I. Am. Nuts. (And you are Hazel-nuts)

De poes zat rustig op een mager muisje te knauwen. Ze had honger, de prooischaarste taste iedereen aan. Onder haar toch wel redelijk dikke, maar korte vacht zag je duidelijk haar beenderen nu ze apprentice was geworden en zelf moest jagen. Haar maag knorde. Een andere kat kwam op haar af gelopen, en met een starelende glimlach draaide ze zich om. Hazelki-nee, Hazelpaw. Hij was ook apprentice geworden tijdens de vorige ceremonie.

~Eerste post Hazelpaw

Twee blauwe oogjes staarden naar de hoop prooi. Een hoop kon je het niet bepaald noemen, aangezien er de laatste tijd niet veel prooi viel te vangen. Hazelpaw had zelf nog geen jachttraining gehad, maar zelf wist hij ook wel dat de prooi in deze koude periode hun toevlucht zocht in de grond of in een hol onder de grond. De jonge kater draaide zich uiteindelijk toch maar terug om, weg van de hoop prooien. Natuurlijk had hij honger, maar hij nam niets van de hoop af. Hij had het minder nodig als andere katten in de clan. Hij wilde net naar de apprentice den gaan, toen hij Windpaw zag zitten. Ze had zich ontfermd over een kleine muis, die amper vlees op z'n botten had. Windpaw zag er ook niet bepaald 'vol' uit, haar ribben waren ook één voor één te zien onder haar korte vacht. Hazel had gelukkig nog een iets dikkere vacht. Zijn mager lichaam viel nu gelukkig niet op, maar goed ook want hij kon er echt niet tegen als katten bezorgd waren over hem. De poes draaide zich naar hem om, met een stralende glimlach op haar snoetje. Hoe kon ze toch altijd zo vrolijk zijn? Je moest wel gek zijn als je zo vrolijk was, zelfs in de ergste situaties. "Zorg jij er maar voor dat je genoeg prooi binnen krijgt, want ik ga je echt niet oprapen als je neervalt van de honger." merkte hij nogal droogjes op, wijzend op dat ze zo mager is.

"Zorg jij er maar voor dat je genoeg prooi binnen krijgt, want ik ga je echt niet oprapen als je neervalt van de honger.", antwoordde de kater. Windpaw glimlachte en knikte. "Okay!", zei ze. Haar stem was nog steeds opvallend hoog, maar wel al lager dan vroeger. Ze bekeek de andere apprentice even. ook hij had een tabby vacht, maar hij was iets grijzer dan zijzelf. Hij was vele gegroeid sinds ze elkaar leerden kennen, toen ze allebei nog in de nursery lagen, en had echt al een mannelijk figuur. Ze keek de kater in zijn blauwe ogen, en haar glimlach werd iets groter, zodat nu ook haar witte tanden ontbloot waren. "Waarom leg je je er niet bij?", vroeg ze. "Dan delen we" En met die woorden gebaarde ze naar het half opgegeten karkas van het muisje.

Er volgde al snel een bevestigend antwoord op zijn opmerking, waarop hij kort knikte. Even viel er een korte stilte waarop beide katten elkaar even bestudeerde. Hij kon het nog niet geloven dat ze beide apprentice waren. Waarschijnlijk dacht zij hetzelfde. Even wenkte de kater met zijn oortje bij het zien van de glimlach die op haar gezicht verscheen. "Waarom leg je je er niet bij?" mauwde ze vervolgens, wat het moment van stilte verbrak. "Dan delen we" Even schudde hij z'n kopje. "Ik kom er enkel bij zitten, de prooi mag je zelf hebben." zei hij direct. "Ik heb daarstraks al gegeten." loog hij en zette zich naast haar neer.

"Ik kom er enkel bij zitten, de prooi mag je zelf hebben.", antwoordde hij snel. Windpaw haalde haar schouders op. "Ik heb daarstraks al gegeten." Oké dan. Hij ging naast haar liggen, zodat hun vachten elkaar raakten. Ze keek hem aan, nog steeds die stralende glimlach om haar lippen. "Wat vind jij nu van het apprentice zijn? Geweldig toch!", zei ze, vrolijk als altijd.

