Where is the fish?

Hij volgde de zijstroom van de rivier terwijl hij nieuwsgierig met zijn oren wiebelde. Hij wist dat hij snel moest zijn, zodat hij op tijd terug zou zijn voor zijn training met Silvercloud. Hij wilde nog even kijken of er ergens vissen aan de oppervlakte zwommen, nou het kouder werd zwommen de vissen steeds dieper. Hij was al een paar keer stil blijven staan om in de zijrivier te kijken, maar ook hier zag hij geen vissen vlak bij het oppervlak zwemmen. Dat was zorgwekkend, want dan zouden ze de prooistapel minder snel kunnen aanvullen. Hij vroeg zich af of dat elke leafbare zo zou zijn, maar uit de verhalen die hij gehoord had kon hij concluderen dat dat inderdaad het geval was. Hij stond stil toen een andere geur zijn zintuigen had geprikkeld. Alert keek hij naar de andere kant van de rivier, wat Thunderclan territorium was.  “Hallo?” Riep hij afwachtend. Hij wist dat er nog iemand was, hij kon het ruiken.  Het was een Thunderclan kat, dus trok hij wat ongemakkelijk met zijn snorharen. De laatste keer dat hij een Thunderclan kat tegen was gekomen was het eerst niet zo soepel gelopen, later wel, maar het was wel een gesprek geweest waar hij nog vaak aan gedacht had.

[First Silentpaw]

Toen zag hij haar, een Thunderclan poes. Ze leek iets jonger dan hem, maar veel scheelde het volgens hem niet. Hij vroeg zich af waarom dat het eerste was wat door zijn kop schoot, maar eigenlijk wist hij dat ook wel, hij begon te denken als een warrior. Het eerste wat hij deed was kijken wat zijn tactieken werden voor het geval het op een gevecht uitdraaide. Hij trok even geïrriteerd met zijn oren door zijn eigen gedrag, zo wilde hij eigenlijk helemaal niet denken. Ook al was dat goed en hoorde het erbij, het was een manier van denken die hem niet aanstond. Hij had zich altijd vastgeklampt aan zijn trainingen, maar hij wist dat zijn final assessment steeds dichterbij kwam. Was hij er wel klaar voor? Hij schudde zijn kop om de gedachten van zich af te kunnen laten glijden en keek naar de andere kat. Het was de manier waarop zij hem aansprak, waardoor hij wist dat ze een grapje maakte. Er lag wat argwanends in zijn lichtblauwe ogen, maar voor de rest was zijn houding vriendelijk en afwachtend. “Hallo Thunderclan poes.” Zei hij na een korte stilte. “Hoe heet je?” Hij ging zitten, wetend dat ze niet zomaar de rivier over zou steken. Hij had dus tijd genoeg om op te springen als ze toch opeens bedacht om dat te gaan doen.

Hij knikte haar even toe toen ze zichzelf voorstelde, met een klein glimlachje om zijn lippen. “Aangenaam dan Silent, mijn naam is Creamypaw.” Hij wiebelde nieuwsgierig met zijn oren terwijl hij haar opnam. “Ben jij ook een apprentice?” Hij dacht van wel, maar voor de zekerheid vroeg hij het toch maar even, zodat hij niet verkeerd over zou komen als hij er een opmerking over maakte. “Zo ja, hoe gaan jouw trainingen?” Hij wist dat het systeem in alle clans zo ongeveer hetzelfde was. “Wat was jij aan het doen?” Het was geen verwijt, gewoon een simpele vraag uit nieuwsgierigheid. Hij was nou eenmaal nieuwsgierig aangelegd. Soms kon hij best verlegen zijn, maar meestal trok hij zijn bek wel open en wist hij precies wat hij moest zeggen.

Hij keek haar even meelevend aan toen ze zei dat ze geen mentor meer had. “Ik ken dat inderdaad, gelukkig heb ik nu een hele goede mentor.” Er brak een glimlach op zijn gezicht door. “Die krijg jij vast ook wel. Mijn trainingen gaan heel goed, ik hoop dat ik het jagen op het land ook beter ga kunnen. Ik vind dat soms nog wel lastig.” Even verscheen er een ernstige blik in zijn lichtblauwe ogen, maar die trok ook bijna meteen weer weg. “Het water is mooi is het niet?” Hij keek even naar het water toen ze vertelde wat ze bij het water deed. “Ik vind het geluid van de rivier altijd rustgevend.” Het maakte hem altijd rustig, ook al was hij heel erg gestrest. “Het is jammer dat de vissen steeds dieper gaan zwemmen, omdat het kouder wordt.” Hij bleef naar het water kijken terwijl hij dat zei.

Hij had de botte klank van haar stem wel opgemerkt, dus keek hij iets wat verbaast weer op. “Is er iets?” Vroeg hij voorzichtig. Het was niet kwaad bedoeld, maar hij vroeg het omdat hij bezorgd was. Hij vond het belangrijk dat andere katten zich fijn voelde. Hij vroeg zich af waarom ze het op zo’n manier gezegd had. Had hij iets verkeerd gezegd of was het wat anders? Het was toch niet zo raar dat hij over het water begon, maar misschien had hij dat niet moeten zeggen.