OH... Hi

Vanuit de Apprentice Den zag Moonpaw de sikkel van de halve maan. Het was maanhoog en het weinige licht dat de Den in scheen viel precies op het gezicht van een poes. Dawnpaw. De poes die als kitten zo vaak het Camp uit was gegaan en daarvoor was gestraft. Moonpaw had het allemaal zien gebeuren, vanuit haar hoekje in de schaduw. Maar nooit had ze de moed gehad om iets tegen haar te zeggen.
Stilletjes stond de poes op en trippelde naar buiten. Ze had het heet gekregen, hoewel het niet warm was. Eenmaal buiten ging ze in het maanlicht zitten, net naast de ingang van de Den. Haar staart krulde om haar witte lichaam en ze keek omhoog naar de maan. Ze zonk weg in een stroom aan herinneringen over Dawnpaw en zichzelf.

Eerste post voor Dawnpaw

Al de hele nacht lag Dawnpaw wakker in haar nest. Ze moest echt nog wennen aan de nieuwe den. Haar nest lag niet zo lekker en het was ook een stuk kouder zonder haar moeder en siblings tegen haar aan. Zuchtend rolde ze op haar buik, het zou nog wel een tijdje duren voor ze in slaap zou vallen. Hopelijk zou ze binnenkort beter kunnen slapen, anders zou ze nooit goed kunnen trainen. Dat was wel de bedoeling natuurlijk. Haar cyaan gekleurde ogen staarde naar de opening van de den. Het licht van de halve maan scheen recht op haar kop. Ze had dan ook wel de beste plaats in de den. Plotseling zag ze een witte kattin de den uit lopen en voor de ingang gaan zitten. Hier door viel de schaduw van de kat over Dawnpaw heen. Rustig sloot de zwart witte kattin haar ogen, misschien kon ze zo wel slapen. Een tijd was weer verstreken, nog steeds sliep ze niet. Zo zacht mogelijk stond ze op en liep de den uit. Naast de andere apprentice ging ze zitten. Misschien zou ze na een gesprekje kunnen slapen. "Kan jij ook niet slapen?"

Een minimaal geluid verstoorde de nacht. De lichte geur van een apprentice kwam op de poes af. Het was Dawnpaw. Zonder om te kijken wist Moonpaw het. Ze kende de geur.
Toen de zwart-witte poes naast haar kwam zitten, maakte haar hart een klein sprongetje. De nacht kon bijna niet beter toen de kat ook nog eens begon te praten. 'Kan jij ook niet slapen?' Moonpaw schudde haar kop, maar realiseerde zich dat Dawnpaw dat niet kon zien. 'Nee.' Het kwam eruit als een schor gefluister, maar ze had geen zin om het opnieuw te zeggen. Dat kon alle kans op een goed gesprek ruïneren. Een paar seconden zat ze zwijgend naar de maan te kijken. 'Denk jij dat al onze voorouders op ons neerkijken, door de sterren?' vroeg ze. 'Dat ze de sterren zijn? Ik vind het een mooi idee.' Ze zweeg en keek naar de poes naast haar. 'De mooiste ster is de maan, vind ik. De zon is ook wel oké, maar de maan is gewoon cool. Zo mooi van vorm, iedere keer verandert hij. Ik wou dat ik dat kon...' Waarom was ze ineens zo diep bezig tegen Dawnpaw? Misschien om al haar gevoel, alles wat ze ooit had gevoeld toen ze haar zag, vrij te laten. Wie weet was dit de enige kans. 'Al die vlekken, ik denk dat dat een betekenis heeft. Misschien is het net een kat: mooi van de buitenkant, steeds veranderend vanbinnen. Of misschien wel van ouderdom. En dan zijn die witte en zwarte vlekken de persoonlijkheid. Soms is ze wat somberder dan normaal.'

