Good afternoon, au ...

De wind rukte aan de bomen, regen viel uit de woning van de Starclan. Wolken bedekte de hemel. Gedonder was te horen, een bliksemschicht vloog door de lucht en raakte een boom, die in brand vloog. In de verte rende een kat. Een grijze met zwarte strepen, die vluchtte voor het noodweer. Zo vlug als ze kon rende ze naar het kamp. Maar daar kreeg ze de schok van haar leven. Het kamp... was weg. Alleen nog maar een diepe krater. Opeens waren er overal kleuren, paars, wit, geel. Ze tolden om de Warrior heen, en sloten haar in. Opeens zat ze in een kooi, het ijzer glom. ''Raah'' schreeuwde ze. En beukte tegen de tralies aan. Maar dat hielp niet. De tralies werden juist doorntakken. Bloed stroomde over Blackstripe's lijf. Opeens werd ze duizelig, de kleuren vervaagden. Zwart omringde haar... In de verte klonk de donder. En toen viel ze neer... Alles verdween, ze viel in een diep gat....

Hijgend werd Blackstripe wakker, haar ogen keken vlug rond. Alles was er nog. Blackstripe stond op, en liep naar buiten. Het had blijkbaar geregend, want het gras was nat. Een paar katten liepen pratend met elkaar. Enkele kittens stoeiden. Alles was normaal, geen enkele krater te zien. Iedereen leefde nog. Ze zat niet een kooi, en had geen schrammen van doorns. Opgewekt hierdoor sprong ze naar buiten, stak haar kop omhoog en genoot van de wind. Zo blij voelde ze zich, mauwend rende ze naar de kittens toe. En gaf ze spontaan een kopje. Daarna ging ze opgewekt het kamp uit, om even te jagen. Met wat blije sprongen verdween ze uit het kamp. Een mauw verliet haar nog, ''Bedankt Starclan.'' riep ze opgewekt. En door haar stem vloog er een raaf weg. Ze sprong in de boom, waar hij in was geland en klom vlug naar boven. De Raaf vloog echter weer weg, maar dat gaf niet. Blackstripe sprong van boom naar boom, de raaf volgend. Af en toe rekende ze een sprong mis, en viel ze bijna op de grond. In bomen bewegen was dan ook niet haar sterkte kant. Ook niet haar zwakste. Maar in zwemmen was ze beter. Uiteindelijk, na een keer zijn gevallen, gelukkig landde ze op haar voorpoten. Had ze nu de prima sprong, ze vloog door de lucht. En plukte de raaf eruit, gewoon in haar bekje. Omdat ze het nekje van raaf had gekregen, was de raaf echter meteen dood. Blackstripe landde op een dikke tak en klom met haar buit naar beneden. Waar ze even de raaf op de grond legde, en even uitblies. Haar hartje ging ,door het springen, snel op en neer. En daarom deed ze nu rustig aan. Toen ze weer was uitgerust, pakte ze de raaf op. En ging nu rustig weer terug naar het kamp van de Skyclan. Waar ze met haar raaf naar de prooistapel liep en hem er op legde. In ruil daarvoor nam ze een kleine muis. En draaide zich om...Kabaf, ze botste tegen een andere kat aan. De muis viel uit haar bekje. Blackstripe keek op, voor haar stond Cindersoul. Die blijkbaar ook wat wou eten, of zo. ''Good afternoon, au ...'' Groette Blackstripe hem. En ging toen zitten, terwijl ze afwachtend naar de kat keek. ''Lekker weertje, hé'' zei ze maar. In hoop even een gesprekje te beginnen.

(Zoals men misschien al heeft gezien... Clindersoul)

