First training [&Innerpaw]

Het was nog vroeg toen de witte poes wakker werd. Winterwolf had een apprentice gekregen, Innerpaw. Ze wist niet echt wat ze er van moest vinden, het zou niet het leukste ooit zijn, maar het was ook niet erg. Dan komen er een keertje goede warriors later. De poes zuchtte, stond op en waste haar vacht voor twee minuten. Daarna klom ze van haar nest en ging de apprentice den in. Haar groene ogen zochten Innerpaw en al snel had ze die gevonden. ''Word wakker, Innerpaw,'' gromde ze. Winterwolf haatte de ochtenden. ''Sta op.'' vervolgens draaide ze zich om en liep de apprentice's den uit.

Innerpaw hoorde wat in z'n slaap, wat gemompel, hield hij in. Het was vast geen gemompel, maar licht geschreeuw. Hij was moe, en had geen zin om te reageren op het gegrom van zijn nieuwe mentor, Winterwolf. Maar toch was het zijn eerste training. Hij had er wel zin in, in die eerste training, maar was veel te moe. Toch stond hij op, hij wou zijn mentor niet 'teleurstellen' op haar training met d'r nieuwe leerling. Toen hij opstond, wankelde hij wat, hij sliep nog half. Hij liep naar buiten en zag zijn nieuwe mentor aan de overkant van het kamp staan. Hij glimlachte naar haar en liep er heen. "En, wat ga je me vandaag allemaal leren? Ik ben er klaar voor!", en hij stond al te trappelen om te vertrekken.

Gelukkig kwam de zwarte kater al snel in zicht. ''En, wat ga je me vandaag allemaal leren? Ik ben er klaar voor!'' miauwde hij. Dit was een enhausiaste kitten. Winter was hier redelijk blij om, ze had geen zin in zo'n kat die de hele tijd liep te klagen. Ze dacht even na. Wat zou ze deze kitten gaan leren? Ze dacht even na, en gaf toen antwoord. ''Ik ga je het territorium laten zien,'' miauwde ze. ''Je moet goed opletten waar we langs lopen want jij bepaalt de weg terug naar het kamp. Als we nog tijd hebben kan ik je laten zien hoe je moet jagen.'' Dat was dus het plan. Hopelijk kwamen ze geen dassen of andere beesten tegen, daar had ze al genoeg van gezien de laatste tijd. ''Volg me.'' De poes begon te lopen richting de kamp uitgang, de wind in haar lange vacht negerend.

"Ik ga je het territorium laten zien", Zei de witte kattin: "Je moet goed opletten waar we langs lopen want jij bepaalt de weg terug naar het kamp. Als we nog tijd hebben kan ik je laten zien hoe je moet jagen". Innerpaw knikte instemmend. En ze liepen samen naar de kamp uitgang. Toen het zwarte katertje buitenkwam snoof hij de frisse lucht op. Hij keek even rond en moest zijn mentor even inhalen, ze was al verder. Toen hij naast zijn clangenoot stond glimlachte hij naar haar. Hij was blij, want hij had lang gewacht op een mentor. En nu heeft hij er één! Hij voelde zich een trotse apprentice. Hij keek weer even om zich heen, hij wist niet waar ze waren. Hij miauwde wat tegen zijn mentor: "Waar zijn we nu? Ik ken deze plek nog niet goed" Dan liep hij voort met zijn mentor het woud in.

De zwarte kater was vrolijk, Winterwolf wist echter niet waarom. De twee gingen het kamp uit, en ze voelde een windvlaag door haar lange vacht. Ze was er aan gewend, ze waren niet voor niets de WindClan. Na een tijd lopen in stilte en gedachtes, miauwde Innerpaw plots iets. ''Waar zijn we nu? Ik ken deze plek nog niet goed.'' Winter wierp even een blik op hem en daarna weer op het gebied. ''Dit zijn de Moorlands,'' miauwde Winterwolf, en besloot het maar uit te leggen zoals haar mentor het ook had vertelt. ''Het meeste van het gebied bestaat hier uit. Vlaktes en heuvels. Hier jagen we meestal omdat hier veel konijnen zijn.'' En laatst vond ik nog een das dacht ze, maar miauwde ze niet. Plots kwam het in haar op dat dat wel eens van het verlaten dassenhol kon komen! Die zou ze beter een andere keer laten zien. ''Goed,'' Wolf stopte met lopen. ''Vertel me eens, wat ruik je?'' Innerpaw zou geuren moeten herkennen als warrior, dus konden ze beter beginnen.