'Nee.' Kwam er een beetje schor uit de kattin. Dawnpaw knikte waarna ze het voorbeeld van de kattin volgde en om hoog keek. 'Denk jij dat al onze voorouders op ons neerkijken, door de sterren?' Vroeg de kattin na een paar seconde. 'Dat ze de sterren zijn? Ik vind het een mooi idee.' Vertelde ze vervolgens, hier na hield ze stik zodat Dawnpaw kon antwoorden op haar vraag van eerder. "Ik denk er eigenlijk niet zo veel over na, maar vind het wel mooi ja," vertelde de kattin rustig. Ze had eigenlijk nooit zo veel over Starclan nagedacht. Misschien was het daar toch wel tijd voor. 'De mooiste ster is de maan, vind ik. De zon is ook wel oké, maar de maan is gewoon cool. Zo mooi van vorm, iedere keer verandert hij. Ik wou dat ik dat kon...' Vertelde de wittige kattin vervolgens. Hier bij herrinerde ze de naam van de kattin. Dawnpaw had dexe bij een ceremonie apprentice zien worden. "Je heet ook niet voor niets Moonpaw hea," merkte ze vrolijk op. Was dat eigenlijk normaal? Dat je hetgene van je voorvoegsel mooi vond? Zij zelf vond de dagenraad ook erg mooi. 'Al die vlekken, ik denk dat dat een betekenis heeft. Misschien is het net een kat: mooi van de buitenkant, steeds veranderend vanbinnen. Of misschien wel van ouderdom. En dan zijn die witte en zwarte vlekken de persoonlijkheid. Soms is ze wat somberder dan normaal.' Vertelde Moonpaw weer. Echter snapte Dawnpaw hier geen woord meer van. "Watte?" Vroeg ze terwijl ze haar kop een beetje scheef hield.

'Watte?' miauwde Dawnpaw en ze hield haar kop scheef. Een glimlachje verscheen op Moonpaws gezicht. 'Nou kijk, de maan verandert toch iedere keer van vorm? De ene keer is zij rond, de andere keer is zij net een hoektand. Misschien is dat, omdat zij niet weet wat ze met zichzelf aan moet. Dat kan komen doordat zij zichzelf bijvoorbeeld te dik vind ofzo en dunner wordt. Dan verdwijnt ze en trekt ze zichzelf op uit haar put van zieligheid. Sterk als zij is groeit ze, tot zij weer vol aan de hemel staat. Maar dan wordt zij weer dunner, omdat zij niet tevreden met zichzelf is,' vertelde ze. Eindelijk had ze de aandacht van Dawnpaw. Eindelijk kon ze eens een goed gesprek voeren, hoewel zij nu voornamelijk praatte. 'Volg je me?' vroeg ze, een tikkeltje bezorgd toen ze weer naar de poes keek. Een warm gevoel overspoelde haar. Dawnpaw was zo'n knappe poes... Veel te knap voor een wit poesje als zijzelf was.

De witte kattin lachte even. 'Nou kijk, de maan verandert toch iedere keer van vorm? De ene keer is zij rond, de andere keer is zij net een hoektand. Misschien is dat, omdat zij niet weet wat ze met zichzelf aan moet. Dat kan komen doordat zij zichzelf bijvoorbeeld te dik vind ofzo en dunner wordt. Dan verdwijnt ze en trekt ze zichzelf op uit haar put van zieligheid. Sterk als zij is groeit ze, tot zij weer vol aan de hemel staat. Maar dan wordt zij weer dunner, omdat zij niet tevreden met zichzelf is,' legde ze vriendelijk uit. Dawnpaw snapte nog steeds niet waar het nou eigenlijk over ging. Wat ze inmiddels wel wist was dat deze kattin behoorlijk slim was, in ieder geval slimmer dan dat zij was. 'Volg je me?' Zei Moonpaw bezorgd, die had waarschijnlijk ook geen zin om alles nog een paar keer te moeten uitleggen. Om niet heel dom over te komen knikte de zwart witte apprentice. "Wie is jouw mentor?" Vroeg ze vervolgens om maar zo snel mogelijk naar een onderwerp te gaan waar ze zelf wel fatsoenlijk over kon praten.

