{SPT - Open} Bullies

De stank was een beetje erg, die conclusie trok Slatepaw al snel. De poes fronste en wreef eventjes geërgerd over haar neus heen, in een poging om de geur kwijt te raken. Maar nee, dat werkte niet. Haar nieuwsgierigheid had haar echter hierheen getrokken. Het tweebeen afval lag overal rond te slingeren en Slatepaw keek er met een vieze blik naar... Bah. Een plotselinge schaduw die over haar heen viel en een schel gekras liet haar schrikken. Een kraai vloog rakelings over haar heen en trok aan haar oor. Slate slaakte een geschrokken gil en deinsde weg, maar de kraai kwam terug en begon weer aan haar oor te trekken. Ze sloeg het beest weg, maar het kwam weer terug. Verdorie, ga weg!

Met een rustige pas wandelde de jonge apprentice verder. Zijn grasgroene gleden even over het landschap en wel meteen, toen hij even snoof, rook hij iets vies. Hij trok even zijn neus op, ieuw... Dat was echt walgelijk. Hij was hier al eens geweest, of in de beurt en toen had hij zich afgevraagd waarom Shadowclan dit gebied voor zich hield, het was nutteloos en het trok van alles aan dat je niet moest hebben. Hij stapte echter wel verder, niet goed wetend waarom. Toen hij opeens een bekende, grijze gestalte zag, knipperde hij even. Ze werd aangevallen door een kraai? Wow, dat zag je ook niet elke dag. Toch schoot de apprentice naar voren en toen zij de kraai wegmepte, sprong hij op en lande hij recht op het zwarte beest waarna hij wel meteen zijn tanden in het nekje van het dier zette en zijn leven beëindigde. Ze loste het dier en likte even zijn lippen af, waarna hij naar haar keek. "Hey," zei hij droogjes.

Slatepaw slaakte een geschrokken geluid toen er opnieuw aan haar oor getrokken werd en een schel gekras lacherig in haar oren klonk. Rotbeest! "Ga weg!" Bracht ze uit, waarna ze weer met haar klauwen sloeg, alleen niks raakte. Doordat de kraai de hele tijd vanuit haar dode hoek kwam, zag ze gewoon niet goed waar ze heen moest. Het was alsof er een wervelwind van zwarte veren om haar heen huisde. Maar zo snel als het kwam, was het weer voorbij. De kraai werd weggeslagen en voorzichtig opende Slatepaw één van haar twee heldere blauwe ogen. Lurkingpaw. "Uhm.. Dank je.." Mompelde de poes lichtjes beschaamd en ze kon haar ietwat bolle wangetjes voelen branden. Snel keek de poes weg. Dammit. Ze had zichzelf weer voor paal gezet.

Ze opende een van haar blauwe oogjes en keek hem aan. Zijn oogleden lagen wat over zijn ogen heen en hij knipperde even traag toen hun blikken elkaar kruisten. "Uhm.. Dank je.." Zei ze. Hij knikte even naar haar. "Graag gedaan," zei hij droogjes. Toen ze opeens wegkeek, stapte hij van de kraai af, zijn ogen nog steeds ongeïnteresseerd op haar gericht. Hij snapte niet wat er aan de hand was, dus hij stapte maar naar voren, tot hij bijna voor haar stond. "Wat is er?" zei hij vervolgens met zijn neutrale stem.

Slatepaw keek nog eventjes naar het zwarte gevogelte op de grond. Rotbeest. Hierna wreef ze toch lichtjes met haar pootje over haar grijze oor heen. Ze miste zo te voelen wel wat plukjes vacht, maar haar oor was niet gescheurd. Dat scheelde weer. Ze wilde niet haar eerste battle scars krijgen dankzij een kraai. Ze knikte nog eventjes naar Lurkingpaw, die haar al snel vroeg of er iets was. Ietwat betrapt verstarde Slatepaw voor een momentje. "Omdat alleen sukkels zich laten verslaan door kraaien." Mompelde de poes uiteindelijk toch maar.

Hij keek toe hoe ze reageerde. "Omdat alleen sukkels zich laten verslaan door kraaien." Hij keek haar even schuin aan en schudde al snel zijn kop. Hij vond dat helemaal niet. Alleen katers die door kraaien werden verslaan waren sukkels, want sukkel was toch iets mannelijk om mee te beginnen? Naja, niet dat hij er iets van wist, het viel hem gewoon op. "Je hebt hem toch mooi geraakt," zei hij met een knikje. "En toen heb ik hem afgemaakt," vervolgde. "Een knap staaltje teamwork noem ik dat," Hij knikte even naar haar, en ergens kreeg hij de neiging te gaan lachen... wat?!

