Falling leaves [ Open ]

Onderwerp: Falling leaves [ Open ] ma 27 okt 2014 - 11:24

Haar amberen ogen staarde in de duisternis. Een zucht gleed over haar lippen en haar snorharen trilden. De inktzwarte nacht omhulde haar terwijl ze geluidloos het kamp verliet. Er was veel gebeurd en ze had al vernomen dat er wat gebeurd was verderop bij de Thunder en RiverClan. Heer pluizige staart sleepte wat over de grond en eenmaal wat verder buiten het kamp zag ze dat het al spoedig leafbare zou worden terwijl die voor haar idee nog maar net voorbij was. In de verte hoorde ze water kabbelen maar dat zou spoedig verstillen als het weer zo'n strenge leafbare zou worden als laatst. Ze nam een teug verse lucht en probeerde haar gedachtes te verzetten. Waar was Crossroad eigenlijk naartoe gegaan? vroeg ze zich stilletjes af. Langzaam ging haar blik naar de zilverpels waar StarClan was. Wisten zij het misschien? Haar ogen sloten zich en opende zich bij het horen van een nieuw geluid.

Het was al donker aan het worden, maar dat deerde de jonge poes niet, zolang ze in de nacht rond kon lopen was het voor haar oké. De muis die ze in haar mond had, besloot ze te begraven om later op te halen. Ze hoorde een zucht, en Berry hief haar hoofd op. Wie was dat? De poes liep richting de geur die nu haar neus binnen drong, en ze dacht Otterflight te herkennen in de duisternis. Raspberryheart liep naar de poes toe, die met gesloten ogen had gezeten, war nu haar ogen opende. "Otterflight?" Ze ging naast haar zitten, niet te kort maar niet te ver, want ze wist niet hoe de poes zou reageren op haar gezelschap. "Alles oké?"

Het geluid van de pootstappen maakte haar nog oplettender. Ze stond op en wilde zich met ontblootte nagels op de achtervolger stortten toen ze hoorde dat de kat haar naam kende. Ze ontspande een beetje en kneep haar amberen ogen samen. Ze kon niet opmaken wie de andere kattin was maar toen ze eenmaal de geur rook wist ze dat het om Raspberryheart ging. Ze draaide zich helemaal om en keek de kattin aan. “It could be better” murmelde e zacht en staarde naar haar poten. Het had geen zin om het te ontkennen dat ze totaal zichzelf niet was en dat ze Crossroad miste. De kater die haar hart had gestolen was niet in de buurt geweest de laatste tijd en ze miste hem elke ochtend als ze wakker werd. In het begin had ze gedacht dat het eenmalig was maar het bleek dat het gewoon zijn natuur was. Haar eigen dag-nacht ritme was zich ook aan het omvormen zodat ze bij haar Crossroad kon zijn maar ze had het geluk nog niet gehad hem te treffen. Ergens hoopte ze deze avond hem tegen te komen, niet direct maar misschien dadelijk. Vluchtig schudde ze haar kop om die helder te krijgen en miauwde “How are you Raspberryheart? How do you like being a Warrior?’’. Het was alweer twee manen geleden dat de kattin Warrior was geworden maar ze had de kans nog niet gehad het te vragen. Nieuwsgierig keek ze naar de kattin met haar witte vacht.

“It could be better” murmelde de poes, en ze keek naar haar poten. De witte poes keek naar de oudere Warrior, maar kon niet opmaken hoe veel beter het zou gaan met haar. Ze kon niet opmaken hoe slecht, of hoe goed, het met Otterflight ging op dat moment, dus zei ze niets en knikte zachtjes. Raspberry merkte wel dat de andere kattin haar hoofd schudde, en haar stem klonk weer, dus keek ze Otterflight aan, met een vragende blik in haar ogen. “How are you Raspberryheart? How do you like being a Warrior?’’ Een soort van klein glimlachje verscheen op het gezicht van de Young Warrior. "Het kan beter, maar het gaat wel redelijk goed, denk ik, dankje." zei ze, om de eerste vraag te beantwoorden, en dacht na over de tweede vraag. Hoe beviel Warrior zijn haar? Ze dacht aan de verantwoordelijkheid die ze nu wel had, en vergeleek de rangen met elkaar. "Als Apprentice had ik -natuurlijk- minder verantwoordelijkheden .. Niet dat ik het erg vind, het is geweldig dat ik mijn Clan nu nog beter kan dienen, en dat ik hopelijk ooit de wijsheden die ik van Hiddendance door heb gekregen, te leren aan een andere Apprentice, toch mis ik de rustmomenten die nu minder vaak voorkomen." Het was een beetje een vaag antwoord, dus probeerde de poes het op te helderen door te zeggen: "Maar mij hoor je niet klagen."

