Proud and fearless, right...

Windclan, een nog onbekend gebied voor de witte kater. Alleen met Spider was hij hier een keer geweest, vlak voor de dood van zijn mentor. Er was sinds die tijd niet veel veranderd. De steen waar ze mee hadden geoefend lag er nog steeds. Steen had nu zo veel meer betekenis dan toen. Het rare was dat hij nog geen kat was tegengekomen. Ze zouden hun gebied wel beter mogen bewaken. Een onhoorbare zucht verliet zijn mond, Shadowclan had hun gebied wel bewaakt. Erg prettig was het niet geweest. Langzaam liep hij door, zijn kop geheven. Iedere langskomen de kat zou een trotse kater zien die niet bang was. De echte situatie was net wat anders. Voor zichzelf vreesde hij niet. Voor wat Stone, Amare en Marijn zouden vinden als ze ontdekte dat hij ze bedroog wel. Ook zijn trots was enigszins gekrenkt, maar daar kwam hij wel overheen. Natuurlijk werkte het beter als hij zich arrogant gedroeg. Vandaar dat hij keek alsof hij eigenaars was van de Winclan. Juist omdat hij dat absoluut niet was.

+ Eerst Walnutpaw

Toen Walnut net één poot uit het kamp had gezet rook ze al een onbekende geur, ze besloot het niet aan de gehele clan te melden, maar er zelf op af te gaan. Had ze ook weer wat te doen. Met haar cyperse kopje in de lucht en haar bekje een beetje open snuffelde ze in het rond, de geur, die vreselijk stonk, werd steeds sterker. De poes wist heel goed waar de geur vandaan kwam, en werd helemaal duidelijk toen ze een witte kater zag staan. Een glimlach speelde rond haar lippen en met een gemeen grijnsje sprong ze vanuit de struiken te voorschijn. De kattin zorgde er voor dat ze net voor de kat stopte, nu kon ze bijna zijn neus aanraken. Terwijl ze haar eigen neus bijna moest dicht knijpen van de stank. 'Halloo," Zei ze koeltjes terwijl ze wat afstand nam en de witte kater in zich opnam. Hij zag er voor haar doen veel te trots uit, hij liep ten slotte op hun territorium hoor! Walnutpaw ging zitten en krulde haar staart om haar heen, hier mee zou ze eens een leuk (of minder leuk) gesprekje voeren. 'Vanwaar die trotse houding?' Grinnikte ze terwijl ze haar ambere ogen in zijn blauwe ogen priemde.

Een geur maakte de nabijheid van een andere kat duidelijk. De vele geuren zorgde er voor dat hij niet kon bepalen waar vandaan. Hij draaide zijn kop richting de meest logische richting. Daar lag het camp van de Windclan, dat zou waarschijnlijk ook zijn waar ze vandaan kwamen. Plotseling stond er een poes voor zijn neus. Zijn uitdrukking was licht geschrokken toen hij naar achter stapte. Meteen daarna keek hij weer met zijn oude uitdrukking. Verveeld, trots en arrogant. Gelukkig was de kattin slim genoeg om afstand te nemen. Ze leek niet op een echte bedreiging. Draco liet zijn gespannen houding varen maar bleef wel staan. Zitten in het gebied van de vijand klonk niet erg slim. 'Is daar dan iets mis mee?' Haar gegrinnik stond hem niet bepaald aan. Al was het beter dan een gevecht. Al zijn afgelopen gevechten waren uitgelopen in vriendschap of meer. Met Mangle was dat niet zo'n probleem geweest maar met Amare wel. Arrogant keek hij in de ambere ogen van de poes. Haar naam zou hij niet vragen, die ontdekte hij wel. Als ze dit gesprek tenminste zouden voortzetten.