Vrolijk rende de jonge kater weg bij zijn broer, Dustpaw. Ze hadden de hele middag samen gespeeld, en nu was het tijd om terug te gaan naar het kamp. Meteen rende hij naar de Warriors Den toe, om zijn vader op te zoeken. Zijn vader was meer dan een vader, het was zijn beste vriend en tevens de kat die hem alles had geleerd was hij wist. In de Den vond hij inderdaad zijn vader, zijn moeder was er nog niet. Hij keek rond, de Den was verdacht leeg, op zijn vader na. Hij trippelde rustig naar zijn vader, die daar beweginsloos stond. Hij verroerde zich totaal niet. Cinderpaw stopte voor zijn vader, en keek hem even vragend aan. "Pap, wat doe je?" vroeg hij langzaam. Vreemd, geen reactie. De jonge Apprentice begon in de poot van zijn vader te bijten. Nog steeds geen reactie. Met zijn voorpoten ging hij tegen één poot van zijn vader aan staan. "Pap! Het is niet leuk meer, oké!" riep hij boos. Nog steeds gaf zijn vader geen reactie. Niet verbaal noch fysiek. Verdrietig keek hij zijn vader aan. "Pap, is alles wel goed met je?" vroeg hij met krakende stem. Hij werd nu toch wel ongerust, wat was er aan de hand? Dit was niet grappig meer. Hij had zijn vader gevraagd om te stoppen, maar hij ging door. Dat zou hij nooit doen. Hij rende naar buiten, op zoek naar een spoor van elke andere SkyClankat, maar er was niemand. In geen van de Dens en ook niet in het gebied rondom het kamp. Alles was leeg, iedereen was weg. Wat moest hij nu doen? Hij rende weer terug naar de Warriors Den, zijn vader was de enige die hier nog was, hij moest hem helpen. Hij sprong de Warriors Den in, maar zijn vader stond er niet meer. In plaats van zijn onbeweeglijke lichaam, lagen er deze keer drie lichamen. Ze lagen bewegingsloos op de grond, liggend in een poel van donkerrode vloeistof. Bloed. Cinderpaw stapte langzaam naar één van de lichamen toe, om te kijken wie het was. Hij boog zijn kopje over het lichaam en keek in het gezicht van...

Cindersoul schrok wakker van die vreselijke nachmerrie. Zijn vacht lag in slierten om zijn lichaam heen, nat van het zweet. Zijn adem ging snel, evenals zijn hartslag. Dat was één van de ergste nachtmerrie's ooit. Hij krabbelde al hijgend overeind, zijn ogen waren stonden wijd open. Dit soort nachtmerrie's hielden hem nou al maanden wakker, en hij wist niet waarom. Heel soms kreeg hij de kans op een lange, gezonde nachtrust, maar meestal was dat niet het geval. Dan kon hij gewoon de slaap niet vatten, of hij werd midden in de nacht wakker gemaakt door één van die nachtmerrie's. Hij sloot zijn ogen even om te bekomen van de schrik. Wanneer zouden deze nachtmerrie's nou eindelijk stoppen? Hij nam de dood van zijn vader wel heel zwaar op. Maar zijn vader was ook zijn vriend geweest, zijn leraar én zijn grote voorbeeld. Hij was zomaar overleden, en dat had Cindersoul hard geraakt. Maar hij moest er toch ooit eens overheen raken? Het kunnen accepteren? Hij zuchtte hardop, en zocht de weg naar buiten maar eens op. Hij liep net langs de prooistapel, toen er opeens iemand tegen hem aanknalde. Hij schudde even met zijn kop, waarna zijn ogen naar de andere kat gleden. Het was Blackstripe. De kat groette hem, en Cindersoul knikte even. "Sorry," mompelde hij wat zacht. Hij keek even naar de muis die Blackstripe had laten vallen, hij liet het beestje maar voor wat het was. "Lekker weertje, hé," zei Blackstripe. Hij knikte even rustig. "Ik wilde net naar buiten gaan voor een korte wandeling," zei hij toen maar. Je kon wel zien dat de kater zich niet bepaald op zijn gemak voelde op dit moment. Misschien kon Blackstripe daar verandering in brengen.

Cindersoul knikte rustig, terwijl hij zelf verder praatte. ''"Ik wilde net naar buiten gaan voor een korte wandeling," zei hij. Zijn stem klonk wat gemakloos. Blackstripe stond op, terwijl ze met bezorgde ogen naar Cindersoul keek, ''Hee, wat is er?'' vroeg ze met haar rustige stem. Terwijl ze Cindersoul vlug een kopje gaf, een blik wierp ze op twee katten. Haar ogen knipperde in het zonlicht, terwijl de streep die over haar rug liep glansde in het licht. De andere strepen glansde ook. ''Ik wil wel mee. Ben weer uitgerust'' zei ze maar. Niet wetend wat anders. Haar oren bewogen even opzij, het gelukkige geroep van de kittens klonk in haar oren. Even likte ze haar voorpoot, waar wat zand opzat. En pakte de muis op, even aarzelde ze. ''Sorry, honge'' mumelde ze met het diertje in haar bekje. En ging toen zitten eten, echter was ze niet heel hongerig. Dus toen ze de halve muis had gegeten, was ze ook klaar. De andere helft legde ze weer terug op de Prooistapel. En ze strekte zich even uit. Een gaap ontsnapte haar. ''Sorry'' Daarna ging ze weer zitten, met haar lichtgroen achtige ogen, keek ze Cindersoul aan. Haar tongetje liet ze langs haar bekje gaan. Terwijl een zacht gesnor te horen was. De zon was opeens verdwenen achter een stoute wolk. En het werd wat minder warm. Gaf niet, het weer was uitstekend. ''Hi, what do we?'' vroeg ze. Een zonlicht ontsnapte nog, en de wolken dreven verder.

