All thanks to you

Ze kon het nog steeds niet geloven. Die vuile hazenvreter van een Whitelion had met zijn klauwen aan háár dochter gezeten. En dan was dat niet het enige, hij was de kater die haar tweelingzus gedekt had. Ze staarde naar haar half opgegeten raaf, en schudde haar kop. Ze greep het beest vast in haar bek en liep naar een elder toe. Ze knikte en legde de raaf voor haar neer. De elder had al gegeten, maar Innerghost stond er op. Vervolgens draaide ze zich om, en ging ze er vandoor. Ze versnelde haar pas, en zette haar gedachten op nul. Ze had het even nodig, rust aan haar kop.

+Falletear eerste post

Tevreden keek de queen naar de vier kittens die rond rende. Ze waren nu drie manen en ze werden zo groot geworden. Ze wist zeker dat ze geweldige warriors gingen worden, wat de rest ook mocht zeggen. Rustig gleed haar blik verder tot ze haar zusje in beeld kreeg. Een steek schoot door haar heen, ze vond het echt vreselijk dat ze haar zusje kwijt was. Ze draaide naar een andere queen en vroeg of die op haar kits wou letten. Kort knikte ze en stond op waarna ze achter Innerghost aan liep. Ze leek in de problemen met haar gedachte. 'Innerghost, wat is er?'

alles ging minder goed zins Flamepath niet langer haar partner was. Fallentear diekittens had gekregen van een Windclan mormel, alle problemen die Windclan überhaupt veroorzaakte, en dan nog haar dochter die aangevallen was door Whitelion. Het liet de emmer overstromen. Toen klonk de stem van haar tweelingzus. Haar ogen vernauwde zich, en haar oren draaide zich wat naar achteren. Ze trok haar lip op en gromde. "Hoe durf jij mij nog aan te spreken," grauwde ze. "Met dank aan jouw spelletje is mijn dochter aangevallen!" Spuugde ze. Ze deed een stap naar voren en liet haar poot naar het gezicht van Fallentear toe zwaaien, klauwen ingehouden.

Fallentear probeerde rustig te blijven terwijl ze zag dat het lichaam van Inner zich geheel aanspande. De woorden liet haar oren drukkenmaar wegkijken deed ze niet. Ze was al een tijdje klaar met onderdanig doen en dat zou ze zeker niet weer oppakken. Wat voor voorbeeld gaf dat aan haar kits, dat ze in iedereens schaduw moesten blijven lopen. Ze keek toe hoe de poot dichterbij kwam maar vertrok geen spier. Alles wat de poes zou doen had ze verdiend, dat wist ze. Ze voelde de poot op haar kop komen, zonder nagels. Inner had haar nooit geprobeerd pijn te doen of te raken met een slag, ze had nooit met daden haar woede laten zien. Misschien was hun band gewoon niet meer te redden. Grommend keek ze op naar haar zusje. "Ik ben er klaar mee, Innerghost. Als je me niet meer wilt zien zeg het maar, ik zal meteen gaan met mijn kits. Het is beter dan leven met een zus, sorry, deputy die je deze blik echt freaking dag weer geeft" gromde ze en ging zitten. Ze zette haar kittens hiermee op het spel maar ze kon het niet meer aan. De blikken van de clan was een ding maar die blikken die Inner gaf, die deden echt gewoon pijn. "Het is niet mijn schuld dat ze aangevallen is, ik heb niets, helamaal niets met die kater te maken" siste ze en keek toen even naar de grond. Wachtend op of nu wel een klap met nagels of de woorden dke haar zouden slopen. Als ze de clan uit moest of ging waar zou ze dan heen gaan. Waar zouden haar kittens overleven.

Innerghost hield Fallentear's blik vast toen de poes opkeek van de klap die ze daarnet ontvingen had. Innerghost negeerde de woorden van Fallentear. Toen Fallentear haar wijs probeerde te maken dat het nirt haar schuld was, dat ze niks met die kater te doen had, snoof Innerghost vol afgunst. "Maak dat een muis wijs, Fallentear! Als ik er niet was geweest, was Littlestream nu misschien wel dood geweest!" Normaal kon Innerghost zich altijd zo goed onder controle houden, maar nu werd het haar gewoon even te veel. Ze zette af met haar achterpoten en wierp zich op haar tweelingzus. "Besef je goed wat je gedaan hebt? Fallentear?" Siste ze kil, haar ijskoude blik gericht op haar tweelingzus.

