Handle the little things well, for they become the great things~

Stiletjes staarde hij voor zich uit vlak voor de prooistapel. Op deze manier leek het alsof hij niet wist wat hij moest kiezen om te eten, maar daar lagen zijn gedachten niet. Zijn gedachten waren heel ergens anders, bij Starclan en de katten die daar waren. Het was nog maar kort geleden dat Bravesoul ook naar Starclan gegaan was en dat had hem met een leeg gevoel achter gelaten. Natuurlijk had hij nog steeds vrienden waar hij naartoe kon en daar was hij ook graag, maar naar Bravesoul kon hij niet meer. Daarnaast drukte een nieuwe last op zijn schouders, eentje die hij koste wat het kost wilde dragen. Hij was de peetvader van Bravesoul zijn kittens en hij zou zijn laatste belofte aan zijn vriend nakomen, hoe dan ook. Hij was blij dat Riversong hem die kans wilde geven en hij zou laten zien dat ze daar geen spijt van hoefde te hebben. Hij knipperde een paar keer met zijn lichtblauwe ogen om zijn gedachten weer op een rijtje te krijgen. Hij zou de kittens wat moeten afleiden, hij zou zichzelf wat moeten afleiden. Het was niet goed om steeds stil te blijven staan bij dingen die niet meer zouden veranderen, want dan bleef je er in hangen. Hij hoopte dat hij de kittens zou kunnen opvrolijken, dat hij iets met ze zou kunnen doen. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn ademhaling, totdat dat het enige was waar hij aandacht. Toen deed hij zijn ogen weer open en zijn blik was veranderd, deze was rustig en vriendelijk. Hij stond op en liep naar de nursery, hij ging de kittens ophalen om een wandeling met ze te maken. Hij wilde ze laten zien dat er nog steeds leuke dingen in het leven waren, dingen waar je van kon genieten. Zachtjes trippelde hij de nursery binnen en stond bij het nest van Riversong en de kittens stil. Hij glimlachte naar ze en knikte daarna naar Riversong. “Willen jullie vandaag een rondje maken door het Riverclan territorium?” Vroeg hij terwijl hij weer naar de kittens keek. “Wanneer jullie goed bij mij in de buurt blijven dan mogen jullie mee.” Hij keek Riversong aan. “En jullie moeder mag natuurlijk ook mee als ze wil.” Toen draaide hij zich weer om. “Ik wacht bij de uitgang van het kamp op jullie.” Hij zwiepte een keer als uitnodiging met zijn staar en verliet daarna de nursery. Hij ging aan de rand van het kamp zitten, benieuwd of ze mee zouden gaan. Hij hoopte het, dat hoopte hij echt.

[Voor Coyotekit, Ashkit, Galekit, Smokykit, Narrowkit en Riversong]

Hij wachtte geduldig totdat de kittens zouden komen. De eerste die bij hem kwam was Ashkit. Hij glimlachte naar het jonge poesje die hem altijd aan het lachen gekregen had. Nou stonden haar ogen anders, droeviger. Hij probeerde de glimlach op zijn gezicht te houden, maar er flitste even een gepijnigde blik door zijn ogen. Het deed hem pijn om de jonge katten zo te zien. Hij wist hoe het voelde, want hij had het zelf ook mee moeten maken. Het was een last die je je hele leven met je mee moest dragen en hij hoopte dat de kittens het uiteindelijk konden verwerken. “Hallo Ashkit.” Zei hij toen vriendelijk. Hij keek toe hoe ze probeerde om haar vacht omlaag te krijgen. Opnieuw verscheen de glimlach om zijn lippen. Ze deed een goede poging, maar het was lastig met zo’n dikke vacht. “Heb je zin om bij de rivier te gaan kijken?” Hij keek haar vragend aan terwijl zijn blik een kort moment naar de nursery gleed, voordat hij haar weer aankeek. Hij hoopte dat de andere kittens ook mee wilde.

Opgelucht keek hij op toen ook Galekit aan kwam lopen, maar ook Galekit reageerde amper. Eigenlijk helemaal niet. Hij moest daarom ook moeite doen om de glimlach op zijn gezicht te houden. Ooh, wat deed het hem pijn om de kittens zo te zien. Ze hoorde vrolijk en speels te zijn en helemaal buiten zinnen, omdat hij ze meenam. In plaats daar van waren ze droevig en dof. Hij stond op en knikte naar de kittens. “Gaan jullie mee bij de rivier kijken? De plek waar wij altijd de vissen uit het water halen?” Het toverde een nieuwe glimlach om zijn lippen, maar het ging niet van harte. Het was moeilijk om blij te blijven kijken als je liever stilletjes in een hoekje wilde gaan zitten huilen. “En daarna naar de plek waar jullie als apprentice veel gaan trainen?” Liet ze alsjeblieft reageren, liet het alsjeblieft iets van blijdschap oproepen dat ze buiten het kamp mochten gaan kijken.

“Kom.” Zei hij zo opgewekt mogelijk toen ook Narrowkit zich bij hen voegde. Als de andere nog mee wilden dan konden ze hen wel terug vinden. Hij zou er voor zorgen dat hij rustig liep en zijn geur goed te volgen zou zijn. Hij zwiepte met zijn staart om de kittens te wenken. Toen liep hij het kamp uit. “Goed bij mij blijven hoor.” Vervolgde hij terwijl hij het kamp uit liep. Kleine paddenstoeltjes stonden aan de rand van de enkele rijen bomen en dauwdruppeltjes glinsterden op het gras, omdat een waterig zonnetje de wereld in een zacht licht zette.  Hij stond even stil om er naar te kijken. Zo zag alles er zo vredig uit, soms wilde hij graag geloven dat het ook allemaal zo vredig was. “Als jullie goed je oren spitsen dan kunnen jullie de rivier horen.” Hij spitste ook zijn eigen oren om goed te kunnen luisteren, in de verte kon je de rivier horen stromen. “Kunnen jullie het horen?” Hij draaide zich even om naar de kittens. “De rivier maakt een kletterend geluid, net als de regen op de nursery.” Hij glimlachte warm naar ze voordat hij weer in beweging kwam en zachtjes door het gras liep. De dauw maakte zijn voetkussentjes koud en hij hoopte dat de kittens daar niet te veel last van hadden. Zij waren de koude grond natuurlijk nog niet echt gewend.