Blackstripe stond op en keek hem bezorgd aan, wat nergens voor nodig was. Er was weinig aan de hand, alleen een nachtmerrie. Daar had iedereen toch wel eens last van? "Hee, wat is er?" vroeg Blackstripe rustig. Cindersoul schudde even met zijn kop, alsof het niet nodig was om daar naar te vragen. "Niets aan de hand, gewoon een nachtmerrie, meer niet," vertelde hij haar. Hij wilde er eigenlijk niet aan terugdenken. Het was echt een rotdroom geweest. Hij zou nu liever verder gaan met zijn wanderling, wat gaan jagen of gewoon door het gebied patrouilleren. Dan hoefde hij tenminste niet de hele tijd denken aan die vreselijke droom. Hij had op dit moment echt geen zin om er met Blackstripe over te praten. Niet dat hij haar niet mocht, zeker niet. Die droom was gewoon het laatste waar hij op dit moment over wilde praten, laat staan dat hij er aan wilde denken. "Ik wil wel mee. Ben weer uitgerust," zei Blackstripe. Cindersoul keek haar rustig aan en knikte. Daar had hij niets op tegen. Een beetje gezelschap kon nooit kwaad. Met een patrouille kon het ook altijd wel handig zijn. De bruine, langharige kater keek even om zich heen. Overal zag je spelende kittens, met moeders die nauwlettend naar hen keken. Sommige Warriors brachten eten naar de prooistapels, terwijl een paar Elders en Apprentices er wat vanaf pakten. Het Clanleven was goed. Zijn blik ging terug naar Blackstripe, die ondertussen begon te eten van haar muisje. Ze verontschuldigde zich, en Cindersoul glimlachte even naar haar. De helft van het diertje gooide ze weer terug op de prooistapel. Cindersoul keek weer naar de kits. Misschien zou hij zelf ook nog eens kits krijgen. Gewoon een klein gezinnetje stichten. Hij zou net zo'n goede vader worden als zijn vader voor hem was geweest. Cindersoul zou niet weggaan. Hij zou ze alles leren wat hij wist. Zijn blik ging naar Blackstripe toe. "Misschien kunnen we gaan jagen?" zei hij, terwijl hij naar de prooistapel wenkte. De prooistapel kon wel een kleine donatie gebruiken.

Cindersoun bleek een nachtmerrie gehad te hebben, net als Blackstripe. Een koude rilling liep over haar rug, toen ze daar aan terug dacht. Wat waren nachtmerries? Was het om je te waarschuwen? Of alleen iets vervelends? "Misschien kunnen we gaan jagen?" zei Cindersoul. wenkend naar de prooistapel. ''Goed idee.'' antwoordde Blackstripe, ''Het meer? Kan ik gaan vissen, en jij op andere dieren jagen, als je niets met vissen hebt.'' stelde ze voor. Het meer was een van haar lieveling,s plaatsen, ze kwam er graag. Om te vissen, maar ook om na te denken. Over alles. Het water werkte kalmerend, behalve als je bijna verdronk. Dan ging de lol er af. Blackstripe draaide zich om, terwijl ze Cindersoul wenkte. Op naar het meer. Even keek ze opzij naar de kittens, en haar lippen krulde zich tot een glimlach. Terwijl ze voor Cindersoul uit liep, het kamp uit. Het bos in. De bomen rezen op, terwijl hun takken danste in de wind. Toen Blackstripe een doornstruik zag, moest ze opeens aan haar nachtmerrie denken. Ze voelde de pijn weer, even danste de kleuren opnieuw voor haar ogen. Vlug keek ze de andere kant op, '"Niet aandenken'' dacht ze. En liet haar Gedachten,s naar het meer gaan. Hopelijk had ze geluk, en was er veel vis vandaag. Opeens klonk er gegrauw bij haar in de buurt, geschrokken keek ze opzij. Naast haar stond een grote das, zijn ogen fonkelde woest. Terwijl zijn grote klauwen zichtbaar waren. Blackstripe deed haar haren op, en stak haar nagels uit. Een laag gegrom liet ze horen. Wat nu?

