{SPT - Open} Practicing

Ze trainde hard met haar vader, maar het was pijnlijk duidelijk voor Slatepaw geworden dat haar gevechtstechnieken serieus nog aan de matige kant waren, zelfs al trainde ze nog niet zo lang. En dat maakte dat ze zich vervelend voelde. Ze wilde haarzelf kunnen verdedigen, zeker nu er zoveel spanning heerste tussen de clans. Slatepaw had dan ook besloten om eens te gaan oefenen in haar eentje, zodat niemand haar kon uitlachen, als ze dat al deden. De poes liet zich neerzakken in de eerste de beste gevechtshouding die ze kon verzinnen. Eerst die houdingen maar eens goed krijgen...

Een beetje doelloos maar niet verveeld slenterde de ik door het woud. Ik had niet echt door waar ik precies was, maar ik lette wel op of ik niet de grens overstak. Zo stoer was ik immers niet, en ik wilde liever geen problemen veroorzaken. De spanning tussen de clans was voelbaar, en ik wist dat sommige katten niet zouden aarzelen als ik de grens overstak. En natuurlijk kon ik mezelf niet verdedigen. Ik had maar een paar trainingen gehad, en de echte vecht-technieken waren nog niet langs gekomen. Wolftail zou ze me wel leren als het daar tijd voor was, maar nu kon ik me beter uit de problemen houden. Verzonken in gedachten merkte ik de grijze kattin pas op toen ik bij tegen haar op liep. Snel stopte ik met lopen, en nieuwsgierig keek ik haar aan. Ze kwam me vaag bekend voor, een mede-apprentice. Hoe luidde haar naam nou ook al weer? 'Hoi.' Begroette ik haar simpel. Haar naam.. Sandpaw? Nee... 'Jij bent toch.. Slatepaw? Ik ben Emberpaw, maar misschien wist je het al. Niet dat ik denk dat ik populair ben ofzo, maar.. Je begrijpt me wel..' Ging ik lichtelijk ongemakkelijk veder. Soms kon ik heel goed met anderen omgaan, maar als ik zo socially awkward deed kon ik mezelf wel voor m'n kop slaan.

Slatepaw staarde geconcentreerd voor zich uit, zich focussend op elk spiertje waarop ze zich maar ook op kon focussen. Maar helaas had dit niet veel succes. Het zag er maar een beetje stijfjes uit. Slatepaw deed nou eenmaal gewoon teveel haar best op dit moment om zich te herinneren dat gevechtshouding losjes zou moeten zijn. De poes viel bijna om van schrik toen een andere kat plots verscheen. De poes wist zichzelf echter te redden door vlug te gaan zitten. Met licht opgeschrokken ogen keek ze naar de jonge apprentice die zich bij haar gevoegd had. "Oh, hallo," reageerde ze, toch wel op een vriendelijke toon. "Ja, ik ben Slatepaw, aangenaam Emberpaw," zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze besloot niet door te gaan over het 'populair zijn' onderwerp. Ze wilde Emberpaw niet onder druk zetten. "Wat was je aan het doen?" Besloot ze dan ook te vragen.

De grijze Apprentice begroette me vriendelijk terug en bevestigde dat ze inderdaad Slatepaw was. Gelukkig maar. Ik bedoel, ik had nou niet bepaal een goede start gemaakt met mijn gehakkel, en als ik haar voor iemand anders had aangezien, wat moest ze dan wel van me denken? Ik vond het wel degelijk belangrijk hoe clangenoten over me dachten. Ik wilde natuurlijk niet in de nek aangekeken worden, of een onbekende schaduw zijn. Niet dat ik zo graag in het midden van alle aandacht wilde staan, maar meer er tussen in. Gewoon, dat katten je wel kenden, maar ik hoefde geen fanclub ofzoiets. Slatepaw vroeg me wat ik deed, en ik haalde nonchalant mijn schouders op. 'Niets, eigenlijk.' Antwoordde ik met een glimlachje. 'En jij?' Voegde ik er een beetje nieuwsgierig aan toe.

