The weak one {Emberpaw}

Hij liet zich door zijn poten zakken, zijn staart, zijn tred licht en puur. Hij maakte geen enkel geluid toen hij het jonge haasje naderde. Het dier zat met zijn poten een nieuw hol te graven, denkend dat dit een nieuw, goed tehuis zou zijn. Stom dier, dat was het helemaal niet. Prooi viel hier meteen in de klauwen van de katten. Hij zette nog een stap naar voren en al snel volgde een tweede en een derde, tot hij echt wel dicht bij het bruine dier was. Hij spande zijn spieren op, de prachtig te zien waren onder zijn gevlekte pels en sprong op. Met een krachtige sprong lande de kleine kat op het dier en maakte hij deze af door zijn tanden in zijn keel te zetten en er krachtig aan te trekken waardoor hij diens nek eruit trok. Hij loste wel meteen zijn grip op het gebeente. oeps overkill. Dat was niet de bedoeling geweest. Ongeïnteresseerd stapte hij ven het dier af en begon hij met het schoonmaken van zijn mond en poten, het moest mooi blijven.

Een beetje schichtig keek ik om me heen, terwijl ik op een vlug drafje door het bos rende. Ik was nog een beetje angstig, maar dat was vrij logisch aangezien ik pas net Apprentice was en nog niet vaak jet kamp uit was geweest. Ik had geen idee waarnaar ik opweg was, maar dat deed er niet toe. Het was een beetje saai en te druk in het kamp geworden, en ik moest er even uit. Nu ik hier mocht komen vroeg ik me af hoe ik het ooit zes moons lang daarbinnen heb uitgehouden. Het was er doodsaai. De geur van bloed deed me abrupt remmen. Ik kende nog niet veel geuren, maar deze was toch makkelijk herkenbaar. Op mijn hoede stapte ik geluidloos verder, tot ik bij de bron van de geur kwam. Er lag een dood haasje, met een opengereten nek, maar daar schrok ik niet zo van. Nee, het was de moordenaar van het arme beest die me liet huiveren. Mijn duivelse broertje, Lurkingpaw. Naast angst borrelde er ook een enorme woede in me op, en ijzig stapte ik op hem af. 'Lurkingpaw.' Zei ik uit de hoogte, als een soort van begroeting.

Zijn pootstappen had hij al lang gehoord en hij wiebelde enkel met zijn oortjes, maar staakte zij poetsbeurt niet. 'Lurkingpaw.' Enkel toen de woorden van zijn broer hoorbaar waren, opende hij zijn gifgroene ogen en staarde hij even voor zich uit. Hij werkte eerst zijn werk af voordat hij zijn poot op de grond plaatste en even zijn mond aflikte. "Emberpaw," zei hij op een neutrale toon, zonder verder een echte reactie te geven. Hij zwiepte even met zijn staart en tilde zijn andere poot op, waarna hij deze begon te wassen.

Nadat mijn broertje me neutraal op dezelfde manier als ik had gedaan had beantwoord, ging hij verder met zijn wasbeurt. IJdeltuit. Van binnen kolkte er van alles, maar ik bleef rustig staan. Wel was ik op alles voorbereid. De laatste keer dat ik hem onder vier ogen had gesproken had hij me nota bene aangevallen. De stilte die hing werd voor mij langzaam maar zeker ongemakkelijk, tot ik het gevoel had dat ik wel iets moest zeggen of gewoon moest weglopen. Ik koos voor het eerste, aangezien ik wist dat je je vijand nooit de rug moest toekeren. Nee, dat was een teken van zwakte. En als ik één ding niet wilde zijn in die gifgroene ogen was dat wel zwak. Al wist ik dat hij me wel zo beschouwde. Maar ik zal hem het tegendeel bewijzen. Ik moest wel. 'Wat doe je hier?' Vroeg ik tenslotte maar, weer wat uit de hoogte. Natuurlijk was het een beetje een domme vraag en ik kon een droog antwoord verwachten, maar het was beter dan niets. Toch?