Innerpaw liep samen met zijn mentor verder. Blijkbaar waren ze nu op de Moorlands. Toen kwamen ze tot stilstand. "Vertel me eens," zei Winterwolf "Wat ruik je?" Innerpaw stak zijn neus omhoog en snoof de lucht op. Hij wist wel dat de WindClan geur er tussen zat en hij stak zijn snuit nog eens in de lucht. Voor de rest twijfelde hij toch wel een beetje. WindClan geur ruik ik," mauwde hij. Hij dacht nog even na. "Konijn! Ik ruik konijn!" Hij was erg enthousiast. Hij kon zichzelf amper inhouden. "Gaan we erop jagen? Dan hebben we nog wat voor de Clan." Hij keek even naar het gezicht van zijn mentor. Was hij iets té enthousiast?

''Ik ruik WindClan,'' was het eerste wat Innerpaw miauwde. Winterwolf moest haar best doen niet een sarcastische opmerking te maken. Hij was nog jong. Hij kon tenminste ruiken. ''Konijn! Ik ruik konijn!'' vervolgde hij plots naar een tijdje, heel enhausiast. ''Gaan we er op jagen? Dan hebben we nog wat voor de Clan!'' Winter dacht na. Konijnen waren snel, kon Innerpaw het wel lang volhouden om door blijven te rennen? Kittens in de nursery renden in iedergeval nooit. Ze zou wel zien. ''Eerst geef ik je een tip,'' miauwde Winter. ''Ruik je prooi, praat dan nooit te hard. Vooral niet met konijn, die staan bekend om gehoor. Voor je praat moet je kijken of hij niet dichtbij is.'' De poes keek om haar heen en zag het beest iets verderop bij een rots. Hij hoorde hun net niet praten. Winterwolf zakte door haar poten en hield haar buik net op het gras. Haar staart liet ze net niet op het gras vallen. Ze deed de sluiphouding. ''Doe eens na. Maak je zo klein mogelijk. Zorg dat je staart niet het gras aanraakt, dat kan voor ritselen zorgen. Maar zorg ook niet dat je er mee zwaait van hier ben ik. Zorg dat je buik ook het gras net niet aanraakt. Dan kun je langzaam, poot voor poot naar het konijn toe. Let op waar je loopt, want je wil niet op een tak staan zodat het beest weet waar je bent. Probeer zo dichtbij mogelijk te komen, maar niet té dichtbij. Dan spring je op het konijn en bijt je het vlug dood. Als dit niet lukt kunnen wij WindClanners er nog achteraan proberen te rennen. Let op dat je het niet een hol injaagt.'' Na haar uitleg ging ze weer zitten. ''Goed. Probeer maar te vangen. Ik ren je wel achterna als het mislukt,'' miauwde ze. Innerpaw zou het waarschijnlijk niet foutloos doen. Dus als het mislukt zou ze haar op haar fouten kunnen wijzen. Van fouten kun je leren, had haar mentor gezegd. Eens kijken of Inner dit alles had onthouden.

Toen zijn mentor alles uitlegde, keek hij naar wat ze allemaal deed. "Goed. Probeer maar te vangen. Ik ren je wel achterna als het mislukt," mauwde Winterwolf. Het zwarte katertje dacht na over wat ze allemaal zei. "Oké, klein maken, de staart en de buik net niet over de grond slepen, stilletjes naar de prooi toe sluipen en dan aanvallen," zei hij zachtjes tegen zichzelf. Hij zag dat het konijn aan een rots zat in de buurt en probeerde zo stil mogelijk te praten. Hij liet zich ineen zakken. Zijn staart zweefde net boven het gras en hij trok zijn buik een klein beetje in. Die mag de grond natuurlijk niet raken. Hij ademde even in om zich te concentreren op zijn aanval en de prooi. Hij wist dat het niet helemaal goed zou verlopen, het is pas zijn eerste keer. Hij sloop poot voor poot. Hij trapte bijna op een paar takjes, bijna. Hij zag de prooi zijn oren bewegen en de apprentice had het gevoel dat het konijn hem hoorde. hij ging een beetje dichter, maakte zich klaar voor de aanval en sprong naar het konijn toe. Maar dat konijntje hoorde Innerpaw en sprong nog net weg. Toen Innerpaw probeerde op zijn poten te landen zag hij het konijn weg rennen. "Ik had hem bijna," mompelde hij en keek om zich heen of er misschien nog een konijn of andere prooi in de buurt was.

