Sunset

Een zwarte gedaande vloog als een schim door het woud, springend van boom naar boom waade ze zich een weg door het dichte bladerdak. Darkness was altijd goed geweest in klimmen maat toch moest ze met door bomen springen op haar poten letten, want het zou niet de eerste keer zijn dat ze viel maar ze komt altijd op haar pootjes terecht; Sneller en sneller sprong ze door tot ze haar bestemming bereikt had . Darkness minderde vaart en sprong nu op haar fovoriete tak , en net op tijd want de hemel begon al zacht roze te kleuren. Snel maakte ze het zich gemakkelijk op de dikke tak en bleef naar de horizon turen. Dit was Darkness' favoriete plek om naar de zonsopgang te kijken, ookal was het wel een lange tocht om hier te komen. Ooit toen darkness verdwaald was en ver van huis had ze deze plek gevonden, en nu als ze zin had kwam ze naar deze plek . Darkness bleef wachten tot de zon naar boven begon te klimmen , en ze genoot van de warmte op haar zwarte vacht. Toen ze genoeg had van het uitzicht, en haar vacht goed was opgeladen. Sprong ze naar beneden en lande met haar zwarte pootjes op de dorre bosgrond.

Met rustige, sierlijke stappen liep de poederwitte kattin door het woud. Ze kende de weg hier maar al te goed, wat soms nog wel eens niet het geval kon zijn bij andere katten. Ze gingen erin, maar kwamen er nooit meer uit. Niet levend althans. De dikke, pluizige staart van de poes zwaaide sierlijk achter haar slanke lichaam aan. Haar goudkleurige ogen staarden diep het woud in. Het leven als een Rogue was soms hectisch, maar als je Kayleigh heette, was het leven van een Rogue voornamelijk saai. Natuurlijk lag ze liever de hele dag niets te doen, dan dat ze prooi zou gaan vangen voor andere katten. Nee, ze zag zichzelf niet achter muizen aanrennen om ondankbare kittens en zeurende ouderen van eten te voorzien. Als ze al eten moest vangen, deed ze het alleen maar voor zichzelf. De sneeuwwitte poes liep enkele kilometers door het bos, ze had weinig beters te doen. Op de Rogueplaatsen was nou eenmaal weinig te doen, en het Clangebied was geen plek waar je wilde zijn, Kayleigh kon het weten. Toch waagde ze zich er af en toe op, en infiltreerde ze toch in vijandelijk gebied. Ze liet niemand zich vertellen waar ze wel en niet mocht komen. Ze was toch eigen baas? In ieder geval zou ze die achterlijke Clankatten zich niet laten verbieden om op hun gebied te komen. Kayleigh keek omhoog, naar de lucht die langzaam maar zeker een rooskleurige gloed aannam. Zo'n zonsopgang was prachtig om te zien, dat zeker. Helaas namen weinig katten er ook de tijd voor. Kayleigh kneep haar ogen tot spleetjes, en de zon kwam op. Hij verlichtte en verwarmde het hele gebied met zijn warme gloed. Met een glimlach keek de Rogue naar het schouwspel. Na enkele minuten was de zon helemaal opgekomen, en werd de jonge kattin eraan herinnerd dat het nog vroeg was, tijd voor een proper ontbijtje dus. Ze zou zo wel gaan jagen, er was meer dan genoeg prooi in dit bos. Ze zwaaide rustig met haar staart heen en weer, en draaide zich om, om vervolgens terug te keren naar haar thuis. Niet ver weg ontdekte ze een zwarte schim, die wel een kat móést voorstellen. Waarschijnlijk was het een Rogue, anders was het wel een hele domme Clankat, die zich hier zou wagen. Ze snoof even, het was inderdaad een Rogue, een vrouwelijke ook. Kayleigh zette wat stappen dichterbij. "Ook van de zonsopgang aan het genieten?" vroeg ze op normale toon. Tegen elke Clankat had ze een mierzoete en spottende, of juist achterbakse toon aangeslagen. Alleen Rogue's verdiende het in haar ogen om met respect behandeld te worden. Hun hele leven moesten ze voor zichzelf zorgen, en daarmee hadden ze veel geleerd en waren ze sterk geworden. In tegenstelling tot die Clankatten die in hun jeugd alles in hun schoot geworpen kregen. Eten, drinken, bescherming, nergens hoefden ze zelf voor te zorgen. Als Kayleigh zelf ooit kittens zou krijgen, zou ze hen alles leren wat ze wist, hopend dat dat genoeg zou zijn.

