Don't worry , be lazy.

Opnieuw was Walnut verbaasd over de warmte die de stem van de kater met zich mee bracht, het zorgde ervoor dat ze zich meteen op zich gemak voelde. 'Nou, het is oké ik ben het gewend. Ze ontlopen me alleen maar, niet dat ze me slaan ofzo,' Ze grinnikte en schudde haar kopje. 'Je hoeft niet sorry te zijn, ik heb een prima leven!' Trots ging ze zitten, alles wat ze zei was de pure waarheid. Haar leven was helemaal niet zo slecht, integendeel ze genoot van elk moment. Een warme glimlach verscheen op haar gelaat toen ze de kat weer aan keek. 'Maar bedankt dat je interesse in me toont,' De poes knikte even en dwong zichzelf de twijfelende gedachtes weg te duwen. Ze had een heerlijk leven, waar ze dankbaar voor was.

Walnut knikte vriendelijk en dacht terug aan de vraag die de kater zojuist had gesteld. 'Waarom ze mij ontlopen?' Ze haalde haar schouders op, haar ouders hadden haar nooit verteld waarom zij niet genoeg waard was voor de familie, zelf dacht ze er niet echt over na. Het was gewoon zo, maar waarschijnlijk had het iets te maken met de manier waarop ze alles deed. Alles kwam uiteindelijk door die walnoot. 'Ik denk dat het door de walnoot komt, degene die op mijn hoofd viel weet je nog?' De poes legde speels een pootje op haar hoofd en grinnikte, 'Het maakt me anders dan hun,' Miauwde ze er achter aan. Ze klonk niet boos of verdrietig, eerder trots. Ze was trots dat ze was zoals ze was, maar ergens in haar achterhoofd was een stemmetje dat zachtjes toe fluisterde dat dat niet het echte probleem was.

'Door een walnoot? Hoe kan je nou door een walnut anders zijn?' De poes moest opeens lachen en keek de kater met glimmende oogjes aan. 'Ik ben gewoon mezelf, omdat ik mezelf ben. Maar de walnoot heeft wat dingetjes in mijn hoofd veranderd.' Ze zette een glimlach op en ging gemakkelijker zitten. 'Ik kan bijvoorbeeld niet liegen, of tja ik kan het wel proberen maar dan ga ik automatisch raar doen. Ik weet niet zo goed hoe je het moet uitleggen, maar daarom lieg ik bijvoorbeeld niet, nooit. Want het geeft me veel te veel nare gevoelens." Ze grinnikte en vervolgde toen, 'En ik kan niet zo makkelijk verbanden leggen, zoals welke emotie bij welke situatie hoort. Meestal ben ik gewoon vrolijk en veranderd dat niet,' Nogmaals grinnikte de poes. 'Iedereen is toch verschillend, dat is niet vreemd.” Daarvoor ging je iemand toch niet ontlopen. “En wat dan nog, dan ga je iemand toch nog niet ontlopen?” Walnutpaw haalde haar schouders op, 'Tja, ik weet ook niet wat hun probleem is, kan me niet zoveel schelen ik red het wel in me eentje,' Miauwde ze vrolijk en vol trots. Met een hupje sprong ze op en grijnsde ze naar Creamypaw. “Ik vind het raar. Ik vind je heel aardig.” Ze rolde haar ogen, maar er was een grijnsje zichtbaar op haar snoetje. De kattin gaf de kat een speels stootje en miawde, 'Ik vind jou ook heel aardig,'

“Vind je het moeilijk om een situatie in de schatten en hoe een ander zich daarbij voelt? Of vind je het moeilijk welke emotie bij welke situatie past?” Walnutpaw haalde haar schouders op en liet zichzelf in het koele gras vallen. 'Allbei denk ik,' Miauwde ze zachtjes voordat ze haar poot begon te likken. Er zaten kleine moddervlekjes verspreid door haar vacht, niet dat ze dat heel erg vond. Maar meestal waren er andere katten die het fijner vonden om hun clangenoot schoon te zien dus gaf zichzelf nu en dan een wasbeurt. 'Hoe is het in Riverclan? Je hebt vast veel vrienden,' Glimlachte de poes naar de hem. Het was een vriendelijke kat, dus ze zag geen redenen waarom hij geen vrienden zou hebben. Hij leek haar erg zorgzaam, sociaal en vooral vriendelijk. Wat ze tijdens hun gesprek al gemerkt had.

