Not alone at all

Hij miste haar. Lightpaw. Ze bleef maar in zijn gedachten en wilde er niet uit. Al twee dagen dacht hij bijna non-stop aan haar, af en toe onderbroken door één of andere stomme Clankat die ineens tegen hem begon te praten. Het deed pijn. Ongelofelijk, dacht Hate, dat één Clanpoes je leven zo kan veranderen.
Hij wilde naar haar toe, het Camp binnen rennen en haar in zijn poten sluiten. Hij wilde gelukkig zijn met haar, misschien wel kittens krijgen. Wacht. Stop. Dit kon niet waar zijn. Hij wilde kittens. Kíttens. Nee, dat wilde hij helemaal niet. Ze konden samen Rogue worden en door de territoria reizen. Ze konden KittyPets pesten en kittens de stuipen op het lijf jagen -althans, hij dan.
Hate was zo gedachten verzonken dat hij bijna tegen de Fourtrees aanliep. Waarom was hij hier? Nou ja, als hij hier nu toch was kon hij net zo goed op een stomme Clankat wachten om te pesten.

{+ Eerste post voor Lightleaf}

Gekleurde bladeren kraakten onder haar pootjes. Ze schopte in een hoopje zodat ze wind ze mee kon voeren naar een andere plaats. Rillend maar met een glimlach keek ze hen na. Lightleaf schudde haar vacht nog eens op en zette er weer de pas in. Ze liet zich zakken toen ze een eekhoorntje zag zitten. De prooi was op zoek naar eten, zich er niet van bewust dat hij ook eten was. Jammer voor de beestjes, maar ze waren lekker. Terwijl ze hem vanachter besloop bewonderde ze zijn staart. De bruine warrior spande haar spieren en sprong erbovenop. Dat ging makkelijker dan anders. Tevreden schraapte ze er wat aarde over, die zouden ze nodig kunnen hebben. De bladeren hadden dezelfde kleur als de eekhoorn zijn vacht. Haar ogen zochten een herken punt zodat ze haar prooi niet zou kwijtraken. Tot haar verbazing zag Lightleaf dat ze weer bij de fourtrees was. Ze kwam er echt altijd naartoe. Misschien omdat er daar zoveel dingen gebeurd waren. Haar gedachten dwaalden met de bladeren mee tot bij Hate. Zoals -weeral- zo vaak. Vanaf haar plaats kon ze een klein zwart figuurtje onderscheiden. Die manier van stappen...Voor ze er echt over na had gedacht begon ze te rennen. De wind floot rond haar oren en liet haar vacht wapperen in de koude bladval lucht. De poes begon haar pas te vertragen, hoopvol keek ze hem aan. Ja, toch? Het was toch Hate? Of toch degene die zij kende.

Er waren een aantal Clankatten bij de Fourtrees. Wat deden ze hier? Waarschijnlijk hetzelfde als hij. Maar wat deed hij hier? Hij wist het niet. Het was gewoon als vanzelf gegaan. Met zekere pas liep hij op een jong uitziende kat af. 'Hey jij!' De kat keek om. Het was een jonge poes, waarschijnlijk nog maar net Apprentice. Hate snoof. WindClan. Ze zette grote ogen op en liep langzaam achteruit. 'Wat denk jij hier te gaan doen? Een beetje met je RiverClan vriendjes spelen en je Clan verraden?' Hij maakte een afkeurend geluid. 'Dat moet je toch echt niet doen. Wel loyaal blijven, hè.' Ineens kwam hij naar voren, met een scherp gesis en zijn oren plat op zijn kop. 'Maak dat je hier weg komt!' Het was zacht, maar doordringend. De poes draaide zich om en rende weg. Na honderd staartlengtes keek ze achterom en Hate siste nog eens. 'Ren dan! Vlucht als een stomme Kittypet!' Met een ruk draaide hij zich om en liep terug naar de Fourtrees. Er lag een zelfvoldane glimlach op zijn gezicht. Ja, hier werd hij blij van. Stomme Clankatten bang maken. Die poes zou waarschijnlijk een hele tijd geen poot bij de Fourtrees zetten. Een staartlengte voor de boom bleef hij staan. Hij rook iets. Iets bekend. Zijn bekje ging open en hij snoof nog eens. Lightpaw! Hij draaide zich om, kijkend of hij zijn favoriete kat ergens kon zien. Zijn blik focuste op een rennende poes, die vlak voor hem haar pas vertraagde. 'Lightpaw!' riep hij. Er was opluchting in zijn stem te horen. 'Ik heb je zo gemist.' Hij liep naar haar toe. Het liefst wilde hij zijn kop in haar vacht begraven, maar dat kon niet. Niet hier. 'Kom,' snorde hij, terwijl hij haar voor ging naar het bos. Het was ThunderClan gebied, maar zo dicht bij de Fourtrees zou niemand verbaasd zijn over een BloodClan geur die daar rond hing. Tenminste, dat hoopte hij. 'Ik heb je zo gemist,' herhaalde hij. Het was zo.

