Don't worry , be lazy.

Kalm trippelde hij door Riverclan territorium. Langzaam begon het te zakken, begon het een plekje te krijgen. Het had tijd gekost en veel nachtmerries, voordat hij het voorval met de Rogue poes kon verwerken. Het had al zijn oude trauma’s teruggebracht en hem geteisterd. Gelukkig had hij Whisperwind die zelfs haar nest met hem gedeeld had om hem gerust te stellen, het had echt geluk met zo’n goede vriendin. Eindelijk kon hij het accepteren en een plekje geven, waardoor het terug werd geduwd naar de achtergrond. Het was er nog wel en het kon elk moment boven komen wanneer hij er aan herinnerd werd, maar het was niet meer zo sterk dat het zijn dagelijkse functioneren beïnvloede. Hij liep in de richting van fourtrees, gewoon omdat het kon. Hij was vrij, zijn training met Silvercloud zat er op die dag. Dus zocht hij het gezelschap van andere katten op, omdat hij dat het liefste deed. Hij was ook graag alleen, maar toch verkoos hij gezelschap boven het alleen zijn. Bij fourtrees aangekomen wiebelde hij even met zijn oren. De geur van een andere clan prikkelde zijn zintuigen. De geur van de windclan. Nieuwsgierig liep hij verder, benieuwd wie er was. Natuurlijk was hij alert en voorzichtig, maar zijn nieuwsgierigheid won het. Toen zag hij haar, een slapende poes in het gras. “Je weet wel dat je zo heel kwetsbaar bent hè?” Hij stond stil en keek naar haar. “Er komen hier soms ook Rogue katten.” Hij ging zitten en trok met zijn snorharen terwijl hij haar opnam. “Ook katten die kwaad in de zin hebben. Ik heb wel eens gehoord dat hier een kat vermoord is door een Rogue.” Er kwam even wat verdrietigs in zijn lichtblauwe ogen, maar toen werd zijn blik weer vriendelijk.

Hij begreep de onverschilligheid van de jonge kattin niet. Hijzelf was altijd alert als hij buiten het kamp was, altijd bezig met de mogelijkheid dat hij aangevallen kon worden. Misschien was dat ook wel versterkt door de meerdere keren dat hij ook echt aangevallen was, het had hem zeker meer op zijn hoede gemaakt. Daarom begreep hij ook echt niet waarom ze gewoon haar schouders op kon halen, hij staarde haar verbijstert aan. “Maar je kunt toch ook genieten terwijl je je bek een stukje open hebt of terwijl je met je oren beweegt. Wat is voor jou dan echt genieten?” Hij keek haar nog steeds wat verbaast aan, want hij wist niet zo goed wat hij met haar aan moest. “Slapen buiten het kamp dat is toch heel erg gevaarlijk?” Hij spitste zijn oren en bleef haar afwachtend aankijken. “Of zie ik dat helemaal verkeerd?” Het was geen aanval op haar, maar hij begreep het gewoon niet. Hij snapte niet hoe zij zo kon denken. Hij glimlachte naar haar terwijl hij ging zitten, met zijn staart losjes om zijn middel geslagen. “Mijn naam is Creamypaw trouwens.” Zei hij iets wat beschaamd toen hij bedacht dat hij zichzelf nog niet voorgesteld had.

Hij luisterde aandachtig naar de dingen waar zij van kon genieten. “Dat kan ik begrijpen ja. De natuur is heel mooi en ik vind de kleine dingetjes vaakst het mooist. Zoals kleine witte bloemetjes of de drijvende bloemen op het water.” Even werd zijn blik afwezig, maar daarna keek hij haar weer aan. “Maar zelfs dan hou ik onbewust alles in de gaten. Ik kan daar niks aan doen, dat gaat vanzelf.” Hij glimlachte vriendelijk naar haar. “Vind jij dan niet dat je altijd alert moet zijn? Wat als er opeens iemand achter je staat?” Zijn blik werd nieuwsgierig terwijl hij het vroeg. Zij dacht zo anders dan hem en dat maakte hem nieuwsgierig. Hoe zat ze in elkaar? Waarom waren ze zo verschillend? Hij knikte haar even respectvol toe toen ze zichzelf voorstelde. “Aangenaam dan Walnut. Je mag mij ook Creamy noemen als je dat liever wilt.” Hij volgde even haar blik toen ze achter hem keek. Hij speurde de omgeving af, maar hij zag niets. Toen bedacht hij zich dat ze dat gedaan had om te zien of hij andere katten mee had genomen. Met een glimlach om zijn lippen keek hij haar weer aan. “Ik ben alleen hoor geen zorgen.” Hij glimlachte nog steeds.'Waarvoor ben je bang? Je ziet er sterk genoeg uit om te ontsnappen uit de klauwen van een slechterik," Hij schudde even lachend zijn kop. Hij lachte haar niet uit, maar om de hele situatie. Het was zo vreemd. “Ik ben niet bang, maar ik ben alert en altijd bezig met mijn omgeving. Ik heb veel katten verloren en die mis ik nog iedere dag.” Hij dacht even aan de littekens op zijn buik en op zijn wang. “Daarom zorg ik er altijd voor dat ik weet wanneer er iemand komt, want zo sterk ben ik niet hoor.” Zijn glimlach ging over in een grijnsje. “Ik ben niet zo groot. Ik weet wel hoe ik moet vechten, maar ik ga gevechten liever uit de weg als ik de kans krijg.” Hij stopte met praten en keek wat zijn woorden met haar deden. Hoe zou ze reageren?