“Ik ben altijd graag in het kamp. Ik train graag en vind het heel erg leuk om met de elders of kittens te praten. Ik heb inderdaad wel vrienden in de clan.” Walnutpaw merkte dat de kat een iet wat triestere blik kreeg. Ze wilde vragen wat er was, maar besloot het te negeren. Misschien wilde hij het achter zich laten om er vervolgens niet meer aan te denken. En meestal kon ze toch niet zo goed om gaan met verdrietige stemmingen, hoe graag ze ook hulp bood, de poes kon zichzelf er nooit in vinden. 'Vrienden, dat is fijn.' Miauwde ze alsof ze zich zorgen had gemaakt over de kat. Wat natuurlijk helemaal niet waar was, alleen bij het word vrienden kreeg ze zo een raar gevoel in haar buik. Wat dat wat ze jaloezie noemde? Dat je iets wilde hebben wat andere wel hadden maar waar je zelf geen toegang tot had. Meteen begreep ze waarom jaloezie zo een negatieve klank had. Hoe ze zich nu voelde was helemaal niet fijn.

Walnutpaw schrok lichtjes van zijn vraag, was het dan zo duidelijk te zien dat ze geen vrienden had. 'Hm, als er meer katten bij waren zoals mij, en niet allemaal van die..hoe noem je dat? Formele katten zijn? Dan lijkt het me best wel fijn ja,' In haar hoofd ging ze na hoeveel vrienden ze nou eigenlijk had, Draco? Nee dat was geen echte vriend, dat was meer een rare ontmoeting, wel een ontmoeting waar ze plezier aan beleefd had. Ze keek naar de kat en glimlachte, nee Creamypaw kon ze ook nog niet rekenen als vriend. Misschien als ze elkaar vaker zouden zien, want een kans wilde ze deze kater echt wel geven. Het was maar de vraag of hij daar zin in had of niet. 'maar vrienden buiten het kamp vind ik net zo goed hoor...' Miauwde ze zachtjes terwijl er een glimlach verscheen op haar snoet.

“Als je mij een kans wilt geven dan wil ik heel graag een vriend van je zijn Walnut.” De poes keek op en keek de kat dankbaar aan. Het deed haar wat, dat een haar eigen familie haar geen blik waard gunde, maar dat een kater uit een andere clan offerde om bevriend te zijn. Ze glimlachte bijna verlegen naar hem, niet wetend wat te moeten antwoorden. Voor de poes was dit een enorme stap, ze was altijd gewend alleen rond te dwalen, en ja ze had weleens leuke poezen of katten gezien, maar er was nooit iets uitgebloeid. Misschien dat het deze keer anders was. Ook al kon Walnut heel goed zonder iemand leven, ze had genoeg aan haar zelf. Het gaf haar toch een warm gevoel dat de kater haar blijkbaar ook waardeerde. De poes stond op en snoof de frisse lucht in als de nacht begon te vallen. Het was nu toch echt tijd om terug naar het kamp te gaan, niet dat ze dat liever wilde. Maar er was niks dat haar trouwheid aan de clan kon verslaan, ze bleef en was immers een Windclanner. 'Ik ga terug naar mijn den, mijn poten kunnen wel een opfris beurt gebruiken." Ze grinnikte en gaf hem een vriendelijke blik voordat ze zich om draaide en tussen de bosjes haar weg naar huis vond.

-Walnutpaw Topic uit