Slatepaw's blik was nieuwsgierig op het moment dat ze naar Emberpaw keek. Ze had deze kat eigenlijk nog bijna nooit gesproken. Lurkingpaw sprak ze nog wel regelmatig en Windpaw viel als kitten ook moeilijk te missen. Die was nog best druk als Slatepaw het zich goed herinnerde. Dawnpaw sprak ze ook nog wel eens en Ivypaw had ze ook wel eens gesproken.. Woodpaw was de enige van het litter die ze eigenlijk niet gesproken had. Slatepaw glimlachte wat verlegen als antwoord op Emberpaw's vraag. "Ik.. ik was nog even wat extra aan het trainen," gaf ze daarna toe. Toegeven dat ze een totale faler was met vechten, daar was ze nog niet klaar voor.

~ Ik kom even het topic binnendenderen (a)

HOE, HA, KATSJAAAA! Met wild geraas rende Blackkit door de afgevallen dennennaalden. Ze sprong op iedere afgebroken tak, zette haar tanden en nagels erin en probeerde het in stukjes te rijgen - wat natuurlijk niet lukte, hé, ze was pas een paar maanden.
Afgelopen nacht was ze voor het eerst naar buiten gesneaked, het territorium in. En ze had het zó fijn gevonden. Eindelijk had ze de ruimte gehad om haar energie kwijt te kunnen. Binnen in het kamp, en dan vooral de nursery, was alles veel te klein. Blackkit had energie, véél energie, en ze kon het niet uitstaan dan anderen haar tegen probeerden te houden. Ze wilde groot zijn, dan kon ze tenminste doen wat ze wilde.
Maar plots zag ze twee katten, twee apprentices. Ze stopte abrupt, want.. tsja, ze wist zelf ook wel dat haar energieuitbarsting een tikkie gênant was. "Eh, hey!" zei ze vrolijk terwijl ze op de twee afstapte.

Na mijn vraag dacht ik na. Wat wist ik allemaal over deze poes? Volgens mij was ze de kitten van Fawnstep... Maar dan was ze toch het zusje van Roughpaw? Haar kende ik wel goed. Ik was haar zelfs super dankbaar, aangezien ze me zo goed geholpen had toen ik zo met mezelf in de knoop zat. Veder had ik volgens mij ook wel eens gesproken met Aurorapaw, maar veder niet echt. Ook Slatepaw's ouders kende ik niet. Maar Slate zelf leek in ieder geval wel aardig. Toen Slatepaw antwoordde dat ze wat extra trainde, keek ik weer vriendelijk op. 'Geeft je mentor slechte trainingen?' Vroeg ik, maar meer een beetje plagend. Ik wist tenslotte überhaupt niet wie haar mentor was. Plotseling werd ons gesprekje onderbroken door een kleine tabby gestalte, die vrolijk op ons af stapte. Verbaasd keek ik haar aan. Wat deed die kitten zo ver van het kamp? Dat was toch... Blackkit? Ja, Blackkit for sure. Zo'n bonk energie kon je moeilijk missen. "Eh, hey!" Piepte he poesje vrolijk. Ik lachte zachtjes. Dat ze zo jong het kamp al uit durfde. Ik was als kitten nooit het kamp uit geweest, veel te eng. Maar daar had Blackkit kennelijk andere ideeën over. 'Hoi!' Begroette ik haar tenslotte vrolijk terug, zonder in te gaan op het feit dat ze hier helemaal niet mocht komen.

Slatepaw glimlachte wat ongemakkelijk toen Emberpaw vroeg naar haar trainingen en ze liet eventjes één van haar oren hangen in een ongemakkelijke houding. "Mijn trainingen liggen op het moment een klein beetje stil," sprak ze met een scheef glimlachje, "maar dat komt wel goed!" Kwam er haastig gesproken achteraan. Ze wilde niet haar vader zwartmaken, ondanks dat ze hem nu even niet wilde spreken. En ze wilde ook niet dat Emberpaw verder ging vragen eigenlijk. Gelukkig, of ongelukkig, werd het onderwerp alweer veranderd. Verrast keek Slatepaw op toen een jonge kitten aan kwam hupsen. "Blackkit? Wat doe jij hier?" Kwam er verrast uit haar mond. Want, wie verwachtte nou om hier een kitten tegen te komen? "Wat doe je buiten het kamp?" Kwam er wat twijfelachtiger achteraan, waarna ze eventjes een weifelende blik op Emberpaw richtte. Moesten ze haar terug brengen?