'Is daar dan iets mis mee?' Walnut haalde haar schouders op en keek de kat uitdagend aan, ze vond het erg vermakelijk dit een keer mee te maken. Veel elderen en andere katten hadden vaak verteld over indringers en hoe ze er mee hadden gehandeld. De poes had eigenlijk verwacht dat de indringer haar meteen zou aanvliegen, maar dit was misschien nog wel meer interessant. 'Ik stoor me er niet aan, vroeg me alleen af waarom. Meeste katten geven alleen zo houding bij een grote presentatie.' Ze glimlachte en vervolgde toen 'Of heb je een groot konijn bij je ofzo?' Nieuwsgierig liep ze een rondje om de kater heen om te ontdekken of hij prooi bij zich had. Maar zoals ze verwachtte had de kater niks anders dan zichzelf mee. Na één rondje om de kat heen te hebben gelopen ging ze weer zitten, wel op een redelijke afstand je wist maar nooit waar bloodclan katten toe in staat waren. Iet wat wantrouwend keek ze de kat aan, hij was van bloodclan had een een arrogante houding en bevond zich op hún territorium, waarom zou ze niet bang zijn? Meeste Windclanners waren nu al gevlogen, maar voor Walnut was dit weer een nieuwe uitdaging. Een nieuwe kans om van haar oude leventje te ontsnappen.

Hij knikte, dat klonk redelijk. Hij had inderdaad een grote prestatie bereikt maar erg trots was hij er niet op. Waarom zou hij? Draco was geen Rogue kater die iedere poes goed vond en hun misleide. Maar hij begon er wel op te lijken. Dat was wat hij probeerde te verbergen, maar dat ging hij deze poes niet vertellen. Zoals verwacht vond ze geen konijn, Draco was hier ook niet om te jagen. Al zou hij wat prooi niet erg vinden op dit moment. Onder zijn vacht zag je het niet echt maar hij werd langzaam magerder. Dat was niet alleen de schuld van het weer. Zorgen voor zijn vriend en ondertussen ook voor zichzelf werd steeds lastiger. Al zijn gevangen prooien gaf hij nu aan Stone. Al deed hij alsof hij genoeg at. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben gewoon tevreden.' Hij zei het niet vrolijk maar het klonk wel gemeend. Alsof hij tevreden was met het leven maar er gewoon geen feest van maakte. 'Je bent niet echt bang' merkte hij op. Spider had toch duidelijk gezegd dat Windclan de angsthazen waren. Waarschijnlijk zaten in ieder clan uitzondering, zoals hij de Elite uitzondering was op dit moment.

'Ik ben gewoon tevreden' Walnutpaw glimlachte voor de eerste keer met een vriendelijke bedoeling naar de kater, ze hield er van als katten tevreden waren, al dat gezeik de laatste tijd. Bijna niemand zei tegenwoordig nog dat hij of zij tevreden was. Met een vrolijk gesnor ging de poes op de koude grond liggen, maar haar lichaamswarmte verwarmde haar al snel. 'Je bent niet echt bang?' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze op en schudde ze haar hoofd. 'Jij ook niet,' Was alles wat ze terug miauwde. Even bleven haar ambere ogen in zijn blauwe ogen hangen, maar al snel wende ze zich tot zichzelf en begon zo haar poten een was beurt te geven. "Wat doe je hier?' Vroeg ze nieuwsgierig onder het likken door. Waarom zou een Bloodclanner ooit een poot in dit gebied zetten? Ze slaakte een klein zuchtje bij de gedachte aan haar clan en keek weer naar het magere gestalte van de kat. Die, als je goed keek magerder was dan dat je zou denken. Walnutpaw negeerde het en ging door met het likken van haar poten, ze zou later wel wat eten aan bieden.

Het verbaasde hem enigszins dat ze glimlachte. Zwijgend keek hij toe hoe de poes ging liggen. Blijkbaar voelde ze zich veilig in zijn gezelschap. Draco overwoog even om te gaan zitten, maar besloot dat staan meer kracht gaf. Hier was hij duidelijk de belangrijkste van de twee omdat hij stond. Bovendien stond hij kaarsrecht met zijn kop geheven. Alleen zijn staart bewoog echt duidelijk. Ze had een goed punt, hij was niet bang, voor haar dan tenminste. Sowieso was hij niet bang voor Windclanners. Eigenlijk vreesde hij alleen de Shadowclan, geen wonder ook. 'Klopt' antwoordde hij kalm. Even dacht hij iets te ruiken. Een nanoseconde keek hij naar de omgeving, toen gleed zijn blik weer terug naar de kattin. 'Goede vraag' antwoordde hij ontwijken. Een echt goed antwoord had hij niet. 'Verveling neem ik aan.' Pas nu besloot hij e gaan zitten, de kou van de grond nauwelijks merkend. Draco had wel belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken. Zijn blik was arrogant toen hij neerkijk op de Windclanner. 'Te bang om me weg te jagen?' De witte kater nam aan dat het niet zo was. Dat de poes gewoon geen zin had in een gevecht. Maar de vraag gaf hem een goed gevoel. Tenslotte zou het wel zo kunnen lijken voor een toeschouwer. Alsof hij haar op de had geduwd met zijn poten. Iets wat hij misschien nog zou doen ook als ze iets zei wat hem niet aanstond.

