I hate you, but i love you.. Complicated.. (Draco)

Met tot spleetjes geknepen ogen keek de gevlekte poes in de verte, dwars door het gebroken tweebeenraam heen. Ze lag met haar voorpoten onder haar buik op een versleten kussen in de hoek van de kamer en voelde zich tot in haar snorharen gespannen. Ze stond langzaam op wat haar met een lange pijnsteek herinnerde aan het gevecht van gisteren. Ze had dood kunnen zijn, maar dat was ze niet. Ze had gewoon van de wereld weg kunnen vagen en er zou niemand zijn die haar zou missen. Maar er was op deze hele aardkloof één kat waar ze het nog voor zou doen. De kat met wie ze gister gevochten had, en waardoor ze bijna dood was geweest. De gedachten bij het feit dat ze om die kat gaf lieten haar al kokhalzen. De poes trok zich langzaam verder overeind en voelde een bloedkorst weer open springen. Met een spoor van bloeddruppels achterlatend sprong ze op de vensterbank van het tweebeenraam en tuurde ze naar buiten, nadenkend over hoe ze het best zelfmoord kon plegen. Ze kon nu gewoon uit het raam springen, van twee verdiepingen hoog, maar het plakkende gevoel dat er iets op haar wachtte hield haar tegen. Ze nam haar gebruikelijke route het huis uit en voelde hoe haar poten haar ergens heen brachten. Toen stond ze stil, hier was het dan. De plek waar zei en de knappe witte kater elkaar hadden ontmoet. Hoe heette hij nou alweer? Een geïrriteerde mrauw ontsnapte uit haar mond. Ze ging op de grond zitten en staarde naar de plukken witte en zwarte vacht en de bloedresten van wie ze niet wist van wie ze waren. Zachtjes met haar staart heen en weer wiegend staarde ze naar de struiken, alsof hij er elk moment uit kon springen.

Verveeld dwaalde hij door het gebied van de rogue's. Zijn leven was de afgelopen tijd zo bizar geweest dat hij zich heel snel verveelde. Het was alsof hij om de dag een avontuur beleefde. Of eigenlijk was avontuur niet echt een juiste benaming. Het waren eerder een soort rampen. Stone, Amare, Marijn, Mangle, Cyber, geen van alle was echt goed afgelopen. Het was nog een wonder dat hij leefde. Cyber had hem zo makkelijk kunnen vermoorden en de Shadowclankater ook. Toch was hij bij beide ontsnapt, op het nippertje. Zijn vacht die ooit mooi wit was geweest zat nu onder het bloed en verborg vele littekens. Draco had nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Ook was hij nu een stuk magerder, onder andere door het feit dat hij voor twee moest zorgen. Waarom hij niet gewoon weg liet en Stone achterliet was de vraag. Maar hij wist diep van binnen dat hij dat nooit zou kunnen doen. Wel kon hij iets veranderen. Zijn nieuwe houding was trots en kil. Het gaf hem een gevoel van controle over de situatiet, iets wat hij wel kon gebruiken. De witte kater had niet doorgehad waar zijn poten hem heen brachtte. Een bekende geur maakte het algauw duidelijk. Hij was hier eerder geweest, niet zo lang geleden. Al leken het eeuwen door al zijn problemen. Zijn blik viel op de oorzaak van een van de problemen. Hij zou nog kunnen ontsnappen. Heel stil bleef hij zitten, als ze nu maar niet zijn kant op keek.

Verstokt bleef de zwartwitte poes staan toen een bekende geur haar neus inkroop. De geur was een prikkelende scherpe lucht, maar diep in haar hart voelde deze geur vertrouwd en was het lastig zichzelf ervan te weerhouden deze te volgen. Brandend vol verlangen keek ze om zich heen, op zoek naar een teken van de kater die ze eerder had ontmoet. Hij had dagen, nachten door haar hoofd gespookt. Iets zorgde ervoor dat Amare hem nog eens wou ontmoeten, maar niet zoals voorheen. Ze wou met hem praten, alles aan hem kwijt kunnen. Ze had zich teveel van de buitenwereld afgesloten en had het sociaal contact teveel achter zich gelaten. Terwijl ze daar over nadacht besefte ze dat de geur van hem was, en deze vers was. Haar hart maakte een sprongetje van geluk en ze keek achterom in de hoop zijn witte vacht te zien. Haar ogen sprongen open van verbazing toen ze inderdaad een witte vacht zag. Een verraste miauw ontsnapte uit haar mond.

