Angels

Hij had twee dagen de tijd gehad om na te denken en eigenlijk was hij alweer bijna zeker over zijn gevoel. Vandaag zou Innerghost klaar zijn om de medicine den uit te gaan en vrolijk was hij naar de den toe gestapt. Zijn lichtblauwe ogen gleden door de den heen, waarna ze bleven haken bij de poes. "Goedemorgen, Innerghost." Fluisterde hij zachtjes, waarna hij voorzichtig de den instapte. "Mag je de den alweer uit?" Hij keek haar even vragend aan, even een blik werpend op haar poot. Die zag er toch alweer wat beter uit.

Eerste post voor Innerghost

Vroeg was de zwarte poes al op, en voor ze weer aan haar deputy taken zou beginnen zat ze nog bij Littlestream. In totaal had Innerghost vier hele dagen in de medicne cat den gelegen, en nog steeds was Littlestream niet wakker geworden. Emotioneel gezien voelde Innerghost zich net een tornado, fysiek ging het al een stuk beter. Ja, haar staart - voor wat er van over gebleven was - brande nog, maar het wondje was dicht. Ze keek op bij het horen van Leopardsgaze's stem en glimlachte warm. "Ik ben er helemaal klaar voor," snorde ze. Ze gaf Littlestream een lik over haar kop en verliet de medicine cat den. "Vertel maar waar we naar toe gaan," miauwde Innerghost.

Hij glimlachte toen Innerghost nog even gedag zei tegen Littlestream door haar een lik over haar kop te geven, waarna ze zich volledig naar hem richtte en vertelde dat ze er helemaal klaar voor was. Op de vraag waar ze heen zouden kunnen gaan wist hij wel een antwoord. "Little Creek lijkt me wel een geschikte plek!" Miauwde hij, waarna hij zich omdraaide en de medicine den uitstapte. "Ik denk dat we daar wel wat prooi kunnen vinden," Hij wachtte tot ze de Medicine den uitstapte voordat hij richting de uitgang begon te lopen.

Ze keek nog een keer over haar schouder de medicine cat den in. Alles liep wel goed, de patrouilles, de trainingen. Nog een moment voor haarzelf kon geen kwaad. "Little Creek lijkt me wel een geschikte plek!" Stelde Leopardgaze voor. Innerghost knikte instemmend. "Ik denk dat we daar wel wat prooi kunnen vinden," vervolgde Leopardgaze. Opnieuw knikte Innerghost. "Eens zien wat we allemaal vinden kunnen," klonk haar stem, meteen wat voller. Dit ging leuk worden. Ze zwaaide met haar halve staart, iets wat ze zeker nog voelde, maar het was niet meer ondragelijk. Ze zette af met haar achterpoten en ging het kamp uit. Haar achterpoot was zeker nog stijf en deed pijn, maar die moest los komen en weer goed doorbloeden. Dat moest deze dag zeker gaan lukken!

Hij knikte bij haar woorden en zodra ze nog geen stap uit het kamp hadden gezet, begon de zwart harige poes met rennen en hij schoot erachteraan. Hij kon het niet laten, hij had altijd plezier in haar bijzijn. Of het nou gewoon serieus praten was, lachen, jagen of wat dan ook - alles was een stuk leuker met haar erbij. Bij Little Creek kwamen ze dan ook snel aan en hij draaide zich naar haar toe. "Zo te zien doet je poot het weer," Miauwde hij grijnzend.

Innerghost zou altijd wel iets geven om haar trots, niet heel snel zwakte tonen, al ging dat heel makkelijk bij Leopardgaze. Maar als het ging om vervelende pijntjes? Zoals nu in haar poot, en in haar staart; daarbij hielt ze zich sterk. Dat ging vanzelf wel weer over. Tevens, hoe langer ze rende, hoe sneller de pijn vervaagde en haar poot deed wat zij wou. Het duurde dus ook niet heel lang voor ze aankwamen bij Little Creek. Ze hees haar linker achterpoot even op en schudde die heen en weer. "Ja, Starclan zij dank is die gespaard gebleven," reageerde ze. Oh, dat zou haar hele leven compleet aan diggelen gegooid hebben als die kapot was gegaan. Dan zou ze zowel haar rang als Deputy, als haar rang als Waarior moeten afstaan. Of nee, dat zou haar dan gewoon zijn ontnomen. Hoe dan ook, zo ver was het niet gekomen, en nu stond ze hier gewoon, gehavend maar gezond en wel bij Leopardgaze. "Al iets opgemerkt?"

