From Under The Blossom Tree x.

Het was een echte zomerdag, en de zon scheen volop op het gebied van de SkyClan. De bruingekleurde kater lag op één van de takken in een bloesemboom. Eén voor een dwarrelden de felgekleurde bloesembladeren naar beneden. Het zag er prachtig uit. Cindersoul had van het aanzicht kunnen genieten, als hij niet zo’n vreselijk dikke vacht had gehad. In de winter was een lange en dikke vacht als die van hem een uitkomst, maar in de zomer was hij die vacht liever kwijt dan rijk. Het was moordend om in deze hitte rond te lopen met zo’n dikke pels om je lichaam heen. In de bomen hingen buiten de bloesem, ook nog vele vruchten. Hijzelf lustte ze niet, maar het bood een uitkomst voor de Clan. Genoeg dieren die de vruchten wél lustten, als die eropaf kwamen, was er weer een stuk meer prooi in het SkyClangebied. Al had hij op dit moment totaal niet de drang om te jagen. Hoe zo’n honger hij ook had. Hij had nergens zin in. Eigenlijk wilde hij naar het Sterrenmeer lopen, wat gaan drinken en daar afkoelen, maar zelfs dat was hem vandaag teveel moeite. Gelukkig zorgde het bladerdak boven hem voor enige afkoeling. Af en toe dwarrelde er een blaadje naar beneden, en landde op zijn vacht. Aangezien hij hier al een paar kwartier zat, lag zijn vacht vol met de rooskleurige bloemetjes van het bloesembos. Het zag er naar zijn mening niet uit, maar goed. Zijn lichtbruine ogen tuurden loom in het rond. Af en toe zag hij een kat onder zich doorlopen die op jacht of op patrouille ging. De meesten leken hem niet te zien, of namen gewoon niet de moeite aandacht aan hem te besteden. Wat maakte het ook uit. Hij lag hier goed. Opeens liep er een poes onder hem door, die niet meteen doorging naar een andere plek. Hij keek even naar beneden, misschien kwam die poes zo wel naar boven. Eigenlijk had hij wel zin in wat gezelschap, nadat hij hier enkele uren afgezonderd had gezeten.

Met dit warme weer had Moonclaw zin om er even tussenuit te knijpen. De hitte in het kamp was naar haar mening iets te warm. Ze hield niet van de kleffigheid op deze dagen. Dan ging er liever even op uit, lekker vrij rond rennen in het bloesembos. Ze had niet verwacht om een mede Clangenoot tegen het lijf te lopen. Het was haar lievelings plek, ze ging er altijd heen voor rust. Kleine zacht roze blaadjes dwarrelden naar beneden en stoven op als ze er langs liep, als kleine wervelstormpjes. Ze liep langs een grote bloesemboom. Hij hing half over het pad heen. Ze stond stil en proefde de lucht. Een bekende geur kwam haar tegemoet. Ze keek naar boven. In het eerste opzicht kon ze niks ontdekken, maar toen ze beter keek herkende ze een dikke bruine vacht. Hij was bedekt met bloesemblaadjes. Handig sprong ze in de boom, tak voor tak dichterbij de bruine gestalte. Nu ze dichterbij was herkende ze de kater Cindersoul. "Hallo Cindersoul" zei ze met een glimlach op lippen. Ze besefte dat ze Cindersoul eigenlijk nooit gesproken had. "Warm weertje hè?" zei ze toen ze op de tak naast hem ging liggen. Ze blies een blaadje weg die zojuist op haar neus was gaan liggen. Ze sloeg haar staart om haar poten. De takken hielden de zon tegen, maar zelfs in de schaduw was het warm. Meestal praatte ze aan een stuk door, maar de hitte legde haar het zwijgen op. De tak waarop ze lag kraakte toen ze zich even lekker diep uitrekte. Deze hitte maakte haar duf. Ze had meer zin in de tijd dat de avond viel en de koele briesjes haar vacht uitwaaiden. Wanneer de lucht allemaal warme kleuren aannam tijdens de schemering van de dag. Boven haar was een vogeltje druk in de weer met een nestje, maar Moonclaw was niet in staat het dier te vangen. Ze vestigde haar aandacht weer op Cindersoul, diens lichaam er duf uitzag. Op zo'n dag als deze kon ze het begrijpen. Zelf was ze meer van Nieuwblad. Het was alsof dat het moment