Proud and fearless, right...

Hijgend hield hij stil toen Walnutpaw het afmaakte. De snelheid van de poes verbaasde hem. Hij was al erg snel voor een Bloodclankat maar als dit de gemiddelde snelheid was van de Windclan... Of deze poes was gewoon heel snel. Veel langer om erover na te denken had hij niet, het konijn was al dood. Tevreden keek hij naar het grote beest. De helft zou meer dan genoeg zijn, blijkbaar vond Walnutpaw hetzelfde. 'Bedankt' antwoordde hij. Met een tevreden grijns begon hij te eten, zijn schuldgevoelens opzij duwend. Later zou hij ook wel jagen voor zijn vriend. Zodra hij zelf gevuld was. Het duurde even voor zijn maag aangaf dat hij genoeg had gehad. Walnutpaw had nog geen hap van haar deel genomen, als het haar deel wel was. Hoe zat het ook alweer met clanregels? Waarschijnlijk mocht ze niet eten. 'Niemand merkt het als je eet.' Deelde hij mee. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel als hij at en zei niet. Zijn opmerking was de perfecte oplossing. Hij had geen schuldgevoelens meer maar hij klonk ook niet schuldig. Tevreden haalde hij zijn tong langs zijn mond, genietend van het kaatste restje konijn. Het had echt gevoeld alsof hij dagen niet had gegeten. Gelukkig was het nu weer beter en was Draco hersteld in al zijn oude glorie.

'Niemand merkt het als je eet," De poes keek op en greens, het kon haar niet schelen dat niemand het merkte, het was het feit dat ze het zelf merkte en daar een schuldgevoel van kreeg. 'Nah, ik merk het wel. Ik houd niet zo van schuldgevoelens,' Miauwde ze droogjes. Ze had geen honger en vond het dan ook niet erg om het konijn op de prooistapel te leggen. 'Als je wilt mag je ook het hele konijn, kan je het delen met je bloodclan vrienden,' Grapte de kattin, maar dat scheelde haar ook weer een hoop uitleg tegen de clan. Die haar vast en zeker meteen door zouden hebben als ze met een half konijn binnen kwam hobbelen. Als aanmoediging schoof ze ook haar deel richting de witte kat. Wie weet had hij wel zielige broertjes of zusjes zonder eten, die wachtte op hun grote broer Malfoy... Bij deze gedachte schoot Walnut in de lach en keek ze met glimmende oogjes zijn kant op. Zorgzame broer, deze kat? Neh.

Hij grijsnde toen hij de blik van de poes ontmoette. Zijn tong gleed even langs zijn mond om het bloed eraf te likken. Tenslotte was hij nog steeds trots ook al liet hij dat niet meer zien. Hoe veel problemen de kater ook had, was er altijd dat Malfoy stukje in hem dat niet op gaf. Misschien was dat wel het meest waardevolle dat hij van zijn ouders had gekregen. Samen met de algemene hoge reputatie in de Elite. Het aanbod van Walnutpaw was zeer aantrekkelijk. Zijn maag was al redelijk gevuld, maar wanneer zou hij weer een nieuwe prooi vinden? Hij was lichtelijk verbaasd toen de poes plotseling moest lachen. Zeker iets in haar gedachtes. Wel was het aanstekelijk en moest hij moeite doen om niet ook te lachen. Om zijn glimlach te verbergen nam hij maar een hap konijn van de andere helft. 'Smaakt bijna net zo goed.' De toon van zijn stem maakte duidelijk dat het geen arroganteopmerking maar gewoon een grap was. Het beest zou hij best kunnen meenemen. Zo groot was het ook weer niet. Tevreden met zijn eigen besluit keek hij weer naar Walnutpaw. 'Als je het echt niet wil.'

Walnutpaw voelde zich erg voldaan toen ze zag dat de kater haar aanbod accepteerde, 'Als je echt niet wilt,' De poes schudde haar kop en krulde haar staart weer stevig om haar poten heen.
"Nope, ik kan terug gaan naar een kamp waar ik wat kan pakken,' Ze glimlachte maar verbeet de gedachte van haar ouders, die op haar neer zouden kijken als ze zonder prooi terug kwam. Niet dat het haar veel uitmaakte, ze ontliepen haar toch al. De poes rolde met haar ogen en haalde haar schouders op. Het kon haar niet veel schelen wie haar wel en niet mocht, ze ontmoette talloze interessante katte. Walnut wierp weer een blik op Malfoy en knikte bevestigend, zelfs hij was interessant. Hoe arrogant hij ook was. 'Heb je familie?' Miauwde ze nieuwsgierig, toen een ijzige stilte tussen de twee kwam te staan. Ze had geen zin in een stilte, niet nu. Ze had weleens dagen dat ze niet sprak, gewoon omdat niemand haar aansprak, en natuurlijk omdat ze er geen behoefte geen had.

Onderwerp: Re: Proud and fearless, right...