De poes grijnsde toen hij alles zachtjes herhaalde. Hij had het vrij goed onthouden. Ze keek toe hoe hij op het konijn afsloop, maar af en toe stond hij op een paar takjes waardoor het konijn op zijn hoede werd. Helaas had het beest hem goed door, want hij schoot weg toen Innerpaw hem probeerde te vangen. Jammer maar helaas. Winterwolf liep naar het zwarte katertje toe. ''Bijna. Alleen werd hij op zijn hoede omdat je op de takjes stond,'' miauwde ze. Even snel snoof ze de lucht op om te kijken of er nog een ander konijn te vinden was, maar ze rook niets. Natuurlijk, leafbare was ook niet het seizoen van overal prooi. ''Kom.'' Met dit simpele woordje liep Winterwolf verder, en maakte een snel gebaar met haar staart dat zei; 'volg me.'

Innerpaw zag zijn mentor grijnzen. Had hij het goed gedaan? Niet foutloos, maar ook niet slecht. Hij ging naar Winterwolf toe. "Bijna. Alleen werd hij op zijn hoede omdat je op de takjes stond," mauwde ze. Innerpaw knikte, hij had inderdaad meer moeten uitkijken naar takjes en knisperende blaadjes. De zwarte kater zag hoe zijn mentor haar snuit in de lucht stak. Waarschijnlijk wou ze weten of er prooi in de buurt was. Innerpaw stak zijn neus ook omhoog, maar rook alleen de bekende WindClan geur. "Kom," hoorde hij zijn mentor zeggen en zag hoe ze een gebaar maakte met haar staart. De apprentice volgde haar. Hij keek rond toen ze wat verder waren. "Waar zijn we nu?"

Winterwolf's oren bewogen kort naar achter toen Innerpaw dezelfde vraag weer stelde. De witte poes stopte. ''We zijn nu bij de abandoned badger den,'' miauwde ze. Klonk gevaarlijk, maar waarschijnlijk was er geen das. ''Wacht hier,'' zei ze tegen haar apprentice, waarna ze zich omdraaide en voorzichtig dichterbij het hol kwam. Ze snoof de lucht op om das te ruiken, maar kon niks vinden. Er was wel een dassengeur, alleen dat was van ongeveer twaalf manen geleden. ''Oké, kom maar hier,'' miauwde Wolf naar Innerpaw. ''Oké, ruik de lucht hier maar eens goed. Hoe oud denk je dat de geur is?''

Ze kwamen samen tot stilstand toen Innerpaw zijn vraag nog een keer stelde. "We zijn nu bij de abandoned badger den", zei zijn mentor. Toen zag hij dat Winterwolf ergens heen ging, hij moest even wachten. Ze ging toen naar een hol, het bleek een dassen hol te zijn. Dan mocht hij naar haar toe komen. "Oké, ruik de lucht hier maar eens goed. Hoe oud denk je dat de geur is?" Toen het zwarte katertje die woorden hoorde moest hij even nadenken. Hij snoof de vieze geur nog eens op en dacht weer even na. "Is het 10 manen oud? Of misschien 9 manen?" Hij was niet honderd procent zeker van zijn antwoord, maar wist wel dat hij er dichtbij zat.

''Twaalf,'' was het korte antwoord van Winterwolf. ''Dat is lang geleden, dus hij zal sowieso niet terug komen. Toch blijven WindClankatten patrouilles sturen om te kijken of er geen nieuwe das komt.'' Winterwolf weet nog wel dat ze niet lang geleden zelfs een had moeten wegjagen. ''En jagen kunnen we hier ook wel.'' De witte poes snoof de lucht op om prooi te vinden.

(Sawry voor mijn lateness)

Toen Winterwolf haar kleine verhaaltje deed over het dassenhol, snoof de zwarte apprentice de geur nog eens op. Niets speciaals, alleen de WindClan geur en die oude dassengeur. Hij zag hoe zijn mentor haar neus in de lucht stak, ze was opzoek naar prooi, bedacht Innerpaw. Hij trappelde weer met zijn poten op de half besneeuwde grond, hij wou niet wachten om terug te gaan jagen. 'Dan moet het wel lukken!' Hij wou graag eens zo'n grote prooi vangen, zo een groot konijn!

Onderwerp: Re: First training [&Innerpaw]