'Lightpaw!' ze haalde opgelucht adem toen ze haar -weliswaar oude- naam hoorde. Ze wou Hate's geur opsnuiven maar in plaats van hem te ruiken rook ze Riverclan erbij. 'Ik heb je zo gemist,' zei hij. Lightleaf glimlachte lief maar haar gedachten waren ergens anders. Hij zou toch niet...? Nee, toch? En het was dan nog een clankat! De zwarte kater zei dat ze moest komen, verwoed de geuren opsnuivend trippelde ze achter hem aan. 'Ik heb je zo gemist,' zei hij nogmaals. De poes keek in zijn ogen. Ze zag haarzelf weerspiegeld in hem, maar ook de waarheid. Ze drukt haar hoofd in zijn vacht. Nu met Bladval was voelde het dikker en weelderiger. De clans waren nu overal harder aan het patrouilleren en nu als warrior viel het haar meer op hoe vijandig ze naar elkaar keken. Ze wist niet of dit ook voor de Bloodclan gelde, maar die Riverclangeur klopte toch niet. 'Ik heb je ook gemist, ik..heb je heel hard gemist,' murmelde ze. De warrior was meer gaan wennen aan het feit dat ze het moest geheimhouden. Het bleef zwaar. 'Eum...Hate, wat is die Riverclangeur? Je...ik bedoel..we, zijn toch, nuja,' ze haalde diep adem, dit was moeilijker dan gedacht. 'samen! Nuja, ik denk toch, ik wil toch, jij? Ik doe alleszins toch niet zo tegen elke kater!' het eerste zei ze veel luider dan de rest, en na wat gestamel kon ze het toch met een grapje afronden. Ze voelde zich rood worden en schuifelde wat met haar pootjes.

De poes keek Hate in zijn ogen. Hate keek terug. Hetgeen wat hij zag was liefde, en dat gevoel had hij ook. Liefde? Hoe diep ben ik gezakt?! Nee. Dit was de kat waar hij zijn leven mee wilde delen. Dit was de kat die hij liefhad en lief zou hebben, tot het einde der dagen.
'Ik heb je ook gemist. Ik... heb je heel hard gemist,' hoorde Hate Lightpaw zeggen. Hij snorde. Na een paar seconden begon de poes weer te praten. 'Euhm, Hate? Wat is die RiverClangeur?' RiverClangeur? 'Je... Ik bedoel... we zijn toch, nuja.' Ze haalde diep adem. Hate keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. 'Samen! Nuja, ik denk toch, ik wil toch, jij? Ik doe alleszins toch niet zo tegen elke kater!' Waar hád zij het over? Waarom begon ze hem nu ineens overal van te beschuldigen?! Had ze net niet gezegd dat ze van hem hield? Een korte stilte viel. 'Waar héb jij het over?' vroeg Hate verontwaardigd. 'Ik heb niets gedaan met een RiverClan poes! Ik weet niet wat jij denkt...' Dat ik zomaar met iedere knappe poes ga. Hij schuifelde achteruit en snoof verontwaardigd. Waarom moest het toch altijd mis gaan in hun relatie?

Ze kromp ineen bij zijn harde woorden. Haar oortjes gingen omlaag en ze knipperde met haar bruine ogen. 'Ik heb niets gedaan met een RiverClan poes! Ik weet niet wat jij denkt..' ging Hate verder. Ondanks de toon en de blik in zijn ogen liet ze haar adem opgelucht ontsnappen. Niet gedaan met een RiverClan poes was voor de bruine warrior het belangrijkste onderdeel. Na zo'n reactie leek haar vragen en gestamel echt belachelijk. 'Ik bedoel het niet gemeen, ik wil je gewoon niet kwijt, oke?' ze probeerde de geïrriteerde toon wat te camoufleren. Lightleaf klakte met haar tong. Dat ze zo een situatie ging meemaken had ze niet kunnen denken. Ze deed een stapje naar voren, dacht nog eens  na, en zette er dan weer eentje terug. Ze begon er een beetje genoeg van te krijgen dat zij altijd sorry moest zeggen. Al was hij zo knáp, en lief natuurlijk. Als je zijn momentjes over het hoofd zag. Maar wie had dat nu niet?

