One by one, throughout the sun {Ivypaw}

Het was een regenachtige dag in het grote woud. De aarde werd kleverig en zompig rond kattenpoten die er dagelijks rondwandelden. Vooral Shadowclan had last van de smakeloze, doorzichtige druppels die met bakken uit de hemel zeilden. Dit was immers de clan met het meeste moeras. Shadowclankatten waren eraan gewend, maar toch werden de meesten er humeurig van. Ze gingen tegen hun zin in op jacht of patrouille. Ze moesten immers wel, vooral rond deze koude tijd van het jaar, waar prooi wegdook van de koude en de nattigheid. Dus gingen ze wel, maar niet zo vrolijk als wanneer het droog was in seizoenen als greenleaf of eind newleaf. Vandaag was er echter één die het niet zo erg vond. Wanderpaw hield niet zo van regen, maar vandaag was ze op de één of andere manier zo vrolijk van zichzelf dat de regen haar niet kon deren. De druppels tastten haar humeur niet aan. Haar witte tabby pelsje hing in pieken langs haar flanken. Ze danste zogezegd door de regen, en zocht onderwijl naar prooi. Ze hobbelde door een bosje en botste abrupt tegen iemand op. "Oeps! Sorry Ivypaw!" verontschuldigde ze zich naar de witte poes.

Ivypaw was onderweg naar het ShadowClan kamp. Modder plakte aan haar 's morgens nog sneeuwwitte vachtje en ze zuchtte een keer, dit seizoen was niet echt haar favoriet. Terwijl ze gehaast in de richting van het kamp ging voelde ze dat het harder ging regenen, er kwam weer een najaarsstorm aan. De wind stak wat op en dat maakte de gevoelstemperatuur nog lager. Toen botste er iets tegen haar op, waardoor ze met haar fragiele lichaampje omviel en in een regenplas terecht kwam. "Oeps! Sorry Ivypaw!" mauwde een kattin die ze herkende als Wanderpaw. "G-geeft niet," mauwde ze, lichtjes klappertandend omdat de wind nu nog beter in haar vacht kon indringen. "L-laten we naar de d-den gaan," mompelde ze en stond toen op, waarna ze in de richting van de apprentices den ging. Zo. Koud.

Ai. Dat was iets minder geweldig. Wander was iets zwaarder dan de andere apprentice was, en daarbij ook iets ouder en groter. Door het gewicht waarmee ze op de witte poes botste viel deze dus om in een regenplas. De langharige witte pels droop nu van de modder. Toch antwoordde de apprentice op Wanders verontschuldiging dat het niet gaf. "L-laten we naar de den gaan." klappertandde ze. De witte tabby volgde haar naar de apprentice den. De jongere poes had gelijk. Het was echt ontzettend koud, misschien moesten ze ook maar gewoon eens binnen blijven. "Nogmaals sorry," zei Wanderpaw, die zich tegen Ivypaw aandrukte om haar een beetje van haar lichaamswarmte te schenken. "Mijn fout. Ik keek niet goed uit." Ze keek naar de klappertandende, natte poes, die door haar natte pels alleen maar kleiner leek dan dat ze was. "Kan ik iets voor je doen?" suggesteerde de tabby apprentice.