtig in het weerkaatstende licht, hij zag haar prachtige donker blauwe ogen. Hij was eindelijk zo dicht bij als hij een stap naar voren zetten zijn neus tegen hare aan doen, hij begroetten haar even met een zwiep met zijn staart. 'Hoi!' mauwde de bruin gestreepte kitten opgewekt, ze leek bijna niet meer op een kitten. 'Gefeliciteerd met je nieuwe naam!' lachte ze opgewekt, hij glimlachtte naar haar. "Hey, bedankt." Begon hij maar staarde al naar zijn poten, hij wilde iets vertellen maar nu hij ouder was werd het veel moeilijker. Hij staarde naar haar glimmende ogen, hij zwiepte vrolijk met zijn staart. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn lichaam, ze was zijn vriendin. Ze was een geweldige vriendin die altijd voor hem op kwam of hem blij maakten, "Je bent mooi in het zonlicht." Mompelde hij vriendelijk. De grond voelde koud maar hij had het warm, enorm warm. 'Alleen hoe gaat het met je Scar, Fluffy?' Glimlachte hij naar haar, het voelde anders zo met haar. Dat was ook bij Dawn, alleen was zij enrom knap en Scar enorm lief.

Bonepaw had haar opgemerkt en glimlachte. "Hey, bedankt." mauwde hij. Scarkit knikte enkel kort om aan te geven dat het geen moeite was. De grond was koud, maar het zonlicht dat al door de bomen naar beneden scheen was warm op haar vacht. "Je bent mooi in het zonlicht." merkte de kater naast haar ook. 'Heh, bedankt' mauwde ze grinnikend, vanbinnen wetend dat het niet waar was. 'Jij ook hoor, je vacht lijkt net op honing zo' merkte ze op. Wat grappig. Daar had ze nog niet eens over nagedacht. 'Alleen hoe gaat het met je Scar, Fluffy?' ze grinnikte kort. 'Wel goed. Met jou?' antwoordde ze kort. 'Zeg...' begon ze plots, twijfelend. 'Heb jij dat gehoord over Iciclespirit?' vroeg ze, iets zachter dan daarvoor, maar haar stem verried nauwelijks iets.

Hij staarde naar zijn vriendin, zijn gelittekende kitten. Zij zou apprentices worden, zij zou de besten worden. Op zijn mening glimlachtten ze, hij glimlachtten terug en probeerde het blozen in te houden. Hij zwiepte kort met zijn staart, alleen kleurde zijn wangen roze. Hij moest zich schamen en probeerde het te bedrukken met een glimlach, hij sloeg vlug beschermend zijn staart omzich heen. 'Heh, bedankt' mauwde ze grinnikend, hij glimlachtte ook. Hij vond haar prachtig, geweldig. 'Jij ook hoor, je vacht lijkt net op honing zo' Sprak de poes super vrolijk. Het maakte hem blij dat zij de laaste tijd zo vrolijk was, had hij dat gedaan. Had hij haar een fijn gevoel opgewekt, hij wiebelde kort met zijn oor. Hij zou zo met haar gaan jagen, hij zou zo met haar gaan stoeien. Ze zouden meer kunnen doen als Scar apprentices was, hij voelde zijn vacht mee waaien in de wind. Het voelde fijn in de kou, hij voelde zijn litteken. Het was een teken van eer voor Scar, straks zou hij een fanclub voor haar op richten of zo. Alleen was het bedoeld als een grap, hij moest iets bedenken voor haar. 'Wel goed. Met jou?' antwoordde de bruine tabby poes. Hij keek haar glimlachend aan, "Bedankt, ik weet dat ik mijn vacht straks kan oplikken." Antwoorde hij op haar eerste vraag. "Het gaat goed met mij, fijn dat het met jouw ook goed gaat." Sprak hij daarna en staarde naar zijn klauwen, deze stonden uit zijn poten. Het was vreemd dat hij zijn klauwen ontbloot had, bvast was er niks ergs aan. 'Zeg...' begon Scar plotseling, had hij iets verkeerds gedaan. Hij zetten nieuwschierig zijn oren in de lucht en staarde haar met open ogen aan, hij kende haar net. Hij zou haar vaker willen zien, wat voor wonden hij zou krijgen. Zij was belangerijk voor hem, steeds als hij haar zag kreeg hij een gevoel of dat ze bij elkaar horen. 'Heb jij dat gehoord over Iciclespirit?' Vroeg Scar. Hij haalde zijn schouders op, alleen hij wist dat het haar moeder was. Hij liep naar haar toe, hij legde zijn hoofd tegen haar hoofd aan. "Ik weet niet wat er gebeurd is maar het klinkt niet goed..." Twijfelde hij en keek naar haar en gaf haar een paar likkjes. Hij moest haar steunen op welk moment, hij zloeg zijn staart om haar staart heen. Het duurde niet lang voor hij haar vacht in zijn vacht voelden, hij blooste stiekem maar vlug legde hij zijn kop op haar hoofd. Hij voelde zich verandwoordelijk, hij wilde zich dat niet voelen. Het was ochtend en de zon scheen, het streelde hun vachten. Hij wist nog dat ze iets leuks deden, vaak spelen en buiten vrolijk zijn.