Crossroad zuchtte even toen hij zijn oud voelende lijf in werking zette. Zijn spieren waren verkleumt van het lange stilliggen. Zijn manier van jagen was stil en geluidloos, maar je had er veel geduld voor nodig. Het was verdomt irritant om te blijven liggen terwijl je je prooi dichterbij zag komen, heel langzaam maar zeker. Maar het ging nu eenmaal op timing, en daardoor liep hij nu mooi met een kraai in zijn bek. Hij hielt van vogels, de smaak maar ook hoe ze waren en leefden. Zo gaf hij ook de hoge rangen een vogel naam; de gevlekte leider was een magpie, en de zwarte deputy een crow. Ineens schoot een geur hem uit zijn gedachten; Otterflight. Zelf had hij de neiging drukte te ontwijken en ‘s nachts of in de avond wakker te zijn. Zijn dag was omgedraaid. En zo liep hij zijn geliefde kattin vaak mis. Maar hij kon gewoon niet in de drukte leven, het was verschrikkelijk voor hem om in de aandacht te staan. Maar ja, wat kon hij doen? Snel zette hij zijn tred aan tot hij Otterflight samen met een andere warrior zag staan. Hij herkende haar als Raspberryheart, niet persoonlijk maar enkel bij naam. Zo kende hij iedereen. Uit beleefdheid knikte hij de ander toe en liet zijn koud blauwe ogen even op de ander rusten. Daarna keek hij naar de kattin die hij liefhad; hij was de kleinste van het gezelschap, maar dat was hij altijd. Uit zijn keel klonk een diep snorrend geluid. ‘Otterflight,’ Hij vond het zichtbaar moeilijk om zijn genegenheid te uiten met een ander erbij, dus ging hij naast de kattin zitten. Uit gewoonte maakte hij zich zo onzichtbaar mogelijk door rustig te zitten en geen geluid te maken, toch liet hij zijn halflange vacht met liefde langs die van Otterflight glijden.

De calico warrior slaakte een diepe zucht. Ze vond het niet zo van belang om te horen wat de andere katten van aar dachten. Ze sloeg haar staart voor haar poten en keek Raspberryheart aan. Het antwoord dat ze van de Young Warrior kreeg liet haar mager glimlachen. Ja, dat was natuurlijk wel zo. Als je van Apprentice naar Warrior ging kreeg je opeens veel meer taken en verantwoordelijkheden. Haar kop ging even op en neer in een knik toen ze hoorde van de rustmomenten. Zijzelf was die al bijna vergeten en vergat soms ook wel eens dat haar eigen apprentice die nodig had. Er kroop een licht beschaamd gevoel over haar heen en besloot voor zichzelf dat ze haar Apprentice meer rustmomenten ging gunnen. “Anything better then to be a kitten or not? ” sprak ze wat mijmerend. Als Warrior kon je je eigen plan trekken, zelf beslissen wat je deed in zekere zin. Haar gedachtes gingen terug naar de tijd dat ze nog Otterpaw had geheten en naar hoe haar mentor Sedgecreeck haar had getraind.
Bekende geur… schoot het opeens door haar kop. Het was een geur die ze al tijden had gehoopt te ruiken maar op dit moment juist nu voelde ze een zeem van lichte woede over haar lichaam heen kruipen. Waar had hij gezeten? De kater kwam vanuit de schaduwen naar haar toegelopen en hoewel ze in woede tegen met wilde uitbarsten en hem de huid vol wilde schelden van hier tot aan StarClan of hem desnoods er naartoe schoppen maar, wat hij vervolgens deed iets wat ze totaal niet had verwacht. Ze keek naar zijn gestalte en slaakte een zucht toen hij haar naam noemde. Ook bemerkte ze zijn moeilijkheid met het uiten van zijn liefde voor haar. Haar kop kantelde zich iets en haar amberen ogen ontmoette zijn blauwe ogen. “Crossroad… Where have you been? For StarClan's sake, I've been worried sick about you” miauwde ze met een scherpe ondertoon in haar stem. Toen ze zijn vacht langs de hare voelde strijken schoot er onwillekeurig een huivering over haar lichaam heen. Veel te veel gevoelens schoten door haar lichaam heen, verwarring, blijdschap, liefde maar ook woede. Hoewel Crossroad er nu was wilde ze eerst antwoorden van hem. Nu op dit moment kon ze niet kiezen wat ze moest doen dus besloot ze haar borst nog maar eens even een korte wasbeurt te geven. Wat moest Raspberryheart wel niet denken van deze vreemde vertoning? Schoot het door haar kop. Maar bovenal, wat was er in StarClan’s naam aan de hand?