Fallentear keek Innerghost recht aan en hield de blik zo lang mogelijk vast. Haar ijskoude ogen lieten een rilling over haar rug gaan maar liet er niets van merken, ze was niet bang voor haar zus. 'Ik heb daar niets mee te maken, ik heb niets met die kater te maken" herhaalde ze opnieuw. Haar ogen vergrootte toen haar twin op haar af gesprongen kwam en wou achteruit stappen, uit reflex maar Inner was er eerder waardoor ze op de grond viel. 'Ik besefte al dat ik een fout had gemaakt, meteen de dag erna al, maar ik heb niets met hem te maken, Little is niet mijn  fout" siste ze. Ze zou niemand in de clan kwaad kunnen doen, zeker niet de kittens van haar zusje. Haar cyaan ogen keken op naar haar zusje.

"Je hebt genoeg met hem te maken, Fallentear!" Snauwde ze waarna ze haar kaken strak op één drukte. Ze stapte van Fallentear af en zweeg terwijl ze zichzelf probeerde te vermannen, wat uiteindelijk ook gewoon lukte. "Starclanverdomme! Prima, já, jij hebt er niet voor gezorgd dat het Littlestream was die aangevallen werd door hém. Maar jij hebt hem wel een opening in Shadowclan gegeven..." ze gromde en zwaaide wilt met haar staart. Ze voelde zich zo leeg gezogen.

Snel draaide ze zich om en stond op, weer oog in oog met haar tweelingzus. Haar oren gingen in haar nek liggen. 'Ik heb hem helemaal geen opening gegeven, hij weet niets van de kittens, hij weet niet eens dat ze bestaan, ik heb hem freaking 1 keer gezien" grauwde ze terug en keek Innerghost aan. Hoe moest ze ooit gaan bewijzen dat ze wel trouw was aan schadowclan als haar zus haar niet eens wou geloven. Nee, ze geloofde niet dat de pos het niet kon geloven, ze wou het gewoon niet. Het was zo makkelijk om alles wat die kater zou doen gewoon op haar af te schuiven.

Oké, nu werd Innerghost geraakt, en dat liet ze niet blijken. "Ik neem aan dat hij zich heel goed bewust is van zijn daden, Fallentear. Hij macht dan slecht zijn en een moordenaar, hij is zéker niet dom," grauwde ze terug, haar boven lip opgetrokken. "Het is niet honderd procent jouw schuld... dat weet ik ook wel," zuchtte ze half brommend.

"En dan, hij heeft mij of de kittens nog gen enkele keer gezocht of wat dan ook, wat maakt het dan min schuld" gromde ze en keek recht naar har zusje toen die licht, heel licht terug krabbelde met har woorden. iet honderd procent haar schuld, Dit was helemaal niet aar schuld, ze had er net zoveel mee te maken als haar, moest zij Innerghost nou de schuld geven dat haar dochter naar de grenzen was gegaan, da deed ze ook niet, dat was belachelijk, net zo belachelijk als dit.

"Mousebrain!" Viel ze opnieuw uit, echter hield ze zich in de hand, "Wat denk jezelf? Dat een Wíndclan kater even ons kamp binnen komt lopen om jou te bezoeken?" Miauwde ze bijna vermoeid. "En ben je echt zo dom? Jíj hebt door jou actie met Whitelion hem het idee geven dat Shadowclan ook makelijk is om mee te sollen. De rest is zijn schuld, want jij bent niet de gene die haar tanden en nagels in de huid van mijn dochter heeft gestoken," siste ze. Vervolgens schudde ze met haar kop. "Denk er maar over na, en kom naar me toe zodra je het begrijpt," vervolgde ze met een zucht, waarna ze opstond en weg begon te lopen. Kortom, ze gaf Fallentear een opening om met haar te praten, mits ze Innerghost begreep. Dit was de eerste opening die Innerghost weer aan haar gegeven had.

'Als hij dat echt denkt kunnen wij hem makkelijk het tegendeel bewijzen of niet soms' mauwde ze en keek haar strak aan. Ze werd er gek van dat die poes haar beschuldigde van iets wat een random Windclankatje deed. Het boeide haar niet dat hij de vader was, zij had niets met hem te maken, net zo weinig als haar kits. 'Nee' mompelde ze, het was bijna een fluistering. 'Nee, ik geef het op. Het is mijn schuld wat er gebeurde toen ik treurde om mijn beste vriend, en het is mijn schuld dat precies die kater zijn nagels in jou kit gestoken heeft. Doe wat je wilt, zeg wat je wilt, ik ben er klaar mee, ik geef op. Ik vecht niet tegen mijn tweelingzus, waar ik met mijn domme kop achteraan liep omdat ze ergens mee ik de knoop zat' gromde ze verslagen. Dan toch niet. Ze was klaar met deze ruzies met haar twin. Ze draaide zich weer om richting het kamp. Ze zo wel horen of ze de clan uitgetrapt werd of niet.