was dat de wereld opnieuw werd herboren. Bloembollen kwamen uit, het woud begon weer te leven. Ook voor SkyClan was dit een gunstige tijd. De tijd van nieuwe kittens, de tijd van nieuwe hoop. Je kon het verleden vergeten en je laten bevrijden door de gedachte aan genoeg prooi, genoeg fruit. De wereld die ontdooide. Waar voor hen de zon verdween, kwam deze op voor een ander. Vechten was overbodig, integendeel, iedereen stond voor elkaar klaar. Maar met Groenblad was het tijd voor uitdorring, brand. Zo was het een paar seizoenen geleden geweest. Alles was kapot, alles vermoord. De Clan was uitgeroeid, met leider en al. Gelukkig had SkyClan een hand vol loyale krijgers, en samen hadden ze de Clan herbouwd. En nu was deze tijd weer terug. Moonclaw was er niet bang voor, maar zou er liever vanaf willen zijn. Ze schudde de gedachtes uit haar hoofd. Groenblad was al een tijd lang bezig en zag er goed uit. De wereld had een tijd nodig waarin alles zou moeten opwarmen, ook al waren de zomers de laatste jaren wel erg warm. De schuld van de tweebenen. Al die uitvindingen als monsters konden nooit goed zijn voor de natuur. Weer vestigde ze zich op Cindersoul. Ze ontdekte iets speciaals aan hem. Wat wist ze niet, maar het was iets dat je gewoon naar hem moest kijken. Was het de dikke laag blaadjes die zijn vacht verstopte? Nee. Het was iets anders. Erg lang had ze er de aandacht niet voor. Moe liet ze haar kop zakken, en liet hem op haar witte poten rusten.

Hij keek naar beneden, en kneep zijn ogen even tot spleetjes om een goed beeld te krijgen van de kat die onder hem liep. Een witte poes, met enkele rode vachttekeningen. Dat moest Moonclaw zijn, een respectabele Warrior. In Cindersoul's ogen verdiende elke Warrior die goed voor zijn Clan zorgde en zich strikt aan de Warrior Code hield respect. Of het nou een SkyClankat was of een ThunderClankat, zolang ze een aanwinst waren voor de Clan, verdiende ze zijn volle respect. Hij keek nogmaals naar beneden, en zijn blik viel op Moonclaw, die al behendig in de takken aan het springen was. Zijn neus vulde zich met haar geur, gemixt met die van de SkyClan. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Hij was nu wel toe aan het gezelschap van Moonclaw. De hele tijd hier zitten in zijn eentje was ook niet bepaald gezellig. Eindelijk kwam iemand daar verandering in brengen. "Hallo Cindersoul," groette Moonclaw hem toen ze boven was gekomen. Hij realiseerde zich nu pas dat hij maar een klein deel van de Clan kende. Hij had Moonclaw vaak zien lopen, maar nooit had hij echt met haar gepraat. Dat was wel jammer. Hij moest wat meer met zijn Clangenoten omgaan, een goede band met hen was alleen maar beter voor de Clan, of niet dan? "Hallo Moonclaw," groette hij haar vriendelijk terug. "Warm weetje hè?" merkte ze op terwijl ze naast hem op een tak kwam liggen. Cindersoul knikte even instemmend. "Zeker," mompelde hij. Het mocht dan prachtig weer zijn, Cindersoul had het liever toch iets minder warm gehad. Hij grinnikte even toen er een bloesemblaadje naar beneden dwarrelde, recht op Moonclaw's neus, die het er vervolgens weer afschudde. Dat was toen hij erachter kwam dat hij zelf ook onder de blaadjes lag. Hij stond op, en schudde zich flink uit. Allerlei bloesembladeren dwarrelden om hem heen naar beneden, weldra zouden ze de grond raken, om daar in de loop van de tijd te vergaan. "Mooi weer is het zeker, maar ik had het toch liever wat minder warm gehad," zei hij met een grijnsje op zijn gezicht. Cindersoul keek even weg, hoeveel graden zou het eigenlijk zijn? Met zulk warm weer was er een flinke kans op een bosbrand, en dat was wel het laatste wat de Clan kon gebruiken. Hij keek om zich heen, overal waren dieren druk in de weer. Dieren die hij anders had gevangen en bij de prooistapel had gelegd. Deze keer hadden ze geluk, want