Darkness' maag begon te knorren, natuurlijk ze had vandaag nog niets gegeten. Snel speurde ze de lucht af naar een prooi geur maar een heel andere geur kwam aar neus binnengewaaid , ze rook een andere rouge. En plots kwam er een kattin uit de struiken gestapt. Het leek wel Darkness' tegengestelde : Lange witte vacht en goedkleurige ogen."Ook van de zonsopgang aan het genieten?" mauwde de poes op een neutrale toon, ze zag er niet echt vijandig uit dus Darkness dacht niet dat ze een risico liep door met haar te praten. "Ja , Prachtig als je de zon kan zien opkomen als teken dat er een nieuwe dag begint" mauwde ze dromerig. Ze wist niet hoe de witte poes zou reageren maar toch was Darkness een beetje nieuwsgierig naar haar. "Ik ben Darkness" mauwde ze vriendelijk terwijl ze zachtjes haar poot likte.

De goudkleurige ogen van de poederwitte poes keken schichtig om zich heen. Allerlei geuren van prooidieren trokken haar neusgaten binnen, wat haar hongerige gevoel alleen maar versterkte. Ach ja, ze was nou eenmaal een gesprek met de zwarte kattin begonnen, dus zou ze het afmaken ook. Misschien zouden ze even kunnen gaan jagen, maar dat zou geheel aan de poes zelf liggen. Dat wilde zeggen, of Kayleigh alleen zou jagen of niet. Ze zouden eerst even kunnen praten, waarna Kayleigh zou uitmaken of ze gezellig jachtgezelschap zou zijn. Ze zou in ieder geval haar ontbijt niet laten wachten voor een andere kat. Waarschijnlijk was dat ook niet nodig, want net toen Kayleigh het gesprek begon, wilde de poes net opzoek gaan naar voedsel. Kayleigh tilde even haar pootje op, deze dorre bosgrond deed weinig goeds voor je poten. In een paar van haar pootkussentjes zaten enkele doorntjes geprikt. In dit seizoen mochten de groeiende bomen wel eens wat verliezen, en kwam het op de grond terecht, waar iedereen erin kon stappen. Heel pijnlijk was het niet, maar het was bloedirritant als je ze er langer in zou laten zitten. Soms kon het zo erg worden dat het zou gaan ontsteken, maar dat was zelden het geval. Kayleigh bewoog haar gezicht naar haar poot, en met haar vlijmscherpe tanden greep ze het doorntje vast. Met een beetje kracht trok ze het eruit, en een klein druppeltje dieprood bloed droop daar beneden. Met haar tong likte ze de wond schoon, wat nog wel even prikte. Zo, na een paar minuten zou ze er toch geen last meer van hebben. Zo volgden nog een paar doorntjes, en ze kwamen stuk voor stuk op de grond terecht. "Ja , prachtig als je de zon kan zien opkomen als teken dat er een nieuwe dag begint," miauwde de gitzwarte kat. Kayleigh glimlachte even, deze keer oprecht, de zwarte kattin was een dromer. Het eerste wat haar opviel aan de poes die tegenover haar stond, waren haar felgroene ogen. Kayleigh keek vaak in de ogen van andere katten, het was gewoon interessant om te zien hoe zulke opvallende oogkleuren sommige katten wel niet hadden. Zelf was ze ook blij met haar goudkleurige ogen, ook al had ze katten gezien met nóg mooiere ogen. "Ik ben Darkness," miauwde de zwarte kat zich vriendelijk. Kayleigh grinnikte even opmerkelijk. "Past bij je uiterlijk," merkte ze vrolijk op. Ze had een donkere vacht, dus Darkness was meer dan gepast. Haar ouders hadden haar Light kunnen noemen vanwege haar witte vacht, misschien ook wel vanwege haar goudkleurige ogen. Het was alleen niet te zeggen dat die naam ook echt bij haar karakter paste, maar goed. "Mijn naam is Kayleigh," stelde ze zich toen maar voor. Meestal gaf ze haar naam niet zo snel weg. Ook was ze meestal niet zo aardig, maar dat kwam omdat ze meestal Clankatten tegenkwam. Ze verdienden haar respect en vriendelijkheid helemaal niet, en dat zou ze hen laten merken ook. Kayleigh's gouden blik week af naar een muisje dat luid zat te piepen. Het beestje schreeuwde gewoon om aandacht, of om opgegeten te worden. Dom beest, blijkbaar zou het niet door de natuurlijke selectie komen. Eigen schuld. Kayleigh wenkte even naar het diertje. "Zin in een ontbijt?" vroeg ze met een brede grijns op haar gezicht. Haar maag rammelde, en dit muisje zag er nu bijzonder heerlijk uit.

