Rules are there to be broken. {Bonekit*&Dawnkit..}

Vervolg op Great suprise... SUPRISE!! (.Forestkit and Dawnkit..)

De boom waarin hij zat wiebelde in de wind. De zon was omhoog gegaan en meerdere patrouille groepen waren aan het verlaten. Forest keek naar de reiger boven hem die hem ook aankeek."Niet,"Zei Dawn."We kunnen gewoon wachten tot het weer donker word en dan terug het kamp in. Het enige wat we dan moeten doen is niet gezien worden in de tussentijd. Softvoice maakt zich zeker zorgen maar weet ook dat ik wel vaker weg ben dus zal niets zeggen. En hoe zit het met Cresentwolf? En Boney hoe zit het met jou moeder?" Kort dacht hij aan zijn moeder. Ze zou zich zeker zorgen maken, omdat hij al zo lang weg was. Bone & Dawn waren ook weg, dus de moeders zouden wel denken dat ze weg waren met zijn drieën. Niet dat dat beter was. De drie hadden al vaker straf gekregen, maar het had ze niet hiervan weerhouden."Hmm, goed."zei hij met een glimlach naar de twee katten bij zich."Crescent zou zich natuurlijk zorgen maken, maar wat kan ik daar tegen doen nu?"

"Hmm, goed." Reageerde Forestkit met een lach, mooi zo die was er dus in iedergeval al mee eens. Grote kans dat Bonekit zich ook niet zou laten kennen en gewoon mee gaan. "Crescent zou zich natuurlijk zorgen maken, maar wat kan ik daar tegen doen nu?" Hoorde ze haar vriend nog zeggen terwijl ze sporend om zich heen keek. Zo ver ze kon zien waren er geen katten in de buurt. "Soft geeft niet snel erge straf dus ik zal de schuld wel op me nemen," zei ze met een plagerig lachje op haar kop. Langzaam begon de zwart witte kattin aan haar afdaling. In een boom komen was echt geen probleem, maar er uit. Tja alles wat ze kon doen was zich stevig aan de stam vastgrijpen en zich steeds langzaam een stukje laten zakken. Redelijk snel stond ze weer op de grond. Dawnkit keek nog eens om zich heen om te zien of er ondertussen geen clangenoten langs waren gekomen. Weer niets te zien, mooi zo. "Komen jullie?"

Forestkit keek hoe Dawn naar beneden ging."Komen jullie?"zei Dawn. Een vragende blik ging haar kant uit."Wat ben je dan van plan te gaan doen daar beneden?"zei hij tegen haar. Toch ging ook hij klauw voor klauw naar beneden. Hij klampte zich vast aan de boom en keek toen naar beneden. Zijn ogen openden zich verder. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij liet 1 van zijn klauwen wat zakken. Om het daarna weer vast te zetten inde boom. Het ging steeds beter. De laatste twee meter liet hij zich vallen. Zoals een kat dat hoort te doen lande hij op zijn vier poten, dat leerde je als kleine kitten al. Snel schoot hij de bosjes in om zich daar te verschuilen."Hierheen."fluisterde hij naar de boom. Daarna ging hij liggen op zijn buik met zijn hoofd op zijn poten.

Bonekit stond op een tak naast zijn vriend en nog steeds zat er een grote vogel, Dawn waas er ook ingeklommen uiteindelijk. De wind ging langs hun, alleen liepen er wat katten achter hun. Zelf bleef hij stil zitten, wat kon hij doen tegen deze vreemde gebeurtennis. Hij wild eniet betrapt worden dat was een ding, alleen hoe zou het met Dawie en Forestie zitten. Bone zal immers de minste straf krijgen, hij had namelijk geen ouders meer. Hij staarde naar beneden, daar liepen katten alleen bleef hij stil zitten. De andere kittens waren al bezig met een tea kransje aan het houden. "We kunnen gewoon wachten tot het weer donker word en dan terug het kamp in. Het enige wat we dan moeten doen is niet gezien worden in de tussentijd. Softvoice maakt zich zeker zorgen maar weet ook dat ik wel vaker weg ben dus zal niets zeggen. En hoe zit het met Cresentwolf? En Boney hoe zit het met jou moeder?" Vroeg Dawn, urg haar vraag was gewoon hard. Hij zei niks meer en keek haar niet eens aan toen ze dat zei. Hij voelde zich nu al geraakt, hij mompelde even en maakte al een afdaling naar de takken die beneden hun stonden. "Crescent zou zich natuurlijk zorgen maken, maar wat kan ik daar tegen doen nu?" Zei zijn vriend makkelijk of dat er niks aan de hand was. Bonekit had zijn oren wel gespitst, hij hoorde alles. Weer sprong hij voorzichtig een tak naar beneden, zijn ogen keken strak naar de grond. "Soft geeft niet snel erge straf dus ik zal de schuld wel op me nemen," Zei Dawn rustig en begon ook al met af te dalen en begon gelijk als of ze langzaam waren, "Komen jullie?" Bonekit rolde met zijn ogen en stond al over een kort tijdje beneden. Hij merkte op dat Forest weer een gesprek was begonnen met Dawnkit, hij stond al beneden en was al vlug een bosje in geschoten. Bone merkte Forest op die begon met 'hierheen'. Zijn ambere ogen keken naar Forest en volgde hem achter een boom, rustig trippelde hij naar hun toe. Vast zou Dawn hetzelfde doen.