~Sorry voor de late rea!

Zo stil mogelijk keek hij toe hoe Amare hem zocht. Met heel zijn hart hoopte hij om niet door haar gevonden te worden. Zonder nog een verder ontmoeting met haar had hij al problemen genoeg. Zijn hele plan had hij al half van afgezien. Het ging goed met hem en Stone, de rogue had hij niet meer nodig. Helaas was het geluk niet aan zijn kant vandaag. Nog voor dat ze überhaupt naar hem keek wist hij dat ze hem zou vinden. En inderdaad, haar gele ogen ontmoette de zijne. Er was nu geen ontsnapping meer mogelijk. Dan kon hij beter doorgaan met zijn toneelstuk. Met een trotse houding stapte hij de struiken uit. Zijn ogen nog steeds gericht op de zwart witte poes. 'Amare,' sprak hij verleidelijk 'ik wist wel dat ik je nog een keer zou zien.' Zijn houding was kil, maar zijn ogen straalde vriendelijkheid uit. Een grijns sierde zijn gelaat. Met een zelfverzekerde tred liep hij door en maakte een rondje om haar heen. 'Je bent net zo mooi als de vorige keer.' Voor haar hield hij stil. Ze was er alleen maar lelijker op geworden.

De kater stapte met een trotse houding het struikgewas uit. Hun ogen ontmoette elkaar en Amare's adem stokte. 'Amare,' Zei hij op verleidelijke toon. 'ik wist wel dat ik je nog een keer zou zien.' De zwartwitte poes knikte. De wereld was te klein om iemand één maal te kunnen ontmoeten. Ze voelde een brok in haar keel opkomen. Hij maakte een rondje om haar heen en bleef voor haar staan. 'Je bent net zo mooi als de vorige keer.' Ze voelde zich gevleid door zijn compliment, maar wist diep van binnen dat hij het niet meende. Haar zwarte staart zwiepte duidelijk herkenbaar zenuwachtig heen en weer. 'Dus.' Begon de Rogue, met een strakke blik op hem gericht. 'Je komt weer op alle pootjes bij me terugkruipen, of je bent hier toevallig beland?' Haar blik brandde nu in de zijne, vastberaden erachter te komen of hij écht van haar hield. Heel even verschenen kleine lichtjes in haar ogen, lachend over dat zij niet precies wist hoe zij hier was beland. Ze voelde een koele bries opkomen en zag daarbij zijn witte vacht lichtjes op en neer dansen, wat bij haar waarschijnlijk hetzelfde geval zou zijn geweest. Ze wendde haar blik af en keek naar de kale takken boven haar. 'Hou van me!' Schreeuwde haar geest vanbinnen.

Na zijn compliment zette hij een stap naar achteren om haar de ruimte te geven. Al voelde hij van binnen een hekel voor de rogue, van buiten straalde hij iets anders uit. Zijn houding was verleidelijk maar duidde dat hij niet zo makkelijk ter krijgen was. Toch grijnsde hij. Wat Stone had bedacht en zo netjes had verwoord zou best eens kunnen gebeuren. 'Kruipen?' Draco wist zeker dat zijn houding niet bepaald kruiperig was. 'Denk het niet.' In zijn ogen stond iets van kilheid toen hij naar de poes keek en zei terugkeek. Niet veel later was het verdwenen en keek hij weer normaal. De witte kater haalde zijn schouders op. 'Doet het ertoe hoe ik hier kwam? Is het niet veel belangrijker dat ik hier ben?' Woehoe, arrogantie check. Een bries waaide door hun vechten. Onmiddelijk werd de grijns op zijn gezicht wat breder. Altijd als hij met Stone was gebeurde wel zoiets waardoor ze er allebei megasexy uitzagen. Dit keer was hij de enige knappe van de twee.