We made it

Onderwerp: We made it zo 8 feb 2015 - 17:04

Beautiful Days

Ze was woest. Bloedend uit verschillende wonden beet ze verwoed in de vacht van de grote hond. Hij was ook woest en probeerde in haar poot te bijten, maar Merlene was sterk en een echte vechter. Ze zette haar tanden in de nek van de hond en beet hard door. De zwarte hond begon te janken. De enorme poot kwam terecht op haar kop. Ze liet los. Het duizelde haar en ze begon te wankelen. De hond kwam op haar afgerend en zij zwenkte opzij. "Je zult niet winnen, haarbal.", spuugde ze terwijl ze op hem afsprong. Ze zette haar klauwen in zijn ogen en maakte hem blind. Een grijns speelde rond haar lippen. De hond werd gek. Hij begon te springen om haar af te schudden. Ze werd er af geslingerd en knalde tegen een boom aan. Wankelend sprong ze recht. Ze liet de hond op haar afkomen en sprong naar zijn nek. Haar tanden doorboorde het vlees netzoals zijn klauwen haar buik doorboorde. Ze vielen allebei neer. Grijnzend hoorde ze een 'krak.' De hond rochelde. Haar ogen werden dof, maar de eeuwige grijns bleef op haar gezicht staan.

Are Stil Beautiful

{Open voor iedereen}

Onderwerp: Re: We made it wo 11 feb 2015 - 10:35

Het was een wonder dat ze het redde tot aan de grens zonder dat ze onderschept werd door een shadowclan kat. Ze nam het niet zo nauw met de regels, eigenlijk trok ze zich er gewoon helemaal niets van aan. Toen ze de kans had gezien om het kamp uit te komen, was ze zonder aarzeling het kamp uit geglipt. Ze maakte altijd graag duidelijk dat ze aanwezig was, dus als ze een patrouille tegengekomen was dan had ze het niet ver gered, maar dat was niet het geval. Haar poten lieten elk blad en takje kraken en er lag een geamuseerde grijns om haar lippen. Kijk, dit was nou wel interessant. Al dat geblabla van de katten in het kamp, daar irriteerde ze zich mateloos aan. Hier buiten het kamp was het beter, stiller. Al moest het niet te lang stil blijven, want dan zou ze zich gaan vervelen. Ze verveelde zich snel en begon dan de grenzen op te zoeken, om daar stug overheen te banjeren. Ze was niet voorzichtig, totaal niet. Het enige wat haar interesseerde was dat zij plezier kon hebben, wat lastig was als je zo snel je interesse in iets verloor. Daardoor kon ze andere katten flink op de zenuwen werken, zeker als ze het spelletje bedacht had om iemand te pijnigen. Pijn fascineerde haar, pijn vond ze heerlijk. Ze stopte met lopen toen ze bloed rook, heel veel bloed. Ze bewoog met haar oren en toen viel haar blik op de lichamen een eindje verderop. Waren die nou dood? Nieuwsgierig trippelde ze dichterbij, waardoor er bloed aan haar pootjes kwam zo snel ze door het bloed heen liep. Ze duwde tegen de poes aan. “Ben jij dood?” Schreeuwde ze vervolgens in het oor van de rogue. Er was geen schrik of spanning van haar af te lezen, enkel nieuwsgierigheid. Het interesseerde haar helemaal niet dat de kat dood leek.