'Verveling neem ik aan' Walnutpaw reageerde niet en ging nu verder met het likken van haar flanken, die ze al een tijdje geen wasbeurt meer had gegeven. Terwijl de poes met zichzelf bezig was, merkte ze dat de kater op haar neerkeek, natuurlijk met de zelfde arrogante blik. Dit kon ze nog vergeven, het was een Bloodclanner toch? 'Te bang om me weg te jagen?' Sloompjes draaide Walnupaw haar hoofd in zijn richting en was de vriendelijkheid in één opslag verdwenen, het enige wat nu nog in haar ogen lag was een koelheid die ze niet vaak toonde. Ze hees zichzelf op en keek de kat verveeld aan. 'Je geeft me geen reden om je weg te jagen. Miauwde ze stil terwijl ze weer ging zitten om zichzelf verder te verzorgen. Het kon haar geen ene moer schelen dat de kat dacht dat hij de baas was of zoiets, maar ze was niet bang voor een gevecht, al zal ze nooit iemand aanvallen zonder reden.

Kalm haalde hij zijn tong over zij poot. Een beweging die wel past bij zijn trotse houding. Het leek alsof hij zichzelf verzorgde, maar dat het niet echt nodig was. Gelukkig was zijn vacht weer wit. Niet zo lang geleden was zijn vacht nog gevuld met bloed en modder. De littekens had hij nog, maar de meeste waren verborgen onder zijn haren. Daarin had hij een groot voordeel. Zijn vacht was niet te lang maar verbog wel alles. Hierdoor leek hij een stuk sterker dan hij in feite was. De blik in de ogen van de poes was kil toen ze opkeek. Draco was verbaasd maar toonde dit niet. Hij trok alleen een wenkbrauw op. Zijn blik maakte even connectie met die van de poes voor ze weer ging zitten. 'Is het feit dat ik niet van de Windclan ben dan niet genoeg?' Zijn toon was meer spottend toen hij sprak. Meteen daarna concentreerde hij zich weer op het schoonmaken. Het kleine beetje vuil op zijn poten was al gauw verdwenen. Tevreden hief hij zijn kop weer op. Hoe verpest zijn leven ook was, hij zou mooi blijven. Behalve in de buurt van Stone, zijn vriend trok gewoon modder aan. Daar kon de witte kater echter mee leven.

Walnutpaw haalde opnieuw haar schouders op, ze wist wel dat ze hem eigenlijk moest verjagen maar ze had er geen zin in. Waarom zou ze een nieuwe vijand maken als ze er in haar kamp er al drie had rond lopen. 'Je hoeft mij niet te imponeren, daarmee bedoel ik de manier waarop je praat.' Miauwde de kattin kalmpjes. Waarom moesten Bloodclanners en rogues altijd even laten zien dat zij beter waren dan de rest. Ze grinnikte en sprong op. 'Genoeg gebabbel, wil je wat eten? Ik kan zo je ribben tellen.' Ze glimlachte en gaf de kater een speels duwtje terwijl ze verder hupste in het territorium. Zo dicht bij het kamp zou gevaarlijk zijn.