Darkness stopte met het likken van haar poot en keek weer naar dee sneeuw-witte kat. "Past bij je uiterlijk," merkte ze vrolijk op, mijn naam is Kayleigh," stelde ze zich toen voor. "Mooie naam , zeer speciaal" mauwde Darkness vrolijk, maar haar rommelende maag onderbrak haar gevoel een beetje. darkness hoorded in de bosjes een muisje piepen en metten had het haar aandacht getrokken. "Zin in een ontbijt?" vroeg Kayleigh en ze wenkte even naar het diertje met een brede grijns op haar gezicht. "Heel veel zin zelfs " mauwde darkness blij , en ze sloop naar het muisje toe. De muis had haar niet door en snel haalde ze uit met haar vlijmscherpe klauwen en ze voelde haar nagels zich in het warme lichaam van de muis boren , met een laatste beet maakte ze het dood en stapte ermee in haar mond naar Kayleigh. "Jij mag de eerste hap" mauwde ze , mischien wou Kayleigh liever zelf iets vangen maar Darkness vond het toch beleefder om het eerst te vragen. darkness voelde zich anders vandaag , ze was vriendelijker dan normaal . Normaal zou ze zich nooit zo snel prijsgeven aan een andere kat.

Ook de zwarte poes stopte met het likken van haar poot, blijkbaar was Kayleigh niet de enige die lichtelijk last had van de bosgrond. "Mooie naam , zeer speciaal," miauwde Darkness op een vrolijke toon. Kayleigh glimlachte dankbaar naar Darkness, haar eerste indruk van de zwarte poes was meer dan goed. Ze kwam aardig over, aardiger dan een Clankat ooit tegen haar had gedaan, en zou doen. Nou ja, een Rogue als Darkness was in haar ogen ook vele malen beter dan elke andere Clankat. "Bedankt," zei Kayleigh er nog achteraan, voor het compliment van Darkness. "Het betekent... Slank, volgens mij," zei ze met een verflauwd glimlachje. In dat geval klopte haar naam wel, Kayleigh had een slanke, sierlijke bouw. Alleen was dat soms moeilijk te zien door haar dikke, witte vacht. Het maakte haar figuur opeens een stuk voller. Nou ja, ze was wel blij met haar vacht. Mooi vond ze hem zeker, en het deed haar aan haar moeder denken. Die had net zo'n dikke, witte vacht als zijzelf. Ze wist echter niet van wie ze die goudkleurige ogen had geërfd. Haar moeder had hemelsblauwe ogen, en haar vader had een paar felgele kijkers. Misschien waren de roddels toch wel waar geweest en was haar moeder echt een... Nee! Ze schudde even met haar kop. Daar moest en wilde ze nu niet aan denken. Haar moeder was een goede moeder voor haar geweest, ondanks dat al die roddels misschien waar zouden zijn, dat wilde nog niets zeggen over haar karakter. Haar moeder had goed voor haar gezorgd, voor zolang ze in leven was. Het was doodzonde dat ze zo vroeg na haar geboorte had moeten sterven. Haar vader had uiteindelijk wel de zorg op zich genomen, maar of ze daar nou zo blij mee was geweest...