Blackstripe stemde in om te gaan jagen, en Cindersoul wist een schampere glimlach op zijn gezicht te vormen. Meestal was hij niet spontaan om een andere kat te vragen om met hem te jagen, maar deze keer was een uitzondering. "Het meer?" stelde Blackstripe voor. Cindersoul haalde zijn schouders op en knikte. "Kan ik gaan vissen, en jij op andere dieren jagen, als je niets met vissen hebt," voegde ze eraan toe. Cindersoul knikte nogmaals. "Mij best," antwoordde hij. Het kwam er botter uit dan hij had gewild. Hij beet even op zijn lip, waardoor je zijn vlijmscherpe hoektand net kon zien. Cindersoul had inderdaad niet zoveel met water, dus ook niet met vissen. Als Blackstripe graag wilde vissen, was het Sterrenmeer wel een goed idee. Hij kon daar jagen op wat hij maar wilde, er zat meestal wel veel prooi. Mooi zo. Blackstripe draaide zich om, al klaar om te gaan, en Cindersoul volgde haar. De open plek die het kamp voorstelde werd steeds kleiner, en de torenhoge bomen begonnen boven hen uit te reizen. De bladeren waren felgroen, het was al een tijd Bladgroen, en alle planten waren zo ongeveer volgroeid. Het was een prachtig gezicht. Even verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij liep rustig achter Blackstripe aan, die lichtelijk in gedachten verzonken leek. Opeens hoorde hij luid gegrom. Cindersoul stond abrupt stil, zijn oren spitsten zich en met grote ogen keek hij schichtig om zich heen. Héél dichtbij hen stond een grote das, en hij leek alles behalve tevreden. Cindersoul slikte even, ze zaten flink in de problemen. Cindersoul maakte zich groot, en zijn haren gingen overeind staan. Zijn nagels klapten meteen uit zijn poten. Hij liet een angstaanjagend gesis horen. De das gromde flink, hij zou hen zo aan kunnen vallen. Ze hadden één meevaller, SkyClankatten waren zeer goede klimmers, en ze waren omringd door hoge bomen. Voor zover Cindersoul wist, konden dassen niet klimmen. Maar tegen de tijd dat ze bij de boom waren, en begonnen waren met klimmen, had de das hen al te pakken. Zijn blik schoot naar Blackstripe. "Blackstripe! Klim in de boom, ik zal 'm afleiden!" riep hij naar zijn Clangenoot. Hij moest zijn Clangenoot beschermen, en als hij daarvoor die das moest afleiden, dan zou het maar zo zijn. Hij siste nogmaals luid, om de das uit te dagen. Hopelijk zou Blackstripe naar hem luisteren, en zo snel mogelijk de weg naar de boom zoeken. De das werd woest en kwam op Cindersoul afgerend, zijn klauwen klaar om de kater in stukken te scheuren. Cindersoul bleef staan, maar hield de das nauwkeurig in de gaten. Op het laatste moment sprong hij voor de das weg, die hem net miste. Hij rolde een meter door over de grond, en krabbelde overeind. Zijn blik bleef staan op de das die verward naar de grond keek, en daarna weer naar Cindersoul. Cindersoul daagde de de das nogmaals uit. Hij moest proberen om tijd te rekken, zodat Blackstripe kon vluchten. Hij kon weinig tegen de das doen, die was stukken groter en sterker dan hem. Zijn nagels en zijn tanden zouden weinig uithalen, het beest had een hele dikke vacht die hem goed zou beschermen. Cindersoul beet op zijn lip, en probeerde te bedenken hoe hij zichzelf en Blackstripe hieruit ging redden. Hij kon nog amper een strategie in elkaar zetten, of de das kwam alweer aangelopen. Deze keer was Cindersoul net iets te laat, en kreeg de klauw van de das keihard tegen zijn kop aan. Cindersoul liet een boze, felle miauw horen. Langs zijn gezicht, door zijn oog, liep een grote kras. Bloed sijpelde eruit, en een stekende pijn trok er dwars doorheen. Cindersoul beet stevig op zijn kiezen, en kon nog net een nieuwe aanval van de das ontwijken.