Ze irriteerde zich mateloos aan haar domme tweelingzus. Waar zat haar verstand? Kon ze niet bedenken dat zij Whitelion een teken had gegeven dat Shadowclan makkelijk was? Hoe dom was ze. Innerghost wist zelf ook wel dat zij niet de gene was die haar nagels in haar dochter gestoken had. Ze wou gewoon dat Fallentear haar verstand gebruiken ging, en in zag dat zij hier wel de gene was die voor meer problemen gezorgd had dan enkel een stelletje Windclan kittens. Was Innerghost wel de gene die hem op de hoogte gebracht had van het bestaan van de kittens. Maar het was hoe dan ook begonnen bij Fallentear die zo nodig dat soort dingen met de kater had moeten doen. En dat ze dat had gedaan maakte Innerghost niet eens meer zo kwaad. Het was gebeurd, en dat soort woede bleef niet voor altijd. Maar dat Fallentear nu zo dom deed maakte haar kwaad. Dat Fallentear bleef ontkennen en niet eens naar zichzelf keek maakte haar kwaad. "Dag, Fallentear," miauwde ze enkel met een zwaai van haar staart waarbij ze van haar tweelingzus weg liep. Het was nu aan haar om haar verstand te gebruiken, of ook haar de rug toe te keren.

Dat deze ruzie begon doordat zij voeg wat er mis was. Dan toch niet, ze zou het volgende keer wel laten als ze zag dat die poes ergens problemen mee had, dan kon ze het lekker zelf gaan oplossen, of met en van de katers die achter haar aan kropen. En wat was dat over Whitelion aangeven dat de clan zwak was, een rotte appel maak niet meteen de hele oogst verkeerd. Als shadowclan echt zo sterk was, wat ze nog wel geloofde, konden ze die witte kater met gemak aan. Als dit geen clan was die gigantisch uit elkaar viel hadden ze niets om bang voor te zijn. Fallentear keek haar de zwarte poes recht voor haar aan. Zoals ze al eerder, ook tegen de poes zelf, gezegd had, haar zusje was dood en er was en harteloze deputy in haar zwarte vacht en blauwe ogen getrokken. Maar nogsteeds wou ze daar niet aan toe geven. Ze wachtte op aantwoord, in stilte. Het duurde  even maar toen kwam het. "Dag, Fallentear," Zo simpel en  toch deed het behoorlijk pijn. Fine, okey, dan toch niet. Vanbuiten vertrok ze geen spier terwijl ze naar Innerghost keek. 'Dag, Innerghost' sprak ze terug waarna ze zich omdraaide naar het kamp, terug naar haar kittens.

Die poes was nog dommer dan een strontvlieg. Dat ze zelf niet bedenken kon dat heet Windclan Shadowclan bedreigde. En met haar eigen domme actie liet ze zien dat Shadowclan makkelijk was om te pakken. En dat bleek, haar eigen dochter was aangevallen. Vele Windclan geuren waren te vinden op Shadowclan territorium. En verder waren er veel gevechten langs de grenzen. Prooi was al schaars, en ruimte voor een gevecht tussen de twee clans was er niet. Shadowclan was niet zwak; ze zouden het wel kunnen. En waarschijnlijk dacht Fallentear zelf dat Shadowclan inderdaad niet zwak was, dus een gevecht wel zou kunnen. Echter geloofde Innerghost dat Fallentear er niet over na dacht dat een gevecht meer met zich mee nam dan alleen winnen doordat een Clan sterk was. Shadowclan was sterk, maar of er genoeg kruiden waren om de wonden te behandelen? Of er katten zouden sterven? Daar moest ook over na gedacht worden. Ze kon niet geloven hoe dom haar zusje was. Hoe kortzichtig ze was. Niet te geloven, gewoon.

Dit gedoe, dit, gaf haar koppijn en echt zin had ze daar niet in. Ze snapte ook niet waarom ze achter haar zusje aan ging, ze wist toch dat die niets anders zou doen dan boos worden op haar, woorden zou zeggen die ze helemaal niet van haar wilde horen. Fallentear schudde haar kop even, ze moest het van zich af zetten. Maar hoe kon ze, Innerghost was altijd alles voor haar geweest, haar grote voorbeeld, van kittens af aan waren ze al een team. Een zucht gleed uit haar bek, echt veel zin om terug naar het kamp te gaan had ze niet, ze had geen zin om weer tussen die blikken te lopen. Ze geloofde wel dat het haar schuld was, dat starclan haar wou straffen en daarbij de hele clan pakte. Ze snapte het enkel niet, waarom strafte Starclan de hele clan als het alleen aan haar lag. De kruiden werden steeds er minder, prooi was er nog amper. Fallenter keek niet meer om toen ze de ondergroeiing door liep oweg naar het kamp. Daar zou ze haar kittens weer zien en ze beschermn door dreigende blikken te gooien die ze ook maar een beetje minachtig aan keek. Zij waren net zo goed als ieder ander in de nursery.

{ Topic uit }