Zijn ogen gleden over het gebied heen maar hij kon het niet laten om soms stiekem haar kant op te kijken terwijl hij op zoek was naar een prooi. Eigenlijk kon hij zichzelf helemaal niet concentreren op het moment, waarom wist hij niet. De kater probeerde de geuren in zich op te nemen en sloot hierbij even zijn ogen, misschien waren de prikkels van alles om hem heen wel veel te veel. Hij hoorde het geritsel van een prooidier, maar die schoot al snel weg toen hij de twee gehoord had. Hij opende zijn ogen weer bij de woorden van Innerghost en grinnikte zachtjes. "Gelukkig heb je niks gebroken inderdaad," Hij sloot ze weer om zich weer te concentreren, maar hij rook of hoorde niks meer om zich heen en schudde daarom ook nee bij de volgende vraag van Innerghost. "Nee, we hebben alles vast al weggejaagd, die prooidieren lijken veel slimmer te worden de laatste tijd." Mompelde hij, waarna hij stilletjes begon te lopen. "Hoe gaat het verder met je?" Hij keek op naar de zwarte poes. Niet echt doelend op haar fysieke status. Ze ging door een ruwe tijd op het moment, Littlestream die daar bewusteloos in de medicine den lag, de breuk tussen haar en flamepath.. hij kon niet geloven dat deze poes nog steeds zo sterk op haar vier poten stond. Dat waardeerde hij enorm aan haar.

Ze spitste haar oren, de één gescheurd, de ander zoals altijd. Innerghost had gewoon een complete make-over mogen ondergaan. Echter was ze er niet blij mee. Zich op dit moment concentreren lukte haar ook niet. Leopardgaze hield haar er vanaf. Ze plaatste haar complete aandacht daarom maar op Leopardgaze. Misschien had hij iets opgemerkt. "Nee, we hebben alles vast al weggejaagd, die prooidieren lijken veel slimmer te worden de laatste tijd." Mompelde hij, waarna hij stilletjes begon te lopen. "Hoe gaat het verder met je?" Vroeg Leopardgaze. "Eigenlijk wel goed, op dit moment. Ik maak me wel zorgen om Littlestream, en natuurlijk het hele gebeuren met Fallentear, en haar acties. Nu voel ik me wel goed," miauwde ze met een onbewuste warme glimlach naar Leopardgaze. Meer dan een vriend, dat voelde zij voor hem. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg ze.

Hij kon het niet laten om naar haar zwarte vacht te kijken en te verdrinken in haar cyaanblauwe ogen. Deze poes had iets in zich, iets waar hij zijn poten niet op kon leggen. Ze maakte hem warm, gaf hem een fantastisch gevoel alsof hij de hele wereld aan kon, zolang hij maar aan haar zijde bleef staan. Ze vertelde hoe het met haar ging, gevolgd door een warme glimlach. Hij knikte zachtjes, terwijl hij zijn blik niet meer van haar af kon halen. "Ik ben blij dat het weer goed gaat," Glimlachte hij vervolgens. Ze vroeg hoe het met hem ging en hij kon niets anders doen dan eerlijk zijn. Ze maakte een betere kater van hem. "Op het moment? Kan niet beter." Zij maakte zijn dagen vele malen beter, alsof hij eindelijk uit zijn dood was opgestaan toen hij haar had leren kennen. "Innerghost?" Vroeg op plots, nadat er even een stilte was gevallen. Haar even twijfelend aankijkend.

De koude wind streek door haar dikke zwarte vacht. Maar kou voelde ze niet, ze voelde warmte, fijne warmte, afkomstig van de knappe kater die naast haar liep. Hij maakte haar warm en gaf haar een goed gevoel. "Ik ben blij dat het weer goed gaat," miauwde Leopardgaze. Innerghost glimlachte warm. "Op het moment? Kan niet beter." Reageerde Leopardgaze op haar vraag hoe het met hem ging. Ze lachte even. 'Daar ben ik blij om," miauwde ze blij met een glimlach. Starclan, wat deed deze kater met haar? Hij gar haar een volkomen warm gevoel, een veilig gevoel en een gelukkig gevoel. Deze kater was sowieso meer dan alleen maar een vriend, daar was Innerghost nu wel achter gekomen. "Innerghost?" Vroeg Leopardgaze plots. Voor enkele momenten stopte haar hart met bonken en keek ze de kater warm aan, weinig woorden, maar haar blik gaf aan dat ze graag wou weten wat hij te zeggen had.

