Pain -open-

De bruine warrior keek onderzoekend naar de boom voor haar. Het was zowat de enige die zich in het windclan territorium bevond, en dan was het nog een tenger en klein geval. Zijn bladeren waren met behulp van de herfst vrijwel helemaal verdwenen. Owlflight ontblootte de klauwen van haar voorpoten en zette deze vast in de onderste tak, die verrassend stevig bleek te zijn. Ze móést dit gewoon een keer proberen. De bruine tabby trok zichzelf op en wist met haar achterpoten op de tak te geraken. Ze haakte haar klauwen vast in de witte berkenbast, en besefte dat ex-skyclanners haar nu waarschijnlijk zouden uitlachen. De gestreepte warrior schudde haar kop om de gedachte te verdrijven en trok zichzelf verder omhoog. Owlflight zette haar rechtervoorpoot vast aan de dichtstbijzijnde tak, probeerde zichzelf op te trekken, wanneer een krakend geluid haar oren binnendrong. Veel te laat besefte ze dat de tak aan het breken was, en probeerde zich wanhopig nog vast te grijpen. Met een doffe klap kwam de jonge warrior op de grond terecht. Alle lucht leek uit haar longen gedrukt te worden, waarna ze hard schreeuwde en hijgend van de pijn op haar zij ging liggen.

feel free to join c:

"Owlflight, wat is er gebeurd? Of laat maar, die tak zegt genoeg. Kun je opstaan?", De bruine tabby herkende de stem van Everstar. Owlflight voelde zich stom omdat ze had besloten om in de boom te klimmen. Bij wijze van antwoord, hees de gestreepte warrior zich langzaam en trillend overeind. Haar ruggengraad deed pijn, maar Owlflight dacht niet dat hij gebroken was. "H-het gaat wel", loog de kattin, het eerste dat ze hierna zou doen, is vertrekken naar de medicine cats den en zich door Sparrowpaw laten onderzoeken.

"Kom, we moeten de medicine cat maar even naar je laten kijken. Het zal niet gebroken zijn, anders had je niet op kunnen staan, maar misschien is er wel iets aan de hand waar iets aan gedaan moet worden", Owlflight liep achter de rosse leader aan, terwijl ze haar poten zo stijf mogelijk hield om de pijn zo min mogelijk te voelen, maar het was nog altijd onverdraagbaar. Lopen deed pijn, praten deed pijn, zelfs gewoon stilstaan deed pijn. "Wat deed je eigenlijk in die boom? WindClan jaagt op konijnen, niet op eekhoorns.", vroeg Everstar. Die vraag had de gestreepte windclanner kunnen zien aankomen, en toch had ze er geen deftig antwoord op. "Ik wou het gewoon proberen", Owlflight slikte. Niet echt een goed excuus.

Er verscheen een dankbare glimlach om de lippen van de bruine warrior wanneer Everstar haar ondersteunde. "Denk de volgende keer beter na voor je zoiets stoms doet. Je weet dat we het in deze tijden niet kunnen gebruiken als een warrior in de medicine cats den ligt.", Owlflight knikte. Met een beetje geluk zou ze binnen een paar dagen terug haar warrior taken kunnen vervullen, maar het zou ook lang kunnen duren, dan zou de bruine tabby niet veel nuttiger dan een berg crowfood. Misschien was ze wel verminkt voor de rest van haar leven, en zou ze de rest van haar dagen in de elders den moeten slijten. Owlflight haalde diep adem en probeerde de gedachte uit haar hoofd te verbannen. "Ik heb m'n lesje wel geleerd", miauwde ze bitter. De pijn die nu door haar lichaam stroomde, hoopte ze nooit meer te voelen.