Cindersoul ging naar een boom, Blackstripe volgde hem. Maar de das had ze al te pakken, Blackstripe voelde de vlijmscherpe nagels in haar rug. Maar gelukkig kon ze ontsnappen, "Blackstripe! Klim in de boom, ik zal 'm afleiden!''Riep Cindersoul naar haar. Gehoorzamend klom ze in de boom, zo goed als het ging. Al gauw zat ze op de eerste dikke tak, die ze tegen kwam. Ze keek naar beneden, afwachtend wat Cindersoul ging doen. De das kwam op hem afgerend, maar Cindersoul sprong net op tijd weg. Blackstripe staarde naar hem, en kon zich niet meer bewegen, ze leek wel een standbeeld. Opeens kreeg Cindersoul de scherpe klauw tegen zijn kop aan. Bloed spijbelde eruit. Blackstipe ontwaakte, en blies naar de das. Haar tanden waren ontbloot, terwijl haar nagels uit waren. De das deed een nieuwe uitval naar Cindersoul. En had Blackstripe niet door. Die maakte hier gebruik van, en met een sprong landde ze op de das. Ze sloeg haar nagels in zijn vacht, en vel. En blies in zijn oren, daarna beet ze hem, zo hard als ze kon. Haar ogen waren op de nek van de das gericht. De das was even geschrokken door dit. Maar herstelde zich vlug, en probeerde Blackstripe van zijngestreepte rug te krijgen. En dat lukte, Blackstripe gleed van ze rug af, maar stond weer op. Ze had een hoge rug, en haar staart was zo dik als die van een vos. ''Sssss'' siste ze. De das raakte haar met een aanval van ze sterke poot. Het was op de schouder. Even struikelde Blackstripe naar achteren. Bloed vloeide uit haar schouderblad, en liep langs haar poot naar beneden. De wond was niet erg, het genas wel. Blackstripe keek woedend naar de das, die zich klaar maakte voor een nieuwe aanval. Blackstripe ontweek die behendig, en rende weg. De das ging weer op Cindersoul af. Maar Blackstripe keerde weer terug. Ze rende op de das af, en gooide haar hele gewicht tegen de das. De das wankelde, en viel om. Zijn kop kwam tegen een steen aan, en hij verloor zijn bewustzijn. Op zijn zij lag Blackstripe, die wat versuft was van de klap. Maar al weer op stond, ze keek naar de bewusteloze das. Wat nu.

De lichtbruine ogen van Cindersoul keken schichtig om zich heen, op zoek naar iets waarmee hij kon ontsnappen. Hij kon niets vinden, maar zijn blik viel wel op Blackstripe, die nog steeds in de boom zat. Opnieuw deed de das een aanval richting Cindersoul, en Blackstripe greep hierbij blijkbaar haar kans. Luid sissend sprong Blackstripe van de tak, en landde op de das, die meteen doorsloeg. Blackstripe begon hem aan te vallen, en de das had geen oog meer voor Cindersoul, mooi zo. Cindersoul greep zijn kans om uit het zicht van de das te verdwijnen. De bruine kater schoot tussen de poten van de das door, en kwam achter hem te staan. Met een behendige sprong, kwam hij ook op de das terecht. Hij klapte zijn nagels uit en begon het beest te krabben waar hij maar kon. Dassenbloed sijpelde van waar hij ook maar krabte, en de das liet kreten vol pijn en woede horen. Hij kreeg Blackstripe te pakken, die van de das viel, maar ze herstelde zich meteen weer. Cindersoul knikte even bemoedigend naar haar. Samen konden ze dit beest wel aan. Hij beet stevig op zijn kiezen, de wond aan zijn rechteroog deed flink pijn. Zijn zichtsveld aan de rechterkant kleurde rood, hij kon nog weinig zien. Het was een wonder dat hij überhaupt nog kon zien met dat oog. Cindersoul keek weer snel naar Blackstripe, die ondertussen op haar schouderblad was geraakt. Cindersoul siste luid, en klom naar de kop van de das. Met zijn klauw haalde Cindersoul uit naar het gezicht van de das, en raakte zijn oog. "Die kreeg je nog terug," siste hij woedend. Dat zou dat lelijke beest leren nog eens met hem te rotzooien. Cindersoul sprong van de das af, die weer op hem af kwam. Gelukkig kwam Blackstripe aanzetten, en met een flinke duw kreeg ze de das net om. Met zijn kop viel hij tegen een steen aan, waardoor hij buiten westen was. Cindersoul bleef staan hijgen, en keek daarna naar Blackstripe met een brede grijns. "Mooi gedaan," complimenteerde hij haar. Hij zette nog wat stappen dichterbij de das, en schudde afkeurend zijn kop. "Dat zal je leren om in het vervolg van de SkyClan af te blijven," siste hij naar het beest, wetend dat die hem toch niet zou verstaan. Cindersoul draaide zich om naar Blackstripe, en keek haar even aan zonder iets te zeggen. Hij probeerde de stekende pijn in zijn oog met alle macht te negeren, maar het deed zo'n verschrikkelijke pijn. Hij keek naar de wond op Blackstripe's rug, die er ook niet al te best uitzag. Hij zuchtte even, misschien was het tijd voor een bezoek aan de Medicine Cat...