Dawnpaw knikte. De witte poes wilde net verder gaan over de maan en sterren, toen de andere kat een vraag stelde. 'Wie is jouw mentor?' Moonpaw klapte haar bekje dicht en deed hem toen weer open. Maar de naam van haar mentor schoot haar niet te binnen. Seconden gingen voorbij, maar ze had een volledige black-out. 'Eh...' zei ze uiteindelijk maar. 'Eh...' En toen wist ze het weer. 'Briarleaf. En jij?' Hopelijk leek ze niet te dom voor de andere poes. Want ze wilde op dit moment meer dan ooit bewijzen dat ze niet dom was. Dan zou ze nog minder kans maken op iets wat leek op een vriendschap.

'Eh...' Klonk er uit de mond van de witte kattin. 'Eh...' Zei de kattin vervolgens nog eens. Eerst zo'n ingewikkeld verhaal over de maan en daarna wist ze niet eens wie haar eigen mentor was. Best grappig op zich, erg slim maar toch ook weer niet helemaal. 'Briarleaf. En jij?' Vertelde Moonpaw uiteindelijk toch. Briarleaf... Had ze van gehoord maar of ze er ooit mee had gesproken wist ze niet. "Wintersong is mijn mentor, en heb jij al veel trainingen gehad?" Vroeg Dawnpaw vervolgens om het gesprek op gang te kunnen houden nadat ze haar antwoord had gegeven.

'Wintersong is mijn mentor, en heb jij al veel trainingen gehad?' Moonpaw aarzelde. Veel trainingen? Tot nu toe één. Was dat veel voor de tijd die tussen de ceremonie en nu zat? 'Nou ja, één. Jij?' Ze gaapte. Normaal gezien werd ze niet zo snel moe, maar om de één of andere reden voelde ze hoe haar lichaam snel behoefte had aan slaap. Kon dat niet op een andere dag?! Waarom moet het per se zijn bij Dawnpaw. Het schoot door de kop van de apprentice dat ze ook tegen de andere poes aan kon gaan liggen. Ze was vast zo lekker warm... Moonpaw rekte zich uit en ging liggen, iets dichter bij Dawnpaw dan eerst. Hopelijk zou ze niet in slaap vallen. Er waren nog zo veel dingen te bespreken met de poes. Dit gesprek moest niet tot een einde komen. Niet in slaap vallen, niet in slaap vallen, niet in slaap vallen. Langzaam zakten haar oogleden naar beneden. Zei Dawnpaw nou iets of had ze zich dat alleen maar verbeeld? Ze moest wakker blijven, maar... Dawn...

'Nou ja, één. Jij?' Antwoordde de kattin waarna ze gaapte. Het was duidelijk dat ze moe was, het was dan ook al laat. De witte kattin rekte zich uit waarna ze naast haar ging liggen. "Ik ook nog maar een, Wintersong heeft het erg druk met haar taken als warrior." Vertelde ze schouderophalend. Beide apprentices hadden nog niet bijzonder veel trainingen gehad van hun mentoren. Logisch ook, de ceremonie was dan nog niet zo heel lang geleden. De toxuedo gaapte zelf waarna ze Moonpaw's voorbeeld volgde en ook ging liggen. "Zullen we anders een keer samen gaan trainen?"

Moonpaw zweefde naar boven. Ze zag hoe het bos onder haar steeds kleiner werd. Ze richtte zich op naar de maan en lachte. Dit was geweldig! Ze vloog, en ze vloog naar de maan! De meest geweldige stem die ze ooit had gehoord begon tegen haar te praten. De woorden waren onduidelijk. '... gaan trainen?' Moonpaw deed haar ogen open. Ze lag op de grond, met Dawnpaw naast haar. Maar, had ze net gevlogen? Was het maar een droom geweest? Het had zo echt geleken. Jammer. 'Hm, ja. Kan.' Eigenlijk wist ze niet wat de andere apprentice tegen haar had gezegd. Dus het was wel een droom geweest. Moonpaw voelde hoe haar oogleden weer naar beneden zakten. Ze ging dit niet nog eens volhouden. Wat als de zwart-witte poes weer tegen haar begon te praten? Dat zou zo awkward zijn, vooral omdat ze niet zou reageren. Maar de vermoeidheid... De witte kattin vocht ertegen, maar leek te verliezen. Morgen...

~Moonpaw uit :3