De witte kattin probeerde haar verleden naar het uiterste hoekje van haar gedachten te duwen, en te letten op haar prooi. "Heel veel zin zelfs," miauwde Darkness vrolijk. Kayleigh gaf haaf even een knipoog, en Darkness nam de eerste prooi op zich. Kayleigh volgde Darkness met haar goudkleurige blik. Ze had een strakke jaagtechniek. Gewoon de muis besluipen, en daarna één dodelijke aanval en het beestje was dood. "Jij mag de eerste hap," miauwde Darkness. Kayleigh glimlachte even vriendelijk. "Nee, jij hebt het gevangen. Ga jij maar eten, ik vang zelf wel wat," zei ze. Ze liep een paar meter vooruit, terwijl zij eten ging halen, kon Darkness alvast verder eten. Op één of andere manier was Kayleigh een stuk aardiger vandaag, dat effect had Darkness blijkbaar gewoon op haar. Nou ja, dat was helemaal geen slechte eigenschap. Kayleigh stak haar snuit in de lucht, en snoof de frisse boslucht op. Veel geuren trokken haar neus binnen, waarvan twee er bovenuit staken. Die van Darkness, én die van een kraai. Met een beetje geluk zag hij haar niet aankomen, en zou hij niet opvliegen. Kayleigh ging in de bosjes zitten, om het zicht op haar te verbergen. Ze sloop dichterbij. Dichtbij genoeg om met één soepele sprong op het beest te landen. Kayleigh maakte een behendige sprong, en landde op de kraai. Ze zette haar parelwitte tanden in zijn nek, en beet hem meteen dood. Daarna sleepte ze het beest mee naar Darkness. "Eet smakelijk," zei ze met een glimlach. Ze begon gulzig van haar maaltijd te eten. Het smaakte geweldig.

"Bedankt,het betekend volgens mij,"mauwde Kayleigh vriendelijk. Toch sloeg ze het aanbood af om een hap van de mui te nemen, "Nee, jij hebt het gevangen. Ga jij maar eten, ik vang zelf wel wat," zei ze en ze verdween in de bossen. Darkness wachtte met eten ookal had ze verschrikkelijke hongen, het leek haar beleefder om op Kayleigh te wachten. Even later kwam ze terug met een kraai in haar bek,"Eet smakelijk," glimlachte Kayleigh en ze zette haar tanden in de kraai. Vol genot zette Darkness ook haar tanden haar prooi, en de geweldige smaak van versgevangen prooi verwende haar tong. Het duurde dus ook niet lang en het kleine beestje ws helemaal opgepeuzeld. Zacht likte Blacktail met haar tong de laatste stukjes weg en toen ging ze zitten wachten tot Kayleigh klaar was.

( sorry voor de laatheid en ik weet dat dit een flutpost is -.-" )

De ijzerachtige smaak van bloed streelde haar tong. Ze had echt verlangd naar een lekker ontbijt, en nou was het er eindelijk. Het mocht dan weinig zijn, goed smaakte het zeker. Haar goudkleurige blik gleed naar Darkness' muisje. De zwarte poes was pas begonnen met eten toen Kayleigh ook haar ontbijt had gevangen. Beleefd was Darkness zeker, Kayleigh zou nog wel eens wat van haar kunnen leren. Niet dat beleefd zijn echt nodig was in Kayleigh's situatie, maar alles wat je kon, zou wel eens van pas kunnen komen. Haar pluizige, dikke staart ging langzaam heen en weer uit genoegen. Ze vermaakte zicht tot nu toe wel met Darkness. Ze was een aardige poes, en ook de kraai smaakte haar goed. Om haar heen hoorde ze de typische bosgeluiden. Variërend van tjirpende vogels tot gekraak van takken. Ook de typische bosgeur hing in Kayleigh's neus. De geur van dorre bladeren en schors. Dit was echt een van haar favoriete plekken in het gebied geworden. In het begin was het een doolhof, maar als je de weg leerde kennen, was het een interessante plek. Prima voor als je even tot rust wilde komen, wat bij Kayleigh nog vaak het geval was. De warme zon die net was opgekomen, streek heerlijk warm over haar witte vacht heen. Het was ècht een prachtige dag vandaag. Kayleigh spon zachtjes bij die gedachten. Ze zou nog wel zien wat vandaag verder bij haar zou brengen. Kayleigh plukte enkele veren van de kraai af, liet ze op de grond dwarrelen en begon gulzig te eten. Ze vond die snavel van gevogelte bij het eten altijd zo vervelend. De neiging om de kop eraf te halen speelde in haar kop, maar ze liet het maar voor vandaag. Het was een onsmakelijk gebeuren, vond ze zelf. Enkele druppels bloed vielen op de grond, en de vacht rondom haar mond was lichtrood gekleurd. Tevreden likte ze haar lippen af. Haar blik verschoof naar de poes voor haar. "Vertel eens, Darkness, heb je verder nog familie hier?" vroeg Kayleigh met een klein glimlachje rondom haar lippen. Ze wilde deze poes wel eens beter leren kennen. Ten slotte waren er echt weinig katten hier die Kayleigh kende, daar zou ze binnenkort nog wel verandering in gaan brengen.