'Cause I'm one who will survive [&Littlekit]

Zijn amberen ogen schoten schichtig heen en weer door het kamp, zoekend of er niet een van zijn favoriete familie lid in de buurt was. Na het hele gedoe met Futuresong en Sleepingpaw was hij bijna bang geworden voor zijn eigen familie. Ook zijn aanvaring met Rainpaw stak hem nog altijd gezien de kater niet blij had geleken met zijn aanwezigheid, maar dat leek niemand echt. Hij was afgezonderd van de rest en zijn moeder was nog altijd niet langs gekomen. Al had Futuresong hem toegeschreeuwd dat dat wel zo was geweest. Hij kon het gewoon niet geloven, gezien het enige wat hij had gezien was hoe zij zelf zielig in een hoekje zat. Nog lichtelijk wankel stapte de jonge kater verder de den uit zodra hij niemand zag die te bekend was. Net buiten de den ging hij zitten met zijn schouders opgetrokken en zijn staart dicht om zijn lichaam geslagen. Hij was dan wel buiten levensgevaar en al flink aan het opknappen, hij voelde zich nog steeds niet goed en Nightstream hield nog altijd vol dat hij nog niet verder kon met trainingen. Zijn blik viel op de prooistapel, maar hij kwam niet in beweging om er naar toe te lopen. Zijn ribben staken opvallend uit wegens het gebrek aan eetlust wat hij had en hetgene wat hem werd opgedrongen was er vaker ook weer uit gekomen.

-Eerste post voor Littlekit

Littlekit liep vrolijk te dartelen in de Nursey en speelde met de andere kittens. Ze maakte grapjes,maar weinig lachte erom,want weinig verstonden ze goed. Dat was Littlekit wel gewend. Ze rolde zich om in het zand en sloeg een andere kitten tegen zijn wang. Hij was van een oudere nestje en probeerde haar nu op de grond te drukken. Littlekit schopte met haar poten tegen zijn buik en hij liet haar los. Ze schoot onder hem vandaan en rende lachend naar buiten. Meteen verdween de warmte van de Nursey om haar heen en voelde ze een tocht door haar vachtje heen waaien. Verbaasd keek Littlekit om zich heen,ze was buiten. Om haar heen liepen katten druk heen en weer of zaten met elkaar te praten. Ze keek er vol verwondering na en ging toen op de eerste de beste die ze zag af. Het was een grijze kat die uit een Den was gekomen. Littekit ging vol goede moed op hem af,maar schrok toen ze hem goed zag. Ze kon rare dingen zien uitsteken bij hem,hij was broodmager. Deze moest een Apprentice zijn,maar waarom was hij zo mager? Kregen Apprentices soms niks te eten? Had hij geen prooi meegenomen en mocht hij vooor straf niks meer eten nu? Ze had gehoord over de regel dat je eerst prooi mee moesten nemen voor de Clan. Littlekit liep voorzichtig op hem af,ze zag hem kijken naar de Prooistapel en vroeg zich af of hij niet durfde iets te pakken. Meteen draaide ze zich om en liep naar de stapel toe. Ze pakte een muis op,want daar had mam haar een stukje van laten proeven en het was heerlijk geweest. Met de grauwe muis liep ze weer terug naar de grijze kat en legde het voor zijn poten neer. ''Ikke vin et nie..."ze viel stil,welk woord moest ze nou hebben? Het woord dat je gebruikt als je iets niet een ramp vond ofzo.E..Er..Erg!"ERG!"riep ze vrolijk uit. Meteen keek ze wat beschaamd naar de grond. ''Niet erg dat je geen proi hebt mee...meegebracht,hoor."ze schoof de muis naar hem toe. Hij rook vreemd,ze voelde zich raar worden bij zijn geur. Hij rook...akelig. Ze keek wat angstig op naar hem en vroeg zich af wat er mis was met hem. "Iss alles okee?"vroeg ze voorzichtig.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij een kitten bewegen vanuit de nursery en dat moment voelde de jonge kater een steek van jaloezie. hij wou dat hij weer terug kon gaan naar de tijd die hij zelf had gespendeerd in de nursery. Hij was dan wel zwak geweest, maar hij was op zijn minst nog gezond en geen zwak stuk vreten. Zijn maag trok zich samen maar hij wilde niet eten, wetend dat hij geen hap door zijn keel kreeg. Afwezig bleef hij zitten staren en schrok even op zodra een klein poesje voor hem verscheen. Zijn ogen gleden naar de muis die voor zijn poten lag en hij voelde zijn oren iets wegzakken voor hij het poesje verward aankeek terwijl hij probeerde te verstaan wat ze hem zei. Wat vond ze niet erg, was er iets wat hij had misdaan ofzo? Maar de volgende zin deed hem iets achteruit schuiven terwijl hij met bijna afschuw naar de muis staarde. hij wist dat het goed bedoeld was maar hoe ging hij uitleggen dat hij gewoon geen trek had omdat hij veel te ziek was geweest. Maar zodra hij haar angstige blik opving zakte zijn oren plat op zijn kop. Hij wist dat als hij haar afblafte, hij een groot probleem had met de queens. Hij slikte even voor hij eerst nog alleen zijn kop schudde als antwoord op haar vraag. ''Ik ben ziek geweest.'' Antwoordde hij schor, zijn stem nog ietsjes pijnlijk van al het hoesten.