-kort ;C

De poes had iets waardoor ieder antwoord hem veraste. Waarschijnlijk ging hij te veel met dezelfde soort katten om. 'Ik weet wat imponeren is.' Draco was slim genoeg om te beseffen dat ze de manier waarop hij sprak bedoelde. Het leek niet echt effect te hebben, maar was fijn. Hij hoefde niet over iedere beweging na te denken. Een trotse houding was alles war hij op moest letten. Nog niet zo lang gedroeg hij zich zo, maar hij was er al erg goed in. Eindelijk kreeg hij weer het respect wat hij vier manen geleden kreeg, voor alles gebeurde. In de Bloodclan kroop hij langzaam omhoog en was al bijna bij zijn oude plek in de rangorde. Maar nu was hij ouder, had ervaring. Draco kon nu veel meer aan. Zodra Stone in de clan zat zou alles weer normaal zijn. Toen de poes opstond verstrakte hij automatisch. Meteen kwam hij zelf ook overeind. Weer verbaasde de poes hem met haar woorden. Was het zo duidelijk zichtbaar? Zijn blik gleed naar zijn eigen lichaam. Het duurde even voor hij besefte dat dat niet echt iets was wat een trotse kat deed. Meteen keek hij weer naar de kattin. 'Ik heb geen honger.' Dat zijn maag iets anders vond negeerde hij. Al maakte het gerommel vrij duidelijk dat hij behoefte had aan vlees. Een echte kater gaf nooit toe dat hij honger had.

Walnut zag de kat naar zichzelf kijken en vroeg zich af of de kater wel door had dat hij mager was, maar al snel keek hij haar weer aan alsof er niks aan de hand was miauwde hij dan ook, 'ik heb geen honger,' ze knikte en ging weer zitten. Ze wist wel dat hij honger had, zonder clan was het altijd moeilijker om om honger te stillen. Haar vermoeden werd al helemaal bevestigd toen zijn maag rommelde. Een beetje verbaasd keek de poes naar de kat die zojuist had gezegd dat hij geen honger had. Ze bewoog eventjes haar staart, "Weet je het zeker?" snorde ze terwijl er een twinkel van vermaak in haar ogen kwam te staan.

Zijn maag negerend knikte hij. 'Zeker.' De blik in de ogen van de poes stond hem niet aan. Ze was te vrolijk naar zijn smaak. Draco hield zijn uitdrukking echter neutraal. Alleen zijn bewegende staart toonde de irritatie. Iets was hij gewoon niet kon tegenhouden. Gelukkig veranderde het niet veel aan zijn houding. Het gaf hij juist iets extra's vond hij. Dat ene waardoor het echt duidelijk werd hoe goed hij was en de kunst om rustig te blijven beheerste. Even was er eenstilte, terwijl honger aan hem knaagde. Een keertje kon toch geen kwaad? Nee, hij was en Malfoy. Hij had geen hulp van anderen nodig om aan eten te komen. De witte kater besloot het onderwerp te veranderen. Alleen een goed onderwerp bedenken was best lastig. 'Ik ben Draco Malfoy, hou het maar op Malfoy.' Nu kon de poes haar naam vertellen. Dan zouden ze een gesprek hebben over hoe idioot haar naam was en niemand dacht meer aan eten. Even grijnsde hij, verbaasd over zijn eigen slimheid. Toen werd zijn uitdrukking weer neutraal.

walnutpaw werd langzaam geirriteerd door de houding van de kat, zijn arrogante blik stond haar niet meer aan. Als hij zou 'proud' was liet hem dan ook maar oprotten. Het was te merken dat zijn houding haar niet aanstond, want haar staart zwiepte nu sneller heen en weer. Hij was toch tevreden met zijn leven? Waarom keek hij dan alsof er te veel aan de hand was. "Ik ben Draco Malfoy hou het maar op Malfoy," Walnutpaw slaakte een zucht en keek verveeld naar de kat. Wat hij kon kon zij ook. "Vroeg ik naar je naam? Malfoy," Ze grinnikte en sloeg haar staart weer om haar poten heen, stiekem was ze toch wel blij dat de kater door ging met het gesprek. "Walnutpaw, niet de meest normale naam, maar daarvoor mag je bij me ouders klagen."

