Schnelll

Ace had er maar wat twijfelend gezeten. Tall mocht dan enorm trouw zijn, hij had nu wel een memo gekregen dat hij oom werd. En nogwel van zijn beste vriend. Woe, drama galore. En aangezien de fluffy kater niet goed was in subtiele hinten ging hij maar over op een totaal ander onderwerp. Een iets minder gevoelig. Nou ja, zo goed een half dode vriendin een ongevoelig onderwerp was. Maar terwijl Ace in de Med. Den rond hing begon hij dingen te herinneren. Hoe ze zijn zwaar bloedende wond hadden gestelpt en wat hij opgevoert kreeg. En de meerderheid daarvan waren pijnstillende zaadjes. Dus had Ace simpelweg dezelfde geur en smaak opgezocht in de voorraad. Hem leek het simpel dus de opmerking van Tall was vrij onredelijk in zijn ogen. "Dat weet iedereen toch?" even greens hij en gaf de tabby een forse duw. "Kom, je moet bloemmetjes plukken voor je lady-friend" plaagde hij waarna hij naar de uitgang liep.

Het was voor hem de normaalste zaak van de wereld. Iedereen wist het en het was niet bijzonder. Nope. Gewoon iets dat je vaag in je achterhoofd had zitten. Dat niet iedereen het gebruikte was anders. Want Arcane wist bijvoorbeeld hoe je een wond dicht maakte, of de brute manier hiervan. En hij wist wat pijnstillers waren. No big deal. "Alsof dat zou kunnen, en ik geef Running nog niet eens op als ik niks meer kon eten" want ja, als Ace iemand boven eten stelde was het serieus. Hehe. Plagend begon hij te neuriën "Tall en Little are sitting in a tree, k-i-s-s-i-n-g" grijnzend gaf hij dien een por. Hij ging deze kans niet laten lopen. Nu ging het P.I.C. shipping van een andere kant.

Dawww Tall kreeg geen klap.. Jammer. Hij hielt van die move. Toen Tall opstond rolde ook hij weer echt recht. Hierna schudde hij veelzeggend zijn enorme pels uit en keek schuin naar zijn vriend. Ze moesten echt weer eens wat leuks doen.. Zoals Thunderclan bezoeken, die waren altijd zo gastvrij. Of weer een vermiste grens zoeken. Of evengoed samen hun apprentice's trainen. Al betekende dat wel weer meer tijd met Lurking... Zucht. Toch wou de grijze kater het niet opgeven. Als hij Lurking af kon richten tot een goede warrior was alles mogelijk. Maar voor hij het kon vragen zag hij klaprozen staan. Ietwat twijfelend ging hij ernaast zitten. Hoe kreeg je er zaadjes uit? Gewoon tegenaan tikken? Voorzichtig pookte hij het rode bloemmetje.

Ace mocht nu wel Littleshadow vergeten zijn, straks kon het weer opnieuw beginnen. Maar nu was hij helemaal bezig met het rode plantje. Ja, hij had het ding gevonden.. Maar hoe kreeg je er de zaadjes uit? Na hij pookte vroeg Tall of het zo wel ging. Verbaast keek hij op. "Dit is ook de eerste keer dat ik dit doe hoor" sprak hij bijna sipjes. Het moest er vast komisch uit zien, een reus van een kater geconsentreerd naar een plantje kijkend. Ineens gaf hij het ding een klap. Het plantje wiebelde gevaarlijk en liet toen enkele zaadjes vallen. En andere plant rotzooi.. Maar tevreden duwde hij de zaadjes op een blad en probeerde die zo goed mogelijk te vervoeren.

Ace grinnikte om alle woorden van zijn vriend. Nou nou zeg, als hij hier degene was die veel van planten wist was de clan tamelijk verloren. Dus haalde nu niet alleen uit naar het plantje maar ook naar zijn vriend. 'Mijn kennis eindigt bij het avondeten, dat weet je toch?' greens hij breed. Hij kon ook maar niet voorbij de grote wetenschap van het plantje komen. Het was zo'n klein ding en zijn poten veel te groot om het voorzichtig aan te pakken. En de klap hielp toch? Niks te klagen. Nou ja, behalve voor het plantje zelf. Die was er vast minder blij mee. Toen Tall commetaar gaf op zijn manier was werken gaf hij de plant veelzeggend nog een tik. Op een oude en wijze stem gaf hij antwoord, al lag zijn brutale jongensblik in zijn ogen. 'Nou mijn beste, als ik dat zou doen zouden de zaadjes plat worden' Grote wetenschap logica hier. Maar Ace was blij dat het weer een beetje normaal werd. In ieder geval tussen de twee vrienden.

Ace snoof beledigt als een diva en wierp zijn fluffy hoofd in de lucht. Hij was stiekem geniaal. Echt waar, als ze hem maar eens zouden geloven. 'Hij valt zowat voor mijn poten als hij me aan ziet komen' sprak hij serieus met een wenkbrauwwiebel. Want ja, die twee gingen zo goed samen. Lurking luisterde ook altijd naar alles wat hij zei en was een geweldige leerling. Kuch.. Ja, als je het zelf wilt geloven. Maar Ace probeerde het heel hard om een goede mentor te zijn. Hij was trots op zijn rang en dat hij nu al een leerling kreeg. Zijn motivatie was goed, die van zijn leerling wat minder. Bij de vraag van Tall keek hij op. 'Wat ik wil; dagelijks, wat ik voor elkaar krijg; misschien 2 keer in de week met geluk' Ace bromde het laatste wat chaggie. De laatste keer kreeg hij zelfs een trap voor zijn kop. Gewoon gemeen..

De kater duwde met zijn pluizige pootje de kleine fragiele zaadjes op een hoopje. Want ja, je moest ze ook vervoeren. Dit was dus het probleem. Uiteindelijk had hij de meerderheid op een goed blaadje. En Tall begreep hem weer niet. Ace duwde zijn linkeroor kort naar achter. "Ja, met geluk dat ik hem zo vaak meekrijg. Ik wil mijn best doen maar Lurk moet ook motivatie tonen." Hij zuchtte. Mentorschap was moeilijker dan hij dacht.. Laat staan dat hij straks vader moest worden. Starclan sta hem bij.

Ace grinnikte om het antwoord van Tall. Ze hadden allemaal katten die eng waren. De kater schudde zichzelf uit en pakte het pakketje zaadjes op. Deze zette hij heel strategisch op Tall zijn kop. "We zouden eigenlijk eens een training samen moeten doen. Met Ghost en Lurk" stelde hij voor. Leek heel leuk. "Is ze een goede leerling?" vroeg hij toen maar. Vast beter dan de zijne. Sighn.

Natuurlijk had hij gelijk. Daarom had hij het ook gezegt. Want Ace had altijd goede ideeën. Kuch kuch. Maar hij keek vrolijker naar zijn tabby vriend. Toen hij ook antwoord kreeg op zijn andere vraag fronste hij even. "Misschien is een training met Lurk net wat ze nodig heeft" Als ze zag dat een andere apprentice ook iets kon was ze was wat meer gemotiveerd.