Shameful story {{ Open

Met wat onhandige pasjes sleurde de rode poes zich het kamp in, terwijl haar ogen op de grond waren gericht. Haar pootjes kwamen zwaar neer op de vochtige grond. Zou het aan haar te zien zijn? Onzin Soft, onzin. Niemand had het gehoord of gezien, dus niemand wist er ook van. Toch voelde ze zich warmer worden naarmate ze verder het kamp in liep. Het was ook zo beschamend. Ze had haar gevoelens nooit tegenover hem mogen uitspreken. Nu had ze hun vriendschap opnieuw verpest. Zuchtend liet de ze zich voor de nursery neerzakken, ze moest eerst wat moed verzamelen voordat ze haar kittens weer onder ogen durfde te komen. Moed verzamelen om haar kittens te zien? Hoe vernederend! Op dit moment kon ze niks anders dan zichzelf verachten. Hoe kon ze ook zo stom zijn geweest? Haar ogen waren nog steeds op de grond gericht. Waarom had ze haar gevoelens niet gewoon voor zichzelf gehouden? Dan had ze ze weer kunnen vergeten en was haar leventje zijn gangetje gegaan. Maar nee hoor, zij moest er allemaal weer een groot drama van maken.

Stilletjes bleef ze nog een tijdje naar de grond staren, zich stiekem afvragend of het wel mogelijk was zulke gevoelens voor je te houden.