Hij merkte dat de poes geïrriteerd begon te worden, net als hij zelf. Toch wou hij niet dat het op een egevcht uitdraaide. De afgelopen vier keren was dat niet goed afgelopen. Cyber en Mangle hadden hem verslagen en hij Marijn en Amare. Beide hadden problemen gebracht. 'Nee, dus?' Zijn arrogantie werd wat minder. Al stond deze poes hem niet echt aan. Ook zijn trotse houding liet hij varen, al hield hij wel het neutrale masker. Zijn gevoelens bleven verborgen voor katten die er geen recht op hadden. Deze Windclanner had dat zeker niet. Eigenlijk alleen Mangle, al had ze hem daarvoor eerst bijna vermoord. Het leven was raar. 'Het kan vast raarder' antwoordde hij met een hint van vrolijkheid in zijn stem. Niet te veel, maar genoeg om te zorgenat het geen gevecht werd. Zijn trotse houding kon nog wel even wachten. Tenslotte zou hij niet in staat zijn om echt goed te vechten. Zijn wonden waren nog te vers. 'Heb en nog konijn over?' Het was een terloopse vraag en viel redelijk met zijn uiterlijk. Draco vroeg niet rechtstreeks om eten, maar maakte duidelijk dat hij honger had.

Walnutpaw begon steeds minder lol te krijgen in dit gesprek, ze wist niet zo goed wat ze met deze kat aan moest en keek daarom ook wat wazig voor haar uit. Hij zou haar geen interessante verhalen gaan vertellen over het wilde leven wat hij leidde. Hij was hier slechts alleen om te laten zien dat hij beter was. Too proud. "het kan vast raarder," Walnut keek op bij het horen van een klein spoortje vrolijkheid in zijn stem. De poes bewoog haar oortjes maar besloot niet te glimlachen, daar zou hij zich wel weer aan irriteren ofzo. "Heb je nog een konijn over?" Nu kon ze een lach niet onderdrukken en keek ze hem speels aan. "Nee, maar wel een muis," Ze keek om zich heen en besefte dat ze die al op de prooistapel had gegooid. "Eentje die we nog moet vangen..." murmelde ze er achter aan. De kattin wilde zich al omdraaien richting jacht gebied maar bedacht zich. Wat ze deed was ontzettend fout, dit kon eigenlijk niet. Zou Everstar haar uit de clan zetten als ze het zou weten? Walnut begon te piekeren en bleef stil staan. Ze hield ontzettend veel van haar clan, naast dat haar ouders haar negeerde, was ze er trots op om een windclanner te zijn. Helaas had de poes een zwak voor rogues en bloodclanners, het wilde leven dat zei leidde interesseerde haar te veel. Ze schudde even haar kopje en liep toen verder, ze had A gezegd, nu moest B ook nog komen.

De sfeer werd iets lichter. Draco onstpande zich ook meer nu ze niet meer geïrriteerd leek. Bij de gedachte een muis kreeg hij nog meer honger. Hij had zichzelf de laatste tijd echt verwaarloosd. Stone en al zijn problemen kostte tijd. Gelukkig had hij nu dus hulp. Het verbaasde hem omdat ze niet bepaald vrienden waren, maar hij accepteerde het wel. Vooral omdat de apprentice vast veel riskeerde. Een Bloodclanner helpen stond niet op het lijstje van clanregels. Er lag iets van dankbaarheid in zijn ogen toen hij haar volgde. Walnutpaw zou het echter niet kunnen zien, ze keek de andere kant op. Precies wat hij wou. De laatste tijd was hij steeds beter geworden in het beheersen van situaties en zichzelf. Zo kon hij ook meteen zijn blik weer op neutraal zetten. Zijn blik gleed over de omgeving. Erg veel prooi zag hij niet. Waarschijnlijk ook doordat het hier anders rook dan in het voor hem bekende gebied. In het bos zou hij met veel meer gemak aan eten komen. Hier moest hij tot zijn spijt het meeste overlaten aan Walnutpaw. Sluipen kon hij gelukkig wel en hij volgde haar stil. Alsnog hopend dat hij iets zou vangen om zichzelf te bewijzen.

