I could've been dead

Het was avond, iedereen lag te slapen, en Innerghost hield de wacht. Ze was niet alleen, één andere warrior zat nog in het kamp. Innerghost gaf aan een blokje om het kamp heen te doen. Ook omdat ze even alleen wou zijn, maar zo kon ze ook controleren of er iemand buiten het kamp was. Bij een stromend klein beekje bleef de zwarte poes zitten, waarin ze keek. Ze zag haar eigen weerspiegeling. Haar oor was gescheurd, en haar staart lag er half af. Verder had ze nog een wond op haar wang zitten van het gevecht met de vos. De vos had naar haar gezicht gebeten, en daarbij haar wang en oor beschadigd. Toen de vos haar bij haar staart had gegrepen had het dier door gebeten, en haar staart dus gehalveerd. Ze voelde zich belabberd. Als Littlestream haar niet gered had, had ze wel dood kunnen zijn. Maar nu lag haar dochter nog half op sterven.

OOC: Eerste post, Fallentear.

De nachtzwarte poes wikkelde haar staart opnieuw dichter om haar kittens heen terwijl haar ademhaling versnelde. Ze was haar gewoonte zeker niet verloren. Dezelfde nachtmerrie stalkte haar nog elke nacht, een grijs/witte kat die haar zusje doodde, elke nacht opnieuw. Met een schok schook haar kop op, de schreeuw van haar tweelingzus nog in haar gedachte na galmend keek ze om zich heen. Voorzichtig keek ze naar haar kittens waarna Innerkit terug keek naar haar. Hij leek zoveel op haar zus, hij was steeds vaker wakker als zij wakker werd uit de nachtmerrie. 'Ga maar slapen' mompelde ze liefjes tegen hem en gaf hem zacht een likte. Pas toen ze zeker wist dat hij weer sliep stond ze op. Zacht om ze neit wakker te maken verliet ze de nursery en sloop ze het kamp uit. Even wat drinken, die dromen waren echt niet goed. Het duurde niet lang voor ze het water zag, maar er zat een zwarte schaduw, een schaduw die ze herkende bij de geur als Innerghost. Ze keek naar de halve staart en de gescheurde oor die ze vanaf hier kon zien. Even twijfelde ze of ze weg zou geen, ze zou zeker weer een boze uithaal krijgen, maar ze kon het niet. 'Inner?' vroeg ze met de bezorgde toon die ze, voor de ruzie, altijd gebruikt had als er ook maar iets fout was met haar zusje. Haar volledige naam liet ze erbuiten, dat deed ze alleen als ze kwaad was. De kilte en kou in haar stem was voor even weg. Even was de warmte die ze enkel tegen haar zusje gebruikte terug.