Ik bedoel het niet gemeen. Ik wil je gewoon niet kwijt, oké?' Lightpaw klonk duidelijk geïrriteerd. Hate zuchtte en hij hoorde hoe de poes met haar tong klakte. Ze deed een stap naar voren, maar al snel ging ze weer achter. Waarom? Waarom kwam ze niet naar hem toe? Hij aarzelde. Toen stapte hij in haar richting. 'Het is weer goed, toch? Zachtjes snorde hij. Zijn blik ging naar haar ogen. Ze waren zo mooi... Hij kon er de hele dag wel naar kijken. 'Ik wil dat alles weer oké is,' mompelde hij. Een korte stilte. 'Mag ik...?' Nog een stap in haar richting. De zwarte kater ging tegen de poes aan staan. 'Ik hou van je. Geloof je me als ik zeg dat ik je niet kwijt wil en ik nooit, maar dan ook nóóit vreemd zal gaan?' Alsjeblieft. Hij smeekte StarClan om hen een goed leven te geven. Samen. Misschien... Misschien konden ze samen Rogue worden en misschien een nestje krijgen.
De stilte was niet drukkend of irritant, wat eens een grote verandering was voor de kater. Hij legde zijn kopje op haar schouder. 'Zeg Lightpaw... Misschien, als we ouder zijn,' begon hij. Hoe moest hij dit zeggen? 'Misschien kunnen we, zegmaar... Samen zijn ofzo.' Oké, dit ging de goede richting uit. 'Ik dacht aan heel misschien...' Hij kreeg het niet over zijn lippen. In gedachten schoot zijn hele jeugd voorbij. Vanaf het punt dat hij zijn oogjes opendeed tot het punt dat hij een volwaardig lid in de BloodClan werd. Met alle details van de dood van zijn moeder, zijn woedende vader en al zijn zusjes. En hun dood. Zou het bij hun ook zo worden? Nee. Hij zou ervoor zorgen dat het niet zo ging lopen. Hij zou een goede vader zijn. Waar ben je allemaal mee bezig, man! Eerst samen blijven en dan zie je wel!

Een glimlach brak door de bruine poes haar gezicht toen hij naar haar stapte. 'Het is weer goed, toch?' vroeg hij. Er viel een zware last van haar schouders. Ze kon het nog net opbrengen om te knikken. 'Ik wil dat alles weer oké is,' mompelde Hate. Nog een stap in haar richting. Ze had de neiging om die minieme afstand te overbruggen. Na een aarzelende vraag ging hij naast haar staan. Bij wijze van antwoord legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. Ze spinde tevreden. 'Ik hou van je. Geloof je me als ik zeg dat ik je niet kwijt wil en ik nooit, maar dan ook nóóit vreemd zal gaan?' de woorden lieten haar nog meer smelten dan dat ze al gesmolten was. Nu was hij degene die op haar schouder lag.  'Natuurlijk,' fluisterde ze in zijn oog en gaf hem een likje. 'Zeg Lightpaw... Misschien, als we ouder zijn,' begon hij. Lightleaf merkte amper op dat hij haar oude naam gebruikte. Maar nu was het toch niet het moment om dat op te merken. Ze gaf hem nog kopje en wachtte tot hij door zou gaan. 'Misschien kunnen we, zegmaar... Samen zijn ofzo' ze trok even een wenkbrauw op, waren ze dat nog niet? Ze slikte haar vraag in en bedacht zich dat zoiets zeggen vast moeilijk was voor de kater. 'Ik dacht aan heel misschien...' hij maakte zijn zin niet af. Voor de verandering snapte Lightleaf was hij bedoelde. Ze gaf drukte zich ietsje meer tegen hem aan. 'Ja,ja Hate,' glimlachte ze. Het was nog vroeg om te zeggen. Maar het was meer symbolisch. Als we ouder zijn konden veel maanden betekenen. 'Hé,weetje,' begon ze op zachte toon verder. 'Ik heb een nieuwe naam, Lightleaf,' zei de warrior. Het deed goed om nog eens over normale dingen te praten.