Walnutpaw stapte flink door, ze wilde zo ver weg mogelijk van het normale jacht gebied zijn. Stel je voor dat iemand hun nu zou vinden? Ze onderdrukte de gedachten van de gevolgen daar van en bleef even stil staan om de lucht op te snuiven, hier en daar rook de poes wat kleine prooidiertjes, die waarschijnlijk onder de grond zaten. Niet helemaal fijn dus. Ze wierp een blik naar achteren maar zag nog steeds de neutrale blik in de ogen van de kat. Walnut draaide haar ogen stapte maar gewoon stevig door. Ze kon ook niet veel anders verwachten van een Bloodclanner, ze mocht blij zijn dat hij haar niet al besprongen was. Alhoewel, Walnut was zeker niet de slapste, ze kon wel wat aan. Plotseling bleef de poes staan, ze rook de verse geur van konijn en zakte door haar pootjes. Voor konijnen moest je snel zijn, maar dat was ook juist het leuke het was nooit saai om achter een konijn aan te jagen. Heel langzaam sloop ze naar voren, waar ze de licht bruine haartjes van het konijn zag bewegen. Walnut vergat alles om haar heen en richtte zich alleen op haar prooi. Kont hoog in de lucht, staart naar beneden en klaar om te springen. Voor dat ze het wist rende ze al achter het konijn aan, wat ongelooflijk snel was. De kattin wierp een blik op Draco en grijnsde terwijl er een plannetje in haar hoofd ontstond. Met volle vaart rende ze zo dat het konijn nergens anders heen kon dan richting de witte kater. "Malfoy! JOU BEURT!" schreeuwde ze half lachend over de velden heen. Terwijl ze met volle kracht zijn kant op rende, met het konijn als uitzicht.

Er leek iets van vertrouwen tussen hun te zijn ontstaan. Ze keek maar een keer om.Tevreden volgde Draco haar. Iedere stap plande hij waardoor er bijna geen geluid klonk. Als een geest ging hij vooruit. Zijn witte vacht en kille ogen droegen ook nog eens bij aan dat beeld. Een arrogante houding had hij echter niet meer. Zijn lichaam was klaar voor de jacht. Net op tijd begreep hij het plan van de poes. Gelukkig was hij redelijk snel door zijn lange training. Bovendien had Raza hem ook een aantal trucs geleed. Met een paar stappen sneed hij de pas van het bruine beest af. De paniek in zijn ogen was duidelijk te zien. Ondanks zijn wonden en gebrek aan eten wist hij het dier bij te houden. Met een sprong stuurde hij het weer richting Walnutpaw. Alles wat ze nog hoefde te doen was even sprinten en ze hadden een maaltijd. Veel ook nog, bijzonder voor deze tijd van het jaar. Tevreden keek hij toe hoe het beest zijn dood tegemoetliep.Vriendschap met deze poes zat er niet in, maar samenwerken ging prima.

Walnutpaw glimlachtte voldaan toen ze zag dat het konijn regelrecht in de klauwen van de kater liep, maar in plaats van het te dode stuurde hij haar kant weer op. Meteen kwam alle adrealine terug en sprong ze in de sprint houding. Windclanners stonden bekent om hun snelheid, dat zou ze nu even gaan bewijzen ook. Het konijn spurtte voorbij, en meteen vloog Walnutpaw er achter aan. Ze voelde de grond bijna niet meer terwijl ze het konijn steeds dichter bij zag komen, nog 2 nee 1 tel tot ze hem had en. hap, de poes haakte haar klauwen om het middel van het diertje, en haar kaken sloot zo om het inmiddels gebroken nekje. Toen ze weer tot stilstand kwam en omhoog keek om te laten zien dat ze eten hadden, hing het diertje al slap in haar bek. Opgetogen hobbelde de kattin richting Malfoy die blijkbaar ook zatte wachten op een maaltijd. Walnutpaw gooide het voor de poten van de kat neeren begon aan het lijfje te rukken zodat het door de helft scheurde, of een soort van door de helft. "Jij mag het hoofd," ze schoof de lange oren richting Draco en keek naar haar eigen stuk. Die zou ze op de prooistapel gooien, ze kon nog niet meer de regels verbreken, maar wat als ze gingen vragen hoe het zo door de helft kwam? Met een verbeten hoofd keek ze neer op haar voedsel, ze zei wel gewoon dat een vos het konijn had verscheurd.

Onderwerp: Re: Proud and fearless, right...