De blik in haar ogen vertelde genoeg, ze wilde weten wat hij te zeggen had en voor een lange tijd bleef hij haar alleen maar aankijken. Was het de poging waard? Om dit te zeggen en hun goede vriendschap misschien te riskeren? Wie weet zag ze hem niet zo en dan zou hij zijn beste vriendin kunnen verliezen. "Dit komt misschien een beetje onverwacht maar.." Hij keek niet weg, hij wilde haar blik niet meer ontwijken. "Ik voel iets voor je dat ik bij andere poezen niet voel, je maakt mijn dag honderd keer beter en.. ik.. ik denk dat ik van je hou." Het was een enorme opluchting om het er eindelijk uit te gooien, maar hij was nog steeds gespannen. Gespannen over hoe ze zou reageren.

Het bleef even stil. Dat stille moment nam zo veel met zich mee, zoveel gevoelens. Wat zou hij zeggen? Ergens voelde ze het al, maar ze liet het liever als een soort verassing. Innerghost keek de kater recht aan. "Dit komt misschien een beetje onverwacht maar.." Langzaam krulde haar lippen op. "Ik voel iets voor je dat ik bij andere poezen niet voel, je maakt mijn dag honderd keer beter en.. ik.. ik denk dat ik van je hou." Innerghost grijnsde breed en gaf hem een kopje, waarbij haar snoet bij zijn oor bleef. "Ik ook van jou, Leopardgaze, heel veel," murmelde ze. Dit had ze niet eerder zo gevoeld. Niet dat haar relatie met Flamepath niet speciaal was geweest. Dat was heel speciaal geweest, maar op een andere manier. Dit met Leopardgaze voelde heel speciaal, heel fijn, iets wat ze niet eerder had gevoeld. Het gaf haar troost, het maakte haar gelukkig, het was het gene wat ze nodig had. Maar niet zo dat ze het van hem vragen moest, hij vulde het bij haar aan. En zo hoorde het.

Hij was de gelukkigste kater in het hele bos en dat noteerde hij in zijn achterhoofd toen ze reageerde dat ze ook heel veel van hem hield. Deze prachtige poes hield van hem en hij hield van haar, ze waren voor elkaar gemaakt, desondanks dat Innerghost van te voren nog een relatie had moeten hebben. Ze waren voorbestemd en zo voelde het ook. Een glimlach krulde rond zijn lippen en hij gaf haar een kopje terug. "Je maakt me de gelukkigste kater ooit," Waren de woorden die hij eruit gooide, want dat was wat hij bij Innerghost deed. Hij was eerlijk en dat waardeerde ze aan hem. Zachtjes sloot hij zijn ogen en snorde hij, de geur van de zwarte kattin in zich opnemend. Zijn hart ging tekeer als hij aan haar dacht en dat was maar goed ook. Het was een teken van ware liefde.

Alle onzekerheden, verdriet en gevoelens van woede verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze haar liefde voor hem wederzijds had laten blijken. Ze hield van Leopardgaze en hij vulde haar aan. Hun liefde was puur en mocht zeker niet meer van de aardbol verdwijnen. "Je maakt me de gelukkigste kater ooit," waren zijn woorden. Innerghost spinde luid en kroop tegen hem aan. "En jij mij de gelukkigste poes," snorde ze terwijl ze hem aankeek. Dit was ware liefde. "Ik ben zo blij dat ik je nu mijn partner mag noemen," miauwde ze blij. Blij, dat gevoel had ze lang moeten missen. En dat gevoel was het gevoel dat Leopardgaze bij haar opwekte.

De kater snoof haar geur nu nog beter in zich op, zijn ogen weer sluitend. Oh, hij had nog nooit aan liefde gedacht voordat hij haar beter leerde kennen, maar ze had zijn hart op hol laten slaan en zo'n gevoel kon hij niet negeren. Een zachte blik stond in zijn ogen toen hij ze weer geopend had. "Nu kan ik je eindelijk vertellen hoe mooi je wel niet bent," Zei hij zachtjes, want het was de waarheid. Zelfs met al die littekens en na het gevecht was ze aantrekkelijk, ze was een prachtige poes en dat kon hij niet ontkennen.

Innerghost gaf Leopardgaze een kopje en glimlachte. Toen het kapot gegaan was tussen Flamepath en haar, had ze niet verwacht ooit nog verliefd te worden. Dit veranderde vrij snel toen Leopardgaze voor haar klaar stond en haar alle nodige steun gaf. Hij was haar aanvulling, hij maakte haar weer compleet. "Nu kan ik je eindelijk vertellen hoe mooi je wel niet bent," zei Leopardgaze zachtjes. Innerghost grinnikte en gaf het een zacht duwtje. Wauw, deze kater bracht haar in verlegenheid. "Jij bent echt erg," grinnikte Innerghost, doelend op het feit dat hij haar in verlegenheid bracht. Ze gaf hem een kopje en zuchtte een groot deel van haar vlinder uit haar buik. Haar hele lichaam tintelde, met dank aan deze kater.