“Anything better then to be a kitten or not?” Berry grinnikte even, en knikte instemmend haar hoofd, dat was inderdaad wel waar, kitten zijn was leuk omdat je kon slapen, maar je mocht de Den bijna nooit uit, je mocht het Camp in geen geval verlaten, ook moest je het niet wagen de Apprentices Den, de Warrior Den of de Leader Den te betreden want dat werd je al snel buiten gezet uit die Den. Plots verscheen er een kater, en Raspberryheart deed haar best om niet verbaasd op te kijken toen ze hem zag. Hij knikte haar toe, en zij knikte uit beleefdheid terug. Zijn blik gleed al snel naar Otterflight toe. Duidelijk kende hij de oudere Warrior waarmee de witte poes een gesprek aan het voeren was wel. ‘Otterflight,’ zei hij, en zij draaide zich om een slaakte een zuch. “Crossroad… Where have you been? For StarClan's sake, I've been worried sick about you” De scherpe ondertoon in haar stem vertelde Raspberry dat de twee elkaar wel beter kende als dat ze elkaar een paar keer gesproken hadden. Plus, Otterflight zei dat ze ongerust was geweest. De calico poes gaf har borst een wasbeurt, en even zat de witte Warrior er inwennig bij, niet in staat om iets te zeggen, want wat zou er op een moment als dit passen. Ze keek naar Crossroad, naar Otterflight, en daarna afwachtend naar haar witte pootjes.

Niet goed niet goed niet goed. Hij zat in de problemen. Wat had hij nou weer fout gedaan? Duidelijk zag hij zijn fouten niet in. Hij hielt van Otter en de laatste keer zij ook nog van hem. Maar de liefde die hij voelde was merkbaar niet wederzijds. Schuldig hielt hij zijn kopje laag en ontmoete haar blik. "I-ik deed-d mijn t-taken" zijn normaal sterke stem was wat onzeker. Hoe vreemd het ook was, hij voelde zich in de minderheid. Hij haalde diep adem en keek Otterflight rustig aan "Ik heb je gezocht, maar steeds als ik je zag was je aan het slapen" In stilte voegde hij toe 'of bij andere'. Het was niet dat hij zich schaamde, nee, ze was zijn trots. Maar hij hielt niet van aandacht en hielt zich liever in de schaduw. Even keek hij richting de andere warrior. Hierna gleed zijn blik schuldig naar de grond.