Cindersoul was écht niet in staat om op iets te gaan jagen. Daarentegen keek hij vandaag liever hoe die beesten nesten bouwden en hun eigen voedsel verzamelden. Hij begreep maar niet hoe die beestjes zo opgewekt en zo levendig konden blijven met dit weer. Nee, hij had op dit moment liever dat het Bladkaal was. Misschien was er dan minder prooi, maar met zijn dikke vacht zat hij echt niet op dit weer te wachten. Die sneeuw en de lage temperaturen kon hij nog makkelijk verdragen. Nou ja, Groenblad zou wel een mooie tijd zijn om hun prooistapel eens flink uit te breiden. Als hij daarvoor even deze warmte moest doorstaan, dan was dat maar zo. Zijn blik gleed weer naar zijn metgezel, Moonclaw. Ook zij zag er moe en ontdaan uit. Ze legde net haar kop op haar poten om even uit te rusten. Cindersoul volgde haar voorbeeld. De tak kraakte ietsjes bij het maken van zijn bewegingen, maar Cindersoul wist dat het stuk hout hem prima zou houden. "Dus," begon hij maar om het gesprek op gang te brengen. "Wat brengt jouw hier?" vroeg hij. Cindersoul vroeg zich af waarom Moonclaw juist hierheen was gegaan. Dit was niet de eerste plek waar hij aan dacht als hij wilde afkoelen. Hij zou zijn zinnen gezet hebben op het Sterrenmeer, maar hij had nu echt geen zin om daar nog helemaal naartoe te lopen. Hij spon zachtjes, het was tijden geleden dat hij zich zo had kunnen ontspannen. De laatste maanden was hij hard aan het werk geweest om de SkyClan weer op te bouwen, en dat was gelukt ook. Uit de ruïnes die overgelaten waren van de Clan, hadden ze een eervolle, nieuwe Clan op kunnen bouwen. Het had dan veel werk mogen kosten, het resultaat mocht er zeker zijn.

"Mooi weer is het zeker, maar ik had het toch liever wat minder warm gehad," antwoordde Cindersoul met een bescheiden grijns op zijn lippen. Moonclaw knikte instemmend, hij had groot gelijk. "Dus," begon de robuuste kater, "Wat brengt jou hier?" daar hoefde ze niet lang over na te denken. "Ik ben hier graag," begon ze, "Deze plek. Het heeft iets magisch. Ik voel me er fijn bij, ik kan hier alles even vergeten," ze tilde haar kop even op. Ze kruisde de blik van Cindersoul. Zijn ogen waren groen, met gele ringen. Ze zonk er helemaal in weg. Ze schrik weer op en keek verlegen weg. Ondanks haar vacht had ze het gevoel dat het duidelijk was dat ze bloosde. Gek, normaal was ze nooit verlegen. Ze begon haar vacht schoon te maken. Verschrompelde, verdorde blaadjes en gebroken takjes viste ze eruit. "Ik kom hier al van jongs af aan. Mijn mentor heeft het me ooit laten zien. We gingen hierheen om te trainen. Ik heb hier vele uren van mijn leven doorgebracht," ze haalde haar herinneringen op, "Ik heb een speciale band met deze plek," hier was haar leven. Hier was ze opgegroeid. Hier, in dit bos had ze haar eerste prooi gevangen. Dit was haar plek, haar leven. Naast de Clan natuurlijk. Ze was erg gehecht aan haar Clan. Ze zou nog liever sterven dan haar Clanloyaliteit opgeven. Waarom zou je je Clan kwaad doen? Ze zorgen voor je, leren je overleven, ze accepteren je, hoe je ook bent. En, misschien, ooit op een dag, vindt je de ware. Iemand die al zo lang in de buurt loopt. Ze keek weer op van haar gedachten. Zou er voor haar ook iemand zijn, die haar steunt door dik en dun? De warmte hing nog om haar vacht. Het was als een deken die haar warm hield. Net als de Clan. Het beschermde haar. Zonder de warmte van de Clan was ze nergens. Natuurlijk moest je er af en toe even tussenuit, maar verlaten van de Clan? Nooit van haar leven. "Ik zou de Clan nog in geen tijden verlaten," het was er al uit voordat ze het door had. Ze keek Cindersoul aan. Ze liet een vrolijke glimlach zien. Ze was blij en dat kon ze niet verbergen, ze deed er niet eens de moeite voor. Ze was blij, dit moment, deze plek. En ondanks de warmte voelde ze zich geweldig.