Blackkit lachte vrolijk naar de twee toen ze haar begroetten. Ze probeerde hun gedachten te peilen; zouden ze haar terugbrengen? Ze hoopte maar van niet. "Eh, ja. Over dat," begon Blackkit. "Ik moest er gewoon even uit. Het is zo bedrukkend daar binnen het kamp." Ze was er maar gewoon eerlijk over; misschien zouden ze haar wel begrijpen en ervoor kiezen haar hier te laten onder hun toezicht?
Ze schoof aan bij Emberpaw en Slatepaw, en wikkelde haar nog dunne staart om haar poten. Ze was duidelijk een heel stuk kleiner dan de twee apprentices, dus ze moest haar neus ver omhoog steken om hen in de ogen aan te kunnen kijken.

Toen Slate antwoordde dat haar trainingen even stil lagen, maar dat dat wel weer goed kwam, knikte ik bedachtzaam. Waarom lagen haar trainingen stil? Had ze zich misdragen? Slatepaw? Nee, dat was echt niets voor haar. Ach, wat ging het mij ook aan. Ik kon me niet eens herinneren wie haar mentor überhaupt was. Het ging mij niets aan, dus vroeg ik er ook niet op door. Ik wilde haar natuurlijk ook niet ongemakkelijk laten voelen.
Blackkit scheen het echter helemaal normaal te vinden dat ze hier was. Compleet op haar gemak glimlachte ze vrolijk naar mij en Slatepaw. De eerste keer dat ik het kamp uit ging, was ik bloednerveus geweest. En toen was ik misschien wel twee keer zo oud als zij, iets minder misschien. Toch grappig dat karakters zo konden verschillen. Ik bodoel, al met al waren we binnen de clan toch allemaal één grote familie. Toen Slate vroeg waarom Blackkit buiten het kamp was gaf ze heel eerlijk antwoord. "Eh, ja. Over dat," Begon de kitten. "Ik moest er gewoon even uit. Het is zo bedrukkend daar binnen het kamp." Ik knikte instemmend, met een grijns op mijn snuit. 'Ik snap je.' Sprak ik samenzweerderig, met nog steeds een grijns op mijn gelaat. Ik had het binnen ook altijd zo benauwd gevonden. Echter maakte de gedachte aan naar buiten gaan me enkel nog benauwder. Ik kon het niet vaak genoeg zeggen, Blackkit was kennelijk heel anders dan ik.

Slatepaw was een klein beetje ongemakkelijk met het feit dat er een kitten bij was gekomen en zat duidelijk een beetje op een tweesplitsing tussen verantwoordelijk zijn en het laten gaan. De kitten mocht hier immers niet zijn. Maar uiteindelijk gaf Slatepaw met een zucht toe. "Nou.. ja, nu je hier toch bent," zei de apprentice met een kleine glimlach. Ze keek eventjes naar het jonkie. "De wachten hebben dan niet echt goed opgelet, of ben je zo goed in sluipen dat je naar buiten gesneaked bent?" Glimlachte de apprentice met een kalme glimlach. Eventjes wierp ze een blik op Emberpaw, die gewoon samenzweerderig doorging.

Een glimlach verscheen op Blacks snoet toen Emberpaw zei haar te begrijpen. Misschien had hij zich vroeger, toen hij nog kitten was, zich ook wel zo gevoeld. Ze vroeg zich of meerdere kitten zich zo voelden. Misschien konden ze er dan daarbinnen met z'n allen eens een leuk gebeuren van maken.
"Toevallig..." begon Blackkit met een trots toontje in haar stem. "Ben ik echt heul goed in sluipen." Ze sprong op haar tenen en dribbelde zachtjes rond. "Ik ben zó razendsnel, en zó stil, dat je me helemaal niet ziet." Een grijns verscheen op haar glimlach. Een beetje trots was ze wel.