Haven't we met before? [+Tallpaw]

Met een schok werd ze wakker en zuchtte, weer die vreselijke droom. Naja, droom? Het was eerder een flashback, van de moord op haar broer. De kattin hees zichzelf overeind en begon aan haar dagelijkse wasbeurt, waar ze lekker lang over deed. Nadat ze daarmee klaar was, stond ze op en verliet de Apprentices Den. Ze had weinig honger, aangezien het nog zo vroeg was. Er waren nog haast geen katten wakker, de zon was pas net opgekomen en ze vermoedde dat de patrouille net weg was. Descentpaw keek nog even het kamp rond en verliet het daarna, niet naar Fourtrees, waar ze de laatste tijd veel tijd rond bracht, maar ergens anders heen. Ze moest deze keer maar in het territorium blijven van haar zelf, dus liet ze haar pootjes flink werken en liep via het moeras naar de beek die door het territorium liep. Toen ze daar was, rustte ze even uit en dronk wat uit de kleine beek. Ze bleef aan de rand zitten, starend naar haar spiegelbeeld. Het leek haar helemaal van de wereld af te brengen, haar gedachten in. Ze dacht aan alle katten die ze de laatste paar dagen had ontmoet, katten die stuk voor stuk niet in haar Clan zaten. En ze zelf geen vrienden had in de Clan, zou het niet tijd worden dat ze daar wat tijd in ging steken? Vriendschappen buiten de Clan had ze toch weinig aan... Met een zucht wendde ze zich af van haar spiegelbeeld en haar gedachten. Misschien was het tijd dat ze weer verder ging met haar wandeling.

&Tallpaw

Hij was er vroeg uitgegaan, of misschien wel laat. Lag eraan hoe je het zou bekijken, nog vóór de maan helemaal boven was liep de kater al rond, jagen en denken afwisselend. Het maakte dat hij eindelijk eens wat rustiger werd en zich wat beter kon concentreren op wat hij deed. De jacht ging, als je je bedacht dat het Leaf-bare was, nog best goed, al was de kater niet tevreden. Dat hoefde niet al teveel te zeggen, want er werd hem sowieso vaak gezegd dat hij te streng was voor zichzelf. Na alle interessante gebeurtenissen van de laatste tijd vond de kater dat dat ook wel moest, hij moest het goedmaken toch? Gelukkig leek alleen hij dat te denken, en begon de clan wel weer wat faith in hem te krijgen. Niet dat hij ooit direct het vertrouwen beschaamd had, maar het was altijd fijn om het te verdienen. Vandaar dus dat hij zo zijn best deed, al wist de apprentice zelf ook wel waar de grenzen lagen. Daarom dook hij rustig in het riviertje, en genoot van de kilte van het water, hij vertrouwde erop dat er niemand zou zijn, hoe fout kon hij het hebben? De geur van de poes bereikte hem dan ook pas toen de kater na zijn derde duik weer boven kwam, en hij werd er zo door verrast dat hij een complete hap water nam. Lekker.

Ze had zich net omgedraaid toen ze ineens een geluid hoorde achter haar. Iemand sprong in het water, of kwam eruit. Ze draaide zich met een ruk om, opengesperde ogen en overeind staande haren. Ze bleef staan, compleet bevroren. Er lag een donker gestalte in het water. 'W-Wie is daar?!' riep ze met een hese stem. Ze moest even naar adem happen, ze had echt niet verwacht dat er hier 's nachts iemand rondwandelde, of zwom? 'Hallo?!' ze zette een stap vooruit, waarna er meerdere volgde. De vacht van de kater die in het water lag leek wel zwart, waardoor ze niemand in hem herkende. En hij leek flink wat water ingeslikt te hebben. 'Gaat het wel goed?' zei ze en tuurde over de rand van het beekje. Hij leek niet echt dood te gaan, en hij leek sowieso te zwaar voor haar om hem uit het water te trekken.

De kater hoestte snel het water uit zijn mond, en keek toen op naar de poes die was begonnen met panieken aan de kant. Ze leek zichzelf uiteindelijk een beetje samen te hebben gekregen, en stelde hem toen heel droog de meest normale vraag. Tall trok in antwoord zijn wenkbrauw op, en stapte toen uit het water. Daar liep hij even een eindje weg van de poes, en schudde zich toen een flink uit. Dit zorgde ervoor dat zijn fancy pluk haar als een kuif overeind bleef staan, en geïrriteerd veegde Tall hem naar beneden. "De vraag is, gaat het wel goed met jou?" Een twinkel van ondeugd zat in zijn ogen en een kleine glimlach was te zien rond zijn mond. Dit spelletje was hij goed in.

De kater stapte uit het water, schudde zich uit en fatsoeneerde zijn vacht, waarna hij haar doodnormaal weer aankeek. "De vraag is, gaat het wel goed met jou?" vroeg hij. Er leek een tikkeltje ondeugd in zijn ogen te spelen, waardoor ze eventjes glimlachte. 'Ja hoor, maar jij bent degene die hier net water heeft uit zitten kotsen.' zei ze met haar zoete glimlach. Ze ging rustig zitten en gaf haar poot een snelle lik, waarna ze haar staart er netjes overheen legde. 'Dus hoe gaat het met jou?' Vervolgde ze haar zin.

Ze glimlachte om zijn reactie, en dat was de reden dat de kater haar wel mocht. Ze had niet geïrriteerd gekeken, of verveeld, maar bezorgd en geamuseerd. Prima gezelschapstrekjes. 'Ja hoor, maar jij bent degene die hier net water heeft uit zitten kotsen.' Ze ging zitten, maar de kater volgde het voorbeeld niet. In plaats daarvan plaatste hij zorgvuldig zijn voorpoten een eind voorruit, en strekte zijn rug eens, alsof hij net uit bed kwam. 'Dus hoe gaat het met jou?' Nu grinnikte hij even, en trok sceptisch een wenkbrauw op. "Pleaaase m'am," Mauwde hij al grinnikend, en nog steeds met de sarcastische ondertoon, "Het gaat prima," Weg sarcastische ondertoon, bloedje serieus man. Het ging goed. Punt.

Onderwerp: Re: Haven't we met before? [+Tallpaw]