OCC: Last night to stand alone : skillet

Ze voelde hoe de apprentice zijn staart om haar poten heensloeg en met een korte rilling verborg ze haar kop half in zijn vacht. Dankbaar keek ze hem kort aan. "Ik weet niet wat er gebeurd is maar het klinkt niet goed..." zei hij aarzelend. Scarkit knikte kort en keek hem recht aan. 'Ze weten het nog niet precies, maar ze is vermist. Ze hebben haren bij de rivier gevonden, maar-' ze slikte kort. 'Toen papa haar ontmoette verdronk ze bijna. Ze kan absoluut niet zwemmen, en ze denken dat ze verdronken is' zei ze zo snel mogelijk, alsof ze de woorden meteen uit haar mond wilde hebben. Opnieuw slikte ze, deze keer iets duidelijker. Voor een kort moment drukte ze zich dichter tegen haar goede vriend aan, om vervolgens weer overeind te gaan zitten. Ze probeerde niet teneergeslagen te kijken en kneedde met haar poten in de sneeuw. Scarkit schraapte haar keel. 'Uhm-' ze keek even naast zich. 'Sorry, genoeg over mij en mijn rare zorgen. Wist je dat ik bijna apprentice mag worden?' glimlachte ze. 'Dan kan ik nieuwe vrienden maken en kunnen we samen het bos in!' Ookal schrok de gedachte van het bos haar nog een beetje af door haar ongeluk was ze vastbesloten alles te verkennen.

Bonepaw staarde naar de blauwe ogen van de tabby, ze leek zo mooi in het licht. Was dit nou een droom of niet, hij schudden zijn kop. Hij zag haar wonden op haar hoofd, even nam hij een korte blik naar alle wonden. Hij wist dat door prikkeldraad kwam, alleen zag hij door de littekens heen. Hij voelde de pijn in haar ogen, hij kon haar niet alleen laten. Hij had ook een litteken over zijn gezicht lopen, deze kwam door haar. Alleen vond hij het wel fijn om met zo'n wond rond te lopen, het was namelijk eer voor haar. Hij ging dicht nu tegen Scar aan zitten, hij voelde haar vacht haar lichaam. Deze voelde warm, hij keek naar haar en zag dat ze haar kopje begroef in zijn vacht. 'Ze weten het nog niet precies, maar ze is vermist. Ze hebben haren bij de rivier gevonden, maar- Toen papa haar ontmoette verdronk ze bijna. Ze kan absoluut niet zwemmen, en ze denken dat ze verdronken is' Begon Scarkit. Ze leek de woorden niet meer te willen zeggen, deze wilde haar mond niet uit. Bonepaw keek bezorgd en besloot wat troostende likjes over haar oor te geven, het moest toch een keer wel goed kunnen aan met Scar. Ze leek een paar keer te slikken, "Het spijt me voor je.. Ik wou dat ik je kon helpen." Murmelde hij maar keek haar met een bezorgde blik aan. Ze was zo'n geweldige kattin die altijd probeerde vrolijk te zijn, alleen had ze zoveel al meegemaakt. 'Uhm-' Aazelde Scarkit. 'Sorry, genoeg over mij en mijn rare zorgen. Wist je dat ik bijna apprentice mag worden?' glimlachte ze. Zijn oren gingen recht overeind, hij glimlachten terug. Hij knikte vriendelijk, "Geweldig, al vast gefeliciteerd!" Riep hij trots als of hij een moeder of vader was. Hij staarde haar vrolijk aan, alleen bleef hij wel hangen bij het erge gebeurtennis die Scar al had beleeft. 'Dan kan ik nieuwe vrienden maken en kunnen we samen het bos in!' Sprak ze vrolijk, hij knikte. Natuurlijk, als ze samen gingen kon hij ook zijn vrienden meenemen. Dawnpaw en Forestpaw, dan konden ze met ze vieren. Zou dat niet geweldig zijn, alleen kon hij dan uitzoeken wat hem voor ging.

OCC: Sorry voor de late reactie