The end of a Regime

Tallpaw

Het was nog vroeg, maar dat was voor de verandering eens een goed teken. Het feit dat de kater last had van een ochtendhumeur was bijzaak, want als hij het zou melden werd hij ongetwijfeld weer weggestuurd, en ondanks zijn blik en houding was dat wel een van de laatste dingen die hij wilde. Het zou betekenen dat hij dus níet meemocht met Little kruiden zoeken, wat standaard gezellig was en aangezien hij als een van de weinigen wist dat de poes zich niet echt fijn of veilig voelde bij de grenzen had hij aangeboden om mee te gaan. Little was slim, ze wist ongetwijfeld dat hij meeging met als hoofdzaak haar bescherming, en toch had ze hem mee laten gaan. Ergens zag hij dat als een erg goed teken. Zelfs al zou het dat niet zijn, het vrolijkte zijn humeur een klein beetje op, en dat was de reden dat zijn blik wat zachter stond toen hij de den uitliep, en de medicine cat in het oog kreeg.
"Hey," Mauwde hij, met een glimlach die zich niet geheel wist te verspreiden over zijn gezicht met dank aan de ochtend en de kou. Het koele weer maakte dat zijn adem kleine dampwolkjes creerde en even knipperde Tall met zijn ogen om ze niet te laten tranen door het plotselinge temperatuur verschil. Als dat geen wakker worden was. Hopelijk zouden de anderen, met name Little doorhebben dat de ochtenden niet zijn sterkste punt waren, en anders zou hij het haar binnenkort wel melden. Nu in ieder geval werd zijn mond even in gebruik genomen door een gaap, waarna hij ietwat verontschuldigend naar de ander keek. Hij was wakker, en zou haar beschermen, ochtendhumeur of niet.

Tallshadow

Zijn voormalige, was het voormalige? Tall deed zijn best maar Ace niet echt zozeer, het zou niet betekenen dat deze kater zich net zo tegen de ander zou gedragen als hoe die zich tegen hem gedroeg. Gek genoeg was Tall ook niet van plan om Ace de rug toe te keren, hij wilde blijven proberen, gewoon, om te zien of het echt allemaal verloren was. Nu liep de ander in ieder geval naar hun toe, en Fawnstep was er ook al bijgekomen. Even knikte Tall naar de warrior, en kon het niet laten even te glimlachen om de interessante vacht van zijn P.I.C., maar daarna ontving ook Ace een begroetend knikje.
Little was de eerste die ook daadwerkelijk wat zei, en ochtendhumeur of niet, de kater was slim genoeg om niet meteen 'nee' te zeggen, want ze stonden hier tenslotte met Acepaw, de meest grote eter van de clan. Grinnikend dacht de kater terug aan de keer dat hij zijn vriend was gaan rollen, het was van een leien dakje gegaan tot de ander de boomstam had losgelaten, niet helemaal Tall's fout dus. Aangezien het echter wel beleefd was te antwoorden op de vraag schudde hij kort zijn hoofd, zakelijk, "Ik jaag liever op lege maag, en mochten we een andere patrouille vecht ik in het ergste geval ook liever op lege maag," Meldde hij de poes, en voelde zich niet heel schuldig over het hebben over vechten. Het waren onzekere tijden, je kon niet voorzichtig genoeg zijn.

Tallshadow

Hij moest grinniken toen de blik van Ace viel zodra duidelijk werd dat niemand eigenlijk wilde eten. Oke dan, nobel van zijn vriend om dan maar even het ontbijt uit te stellen, dat maakte dat ze sneller terug zouden zijn en dan zou hij vast en zeker ook sneller kunnen eten. "Als we geluk hebben zullen we voor zonshoog terug zijn." Hij keek op bij het horen van de stem, en knikte. Toen de poes gebaarde dat ze moesten volgen sprong hij al snel op, en viel naast haar in de pas. "Zijn er dingen waar we op moeten letten?" Vroeg hij, haar voorbeeld volgende en zacht pratend. Zijn woorden doelden op of er geuren waren of andere dingen, de onderliggende boodschap was echter ook iets in de trand van of de poes dacht dat ze opnieuw aangevallen zouden worden. Tall vond het fijn om ook haar gedachten hierover te weten, dat zou helpen met het reageren op dergelijke situaties.

Tallshadow

De anderen volgden, zo zag hij toen de kater de blik van de grijze poes volgde en de rest achter hen aan zag komen. Daarna stelde hij zijn vraag, en bestudeerde de poes toen ze rustig antwoordde, waarschijnlijk veel rustiger dan dat ze zich voelde. "Probeer erop te letten of er geen Thunderclan katten op ons territorium zijn geweest. Het zou me niets verbazen, nu dat ze een stuk territorium kwijt zijn, ze op andermans gebied gaan jagen." Haar ogen ontmoette die van hem, en Tall hoopte maar dat ze een beetje bemoedigend stonden, het kon niet anders of Little was ietwat zenuwachtig. Gelukkig voor hen duurde het niet lang of ze naderden de grens al, waar de afspraak was gemaakt dat ze op zouden splitsen. "Ik zal hier blijven om kruiden te verzamelen. Jullie kunnen de grens gaan controleren." Zei de grijze poes dan ook, en het zat de kater nog steeds helemaal niet lekker. Vandaar ook dat hij een beetje heen en weer wiegde met zijn oren en duidelijk inschatte of hij het kon maken om hier te blijven bij de poes. Hij wilde natuurlijk niet dat ze zou denken dat hij haar niet vertrouwde voor zichzelf te kunnen zorgen, maar het was gelogen als hij zei dat hij zich geen zorgen maakte om haar. Nu al.
De jonge kat schudde zijn hoofd uit tweestrijd, moest je hem horen, net een zielige kit die niet kon kiezen wat hij wilde avondeten. De rest was vast en zeker al weg naar de grens terwijl hij hier nog steeds stond te piekeren. Het maakte ook niet dat hij meteen stopte, nog eenmaal wiegde zijn oren heen en weer en keek hij wat onzeker over zijn rug naar de grens. Daarna liep hij snel even op de poes af en keek haar ernstig, en misschien ook wel -al probeerde hij het te verbergen- bezorgd, aan. "Doe voorzichtig," Mauwde hij, keek verlegen naar de grond, en draaide zich toen resoluut om om naar de grens te rennen. Hopelijk zouden de andere clans zich een beetje gedragen hebben en hoefde dit niet lang te duren.

