I knew nothing a all {Windpaw}

Voorzichtig legde ze het neer. Naast haar nest, bij haar collectie. Het blauwe bloemetje. Tussen de nesten van Littlepaw en Heatherpaw, daar lag het hare. Maar het lag niet compleet omringd door nesten. Dat was maar goed ook. Haar prachtige collectie moest ernaast passen. De stukjes mos uit de nesten van de queens uit de nursery; de vijf verschillende nootjes, een dennenappel, een hazelnoot, een beukennootje, een eikel, en zelf een grote walnoot; gekleurde bloemen; botjes van opgegeten prooi; twijgjes en takjes; plukjes vacht en tenslotte een boel veren. Zo de grote zwarte kraaienveer, de groene gaaienveer, de rood-en-witte spechtenveer, en de speciaalste; een gouden met blauwe papegaaienveer. Haar collectie was aanzienlijk gegroeid sinds haar kittentijd. Ze was er ontzettend trots op, en ze liet niemand het zich afnemen. Ze was net weer uit de medicine cat den, en had nu enkel een litteken over haar nog ietwat kortharige borst lopen. De vacht begon nu terug te groeien, maar het duurde even. Toch wist ze zeker dat het litteken er zou blijven. Het was niet eens iets om trots op te zijn. Een kat die ze dacht te kennen, een kat die haar moeder beter leek te kennen dan wie ook, had haar aangevallen, in een paniek- of woedeaanval. Ze wist het niet eens meer. Er was nog een ander slachtoffer gevallen. Dat was zij geweest. De tabby apprentice die nu in Wanders blikveld viel. Ze liep naar de bruine poes voor de den. "Windpaw?" vroeg ze, om te zorgen dat ze niet schrok. De witte tabby plaatste zichzelf naast de andere apprentice. "Gaat het?"
- Eerste post Windpaw