OCC: sorry voor de late reactie

Dawnkit merkte dat de twee katers haar volgde. Echter viel het haar wel op dat Bonekit helemaal niets meer had gezegd. Normaal was hij wel een heel stuk vrolijker en praatte hij veel meer. Zou er iets met hem aan de hand zijn? Forestkit was vlak na haar beneden en schoot meteen de struiken in. "Hierheen." Zei hij, meteen ging Bonekit achter hem aan de struiken in. Het duurde even voor de zwart witte kattin door had waarom de twee de struiken in waren gedoken. Snel rende ze achter hun aan de struiken in, door haar onhandigheid botste ze tegen beide kittens op. "Sorry," mompelde ze terwijl ze met haar kopje schudde. De blik op Bonekit's kop was nog steeds niet echt heel vrolijk. Haar kopje betrok bij het zien van de niet al te vrolijke kop van haar vriend. "Boney wat is er? Heb ik iets verkeerds gedaan?"

Bone kwam al snel de struiken in rennen. Met een knik gaf hij hem een groet. Daarna kwam Dawn binnen rennen, klunzig kwam ze tegen de twee katers aan."Sorry,"mompelde ze. Lachend antwoordde Forest op haar verontschuldiging."Maakt niet uit joh." Dawn leek alleen niet geïnteresseerd te zijn in hem. Ze keek naar Bone. En nu hij goed keek naar zijn vriend leek hij wat rustiger dan normaal."Boney wat is er? Heb ik iets verkeerds gedaan?" Bij die woorden keek hij Bone in zijn ogen, op zoek naar 'maakt niet uit wat'. Al snel keek hij weg en ging rechtop zitten. Even besloot hij stil te zijn. Hij keek naar zijn twee vrienden, maar stiekem keek hij achter ze naar de vele katten de het kamp uit kwamen. Zijn oortjes draaiden mee met elk geluid die hij hoorde of het nou één van zijn vrienden was of een klein vogeltje. Zijn hoofd stond recht naar voren. Kort sloot hij zijn ogen en duwde zijn hoofd even naar beneden, zijn buik vulde zich met lucht. En liep al snel daarna weer leeg. Hij wist even niet wat hij moest doen, of zeggen op Dawn. Wat hij raar vond, want hij wist altijd wat hij moest doen of zeggen."T...trouwens."begon hij voorzichtig. Even dacht hij na op welke toon hij het zou zeggen."Volgende ceremonie hebben we kans om apprentice te worden toch?" Zijn stem was wat blijer gaan klinken en zijn hoofd was omhoog gegaan.

Bonekit stond in de struiken, hij was er al met Forest. Hij glimlachten even naar hun, hij was even er niet op vrolijk. Hij had geen ouders, hij staarde naar Forest. Alleen voelde hij een knal tegen zijn rug aan, het was Dawn die over de twee heen struikelde. Hij voelde de harde grond zijn gezicht raken maar ook de rest van zijn lichaam, vlug sprong hij verdedigend op maar toe hij zag dat het maar Dawn was zuchtte hij. Ze had wat gezegt het was maar een enkle 'sorry' voor het struikelen, hij hoorde Forestkit heel vrolijk zeggen dat het niet uit maakten. Bone hield fier zijn neus in de lucht naar enkle spoor van lucht, "Boney wat is er? Heb ik iets verkeerds gedaan?" Vroeg Dawie. Hij keek haar aan maar zijn ogen leken meer gericht naar de grond, ook Forestty leek ook de aanwezigheid te krijgen dat er iets aan de hand was. Hij merkte ook heel vlug dat zijn vriend weer weg keek, Bone keek naar Dawn. Het leek of ze zich schuldig voelden, 'jij niet.' antwoorde hij kil. Het was achteraf zijn leven en niet die van hun, ze moesten zich niet erover zorgen maken. Scar maakte zich alleen zorgen over van alles, hij staarde rustig naar de grond. 'Om eerlijk te zijn, ik heb geen ouders.' Zei stem klonk kill en hard op dit moment maar diep in hem zelf wilde hij dat hij ze maar had. Hij glimlachte naar haar en keek naar Frosty of je forestkit, "T...trouwens." Begon Forest onschuldig als wat. "Volgende ceremonie hebben we kans om apprentice te worden toch?" vervolgde hij, even dacht Bone na. Hij had gelijk, misschien werden ze wel apprentices. Vlug sprong hij naar Forest toe, 'het eerste wat ik dan doe is met jullie stoeien.' lachtte hij en probeerde Forest tegen de grond aan te krijgen.

Forestkit vertelde haar dat hij het niet erg vond wat haar al een beetje opluchtte. Dat Bonekit daarna zei dat ze niets had fout gedaan luchtte haar echter niet op door de wat kille manier waarop hij het zei. Dawnkit wist niet wat ze hier mee aan moest. Was alles nou gewoon goed, of niet. Ze wist het echt niet meer. 'Om eerlijk te zijn, ik heb geen ouders.' Zei Bonekit plotseling, de cyaan ogen van de kattin werden meteen groter. "Boney," zei ze bijna onhoorbaar zacht. Nog voor ze verder iets kon zeggen begon Forestkit ineens over de volgende ceremonie, dat ze dan apprentice zouden kunnen worden. Vrolijk zwaaide Dawnkit met haar staartje bij de gedachte hier aan. Het daar over hebben was een prima afleiding. 'Het eerste wat ik dan doe is met jullie stoeien,' ging Bonekit daarna alsof er niets was gebeurd verder. Hij probeerde Forestkit tegen de grond te krijgen. Na heel even verbaast toe kijken nam Dawnkit een aanloopje en sprong boven op de twee katers. "Niet zonder mij hea!"

OOC: Het is tot nu toe echt te merken dat Bone op Dawn moet gaan crushen en haar daar mee gaan confronteren X"D