Nothing ever happens like you imagine it will [Silhouetteheart]

Hij had zijn ogen gesloten terwijl de wind zachtjes zijn vacht optilde. Het kroop tussen zijn haren door, maar hij had er geen last van. Zijn dikke huid beschermde hem al voor het grootste gedeelte tegen de kou. Zachtjes neuriede hij een deuntje die zijn moeder altijd voor hem geneuried had. Het maakte hem rustig en hij ontspande wat. Langzaam deed hij zijn ogen open en keek naar boven naar de lucht die donker begon te worden. Sterren ontstonden aan de hemel en er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen. Iedereen waakte over hem en zou er voor zorgen dat het goed kwam, maar soms voelde dat niet zo. Soms voelde het alsof er een kudde paarden over hem heen gerend had. Die grote wezens waarvan Breakingdawn hem verteld had dat ze vredelievend waren. Toch kon hij zich bijna voorstellen hoe het voelde als zo groot dier over je heen rende. Soms voelde dat dus zo, alsof de last te zwaar was. Toch stond hij elke keer weer op en ging verder met een vriendelijke glimlach om zijn lippen en een vrolijke blik in zijn lichtblauwe ogen. Hoe lang nog voordat hij echt in zou storten? Voordat het hem allemaal te veel werd? Wie zou het zeggen, want tot die tijd ging hij gewoon door alsof er niets aan de hand was. Plots waarschuwde iets hem, de wind die opeens door iets tegengehouden werd en wat van richting veranderde. Hij spitste zijn oren en deed zijn bek open. De geur van de Windclan prikkelde zijn zintuigen, Windclan? Meteen stond hij overeind met zijn haren recht overeind. “Wat moet jij hier?” Zijn stem klonk meer vragend dan dreigend. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar.

[Silhouetteheart]

Wat was hij de laatste tijd toch week. Een inval op Thunderclan territorium was alles wat hij kon doen. Ach,het was meer dan hij ooit had gedaan. Toch wist hij zeker dat hij nu meer kon. Nu de woede in zijn hart gevoed was en de duisternis weer naar binnen was geglipt. Bedankt Silvergale. Bedankt wie Firework had vermoord. Bedankt Whitelion. Iedereen bedankt. Hij wou zijn klauwen in een vacht zetten,een vacht van een kat. Hij wou laten zien wat hij waard was,net zoals altijd. The Gamemaster was back in the game. Silhouetteheart liep met snelle passen over het Territorium heen,stak Heatherfield en Moorland over en ging richting de Border. Hij ging Thunderclan niet nogmaals lastig vallen,dat ging inmiddels wat vervelen. Riverclan daar in tegen was wel leuk. Een waarschuwing voor Silver,die er zelf vast niet was. Het was nacht,maar nog geen tijd voor een Moonhigh Patrol. Wie weet was er wel een eenzaam en zielig katje wat zat te treuren bij de River. Silhouetteheart zou zo iemand graag uit zijn lijden verlossen. Met een sprong was hij in Riverclan gebied. Meteen dook hij de bosjes in en zocht met zijn neus de kant van de wind op. Die voerde een geur mee. Een eenzame verse geur. Prefect. Tegen de wind in ging de kater sluipen,op zoek naar die eenzame kat. Helaas voor hem draaide de wind op het laatste stuk en kreeg de kat hem in de gaten. Silhouetteheart kwam lichtjes overeind en zag in de duisternis een crèmekleurige kat staan. Al was dat was lastig te zien. De sterren verschenen het tafereel wel,maar het was niet goed zichtbaar. "Zoeken"antwoordde hij maar en stapte toen op de kat af. Het was geen grote. Dit kon leuk worden.

Zijn blik schoot zoekend over zijn omgeving en bleef hangen op de oudere kater die omhoog kwam en naar hem toe liep. Argwanend gingen zijn oren wat opzij staan. “Zoeken?” Hij staarde de andere kater vragend aan. “Je staat op Riverclan territorium en dat weet jij ook wel.” Zijn haren stonden nog steeds overeind en hij had zijn nagels in de grond geboord. Hij vond het vreselijk om te vechten, maar hij beschermde de clan met zijn leven. Ook al deden gevechten hem verdriet en bleef hij er altijd veel te lang bij stil staan. Het liefst ging hij gevechten uit de weg, maar als de Windclan kat niet weg ging dan zou hij niet aarzelen. De Windclan kater hoorde hier niet.

Wel, dit katje was niet zo dom als hij eerst had gedacht. Na zijn woord herhaald te hebben in vraag,vertelde de kater dat hij hier niks te zoeken had. Duh,dat wist Silhouette ook wel inderdaad. Daarom was dit juist zo leuk. Silhouetteheart keek nog even rond,alsof hij inderdaad iets zocht. ''Ik zoek een kat...Een kat die mijn klauwen kan voelen"mompelde hij rustig. Plotseling draaide hij zich weer om en keek met een valse lach naar de kat. "En die heb ik juist gevonden". Hij deed nog niks, dit keer liet hij het aan de andere over. Eens kijken wat die ging doen.

Hij snapte niet waarom deze kat zo reageerde. Waarom ging je katten zoeken om mee te vechten, waarom zou je dat doen? Hij hoorde wel vaker dat er katten waren die voor de lol anderen pijn deden en dat kon hij echt niet begrijpen. Hij vocht om zijn vrienden en de clan te beschermen, een andere reden was er niet. Hij vond het vreselijk om te moeten vechten, maar hij deed het wel als het niet anders kon. Hij begon het vermoeden te krijgen dat dit weer zo’n moment werd dat hij wel moest. De adrenaline gierde door zijn aderen terwijl hij een stap naar de windclan kater toe deed. “Dan zoek je maar ergens anders.” Sprak hij toen. Het was de adrenaline waardoor hij geen angst voelde, alleen maar vastberadenheid om degene te beschermen waarvan hij hield. Hij moest er niet aan denken dat deze windclan kater één van de kittens verwonde waarover hij zich bekommerd had. Hij zwiepte waarschuwend met zijn staart terwijl hij de kater strak in de gaten bleef houden. Hij miste niets terwijl hij in de richting van de grens knikte. “Maar hier niet.” Hij staarde de windclan kat afwachtend aan, wachtend totdat hij weg zou gaan.

Silhouette vond dat de kater er veel te lang overdeed om op een antwoord te komen en zuchtte van verveling. Toen meneer zijn stem teruggevonden had,moest hij enkel spottend lachen om het antwoord. "Volgens mij is iemand hier heel erg bang,bang om te verliezen. Straks wordt je tere zieltje nog gekrent en wat moet je dan doen? Janken bij je vrienden,of heb jij die eigenlijk wel? Kan me niet voorstellen dat iemand zoals jij veel vrienden heeft. Hooguit een paar die nog laffer dan jou zijn"Silhouetteheart liep om de andere heen,zijn staart langzaam heen en weer zwiepend.

Ondanks dat hij inmiddels wel wat gewend was raakte de woorden hem. Hij was een gevoelige kater, die het heel erg vond als iemand zo tegen hem tekeer ging. Hij kromp ietsje in elkaar, maar herstelde zich al snel weer. Hij slikte en boorde zijn nagels in de grond. “Als jij tegen iedereen zo doet dan weet ik zeker dat ik meer vrienden heb dan jij.” Zijn oren waren langzaam in zijn nek gedraaid en lagen nou plat tegen zijn kop. Hij zou er voor zorgen dat deze arrogante kater geen stap verder in Riverclan territorium zette. “Verdwijn.” Zei hij toen vastberaden terwijl hij iets door zijn poten zakte, hij was klaar voor dit arrogante beest.