Hij zwiepte even met zijn gevlekte staart en sloeg deze daarna rond zijn pootjes. Zijn gifgroene ogen waren gericht op het duo die wat verderop zaten. Hij kende de ene maar al te goed, Windpaw, zijn zusje. De ander was een kater wiens naam wel was gevallen op de ceremonie, maar Lurk was totaal niet geïnteresseerd geweest in zijn naam en had deze dan ook volledig gemeden en -als hij het had gehoord- vergeten. Hij had het niet nodig, die gast was onnodig. Hij knipperde even met zijn ogen, maar bleef in de schaduwen van de rand van het kamp ineengedoken. Hij bleef hen aankijken met zijn koele, emotieloze blik en reageerde nergens op. Alsof hij wachtte op het juiste moment om toe te slaan.

"Apprentice zijn is geweldig, maar het zal pas compleet zijn na m'n eerste training.", klonk het antwoord van de apprentice naast haar. Windpaw knikte. Ze was het volledig met hem eens. "Wie was jouw mentor nu ook al weer?", vroeg ze nieuwsgierig. De tabby poes nam nog een hapje van haar magere muis in afwachting van het antwoord van Hazelpaw, en liet ondertussen haar blik door het camp glijden. Een eindje van haar vandaan leek ze iets te zien, in de schaduwen, maar ze kon niet uitmaken of het een kat was of iets anders, een steen ofzo.

De jonge kater wenkte even geïrriteerd met zijn oren bij het horen van de volgende vraag. Dan hield hij zich eindelijk eens in bij haar, bleef ze nog steeds zoveel vragen stellen. Ze lokte het toch wel een beetje uit. "Forestrain." mompelde hij wat tegenzin. Hij vroeg niet aan haar wie haar mentor was, wetend dat de vragen toch niet zouden stoppen. En eigenlijk boeide het hem ook niet echt. Wat was hij nu met het weten wie haar mentor was? Niets dus. Even volgde hij haar blik toen haar ogen op een donkere plek in het kamp bleven steken. "Hoelang je ook blijft staren, stenen gaan niet bewegen." merkte hij droogjes op, er zeker van zijnd dat het een steen was die in de schaduw lag. De kater draaide zich terug zijdelings om en trok zich vervolgens recht. Genoeg tijd verspilt met onnuttige dingen.

"Forestrain", antwoordde de kater. De toon ontging Windpaw zoals gebruikelijk helemaal. Ze knikte, nog steeds glimlachend. "Leuk!", antwoordde ze. "Hoelang je ook blijft staren, stenen gaan niet bewegen." De tabby poes grinnikte. Logisch toch? "Tzou leuk zijn als stenen konden bewegen.", zei ze, niet doorhebbend dat de kater naast haar aanstalten maakte om weg te lopen. "Soms zou ik me wel doodschrikken, als er dan ineens een steen naast me zou bewegen. Misschien kunnen ze dan ook praten, zodat we kunnen horen wat ze denken? Dat zou cool zijn", bleef ze verder ratelen,terwijl ze ondertussen haar muisje liet liggen.

De kater liep weg, maar Windpaw had ondertussen haar ogen gesloten en bleef verder ratelen. opeens viel er iets vlak voor haar neus. De tabby poes schrok op en keek naar het ding dat nu voor haar laf. Het was een muisje, dikker dan die andere. ze keek Hazelpaw vragend aan. "Eet", zei die. De poes knikte gehoorzaam en nam er een hapje van; de smaak was heerlijk. "Weet je zeker dat je geen hapje wil?", vroeg ze aan de kater, die er toch ook best mager uitzag. Maar daarom niet minder.. Knap?