Verbaasd keek Littlekit toe hoe de oudere kat met afschuw naar achteren schoof toen ze hem de muis aanreikte. Wat deed ze mis? Of was hij zo bang voor straf. Ze keek met bange ogen op en dook even in elkaar. Ze wou hem echt niet kwaad hebben hoor. Als ze wist dat...wat eigenlijk? Deze kat moest honger hebben,hij was zo mager. "Ik ben ziek geweest.''Littlekit keek op. "Ziek?''piepte ze. Er was eens een kitten ziek geweest in de Nursey,van mam mocht ze niet bij hem komen. ''Maar dan ben je toch weer beeter?"'Ze stond op en keek hem nieuwsgierig aan. Eten was goed voor je,want daar werd je sterk van. Als je ziek was geweest,was je zwak? Littlekit wist niks van ziekte en dat vond ze akelig. Ze wou alles weten. Straks werd ze zelf ziek en dan wist ze het niet eens. "Eten maakt goed"zei ze vol overtuiging en duwde de muis opnieuw naar voren. Of maakte eten juist ziek. Mocht je wel eten als je ziek was of geweest? Was eten dan niet goed? Littlekit keek bezorgd naar de grijze kat. Had ze iets fout gedaan? Ze wou hem niet weer ziek maken of erger nog.

Zonder dat hij het echt volledig besefte begon hij toch nerveus te worden van het kleine poesje dat nu bij hem zat. maar zodra haar eerste reactie kwam op zijn kleine uitleg schoof hij weer wat achteruit voor hij slikte. Was hij al beter? Als hij beter was geweest dan had Dawnstar hem al een mentor gegeven en was hij weer aan het trainen. Maar hij zat nog vast in het kamp niks kunnen doen behalve iedereen zien verdergaan met leven. ''Ik weet het niet.'' Antwoordde hij maar en wendde zijn kop weg van haar. Hij wilde haar nieuwsgierige blik niet zien omdat hij ze niet kon beantwoorden met iets van eerlijkheid. Maar de volgende woorden van het poesje deden hem opkijken. Ergens begreep hij niet waarom alle kittens wel naar hem omkeken en eigenlijk zelf naar hem toekwamen en dat verder niemand dat deed. Maar geen enkel van de kittens wist wat voor een waardeloos geval hij was. Maar hij kon nauwelijks een hap door zijn keel krijgen maar ook niet over zijn hart krijgen om haar die moeite voor niks had laten doen. Hij probeerde de walging te verbergen terwijl hij voorover boog en een klein hapje nam oor hij de muis met zijn poot naar haar toe duwde. ''Jij moet ook eten.'' Mompelde hij schor en keek haar voor het eerst strak aan.

Onderwerp: Re: 'Cause I'm one who will survive [&Littlekit]