Meteen na haar uitval kreeg ze al spijt. Ze zag de blik in de ogen van Crossroad en deze sneed als een mes door haar heen. Had ze zo mogen uitvallen? Snel en onmerkbaar schudde ze resoluut haar kop. Ja, dat recht had ze maar de manier waarop had met iets meer tact gemogen eigenlijk. Ze zuchtte diep en keek vanuit haar ooghoeken naar Raspberryheart. Na haar uitval was er een ongemakkelijke stilte gevallen waar ze zelf na wat wikken en wegen besloot dat zij die zou verbreken. “I’m sorry you’ve fallen in to this Raspberryheart. This was not my intention” miauwde ze kort en wendde haar blik toen tot Crossroad.
Hij zat ineengedoken naast haar waardoor hij nog kleiner oogde dan daarnet. Zelf staarde ze even kort naar zijn gestalte en slaakte een zucht bij het horen van wat hij had gedaan. Zijn taken.. Eigenlijk vond ze het een slap excuus maar aan de andere kant had hij wel gelijk. Lichtelijk gefrustreerd gaf ze haar borst nog een lik en besloot toen dat kwaad blijven geen zin had. De kater kon dan wel nog zo gek zijn als een deur maar ze kon hem wel vergeven. Alleen zou ze hem graag wat meer zien.
De manier waarop hij sprak maakte haar ook rustig en gaf haar de moed om ook rustig terug te gaan antwoorden. “We all need sleep, don’t we?” miauwde ze zacht en keek hem toen aan in zijn blauwe ogen. “I just missed you … and we didn’t saw each other that much. I just love you Crossroad but I need to know you are there for me when I need you ” miauwde ze zo mogelijk nog wat zachter. Ze begreep soms helemaal niet waarom hij opeens weg was. Daarbij had hij wel gelijk. Hij was wel kort bij haar geweest want iedere ochtend rook ze zijn geur wel maar die vervloog dikwijls doordat de andere Warriors die om haar heen lagen ook hun eigen geur afgaven. Het puntje van haar staart bewoog een paar maal voordat ze op de schouder van Crossroad tikte. “I still love you tough you stupid furball” zei ze met een glimlach op haar lippen. Hoewel het haar soms zwaar viel dat ze hem niet altijd zien kon hield ze toch van dit eigenzinnige individu. En niet zo’n klein beetje ook.

[size=10]

Crossroad vond dit alles zo moeilijk. Hij was niet goed met sociale interacties. De kater was al een stuk ouder maar was nog nooit verliefd geweest. Zelfs vrienden waren een hele opgave. Vooral om ze bij te houden. En als hij eerlijk moest zijn; met zijn familie had hij ook weinig contact.. Hij vond het gewoon moeilijk. De kater hielt van weinig aandacht, verstopt blijven in de schaduw maar toch alles te weten komen. Vrienden, familie en een relatie zouden alles waarin hij vertrouwde wegvegen. Toen hij ineens liefde voelde voor Otterflight was hij zo onzeker over zichzelf. Hoe moest hij zich gedragen? Wat werd er van hem verwacht? De kleine kater vond het allemaal zo ingewikkeld. Hij hoorde hoe Otterflight zich verontschuldigde namens hun. Hierna werd haar aandacht op hem gericht. Even haalde hij diep adem en vermande zichzelf. Kom aan, hij kon dit vast wel aan. Zijn helder blauwe ogen keken in haar prachtige amberen. ‘Het spijt me Otterflight.. Dit alles is gewoon zo nieuw voor me’ Hij was altijd heel open geweest in zijn emoties, alleen was er hiervoor nooit iemand geweest om ernaar te luisteren. ‘Ik hou van je, en ik ben er altijd voor je.’ Zijn stem klonk sterk terwijl hij zijn donkere staart tegen Otterflight aanlegde. Bij het voelen van haar staart glimlachte hij, deze keer minder ongemakkelijk. ‘Love you,’ reageerde hij zachtjes. Ineens zag hij de andere warrior weer. ‘Sorry dat je dit moest zien.’ Al zei zijn staart die zich om die van Otter heen sloot iets heel anders.