De stilte deerde hem niet, hij was het namelijk gewoon. Zijn tong gleed langs zijn poot heen, om het bloed ervan af te halen. Er waren erg weinig katten die wisten dat hij bang was van vuil en vuil zijn. Maar goed, niet echt bang zijn, het was meer een afkeer en niks meer. Hij zuchtte even tussen het werk door en nadat de poot weer brandschoon was, plaatste hij deze naast de ander. 'Wat doe je hier?' Hij keek even scherp in de ogen van de ander. Zijn ogen waren ijsblauw, de zijne gifgroen. Zijn pels was zwart, de zijne gestreept grijs. Ze waren geen broers. Hij snoof zachtjes. "Wat denk je dat ik hier aan het doen ben?" Hij vernauwde zijn ogen. "Ik maak mezelf nuttig," Hij kwam overeind. "In vergelijking tot andere katten doe ik tenminste iets," Daarna wandelde hij naar de haas die hij net had gevangen en tilde hij deze op. Hij zou deze even terug brengen naar het kamp. Zijn niet-broertje kon hem echt niks schelen.

Terwijl ik toekeek hoe die ijdele sukkel zichzelf waste, borrelde de woede steeds meer en meer in me op. Zonder dat ik het echt door had spande ik mijn spieren aan, en tot mijn verbazing leek dat daadwerkelijk ergens op. Niet dat ik ineens een bodybuilder was, nee, maar je kon goed zien dat ik echt geen kitten meer was. Dat ik daadwerkelijk groeide. Direct naa mijn vraag keken de gifgroene kijkers scherp in de mijne. Ik keek met een duistere blik vol woede terug. Ik háátte hem! Oh, wat haatte ik hem. Ik wilde zijn ogen uit zijn kassen trekken, zijn bloed zien vloeien. Maar toch, hij bleef.. familie. En ik wist ook wel dat ik geen moordenaar was. Ik wist ook wel dat ik spijt zou hebben als ik hem iets aan zou doen. Maar daar dacht ik nu niet aan. Nu kon ik hem alleen maar haten. Het zwart-witte katertje beet me een paar woorden toe, over dat hij nuttige dingen deed en ik niet, maar ze maakten geen indruk op me. Echter wad het de druppel die de emmer deed overlopen toen hij zijn rug naar me toe keerde. Hoe durfde hij! Toen de kleine duivel weg probeerde de lopen, versperde ik hem de weg. Witheet van woede ging ik voor hem staan. 'Wat is jou probleem! Je ent echt niet helemaal lekker he?' Gromde ik boos, en voor het eerst in mijn leven voelde ik me werkelijk... gevaarlijk.

Toen de gestreepte kater voor hem ging staan, opende hij wel meteen zijn bek, waardoor de haas met een hard klap op de grond neerkwam. Hij likte simpel zijn lippen af, waar het bloed van de het prooi op getekend waren. 'Wat is jou probleem! Je ent echt niet helemaal lekker he?' Hij knipperde een keer met zijn ogen en onderzocht hem, maar verder deed hij vrij weinig. "Jij bent niet lekker in je kop," zei hij op een neutrale toon. "Je bent zwak, mentaal en fysiek," zei hij. "Je kan nergens grip op krijgen en dat is je grootste zwakte, niet op je emoties, niet op de vechten, niet op je spreken, nergens op," Daarna schoot hij naar voren, haalde hij de poten vanonder Ember vandaan, maakte eeen achterwaartse salto en landde netjes wat verder van de tabby. Daarna spreidde hij zijn pootjes, schoot hij razendsnel naar voren en vlak voor hem, week hij uit zodat een eventuele tegenaanval werd ontweken. Hierbij liet hij zijn poot meteen naar het gezicht van de jonge apprentice gaan. Hij was niet bang om enkele littekens te maken op het gezicht van een voormalig familielid. Hij trok snel met de nagels, week achteruit en hield toen halt op een redelijke afstand. En dat alles in een paar tellen. Hij zuchtte even zachtjes. "Geef het nu maar gewoon op," murmelde hij. Zijn gezicht was in heel het korte gevecht geen een keer veranderd. Zijn blik straalde nog steeds van de achterdochtigheid.