Hij knikte meteen toen ze zei dat je soms wel moet vechten. “Daar heb je helemaal gelijk in.” Hij dacht aan de gevechten waarbij zijn ouders omgekomen waren.  Het gevecht met de groep Rogue katten tijdens een patrouille, waarbij hij in coma was geraakt. Het gevecht met de Thunderclan, waar de Thunderclan leider bij gestorven was en wat hij had moeten zien. En het gevecht met de jonge Rogue poes die hem zijn littekens bezorgd had. Soms kon je niet anders dan vechten, voor je clan of voor je leven. Toch als het niet hoefde dan deed hij het liever niet. De laatste keer had hij een kant van zichzelf gezien die hij wilde vergeten, omdat die hem had laten schrikken. “Ik heb al meerdere gevechten meegemaakt, maar ze zijn echt niet leuk. Het resulteert in pijn en dode katten.” Even werd zijn blik donker, maar hij schudde het snel weer van zich af. “Heb jij al eens een gevecht meegemaakt?” Hij wiebelde vragend met zijn oren toen ze in de lach schoot, wat zou ze van plan zijn? "Maar ik moet zeggen dat ik liever ook niet vecht. Het is toch leuker om ongeschaad te blijven," Hij glimlachte. “Dat klopt helemaal.” Vervolgde hij toen zacht. Zoals altijd was hij erop voorbereid toen ze opeens naar hem toesprong. Geschrokken stapte hij opzij, zodat ze niet tegen hem aan kon springen en draaide om haar heen zodat hij achter haar kwam. Hij had wel door dat het niet kwaad bedoeld was, maar hij was er wel even van geschrokken. Hij bracht zijn ademhaling weer op peil om de schrik uit zijn poten te krijgen. “Je liet me wel even schrikken zeg.” Zei hij toen met toch een klein grijnsje om zijn lippen.

De grijns ging over in een glimlach toen ze zei dat hij snel was. “Ze zeggen ook vaak dat kleinere katten snel zijn. Ik ben nou eenmaal niet zo groot.” Hij schoot in de lach toen ze over de verkeerde clan begon “Nee hoor Walnut, ik ben vol Riverclan en daar voel ik mij ook thuis. Nou ben ik natuurlijk nog nooit in jullie clan geweest, maar ik vind zwemmen ook heel fijn en dat is toch echt iets van de Riverclan of niet?” Nee, in zijn ogen was hij zeker niet in de verkeerde clan geboren. Hij had even zijn blik afgewend en keek naar de bomen die in fourtrees stonden. Zijn blik richtte zich echter meteen weer op Walnutpaw toen ze begon te praten. Hij liet haar helemaal uitpraten en overdacht haar woorden, daarna knikte hij langzaam. “Mijn moeder is voor mijn ogen vermoord toen ik nog heel klein was, omdat ze mij probeerde te verdedigen. Een rogue kat heeft mij in coma geslagen en een andere rogue heeft mij de littekens op mijn wang en mijn buik bezorgd.” Zei hij toen zacht. “Dat maakt dat ik het vreselijk vind, waarom moeten wij elkaar pijn doen?” Hij keek even naar zijn voorpoten, maar daarna tilde hij zijn kop weer op. “Ik weet dat we onze territoria moeten beschermen, maar soms vind ik het gewoon moeilijk.” Een waterig glimlachje sierde zijn lippen. “Het spijt me van het stukje staart die je verloren bent.” Vervolgde hij terwijl hij naar haar staart keek. “Ik heb nog nooit met een das gevochten.” Hij keek haar aan. “En je naam heb je dus gekregen door de walnoot die op je kop was gevallen?” Daar ging hij eigenlijk wel van uit, maar hij vroeg het toch nog maar even voor de zekerheid.