Een kleine geniepige grijns verscheen op z'n snoetje toen hij Windpaw's geschrokken gezicht zag. Zijn doel was bereikt. "Weet je zeker dat je geen hapje wil?" De jonge kater draaide even met zijn oogjes. "Ik heb al gegeten." mompelde hij geïrriteerd, er zeker van zijnd dat hij dit al had gezegd. Hazel's aandacht werd getrokken naar de 'steen' in de schaduw, die plots enkele staartlengtes verder lag. Zijn oortjes zakte een beetje ongemakkelijk naar achteren, maar het duurde niet lang voordat hij zich terug herpakte. "Ik ga direct mijn nest opzoeken, want morgen heb ik mijn eerste training." deelde hij plots mee. Hij was behoorlijk enthousiast over het feit dat hij voor de eerste keer heel het territorium zou gaan verkennen. Hij deed ook geen moeite om zijn enthousiasme te verbergen.

Hij mompelde iets, geïrriteerd, en Windpaw maakte er maar uit op dat hij geen hapje wou. Ze haalde haar schouders even op en at verder van het muisje dat hij haar gegeven had. Hij was op, en ze liep naar de tabby kater toe. "Ik ga direct mijn nest opzoeken, want morgen heb ik mijn eerste training.", zei die plots. Windpaw knikte, al lag er iets van teleurstelling in haar blik. "Oké..", zei ze, zachtjes. Jammer dat haar mentor haar nog steeds niet mee uit trainen genomen had. "Vertel je me er morgen alles over?"

Nadat de twee nog vrolijk verder ratelde of er Starclan wist wat, bleef de gevlekte kater rustig liggen. Zijn gifgroene ogen gloeiden zachtjes in de schaduwen van het kamp en het gaf hem een spookachtige sfeer. Toen de ander opstond en een muis naar haar gooide en haar wat bevelen gaf, vond Lurk dat het wel genoeg was en met grote sprong zorgde hij ervoor dat hij uit de schaduwen kwam. Met een paar forse stappen stapte hij zo langs de andere apprentice en ging hij naast Windpaw zitten, zijn blik gloeide vijandig, maar verder gaf hij geen reactie.

Nu kwam Lurkingpaw. Vrolijk eek ze hem aan en gaf hem een kopje. "Hi Lurking!", zie ze enthousiast tegen haar zwart-wit gevlekte broertje. Iedereen die hen zou zien zou niet weten dat ze eigenlijk familie waren, maar dat was makkelijk te verklaren: Lurking had Shrewstar's vacht gekregen, en zei had haar vader's vacht en ook Wolftail's vacht gekregen. Maar wal Shrewstars ogen, dezelfde kleur groen als Lurkingpaw.

De jonge kater wilde net antwoorden op de vraag van Windpaw toen er plots een andere kater langs hem liep. Hij liet zijn oren in zijn nek zakken bij het zien van de blik van de kater. Hij wist dat deze kater de sibling was van Wind, maar dat wilde niet zeggen dat hij hem hetzelfde moest behandelen. Hij leek hem blijkbaar ook niet te mogen. "Hi Lurking!" Lurkingpaw, right. Hazel keek de kater geïrriteerd aan. Ergens had hij nu geen zin om weg te gaan. Nee, hij zou iets heel anders doen nu. "Ik blijf nog wel even." mompelde hij plotseling koppig.

Hij kreeg een vrolijke blik van zijn zusje en hij keek haar aan en accepteerde haar kopje toch wel met een beetje plezier. Hij hield van haar en wilde niet dat er iets met haar gebeurde. "Hi Lurking!" zei ze. "Hey Wind," zei hij zachtjes terwijl hij een kopje terug gaf en naast haar ging liggen. Hij keek even naar de kater die er ook nog bij was, hij wist zijn naam was, maar dat kon hem bar weinig schelen. "Ik blijf nog wel even." Hij keek even naar Wind en keek toen even naar het kamp. Serieus, dit kon hem niks schelen.

Ze keek blij toen Hazelpaw aankondigde dat hij nog wat zou blijven. "Fijn!", antwoordde ze piepend, waarna ze naar hem toe huppelde en ook hem een zacht kopje gaf. "Dan zijn we met zijn drieën!"

~Kort