Een beetje onrustig haalde Slatepaw haar pootje opnieuw over haar oortjes heen, bang voor de reactie van Lurkingpaw. Slatepaw was nooit echt een heldin geweest en haar voorzichtige natuur was ook hetgeen wat haar zo erg belemmerde in het vechten. Maar dat zou ze niet toegeven. Ze fronste lichtjes toen ze een compliment kreeg en richtte haar blauwe blik weer langzaam op. Het was duidelijk dat de poes die niet verwacht had en haar staartpunt bewoog dan ook nerveus heen en weer. "Dank je.." reageerde ze, niet goed wetend hoe ze op zijn woorden in moest gaan.

Hij kon het niet zien, haar nerveusiteit. Het feit dat hij een compliment had gegeven was hem ontglipt. Het feit dat dit men raar kon laten voelen ook, maar zo was hij nu... Daar kon de jonge kater echt niks aan doen. Zijn gedachten werkten anders dan de anderen en zelfs dat besefte hij niet. "Dank je.." Hij knikte even naar haar. Toen liet hij zijn blik over het gebied gaan, waarna hij even knipperde met zijn ogen. "Ken je mijn siblings?" Vroeg hij daarna, een doodgewone vraag. "Windpaw, Ivypaw en Dawnpaw?" Hij had bewust die ene tabby weggelaten.

Slatepaw keek licht verbaasd op toen Lurkingpaw haar een vraag stelde over zijn familie. "Ken je mijn siblings?" Vroeg hij daarna, een doodgewone vraag. "Windpaw, Ivypaw en Dawnpaw?" Slatepaw knikte langzaam. "Ja, ik ken ze. Emberpaw en Woodpaw zijn ook je siblings toch? Ik vind al je siblings erg aardig," een brede glimlach verscheen op haar gelaat. Slatepaw had sowieso niet erg snel moeite met iemand. Ze was verlegen, maar echt een hekel hebben aan iemand gebeurde niet snel. En zelfs al had ze dat, dan schuwde ze alsnog weg voor confrontaties.

De grijze kattin knikte. "Ja, ik ken ze. Emberpaw en Woodpaw zijn ook je siblings toch? Ik vind al je siblings erg aardig," Hij keek even naar haar en vernauwde zijn ogen even kort, maar keek daarna terug droog naar haar. Ze lachte naar hem, maar hij reageerde niet. "O ja, Wood is inderdaad ook nog mijn broer," murmelde hij zachtjes. Maar verder pratte hij niet over Ember. Die tabby was gewoon geen deel van zijn familie punt uit. "Ik vind Ember niet zo leuk... Laten we zeggen dat ik hem niet zie als familie," murmelde hij daarna er snel na.

Slatepaw hield eventjes met een lichte frons haar kop scheef toen Lurkingpaw haar met een neutrale blik bleef aanstaren. Wat had ze nu weer gezegd. De woorden die Lurking vervolgens bracht waren ook maar vreemd voor Slatepaw, die heel erg gesteld was op haar siblings. Maar goed, ze besloot er niet tegen in te gaan. Confrontaties wilde ze niet. "Oh.. Oké.. Naja, je kan niet iedereen mogen.." mompelde Slatepaw. Al was het hypocriet dat ze dit uitsprak, aangezien ze dit zelf wel altijd probeerde. Sowieso had Lurkingpaw voor haar gevoel soms wat problemen met katten. Acefray, Emberpaw dus blijkbaar ook..

"Oh.. Oké.. Naja, je kan niet iedereen mogen.." Hij keek haar even sceptisch aan, maar al snel werd zijn blik terug leeg en emotieloos, zoals altijd. Bedoelde ze dat hij een probleem was tegenover katten? Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Maar snoof enkel zachtjes en knikte. ja daar had ze eigenlijk wel gelijk. "Soms zoeken ze het gewoon," mompelde hij daarom ook gewoon.