Moonclaw knikte instemmend, ze gaf hem gelijk. Ook zij had ongeveer zo'n dikke vacht als hij, dus ze wist waar hij mee te kampen liep. De Abessijn waarmee hij laatst had gesproken, Flaredance, had een vacht om met dit weer jaloers op te zijn. Kort en verkoelend, maar toch ook mooi. "Ik ben hier graag. Deze plek. Het heeft iets magisch. Ik voel me er fijn bij, ik kan hier alles even vergeten," vertelde Moonclaw. Cindersoul knikte even begrijpelijk. Een antwoord dat hij niet zo één, twee, drie verwachtte, maar goed. Hij keek even rond, en gaf Moonclaw echt gelijk. Deze plek had iets magisch over zich heen. Al die mooie kersenbloesem, het was eigenlijk een prachtig gezicht. Waarom had hij zich nooit gerealiseerd hoe trots de SkyClan eigenlijk op dit gebied moest zijn? Nou ja, beter laat dan nooit. "Het is ook een prachtige plek," sprak hij zachtjes. Een brede glimlach verscheen er op zijn gezicht. Om één of andere reden kon hij het niet laten om te glimlachen, hij was gewoon vrolijk. Blijkbaar deed dit bloesembos écht wat met je. Moonclaw begon haar vacht schoon te maken, en Cindersoul kwam erachter dat zijn vacht wéér onder de troep zat. Het waren niet alleen bloesembladeren. Er zaten knoppen van bloemen bij, gebroken takjes en zelfs een hele bloesem. Hij grinnikte even, hij had nou echt geen zin om zich constant uit te schudden. Daarbij zag het er best grappig uit. Hij liet die troep op zijn vacht maar voor wat het was, het eruit halen kon altijd nog. "Ik kom hier al van jongs af aan. Mijn mentor heeft het me ooit laten zien. We gingen hierheen om te trainen. Ik heb hier vele uren van mijn leven doorgebracht. Ik heb een speciale band met deze plek," vertelde Moonclaw. Cindersoul voelde een steek in zijn hart bij het woord 'mentor'. Zijn vader was zijn mentor geweest. En buiten dat ook gewoon zijn vriend en grote voorbeeld. Een tijd geleden, toen Cindersoul nog Apprentice was, was zijn vader gestorven. Niet veel langer daarna werd hij uitgeroepen tot Cindersoul, een Warrior. Nog altijd rouwde hij soms om zijn vader, het was ook een groot verlies. Cindersoul liet een diepe zucht ontsnappen. "Met mijn mentor ging ik vaak naar het Sterrenmeer," begon hij zachtjes. Hij wist niet waar het vandaan kwam, meestal vertrouwde hij zijn verhaal niet aan de eerste beste kat toe. Maar Clanleden moest je kunnen vertrouwen, toch? "Vlak voordat ik een Warrior werd, is hij gestorven. Die mentor was mijn vader," vervolgde hij op een rustige, maar toch ietwat verdrietige toon. Hij schudde zachtjes met zijn kop. Hij wilde eigenlijk niet droevig zijn, al helemaal niet waar Moonclaw bij was. Het was een prachtige dag vandaag, en hij zat er nu hartstikke droevig bij, dat was ook weer niet de bedoeling. Een korte zucht ontsnapte zijn keel, maar hij besloot bij zichzelf dat dat de laatste droevige actie was van vandaag. "Ik zou de Clan nog in geen tijden verlaten," gooide Moonclaw er opeens uit. Cindersoul wist weer een glimlachje op zijn lippen te persen. Dit was precies die mentaliteit die hij nodig had. "Dat waardeer ik, Moonclaw," sprak hij. Hij vond het geweldig om van andere Clankatten te horen wat ze voor hun Clan overhadden. Als hij zoiets van Moonclaw hoorde, kon hij niet veel anders dan glimlachen.

