Maybe this isn't the right place

Het was een van de zoveelste keren dat de langharige kater zich in de problemen had gewerkt. Nieuwsgierig als hij was was hij op het hakkende geluid af gegaan. Hij had het wel vaker gehoord, maar nog nooit hier. Lightning had het al moeten bedenken toen hij de bomen zo netjes op een lijn zag staan. Iets klopte niet aan dit bos, en nu was het duidelijk. Hier waren twolegs aan het werk en hij had ze boos gemaakt. Zo'n 30 meten voor hem had hij een twoleg gezien. Hij sprong op een van de machines van de man en had per ongeluk op een knop gedrukt. Het ding was in beweging gekomen en was met een harde klap tegen een boom aan geknald. De twoleg had hem gezien toen de zwarte kater uit de machine sprong, en nu stond hij oog in oog met hem..

Ravenmask stak zijn zwart-witte snuit in de lucht en haalde diep adem. Hij was al sinds het opkomen van de zon aan het jagen, maar had amper iets gevangen, voornamelijk omdat leaf bare kortgeleden zijn intrede had gedaan en alles nu onder een flinterdunne laag poedersneeuw lag. Hij rook twolegs, en een andere thunderclanner. Twolegs waren vreemde wezens, niemand begreep ook maar iets van wat ze deden of waarom ze het deden. Ravenmask versnelde zijn pas, hij moest de ander waarschuwen. Zijn adem stokte even in zijn keel wanneer hij zag dat de andere thunderclanner en de twoleg elkaar al hadden ontmoet. Voorzichtig sloop de gevlekte warrior dichtbij. "Rennen!", riep hij naar de andere kat, waarna hij vooruit sprong en zijn tanden in de achterpoot van de twoleg zette.

Meteen toen hij het sein hoorde rende Lightning zo hard hij kon weg van de twoleg, enkele keren gleed hij bijna uit door de dunne laag sneeuw. Door de paniek had hij echter geen idee waar hij naar toe aan het lopen was, en al snel vulde een hoop lawaai zijn oren. Voor zich zag hij het einde van de lange reeks bomen. Hij stopte zijn sprint gehaast, en voor zich zag hij nog meer machines en een boel twolegs. Hier kwamen de bomen die ze hadden omgehakt dus. Hij zag het allemaal gebeuren, de grote stammen werden in een mond gestopt die het allemaal versnipperde en weer uitspuugde. Lang bleef hij er echter niet naar kijken, want er waren hier teveel twolegs. Zo snel als hij kon rende hij dezelfde weg terug als hij heen had gerend. Langzaam kwam de twoleg weer in het zicht en de kat die hem zojuist gered had ook. De zwarte kater probeerde nog net iets harder te springen dan hij al deed, en toen hij vlakbij de twoleg was sprong hij met zijn klauw naar voren richting de middel van de man. "Nu jij rennen!" Schreeuwde hij, vlak voordat zijn klauw door de broek van de twoleg heen stak. De bedoeling was een snelle aanval waar hij de aandacht van de twoleg mee afleidde, waarna hij snel weer weg kon. Het tegendeel gebeurde echter toen hij zijn poot probeerde terug te trekken uit het vel van de twoleg. Hij bleef zitten met als resultaat dat hij tegen de twoleg aan botste, zijn nagels alsnog los kwamen en hij tussen de benen van de man viel. Snel als hij kon stond hij op en rende verder. Dat scheelde niet veel. Hij had nog veel te leren, deze actie had zijn dood kunnen worden. In paniek keek Lightning om zich heen, waar was de andere kater?

Ravenmask zag de andere kat vertrekken, maar zat zelf in de val. Voor hem waren de nagelloze poten van de twoleg zichtbaar, klaar om hem vast te pakken, achter hem een monster waar hij liefst niet te dichtbij kwam. Stel je voor dat het hem zou aanvallen. Zijn zwarte oren lagen plat op zijn kop en hij ontblootte zijn tanden. Zijn ogen zochten koortsachtig naar een uitweg en hij ontdekte een opening tussen de buik van het monster en de grond. "Nu jij rennen!", hoorde hij de andere kat roepen, waarna hij in elkaar dook en onder het monster door kroop. Aan de andere kant bevond zich nog meer bos. Ravenmask begon te rennen. Pas na een tijdje kwam hij hijgend tot stilstand en haalde diep adem. Hij moest die andere kat zien terug te vinden, stel je voor dat de twoleg hem had meegenomen? Een zucht van geruststelling ontsnapte aan zijn lippen wanneer hij de zwarte kater wat verder zag staan. "Alles in orde?",

Eenmaal tot stilstand gekomen keek Lightning even rustig om zich heen en zag de andere kater niet ver van hem af staan. Hij deed enkele stappen zijn richting op. "Ja het gaat, en met jou?" Sprak hij buiten adem. Hij hield zijn oren en ogen op scherp voor het geval de twoleg of een van de monsters nog achter hen aan zou gaan. Waarom moet ik altijd in de problemen komen? Het was altijd hetzelfde liedje. Het enige wat hij wilde de man gewoon observeren. Dit was een gebied wat hij maar beter kon vermijden blijkbaar.. Twolegs waren altijd een voorteken van problemen en dat was nu maar weer bewezen. Als de kater niet op was komen dagen om hem te redden was hij er nooit levend vanaf gekomen. "Bedankt dat je me kwam helpen.. Ehh?" Hij kende de kater helemaal nog niet. Wat hem wel duidelijk geworden was, was het feit dat het ook een Thunderclanner was, uit de geur op te maken in ieder geval. "Mijn naam is Lightningpaw." Stelde hij zichzelf voor.

Onderwerp: Re: Maybe this isn't the right place