Slatepaw legde haar oren wat achteruit. Het was een vervelend gesprek geworden wat haar betrof. Kwam het door haar? Ze haalde haar schouders lichtjes op bij Lurkingpaw's opmerking. Beter dat ze het onderwerp veranderde.. "Hoe gaan je trainingen?" Besloot ze te vragen. Hopelijk was dat onderwerp veiliger dan het onderwerp familie.

Hij zag haar ongemak niet, dat merkte hij echt niet. "Hoe gaan je trainingen?" Hij snoof zachtjes. Nog zo'n irritant onderwerp. "Acefray is gemeen," zei hij simpel. "Hij pakte me laatst bij mijn staart vast en sleurde me door de modder waarna ik moest zwemmen van hem," Hij zuchtte zachtjes en keek even naar haar. Hopelijk snapte ze nu waarom hij hem gemeen vond. "En jij, hoe gaan jouw trainingen?" Vroeg hij vervolgens.

Slatepaw's oren gingen plat in haar nek toen Lurkingpaw over de inhoud van zijn trainingen vertelde. Dat wás ook echt vreselijk! Hoe kon Acefray dat doen? Misschien was Tallshadow wel niet de echte duivel, misschien was het Acefray wel dan? Of ze waren allebei duivels.. En zij maar denken dat Acefray nog best wel een goede kater was. "Dat is echt vreselijk.." reageerde Slatepaw licht geschrokken, haar ogen wat wijder open gesperd. Op de vraag over haar trainingen ging ze niet in. Die lagen een beetje stil sinds het gesprek wat ze met haar vader had gehad. Ze had ze nog niet opgepakt...

"Dat is echt vreselijk.." Hij knikte even naar haar. "Snap je nu waarom ik hem niet mag?" zei hij op zijn normale, neutrale toon. Hij zuchtte zachtjes en het viel hem nu op dat ze stil bleef over haar traininge. Problemen? Hij keek haar even aan. Hij zocht haar blauwe ogen en probeerde oogcontact te maken met haar. "Moet ik je anders ergens mee helpen?" zei hij zachtjes. "Ik had je laatst ook al gezegd dat je dat mocht vragen en dat meende ik," zei hij met een knikje waarna hij wachtte op haar antwoord.

Slatepaw zag er nog steeds geschrokken uit door de woorden van Lurkingpaw over zijn mentor. Ze had niet verwacht dat de kater zo vuil kon zijn. Bah! Modder was sowieso vies. Ze knikte dan ook kort bij zijn vraag. "Ik snap het.." sprak het poesje. Op het moment dat Lurkingpaw probeerde te vragen over haar trainingen brak Slatepaw het oogcontact meteen. Hoe ging ze uitleggen dat haar trainingen stil lagen? Niet toch? Dus, ze besloot voor een alternatief te gaan. "Ik leer niet zo snel als ik zou willen," zei ze tegen de kater.

Het duurde even voordat ze antwoord gaf. "Ik snap het.." Zei ze. Oké, dat was goed. Tenminste een iemand die hem snapte. Hij knikte daarom ook even naar haar. Toen hij weer begon over haar trainingen, brak ze het oogcontact. "Ik leer niet zo snel als ik zou willen," Hij zette een stapje naar voren. "Je leert zo snel als je kan," Zei hij. "De kunst zit hem in hoe je het leert," zei hij vervolgens. "Tijd is een factor die daar geen rol inspeelt, maar het resultaat," vervolgde hij daarna.

Slatepaw kneedde de aarde ongemakkelijk met haar voorpoten, niet helemaal vrolijk met de gang van zaken in het gesprek. Training was ook geen veilig onderwerp, zo bleek. "Je leert zo snel als je kan," Zei Lurkingpaw. "De kunst zit hem in hoe je het leert," zei hij vervolgens. "Tijd is een factor die daar geen rol inspeelt, maar het resultaat," Slatepaw snoof eventjes lichtjes. "De hoe gaat ook niet heel erg goed, want ik faal behoorlijk." Reageerde ze op de kater, voor het eerst een licht cynische toon aannemend.

Ze snoof even en hij keek haar even kort aan. Het leek alsof elk gespreksonderwerp spanning gaf tussen hen twee. Hij zuchtte daarom even, aangezien hij het pas nu door begon te krijgen. "De hoe gaat ook niet heel erg goed, want ik faal behoorlijk." Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en knikte toen droogjes. Het was een feit dat niet iedereen even goed kon zijn. "Dan neem ik aan dat je liever geen tips wilt?" zei hij vervolgens op een neutrale toon.