"Het Sterrenmeer," Moonclaw besefde dat ze daar niet vaak geweest was. Raar, het was zo'n prachtige plek. "Vlak voordat ik een Warrior werd, is hij gestorven. Die mentor was mijn vader," vertelde Cindersoul. Een steek van medelijden golfde door Moonclaw heen, ondanks zijn rustige blik. Maar toch zag ze daar een diepe pijn. Een pijn die zij ook had gevoeld toen haar moeder omkwam tijdens een gevecht tegen de andere Clan. Haar stemming was moordend toen haar moeder niet terugkwam. Niemand wist wat er met haar gebeurt was, tot ze op een dag gevonden werd. Dood werd ze het kamp in gebracht. Ze was gevonden aan de rand van het bloesembos. "Dat spijt me heel erg voor je. Je vader is vast erg trots op je," had ze niks beters te zeggen? Ze gaf hem een bemoedigend knikje. Deze kater vertelde haar een verhaal dat hij op zijn hart had liggen, en zij zei alleen maar dat het haar speet? "Het Sterrenmeer is een prachtige plek. Ik snap dat je vader je daar naartoe bracht," Zo, nu had ze tenminste iets nuttigs gezegd. Ze schudde haar kop om hem vrij te maken van de alsmaar vallende blaadjes. Ze keek Cindersoul geïnterreseerd aan. Ze was graag naar hem toe gelopen om hem een lik over zijn kop te geven, maar dat leek haar nogal ongepast. Het was fijn om zo iemand in de buurt te hebben. Cindersoul leek haar een aardige kater, iemand waarbij je je hart kon uitstoten, dat hij aandachtig luisterde en je graag zou helpen. Hij leek een grote geschiedenis te hebben. Ze besloot over haar moeder te vertellen."Ik was pas en Apprentice toen mijn moeder omkwam. Ze was gedood in een gevecht tegen een andere Clan. Dagen was e vermist, tot haar lichaam aan de rand van dit bos werd gevonden," haar stem klonk triest, maar ze wist zeker dt ze dit aan de juiste persoon had verteld. Ze keek naar Cindersoul, ze moest lachen. Hij zat alweer vol met bloesemvruchten, knopjes en blaadjes. Je zou, als je niet van zijn aanwezigheid op de hoogte was, hem niet kunnen ontdekken. "Heb je zin om een eindje te lopen?" de lucht was al een beetje afgekoeld door de veroudering van de dag, dus waarschijnlijk zou het zo heet niet meer zijn. Ze zouden richting het Sterrenmeer kunnen lopen, om even wat te drinken en even af te koelen. Bovendien was het alleen maar zitten in een boom niet de beste aanwinst voor een goed gesprek. Ze zouden binnenkort toch terug moeten lopen naar het kamp. Nog voordat ze antwoord verwachte zei ze "We zouden langs het Sterrenmeer kunnen gaan, als je dat fijn vind," zo ging zij, als ze om haar familie ging rouwen, naar het Bloesembos. Het gaf haar rust, zoals dat misschien ook gold voor Cindersoul. Ze stond langzaam op, rekte zich uit en sprong behendig naar beneden. De grond was bezaaid met bloesemblaadjes en gaf een mooie sfeer. Ze keek omhoog naar Cindersoul. Ze had erg veel zin in een duik. Het glinsterende meer was een mooie plek om even helemaal helder te worden. Bovendien had ze wat beweging nodig, vooral op zo'n dag als deze. Ze zou misschien zelfs nog iets meer over Cindersoul te weten komen.

