Untill it hurts {& Dawnpaw}

De ijsblauwe kijkers van de kater gleden langzaam over het landschap heen. Een ietwat koude bries blies zijn lange haren warrig naar achter. Het was best een mooie dag voor deze tijd van het jaar. Het weer was rustig, op de bries na dan en het leek ook een rustige dag te blijven. Ofja, rustig qua weer. Owyn deed niet aan rustige dagen, er gebeurde elke dag wel weer wat. Vandaag was hij er op uit gegaan om de grenzen eens te gaan verkennen. Hij was er al zo vaak geweest, vaak over heen geweest, maar het was toch elke keer weer een nieuwe vervaring. En misschien krijgt hij wel wat informatie los, of ontneemt hij één van de clans van een lid. Dit keer had de gespierde kater zich bij de grens van de SC gewaagd. Het was rustig, weinig teken van leven. Iets dat de kater niet gewend was van de SC. Hun waren van de clans de meest aggeresieve, deelde hun land niet graag met anderen. Iets dat Owyn goed kon begrijpen. Hij kon niet wachten op het moment dat de BC alles overgenomen had. Een kleine grijns sierde zijn lippen bij die gedachtens en rustig zette hij zijn grote voorklauwen over de grens neer. Hij bevond zich nu op hun terrein, iets dat wel aandacht zou trekken. Rustig liep hij verder, maar wilde niet teveel uitdagen. Hij wilde niet op het matje geroepen worden door Lítill, dus bleef in de buurt van de grens. Zijn langharige, grijze staart zwiepte flink heen en weer en zijn ijsblauwe ogen zochten naar leven. Zijn neus ving genoeg geuren op, stinkende clangeuren, maar geen geur die aantoonde dat iemand in de buurt was. Rustig wandelde hij verder, benieuwd of iemand hem zou opmerken.

Hij wist dat hij nooit zijn mentor[ren] trots zou maken als hij niet zou proberen te jagen in Leafbare, dus had de kater besloten opnieuw een poging te doen tot jagen. Omdat in het hartje van het bos niets van prooi te vinden was, liep hij meer naar de rand toe, nar de grens ,en probeerde daar opnieuw een prooi te vinden. Jammer genoeg voor hem ving hij enkel geur van een clan op die hij stilaan als Bloodclan kon herkennen. Zijn vacht rees, en de tabby kwam uit zijn jaaghouding op, en probeerde zich niet meer in de struiken te verstoppen voor prooi. Hij maakte zich groot, waardoor hij er nog wat groter uitzag. De kater was al redelijk groot voor zijn leeftijd, maar nu zag hij er nog net ietsjes groter uit. Een grijze kat bevond zich op Dawn's territorium, en de apprentice doemde op voor de kat. "Wat denk je dat je hier aan het doen bent?" Hij sloeg zijn klauwen uit, en keek woedend naar de Bloodclanner.

Rustig stond de grijze kater bij de Shadowclan grens. Zijn zintuigen lieten hem weten dat er geen clankatten waren, niemand die hun grens bewaakte. En aangezien zijn zintuigen hem nooit in de steek lieten, zette hij zijn voorpoten over de grens heen. Owyn keek rustig rond, maar niemand leek hem op te merken. Met een grijnsje rond zijn grijze lippen liep hij verder het Shadowclan terrein op. Wel in de buurt van de grens, mocht hij opgemerkt worden wilde hij geen gezeur bij Lítill. Even dacht de kater dat er echt geen katten bij dit deel van de grens waren. Owyn was al best ver over de grens, maar er was geen teken van ergenis. Geen kat die hem de deur wilde wijzen, geen confrontaties. Dit haalde de grijns rond zijn lippen iets weg. Hij was hier toch niet gekomen voor niks? Want zodra hij zich echt in hun terrein zou wagen kon hij zijn mooie kont wel varwel kussen. En daar was hij nou net iets te trots voor, daar hield hij net iets te veel van zichzelf voor. Zelfmoordpogingen waren niet zo zijn stijl. Hij hield van moorden, maar alleen als hij zeker was van zijn eigen hagje. Diep in gedachtens liep de kater verder, maar bleef die grens aanhouden. Opeens doemde een tabby kater voor Owyns neus op, iets dat hij heel eerlijk niet verwacht had. Hierdoor schoten zijn oren zijn nek in en siste hij kort. "Wat denk je dat je hier aan het doen bent?" De rabby kater, die duidelijk jonger was dan de grijze kater, haalde zijn klauwen uit. Owyn deinsde iets terug, maar niet omdat hij bang was. Hij wilde nog niet vechten, en al helemaal niet met zo'n jong ding. Dat zou gewoon een oneerlijke strijd zijn. "Wat ik denk dat ik hier doe? Wat denk jij dat ik hier doe?" Kaatste Owyn de vraag terug, zijn stem zwaar en kil. De grote kater keek neer op het kleine ding, maar moest toegeven dat er al best flinke klauwen op zat. Dat werd later een beste. De houding van Owyn was bedreigend, intimiderend en alles behalve angstig.

-Sorry voor deze post, hoop dat je er iets mee kan.. ;o