Tallshadow

De kater keek naar zijn vriend, en hoe die stelde dat er niet veel te ruiken viel. Tall knikte en liep op Ace af, zijn mond was open onderweg om de geuren in zich op te kunnen nemen. De wind blies vanuit het oosten, alles in het westen was lastig te onderscheiden dus besloot de warrior er later maar naar te kijken. Het was belangrijk dat ze nu deze grens weer duidelijk zouden maken en dan verder op zoek gaan naar aanwijzingen van clanovertredingen of andere gevaarlijke situaties. Daarna was de taak om ook in de weg van het westen de grens te checken. Voor nu echter bleef de kater zo graag mogelijk dicht bij Little, mede omdat hij wist hoe eng de poes het moest vinden om hier weer te zijn. Nu echter was het minder eng voor haar, want deze kater was erbij, en de anderen ook. Ze zouden niets- Zijn gedachtenreeks stopte bij de maar al te bekende geur. Een vos. Een vos vanuit de westelijke richting, daarom hadden ze hem nog niet opgemerkt. De kater vervloekte zichzelf dat hij er niet eerder naar gekeken had, en het niet eens door had gehad. "Ace," Mauwde hij, wat luider omdat de ander wat verder van hem af stond, en wees toen met zijn staart in de richting van de geur. Dit was niet goed, en deze gebaren herkende zijn P.I.C. vast wel, ze lieten duidelijk zien dat er iets allesbehalve pluis was. Daarna zette hij een drafje in om uit te vinden waar het beest was. Zijn pas versnelde toen de geur van de vos zich vermengde met die van Innerghost en Little. De kater rende nu, zijn ogen door de bomen wanhopig zoekend naar het drietal. Hij kon helpen, Inner kon de vos niet alleen aan toch? Hij had hem niet gezien, misschien kon ze het, Starclan laat haar het kunnen. Tall stopte alleen op het punt dat de geuren elkaar kruisten, en toen gezamenlijk in de richting van het Thunderpath leken te gaan. Zonder te aarzelen zette hij de achtervolging in, maar bleef gefocust op ander geluid. Als zijn vriend Fawnstep had gevonden en achter hem aan was gekomen moest Tall, aangezien hij voorop liep, niet aanvallen voor hij ze weer gevonden had. Niets viel echter te horen, en dus rende de kater door. Het Thunderpath moest nu dichtbij zijn, en dus viel er geen tijd meer te verliezen, vooral niet omdat de geuren allesbehalve vrolijk roken. Angst leek erin verwerkt te zijn, maar dat kon ook van hemzelf zijn. De warrior hoopte natuurlijk dat het niet van hem was, dat zou namelijk echt gênant zijn.
Het deed er niet meer toe toen hij aankwam, en de laatste taferelen van de gebeurtenis toe moest kijken. Machteloos, nog steeds in volle vaart, zag de kater hoe Innerghost op de grond lag, voor een monster, hoe de vos wegrende, en hoe Littlestream hard op weg was om haarzelf de dood in te jagen. Zijn mond opende na wat wel een eeuw leek, maar alles wat eruit kon komen was een zachte kerm. Hij was te langzaam geweest, de zwarte poes was gered, maar hij kon zijn ogen niet afhouden van de grijze poes die door de kracht van de klap. Door het monster dat haar geraakt had, doordat hij te laat was geweest weg werd geslingerd, hard raakte haar lichaam de bosjes. Nog voor de kater echt nadacht over wat hij deed zette hij het op een lopen in de richting van de poes. Als achter hem Ace liep zou hij de opdracht vast begrijpen, voor het moment was Inner gered, maar het zou niet lang meer duren of er zou ook iets met haar gebeuren. Als Ace bij haar was voor dat gebeurde hadden ze in ieder geval nog íets goed gedaan. Hijzelf rende naar Little toe, en bereikte haar niet veel later. De poes zag er niet goed uit, haar mooie grijze vachtje was nat van het bloed en acuut dof. Tall's ogen werden groot, en hij kon zich pas weer bewegen toen haar zachte stem weerklonk. "He-" Meteen boog de kater voorover, en suste haar zacht. "Niet praten Little, geen paniek, we gaan je er weer bovenop krijgen, we-" Zijn adem stokte toen de poes wegzonk, "Nee nee nee nee nee… Little? Little? Blijf hier.." Hij had wel mooi gezegd geen paniek te hebben, maar dat was niet echt aan het werken voor hem op het moment. "Alsjeblieft, i-we hebben je nodig.." Mauwde hij zacht, zo zacht dat het eigenlijk niet te horen viel. Misschien wel goed, dan viel de brok in zijn keel ook niet zo op.