Hate voelde het lichaam van de poes dichter tegen zich aan. Onwillekeurig snorde hij. Hier leefde hij op dit moment voor. 'Ja, ja Hate.' Ze stemde in. Ze wilde het ook. Een niet al te grote last viel van zijn schouders. Stiekem was hij toch bang geweest dat ze hem af zou wijzen. Dat ze zou zeggen 'Het is leuk geweest. Je bent een aardige jongen, Hate. Maar toch niet de ware voor mij. Doei.'
Lightpaw onderbrak zijn gedachten door twee woorden. 'Hé weet je.' Het klonk zacht. 'Ik heb een nieuwe naam, Lightleaf.' Oh. Ze was al Warrior. En hij was nog steeds Apprentice. Stiekem schaamde hij zich er een beetje voor, maar natuurlijk was hij wel heel blij voor haar. 'Wat leuk,' antwoordde hij. Lightleaf... In gedachten proefde hij de naam. Ja, het was een mooie naam. Een mooie naam voor een mooie poes. Hij besloot dat tegen haar te zeggen.
Een tijdje zaten ze daar, dicht tegen elkaar aan, alsof hun warmte van levensbelang was. In zekere zin was dat ook zo. Voor het eerst sinds tijden had hij echter het gevoel dat hij iets moest zeggen. Hij aarzelde even en hakte toen de knoop door. 'Hey Lightpaw -Lightleaf, sorry...' Begon hij hakkelend. 'Wat dacht je van... Heel misschien...' En weer dat ene woord. Kittens. Kittens, kittens, kittens. Zeg het nou gewoon, man! Hij schraapte zijn keel. 'Nou, als we wat ouder zijn...' En ik ook Warrior ben, voegde hij er in gedachten aan toe. 'Dan kunnen we... Ik dacht...' Waarom was dit toch zo moeilijk om te zeggen? 'Kittens.' Eindelijk. Het woord was eruit. Na een heleboel gestamel was het hem gelukt. Hij keek de poes verwachtingsvol aan.

Lightleaf genoot van de warmte die van Hate straalde, het was of ze de hele tijd het ijskoud had gehad en nu pas voor het eerst warmte ervoer. Ze vond eht leuk dat Hate niet jaloers was dat ze al warrior was. 'Hey Lightpaw -Lightleaf, sorry...' begon hij. Ze kroop uit haar cocon waar ze in gedachten inzat en hielt haar kopje scheef, blijkbaar kwam er toch iets belangrijks. 'Wat dacht je van... Heel misschien...' iets heel belangrijks? Het begon er toch op te lijken. Haar wenkbrauwen gingen ietsje de hoogte in. 'Nou, als we wat ouder zijn...' zei Hate. Ze gingen nog een stukje hoger. Misschien was ze toch niet de enige met toekomstplannen. 'Dan kunnen we... Ik dacht...' ze glimlachte lief tegen de kater, hij had er wat moeilijk mee. Haar nieuwsgierigheid was bijna op haar hoogtepunt, het mocht er nu toch al uitkomen. de poes hoopte dat hij neit weer zou beginnen over samen weglopen, ze dacht er al genoeg aan. 'Kittens,' het beslissende woorden. Er ontsnapte haar een verrast lachje. 'Oh,Hate,' ze kon een brede grijns niet onderdrukken. Hoe lief van hem. 'Eu..ja,' hakkelde de warrior. 'Waarom niet? Dat zien we dan wel weer,' het was écht moeilijk om het onder woorden te brengen. 'Hallo tortelduifjes,' een onbekende stem. Lightleaf schoot een meter de lucht in. Ze sloeg haar klauwen uit en draaide zich om. Een grijze kater stond daar. Ze wisselde een bezorgde blik met Hate. Stel je voor dat net de Shadowclan erachter kwam. 'Tegen wie heb je het?' gromde ze. Nu hadden Hate en zij toch een beetje ervaring in situaties als deze. Nog een nachtmerrie die in vervulling ging.

'Oh, Hate,' hoorde de kater Lightleaf zeggen. Ze grijnsde. 'Euh... ja. Waarom niet?' Die twee woorden maakten hem helemaal warm vanbinnen. 'Dat zien we dan wel weer,' eindigde de poes. Ineens klonk er een onbekende stem. 'Hallo, tortelduifjes.' Hate schrok op en zag dat Lightleaf omhoog schoot. Hij zette zijn vacht op en grauwde. In de schaduw stond een grijze kat, met ijsblauwe ogen. Hate keek naar de poes, die bezorgd terugkeek. De ShadowClan mocht hun liefde niet te weten komen. 'Tegen wie heb je het?' gromde Lightleaf. Hate siste. 'Geen tortelduifjes hier,' zei hij en hij kwam dreigend op de kater af. 'Wel één gewonde ShadowClanner die niet goed op zijn woorden paste.' Zijn ogen schoten vuur. Hij begon er echt genoeg van te krijgen dat ieder moment dat hij met de poes samen was, werd onderbroken. 'Want weet je, domme ShadowClankatten kunnen nou eenmaal niet zo veel,' ging hij verder, 'en BloodClanners zijn héél toevallig best goed in... Verwonden.' Hij grijnsde. In een vloeiende beweging trok hij zijn klauwen uit en sloeg de kat voor hem in het gezicht. 'Dus, ik vraag het je één keer vriendelijk: Flikker op.' Zijn stem droop van het sarcasme.