[size]

Crossroad was nog altijd een hoopje ellende dat naast haar zat. Het schuldgevoel dat ze had begon wat meer te groeien totdat hij de stilte doorbrak. Ze knikte bij het horen van zijn verontschuldiging, soms vergat ze wel eens dat het ook allemaal nieuw voor haar was maar dat zij er minder moeite mee had dan Crossroad. Hij moest iets meer de tijd hebben dan zij. Haar woede zakte nu helemaal weg en ze keek hem liefkozend aan. Ze verschoof haar gevlekte staart en krulde die om de donkere van Crossroad heen. Ze hield nog altijd in haar achterhoofd dat ze niet alleen waren anders had ze hem nog een tweede vraag gesteld die waarschijnlijk zijn doen en laten helemaal overhoop zouden gooien. Ze glimlachte teder naar Crossraod en wendde zich tot Raspberrheart. "We will see eachother back at the camp. Right?" miauwde ze met een glimlach nog altijd op haar lippen berustend. Daarna draaide ze zich om naar Crossroad en gaf hem een por tegen zijn schouder met haar neus. "Come one furball, we are going hunting" zei ze en stond op om de Pinewoods in te trekken die achter de Little Creek lagen. Echter het stuk waar ze zaten was de Little Creek niet zo little meer. Ze sprong zonder aarzeling het water in en ging naar de overkant waar de Pinewoods zich uitstrekten en keek uitdagend over haar schouder naar Crossroad. Come and get me! zei haar blik tegen de kater.

OOC; Otterflight & Crossroad verlaten Raspberryheart maar blijven in het topic ?

Het deed de kater goed om te weten dat zijn geliefde niet meer boos op hem was. Hij voelde zijn staart om de hare en zijn lichaam ontspande. Ineens bleek Otter te hebben besloten dat ze Raspberryheart gingen verlaten. Zonder twijfel ging de kater mee in deze beslissing van de ander. Crossroad liep in zijn snelle en onhoorbare tred achter de prachtige kattin aan. Bij het zien van haar uitdagende blik sprong hij richting haar toe, jammer genoeg was de kattin toen al in het water. Crossroad was alles behalve bang voor water, hij was ook een goede zwemmer. Maar toch, een geweldige zwemmer was ook weer eens iets anders. Dus keek hij even rond over het water oppervlak. Iets aan de zijkant van Otterflight zag hij een drietal stenen. Deze kwamen niet tot aan de overkant maar gaven hem een goede voorsprong. Met een uitdagende blik terug gericht sprong hij behendig naar de eerste steen. Zonder hierbij te hoewel wachten sprong hij naar de andere, zijn kleine lichaam was soepel genoeg om fatsoenlijk mee te bewegen. Met een grotere sprong kwam hij aan op de laatste steen, vanaf hier zocht hij de kattin weer op. In een opgekropte jachthouding bleef hij kijken, richtte zijn ogen op haar en sprong. Met een plons belande hij in het ondiepe water, niet ver van de kattin vandaan.

Breed glimlachend stond ze aan de andere kant van het water. Crossroad had besloten dat hij vandaag geen nat pak wilde gaan halen en ze gniffelde onhoorbaar. O, wat zou hij daar spijt van krijgen. Ze wuifde met haar staart en keek naar hoe de kater van steen naar steen sprong en uiteindelijk toch nog natte voeten kreeg. "You're still wet" miauwde ze glimlachend en gaf hem een zachte por op zijn schouder. Met haar poten nog in het water keek ze hem nog altijd uitdagend aan. De kater zat ineen gedoken maar daar gaf ze niet zo heel veel om. Zonder een waarschuwing te geven sloeg ze haar poten om zijn nek en trok hem het water helemaal in waardoor hij tot op het bot doorweekt moest raken terwijl ze zacht in zijn oor fluisterde "I love you Crossroad, I really do. You mean the world to me" waarna ze hem een lik over zijn wang gaf en hem nog eens liefdevol onderwater duwde en grinnikend het land op spurtte. Snel schudde ze het ergste water uit haar vacht en zakte door haar voorpoten in een spelhouding terwijl ze de kater aan bleef kijken met haar amberen ogen. Zijn blauwe verrieden niets wat hij van plan was. Op alles voorbereid zette ze zichzelf schrap en giechelde als een kleine kitten.

Onderwerp: Re: Falling leaves [ Open ]