{SPT - Open} Bullies

Met een rustige pas wandelde de jonge apprentice verder. Zijn grasgroene gleden even over het landschap en wel meteen, toen hij even snoof, rook hij iets vies. Hij trok even zijn neus op, ieuw... Dat was echt walgelijk. Hij was hier al eens geweest, of in de beurt en toen had hij zich afgevraagd waarom Shadowclan dit gebied voor zich hield, het was nutteloos en het trok van alles aan dat je niet moest hebben. Hij stapte echter wel verder, niet goed wetend waarom. Toen hij opeens een bekende, grijze gestalte zag, knipperde hij even. Ze werd aangevallen door een kraai? Wow, dat zag je ook niet elke dag. Toch schoot de apprentice naar voren en toen zij de kraai wegmepte, sprong hij op en lande hij recht op het zwarte beest waarna hij wel meteen zijn tanden in het nekje van het dier zette en zijn leven beëindigde. Ze loste het dier en likte even zijn lippen af, waarna hij naar haar keek. "Hey," zei hij droogjes.

Ze opende een van haar blauwe oogjes en keek hem aan. Zijn oogleden lagen wat over zijn ogen heen en hij knipperde even traag toen hun blikken elkaar kruisten. "Uhm.. Dank je.." Zei ze. Hij knikte even naar haar. "Graag gedaan," zei hij droogjes. Toen ze opeens wegkeek, stapte hij van de kraai af, zijn ogen nog steeds ongeïnteresseerd op haar gericht. Hij snapte niet wat er aan de hand was, dus hij stapte maar naar voren, tot hij bijna voor haar stond. "Wat is er?" zei hij vervolgens met zijn neutrale stem.

Hij keek toe hoe ze reageerde. "Omdat alleen sukkels zich laten verslaan door kraaien." Hij keek haar even schuin aan en schudde al snel zijn kop. Hij vond dat helemaal niet. Alleen katers die door kraaien werden verslaan waren sukkels, want sukkel was toch iets mannelijk om mee te beginnen? Naja, niet dat hij er iets van wist, het viel hem gewoon op. "Je hebt hem toch mooi geraakt," zei hij met een knikje. "En toen heb ik hem afgemaakt," vervolgde. "Een knap staaltje teamwork noem ik dat," Hij knikte even naar haar, en ergens kreeg hij de neiging te gaan lachen... wat?!

Hij kon het niet zien, haar nerveusiteit. Het feit dat hij een compliment had gegeven was hem ontglipt. Het feit dat dit men raar kon laten voelen ook, maar zo was hij nu... Daar kon de jonge kater echt niks aan doen. Zijn gedachten werkten anders dan de anderen en zelfs dat besefte hij niet. "Dank je.." Hij knikte even naar haar. Toen liet hij zijn blik over het gebied gaan, waarna hij even knipperde met zijn ogen. "Ken je mijn siblings?" Vroeg hij daarna, een doodgewone vraag. "Windpaw, Ivypaw en Dawnpaw?" Hij had bewust die ene tabby weggelaten.

De grijze kattin knikte. "Ja, ik ken ze. Emberpaw en Woodpaw zijn ook je siblings toch? Ik vind al je siblings erg aardig," Hij keek even naar haar en vernauwde zijn ogen even kort, maar keek daarna terug droog naar haar. Ze lachte naar hem, maar hij reageerde niet. "O ja, Wood is inderdaad ook nog mijn broer," murmelde hij zachtjes. Maar verder pratte hij niet over Ember. Die tabby was gewoon geen deel van zijn familie punt uit. "Ik vind Ember niet zo leuk... Laten we zeggen dat ik hem niet zie als familie," murmelde hij daarna er snel na.

"Oh.. Oké.. Naja, je kan niet iedereen mogen.." Hij keek haar even sceptisch aan, maar al snel werd zijn blik terug leeg en emotieloos, zoals altijd. Bedoelde ze dat hij een probleem was tegenover katten? Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Maar snoof enkel zachtjes en knikte. ja daar had ze eigenlijk wel gelijk. "Soms zoeken ze het gewoon," mompelde hij daarom ook gewoon.

Hij zag haar ongemak niet, dat merkte hij echt niet. "Hoe gaan je trainingen?" Hij snoof zachtjes. Nog zo'n irritant onderwerp. "Acefray is gemeen," zei hij simpel. "Hij pakte me laatst bij mijn staart vast en sleurde me door de modder waarna ik moest zwemmen van hem," Hij zuchtte zachtjes en keek even naar haar. Hopelijk snapte ze nu waarom hij hem gemeen vond. "En jij, hoe gaan jouw trainingen?" Vroeg hij vervolgens.

"Dat is echt vreselijk.." Hij knikte even naar haar. "Snap je nu waarom ik hem niet mag?" zei hij op zijn normale, neutrale toon. Hij zuchtte zachtjes en het viel hem nu op dat ze stil bleef over haar traininge. Problemen? Hij keek haar even aan. Hij zocht haar blauwe ogen en probeerde oogcontact te maken met haar. "Moet ik je anders ergens mee helpen?" zei hij zachtjes. "Ik had je laatst ook al gezegd dat je dat mocht vragen en dat meende ik," zei hij met een knikje waarna hij wachtte op haar antwoord.

Het duurde even voordat ze antwoord gaf. "Ik snap het.." Zei ze. Oké, dat was goed. Tenminste een iemand die hem snapte. Hij knikte daarom ook even naar haar. Toen hij weer begon over haar trainingen, brak ze het oogcontact. "Ik leer niet zo snel als ik zou willen," Hij zette een stapje naar voren. "Je leert zo snel als je kan," Zei hij. "De kunst zit hem in hoe je het leert," zei hij vervolgens. "Tijd is een factor die daar geen rol inspeelt, maar het resultaat," vervolgde hij daarna.

Ze snoof even en hij keek haar even kort aan. Het leek alsof elk gespreksonderwerp spanning gaf tussen hen twee. Hij zuchtte daarom even, aangezien hij het pas nu door begon te krijgen. "De hoe gaat ook niet heel erg goed, want ik faal behoorlijk." Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en knikte toen droogjes. Het was een feit dat niet iedereen even goed kon zijn. "Dan neem ik aan dat je liever geen tips wilt?" zei hij vervolgens op een neutrale toon.