Ook van Moonclaw kreeg hij de medelijden die hij eigenlijk niet wilde, maar toch. Hijzelf zou ook precies hetzelfde gedaan en gezegd hebben. Hij had wel gemerkt dat hij lang niet de enige in de Clan was met zo'n droevig verhaal. In tegendeel, er waren zelfs katten die een nog erger verhaal in hun geheugen hadden geprint. Het speet hem voor hen, maar hij kon er weinig aan doen. Uiteindelijk gebeurde volgens hem alles met een reden. Misschien was het wel tijd voor zijn vader om naar de StarClan te gaan, en nu keek hij op hem neer. Hij hoopte dat wat Moonclaw zei waar was, dat zijn vader trots op hem kon zijn. Hij probeerde zo'n goede Warrior te zijn als het maar kon. Natuurlijk zou zijn vader ook op Duststar neerkijken. Zijn broer had een hele belangrijke taak gekregen, die niet zomaar iedereen gegund was. Cindersoul wist dat zijn broer vele malen dichterbij de StarClan stond dan hij, maar tenslotte waren ze voor hun vader allebei gelijk. "Het Sterrenmeer is een prachtige plek. Ik snap dat je vader je daar naartoe bracht," ging Moonclaw verder. Cindersoul knikte even. "Een mooie plek is het zeker," antwoordde hij zachtjes. Hij schudde zijn dikke, pluizige staart heen en weer, en veegde er daarna mee over de rest van zijn lichaam. De takjes en de bloesemblaadjes bleven maar komen. Blijkbaar had hij bij Moonclaw iets losgemaakt, want ook zij vertelde een verhaal dat je niet aan iedereen zou toevertrouwen. "Ik was pas en Apprentice toen mijn moeder omkwam. Ze was gedood in een gevecht tegen een andere Clan. Dagen was ze vermist, tot haar lichaam aan de rand van dit bos werd gevonden," vertelde Moonclaw. Haar stem klonk triest, en dat mocht ook zo zijn. Zulke gebeurtenissen waren allesbehalve leuk, en toch begon Moonclaw te lachen. Cindersoul keek haar even verbaasd aan. Hij keek even achterom, en zag dat hij alweer vol lag met allemaal bladeren en takken. Hij grijnsde breed naar de nog jonge poes, die voorstelde om een stuk te gaan lopen. Er was inderdaad al wat tijd verstreken, en de langdurige hitte was weggetrokken. "Natuurlijk," antwoordde Cindersoul glimlachend op haar voorstel. Hij stond rustig op, en rekte zich even uit, waarna hij zich flink uitschudde. Allemaal takken en bladeren rolden van zijn rug af, naar beneden. "We zouden langs het Sterrenmeer kunnen gaan, als je dat fijn vind," voegde Moonclaw eraan toe. Cindersoul knikte even langzaam. "Prima idee," zei hij met een schamper glimlachje. Hij sprong enkele takken naar beneden, en wenkte naar Moonclaw. Hij had wel zin in een frisse duik in het Sterrenmeer. Na zo'n lange, warme dag was een verfrissende duik heel wat waard. Na nog een paar sprongen, landde de kater zachtjes op de grond, die al was bezaaid met bloesembladeren en twijgjes. Het was een prima onderkomen voor vogels, als de SkyClan er natuurlijk niet zou zijn om er op ze te jagen. Hij zette alvast een rustig pasje in, weg van het Bloesembos, richting het Sterrenmeer. Weldra zou de avond vallen, en Moonclaw was het perfecte gezelschap om die avond mee door te brengen.

~ Topic uit :3