Goodnight [ Windpaw ]

Een beetje rusteloos lag ik in mijn nest. Gelukkig viel deze niet bij de minste beweging uit elkaar, maar dat betekende wel dat ik nu de hele tijd lag te woelen alsof niet kon slapen. Als kitten had ik kunnen slapen wanneer ik wilde. Nu moest ik echter overdag aan de bak, en kon ik niet steeds in slaap sukkelen. Soms wilde ik dat ik nog bij mijn mama sliep, die een verhaaltje vertelde als ik niet kon slapen. Maar die tijden lagen achter me. Ik was nu een apprentice en moest me groot houden. Zuchtend ging ik weer verliggen. Waarom kon ik niet gewoon slapen? Ik sloot mij ogen, en probeerde me op mijn ademhaling te concentreren. In, uit, in, uit. Meestal hielp dit me wel om in slaap te vallen. Maar nu, nu natuurlijk weer niet. Geïrriteerd schoten mijn ijsblauwe oogjes weer open. Echt super irritant, dit.

[ Eerste post Windpaw, daarna open ]

Ik had net mijn ogen weer gesloten, toen een zacht stemmetje van achter me me deed opkijken. Ik herkende dat stemmetje uit duizenden. Wind, mijn hypere lieve zusje. Ik moest toegeven dat ik haar bijna niet meer sprak. Ons contact was misschien wel een beetje verwaterd, en dat kon heus wel mijn schuld zijn. Ik had het best wel druk met mijn trainingen enzo, maar goed. Konden we nu even gezellig bijpraten, toch? Toen ze vroeg of ik ook niet kon slapen, grijnsde ik plagerig. 'Nee, ik slaap namelijk. Gooh, fieeuwwt, gooh, fieeuwt.' Grapte ik, terwijl ik een soort snurk geluiden voortbracht. Ik ging overeind zitten, en staarde naar de uitgang van de den. Het was hier zo benauwd, ik stikte bij. Ik richtte mijn blik weer op haar. 'Zullen we even naar bui.. Sjeezus, Wind, wat is er met je gezicht gebeurd?' Nu pas viel het litteken dat over haar knappe gezichtje liep me op. Wat een belabberd slechte broer was ik! Die wond was al helemaal dicht, en ik wist het niet eens? Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. Sukkel.

Toen Wind mompelend antwoordde voelde ik die bekende woede in me opkomen. Die woede die ik voelde als ik Lurking zag. Die woede die ik voelde voor de iets of iemand die haar dat had aangedaan. 'Dat zie ik ook wel.' Beet ik haar veel snauwender toe dan ik bedoelde. Wie of wat dit had gedaan, die zal hier niet mee wegkomen! Ik wilde .. Nee. Rustig. Kalm. Niet flippen! Ik moest rustig blijven. Als ik er toen niet voor haar was, moest ik nu de lieve broer zijn. De goede broer. Ja, ja dat moest. En die schurk zou later komen. Wat hij had gedaan was natuurlijk verschrikkelijk, maar door hem pijn te doen zal ik mijn eigen afwezigheid niet goed maken. En daarbij kwam nog kijken dat ik helemaal niet wist wie et had gedaan. En dan moest k ook nog eens rekening houden met het feit dat het waarschijnlijk een grote, sterke Warrior was of een vos, ofzo. En daar kon ik natuurlijk helemaal niets tegen beginnen. 'Sorry.. Ok ben gewoon .. boos. Op die gene die jou dit heeft aangedaan, maar ook op mezelf. Sjeezus, Wind, het slijt me! Ik kan gewoon niet geloven dat dit me nog niet eerder was opgevallen.. Ik en een slechte broer, het spijt me..' Mauwde ik, eerlijk als altijd. Vervolgens gaf ik haar een teder kopje, waarbij ik het litteken ontweek. Misschien deed het nog wel pijn. 'Wil je iets leuks doen, ofzo?' Vroeg ik vervolgens. Goede broer. Ja, goede broer. Dat moest ik zijn.