Hij schoot in de lach toen ze zei dat ze liever Swiftpaw had geheten. “Ik vind Walnut juist mooi.” Je kon zien dat hij dat echt meende, zijn blik was eerlijk toen hij haar aankeek. Creamypaw kon nooit liegen zonder dat je dat aan hem merkte, hij zou zichzelf meteen verraden. Er waren niet veel katten zo eerlijk als hij was, soms was hij wat te eerlijk. Hij knikte toen ze vroeg of hij Creamypaw heette door zijn vacht. “Ja, dat klopt. Mijn moeder vond dat wel toepasselijk toen ze mijn vachtkleur zag toen ik geboren werd.” Even werd zijn blik iets donkerder toen hij aan zijn moeder dacht, dat had hij vaak als zij ter sprake kwam. Hij miste haar nog elke dag, hij miste haar liefde en wijsheid. “Ik ben blij dat ze mij die naam gegeven heeft.” Er ontstond weer een glimlachje rond zijn lippen.

Hij volgde haar blik toen ze opeens wat wantrouwig om haar heen keek. Er ontstond een vragende blik in zijn lichtblauwe ogen, maar hij dacht dat hij wel wist waarom ze zo keek. Als iemand hun betrapte kregen ze vast en zeker op hun kop, maar dit was fourtrees dan was het niet zo heel erg toch? Nou ja, dat probeerde hij zichzelf altijd wijs te maken. Toen ze weer begon te praten gleed zijn blik weer in die van haar. Hij grijnsde even en schudde toen zijn kop. “Nee, eigenlijk hoort het niet inderdaad.” Hij haalde kort zijn schouders op. “Maar we zitten in territorium die van alle clans is, dus dan is het niet zo erg toch? Het is niet zo dat jij in riverclan territorium staat of ik in windclan territorium.” Vervolgde hij toen. “Al is het misschien inderdaad handig om ons te wassen voordat we terug gaan.” Hij grijnsde opnieuw naar haar. “Vind je wassen echt zo erg?” Vroeg hij daarna wat verbaasd. Hij vond het nooit erg om zichzelf te wassen, hij vond het rustgevend, maar misschien voelde dat niet voor iedereen zo.

Hij schudde meteen zijn kop toen ze vroeg of hij het niet erg vond. “Nee helemaal niet, ik vind het juist altijd wel prettig. Het heeft iets rustgevends vind ik.” Zei hij toen. “Behalve als je haast hebt natuurlijk,” Grinnikte hij daarna. “Maar eigenlijk moet je er gewoon tijd voor maken, want het doet mij altijd wel goed.” Hij haalde even zijn schouders op. “Maar daar zijn wij volgens mij ook weer verschillend in.” Er kwam een plagerige gloed in zijn lichtblauwe ogen. Dit was een apart gesprek, maar het was niet onaangenaam, hij vond het wel leuk. “Wat doe jij het liefst overdag?” Vroeg hij nieuwsgierig.

Hij was erg gevoelig, vooral voor emoties van andere katten. Er ontging hem eigenlijk niks, dus ook niet dat haar blik voor een kort moment veranderde. Meteen wiebelde zijn oren alert terwijl hij haar opnam. Waarom reageerde ze zo op zijn vraag? Hij luisterde naar haar woorden en wachtte totdat ze uitgepraat was voordat hij wat zei. “Walnut.” Zei hij toen om haar aandacht te trekken. “Voel je je niet op je gemak in de clan?” Vroeg hij voorzichtig, want hij wilde haar niet kwetsen. Hij kon dat zichzelf niet voorstellen, want de riverclan was de enige plek waar hij echt helemaal zichzelf kon zijn. Hij deed graag dingen voor de clan, gewoonweg omdat hij zich verbonden voelde met zijn clan. “Zijn de katten niet aardig tegen je?” Zijn blik gleed in die van haar terwijl hij nog steeds wat met zijn oren wiebelde, hij hield haar scherp in de gaten. Hij wilde haar helpen, maar misschien kon hij dat wel niet. Toch was dat altijd het eerste wat hij probeerde.

Hij was opgelucht toen ze zei dat iedereen wel aardig was. Het leek hem echt vreselijk als je het kamp moest ontvluchten, omdat katten niet aardig waren, maar dat was het gelukkig dus niet. Familieproblemen? Die kende hij eigenlijk niet, want hij had geen familie. Alhoewel waren zijn peetkittens niet een soort van familie? Dan begreep hij die problemen wel. “Familieproblemen?” Vroeg hij voorzichtig omdat hij niet wist of ze het er wel over wilde hebben. “Als je het niet wilt vertellen, dat hoeft niet hoor.” Vervolgde hij daarom ook snel. “Maar zijn die zo erg dat je het kamp wilt ontvluchten?” Ja, dat zal wel anders deed ze dat niet. Hij was blij dat hij dat probleem niet had, maar hij vond het erg voor haar dat het voor haar wel zo voelde. “Dat spijt me voor je.” Fluisterde hij daarom er ook zacht achteraan.