I belong here (Open

De kitten's ogen schoten open bij de beweging die een andere kitten naast hem plotseling leek te maken. Al snel merkte hij dat Coldkit was opgestaan en de uitgang van de Nursery al had bereikt. Zachtjes stond Runningkit op, hij woog niet zoveel dus zijn moeder zou het vast niet merken als hij even weg was, en Coldkit zou hem vast niet opmerken als hij rustig achter zijn zwartwitte broer aanliep. Zijn helderblauwe ogen gleden over het kamp heen toen hij eenmaal, na een paar moeizame passen, bij de uitgang was gekomen. Hij zocht de kleine kitten, die hij al snel bij de ingang van de Apprentice den aantrof. Zijn broertje verdween in de den en Running kon niet veel anders doen dan zwijgen en kort fronzen. Wat ging hij daar nou weer doen? Dat was geen den voor hem, hij was daar nog veel te jong voor. Toch besloot hij zijn broer achterna te gaan, wie weet had hij hulp nodig. Desondanks dat Cold veel beter en sterker en groter dan hem was, kon zijn broer vast een paar pootjes gebruiken in die den. Hij liep er rustig op af en keek even voorzichtig naar binnen. Het zag er allemaal best eng uit, maar omdat het overdag was, was er bijna niemand meer. Eigenlijk heel weinig. Er was een bewegende kitten, Coldkit, die aan een nest trok dat amper vooruit leek te komen. Running sloop voorzichtig op hem af, zo stil dat hij het misschien niet eens had gehoord. "Hulp nodig?" Miauwde hij zachtjes. Terwijl hij de kater met zijn helderblauwe ogen aanstaarde. Niet dat zijn hulp veel nut had, Cold kon het vast alleen aan - maar hij was gewoon eenmaal een kater die anderen graag deed helpen.

Zijn broer was niet de liefste, maar hij had er mee leren leven in de korte maan dat hij hem kende. Natuurlijk, het kwam kwetsend aan, de woorden van zijn broer - alsof hij niet in zijn kleinere broertje geloofde, maar het was de waarheid. Hij was niet sterk, noch groot noch slim. Hij was een niemand en dat zal hij altijd blijven, terwijl hij er van verzekerd was dat zijn broer ooit een hoge rang zou sieren. Een grote clanleider, dat zou hij vast kunnen worden. En hij zou een goede clanleider zijn, daar was Running verzekerd van. "Alle kleine beetjes helpen," Miauwde hij dan ook op zijn woorden en nadat hij de volgende zin van Cold had gehoord, verplaatste hij zich meteen naar de achterkant van het nest om eraan te duwen. Hopelijk deed hij het een beetje goed, hij wilde zijn broer niet teleurstellen.

Hij deed het duidelijk niet goed, want geërgerd liep Cold naar zijn kant van het mos en deed het even goed voor zijn kleinere broertje voor. Running bekeek hem even goed en knikte vervolgens. "Dat moet wel lukken.." Miauwde hij wat zachter nu, waarna hij zich weer klaarmaakte om tegen het mos aan te duwen met zijn schouder. Zoals Cold het voordeed, of in ieder geval, zo probeerde hij het. Hij probeerde het mos vooruit te krijgen en zette al zijn kracht erin, hopelijk zou Cold het nu wel goed vinden. Hij deed namelijk zijn uiterste best voor zijn broer. Zijn helderblauwe ogen waren op de grond gericht terwijl hij met zijn ilnkerschouder tegen het mos aan duwde. Even leek hij een blik te werpen op de zwart met witte kater, maar die blik werd al snel weer van de kater afgericht - zo snel dat hij het misschien niet eens gemerkt had dat Running even naar hem gekeken had. Was hij maar zoals Cold. Sterk, groot, dapper en slim.

Moeizaam kwam het nest uiteindelijk in beweging, langzaam maar zeker schoof het wat meer richting zijn eindbestemming. Running kon niet anders doen dan serieus knikken toen Cold zei dat het goed ging. Nu nog wel ja, zo moest hij het dus houden. Stevig duwde de kleine kitten door. Heel sterk was hij natuurlijk niet, maar door zijn doorzettingsvermogen kon hij het nest met Cold wel in beweging krijgen. Natuurlijk was het nog steeds Coldkit die de meeste kracht uitoefende op het nest, maar helaas had kleine Runningkit niet echt de spiermassa gekregen die Coldkit wel gekregen had. Zijn grotere broer was zeker een voorbeeld voor hem, zo wilde hij later ook worden. Knap, stoer, sterk, alles had Coldkit - en hij had niks. Het was eigenlijk niet eerlijk.

Runnings gedachten zijn best zielig eigenlijk, hij heeft niks, cold heeft alles ;3;

Cold was natuurlijk niet de vriendelijkste onder de katten, maar Runningkit kon het wel waarderen wat hij zei. Het waren een paar steunende woordjes die hem aan zijn doel herinnerden en dus duwde hij stevig door. Zijn schouder begon er zelfs een beetje van te tintelen, zo hard spande hij zich spieren aan om het mos vooruit te krijgen. Gelukkig was de grond hier niet glad, anders was hij allang op zijn bek gevallen. Zijn helderblauwe ogen had hij nu onderhand gesloten. Hij moest zich concentreren op dat nest. Even wierp hij een blik op zijn broertje. Hij zou niet vragen hoe lang hij nog moest duwen, want daar wilde hij zijn broer niet lastig mee vallen, maar toch wilde hij het graag weten. Waar was de bestemming? Waar wilde Coldkit heen met dit nest?

Natuurlijk voelde zijn broer zijn blik en hij kreeg een bijterig antwoord ervoor terug. Zoals hij gewend was van Cold. Iets anders dan dat zou hij maar raar vinden. "Wat?" Weerklonk de harde stem van de zwart met witte kater door de apprentice den, waarna Running meteen wegkeek. Hij had zijn broer boos gemaakt, waarom was hij daar nou toch zo goed in? "Ik voel dat je wat wilt vragen dus dan kan je het maar beter doen, spreek nu of zwijg voor eeuwig," Zachtjes slikte hij en hij moest al zijn moed bijeenschrapen om iets uit zijn keel te krijgen. "S-sorry." Miauwde hij zachtjes, waarna hij het nest weer vooruit probeerde te duwen. "I-ik wilde weten hoe ver je het nest wilde verslepen." Zijn stem was zacht, kraakte van de zenuwen en misschien kon Cold hem niet eens verstaan. Maar dat was Running. Hij was nergens goed in.