Don't Wanna Go Back Home

"I don't wanna go back home, I don't wanna kiss goodnight
Let us paralyze this moment 'til it dies
'Til the end of the earth under the valley of the stars
There's a car crashin' deep inside my heart"

De nog jonge kitten zong het lied vrolijk terwijl ze over de plek liep die voor haar het meest vertrouwd was. Ze was een eindje weggelopen van haar broers, zussen en ouders, en nu had ze geen idee waar ze waren gebleven. Nou ja, ze zou ze ooit nog wel eens weer vinden. Ondertussen kon ze lekker rondkijken wat hier allemaal wel niet te zien was. Buiten haar familie kende ze hier nog niemand, en daar kon ze nu mooi verandering in brengen. Ze keek vrolijk voor zich uit, een glimlachje op haar gezicht. De wind streek zachtjes door haar grijsbruine vachtje. Haar vacht zag er netjes uit, vaak besteedde ze haar tijd aan het wassen van zichzelf, en dan vooral haar vacht. Ze vond het belangrijk dat die er goed uit zag. Een mooie vacht was een teken van vrouwelijkheid, en als je het had, moest je het gebruiken ook, nietwaar? Af en toe zag ze een kat lopen, maar er zelf op af stappen zag ze nou niet echt zitten. Ze waren allemaal zo groot vergeleken met haar. Waarom waren er buiten haar siblings geen andere kittens? Dat was wel jammer. Ze zou graag een vriend van haar leeftijd hebben, maar die kwamen niet zomaar aanwandelen. Rustig liep ze door over de Rogueplaatsen, terwijl ze vrolijk verder zong.

"Red alert is the color of your paper valentines
Intertwined on this moment passing by
Take a ride through the avenues across the Great Divide
There's a siren screaming "I'm alive", it cries"

Waar ze het liedje precies van kende, wist ze eigenlijk niet. Ze had het gewoon ooit eens opgepikt, en het was blijven hangen. Ze vond de melodie mooi, evenals de tekst. Al wist ze niet eens precies wat die betekende, maar goed. Met haar ogen gesloten zong ze verder. Haar staartje ging achter haar aan en maakte vrolijke bewegingen heen en weer. Nog steeds stond er een glimlachje op haar gezicht, en haar kop bewoog ook vrolijk mee op de maat. Ze hield van zingen, al kende ze weinig liedjes. Vanwege haar gesloten ogen en haar luide gezang, zag ze de kat die voor haar stond niet. Ze knalde er tegen aan, niet al te hard. Ze stopte abrupt met zingen en liet zich achterover vallen. "Woaah!" riep ze met wijd geopende ogen. Ze maakte een koprol achterover, waarna ze verbaasd overeind krabbelde. Ze schudde zich uit, nu was haar hele vacht vies. Nou ja, genoeg tijd om die later schoon te maken. Met forse stapjes liep ze naar de kat waar ze tegenop was gelopen. "Waarom ga je er nou voor staan!" riep ze quasi-boos uit. Ze ging vlak voor de kat staan, en keek die uitdagend aan.

Een zwarte poes rende opgejaagd door het hoge gras, gevolgd door 2 grote, gespierde honden. Swallow had weer eens eten gestolen van een boerderij, waardoor de woedende Tweebeners de honden achter haar aan hadden gestuurd. Al was ze al een flink stuk verwijdert van de boerderij, de honden bleven haar maar volgen. 'Wat ben je toch weer slim, Swallow, je weet dat dit er nou van komt als je eten steelt,' siste de poes boos tegen zichzelf. Vliegensvlug kroop ze onder een hek door, waarna ze weer over haar schouder keek. Tot haar opluchting had ze de woeste beesten eindelijk afgeschud, die stonden nu dom te kijken alsof ze over het hek was gevlógen. 'Háhá!' riep Swallow pesterig. De honden gromden alleen maar en keerden toen terug naar hun baas op de boerderij. Uitgeput ging Swallow zich onder een boom zitten wassen. Het was een mooie, zonnige dag, dus ze zou nog wat leuks kunnen doen. Toch wist ze niet wat. Ze zou geen schijngevecht kunnen houden met iemand, ze had toch niet echt vrienden. Als poes van 6 manen was ze ontsnapt uit haar Tweebeenwoning, en sindsdien had ze geen échte vrienden meer gehad. Swallow stond weer op en liep verder. Voor haar vloog een vlindertje voorbij. De poes deed een speelse poging om hem te pakken, maar hij was al te hoog gevlogen. 'Dag vlinder,' mompelde ze verwaand. Een stukje verderop verscheen een kleine open plek. Swallow besloot er naar toe te gaan om even uit te rusten. Ze was moe door de achtervolging van de honden.
Toen de poes nog maar één staartlengte van de open plek verwijdert was, kwam haar een vrolijk geneurie tegemoet. Nieuwsgierig trippelde de zwarte poes er op af, tot ze een klein, lief katje zag staan. Het katje zag haar nog niet, terwijl ze wel in Swallows richting liep. Vóór Swallow nog wat kon zeggen was het kleine katje al tegen haar opgebotst en rolde het met een koprol achterover. 'Woahh!' riep de jonge poes verschrikt. Ze krabbelde overeind en keek de zwarte poes boos aan. Haar vachtje, wat net nog zo mooi glom, was nu helemaal vies geworden. Swallow kreeg acuut een soort van schuldgevoel in haar buik, omdat ze nog wist hoe belangrijk zíj het zelf vond om als kitten een mooi, gewassen vachtje te hebben. Het kleine katje liep met grote, boze stappen op haar af en ging met een uitdagende blik voor haar staan. Even grinnikte Swallow, ze vond het een grappig gezicht om een kitten op die manier boos te zien. 'Waarom ga je er nou voor staan!' riep het poesje boos naar haar. 'Sorry, ik zag je wel, maar je was al tegen me opgebotst vóór ik je kon waarschuwen,' verontschuldigde Swallow zich. Ze ging zitten en keek het katje van top tot teen aan, daarna vroeg ze: 'Wat doe jij hier zo alleen? Ben je verdwaalt?'