Tick-tock, I know when your heart stops [Ralph]

Esca was uit de bescherming van de struik gekropen, die hen al van in het begin der dagen beschermd had tegen de buiten wereld. Hij begon zich ook te ergeren aan zijn siblings. Ze zaten hem dan ook altijd te plagen met zulke kleine dingen. Esca vocht niet terug, zette zijn mond niet tegen hen open. Nee, hij was degene die zich stil hield, niet veel zei. Hij was een tikkende tijdbom. Een kater die zich inhield en ooit zou ontploffen, niemand die dan aan hem zou kunnen ontsnappen. Maar nu 'tikte' hij gewoon verder. Esca's oortjes schoten de lucht in toen hij krakende blaadjes achter zich hoorde. Automatisch legde hij zijn oortjes in zijn nek toen hij zijn broertje herkende. Daar ging zijn plan om alleen de omgeving te verkennen.

Hoewel zijn ogen gesloten waren en hij er rustig bijlag,was de jonge kitten niet echt aan het slapen. Hij was wel moe,maar hij had geen zin in slapen,dus bleef hij wakker. Hij lag tegen de rest van het gezin aan en genoot van de warmte om hem heen. Gisteren had hij nog op zijn kop gekregen nadat hij een speeltje,in de vorm van een mosbal,had afgepakt van een van zijn siblings. Het was best leuk,behalve dan dat hij op zijn kop kreeg. Misschien moest hij dat soort dingen wel eens vaker doen,het was alsof hij een soort kick kreeg van het. Er bewoog een vacht naast Ralph en hij voelde een lege plek vallen toen een broertje van hem opstond. Ralph keek op en zag Esca de struik uitlopen. Hij geeuwde en rekte zich uit,zijn kleine nageltjes kwamen eventjes uit hun hulzen daarbij. De kitten stond op en ging ook de struik uit. Verderop stond Esca al,met zijn oren in zijn nek. Ralph geeuwde nogmaals en twijfelde er even over om weer niet terug te gaan. Hij ging niet. "Hey bro,what are you doing?"vroeg hij en liep naar zijn kleine broertje toe.

Even gingen zijn oortjes twijfelend naar voren toen zijn broer gewoon vroeg wat hij ging doen. Toch bleef de kitten nog goed op zijn hoede voor zijn broertje, aangezien hij zijn siblings niet bepaald vertrouwde. Niet dat hij moeite zou doen om zich te verdedigen, maar hij kon ze altijd proberen te ontwijken. Zijn ene oortje zakte terug in zijn nek. "Exploring." mauwde hij simpel. Het puntje van zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. Gisteren had hij een speeltje van een andere sibling afgepakt, dus wat zou hem tegenhouden om dat ook bij hem te doen. Hem van zijn plezier ontnemen?

Esca nam naar zijn gevoel te veel tijd om een antwoord geven en ralph was eigenlijk al van plan om weg te lopen en hem te negeren toen zijn kleine broertje eindelijk zijn stem weer had gevonden. Een simpel woordje was de uitleg. Ralph staart zwiepte wat heen en weer,denkend aan zijn exploring avonturen. Hij bleef nu liever een tijdje veilig hier,totdat hij zeker was dat zijn vijand in de minderheid was. Ralph wou zich echter niet laten kennen tegenover dat zwakke broertje van hem en besloot om Esca eens een lesje te leren. "Exploring. Don't you know about the dangers there?"zei hij met een spottende toon en ging in sluiphouding om Esca heen lopen. "There are beasts that can kill cats with only one claw and they like stupid weak kittens like you."hij liet zij eigen tanden zien en blies vals naar Esca. "Don't make me laugh"spuugde hij daarna in zijn gezicht.

-Zo goed?-

Voor de rest hield Esca zijn mondje, wachtend op een antwoord van zijn sibling. "Exploring. Don't you know about the dangers there?" Zijn oortjes zakte automatisch in zijn nek bij de woorden van de kitten. Zoals altijd reageerde hij er verder niet op. Hij was degene deed zich gewoon liet doen, geen moeite deed om zich te verdedigen, iets wat nu ook was. Esca draaide zich zijdelings om, om Ralph te volgen die nu om hem heen leek te sluipen. Elke beweging nam hij in zich op. "There are beasts that can kill cats with only one claw and they like stupid weak kittens like you." Zijn oortjes zakte nog iets verder naar achteren. Hij was toch geen domme zwakke kitten? Esca zakte iets door zijn pootjes, maakte zich kleiner als Ralph. Hij voelde zich inderdaad kleiner als hem, letterlijk én figuurlijk. "Don't make me laugh" Even richtte hij zijn blik op de grond. "S-straks ga ik het tegen mama zeggen." mompelde hij vluchtig. De enige die altijd achter hem stond was hun moeder. Dit was ook vaak de enige zin die als weerwoord zou gebruiken. De vorige keren waren zijn siblings meestal gestopt als hij dit had gezegd, dus hopelijk ging zijn sibling nu ook gewoon weg.

Ah, Esca zakte in elkaar. Ralph keek glimlachend naar zijn kleine zwakke broertje en ging door met om haar heen lopen als een haai in de zee. "S-straks ga ik het tegen mama zeggen." Ralph schoot met wijd gespreide ogen naar achteren en keek Esca geschrokken aan. ''Nee,alstublieft niet"jammerde hij. Even bleef hij deze bange houding aanhouden en toen barstte hij uit in gelach. ''Hahaha...Denk je echt dat ik daar bang voor ben?"snauwde hij naar het zielige hoopje wat helaas zijn broer was. Hij liep op Esca af en drukte hem hard tegen de grond aan. ''Nu kan je trouwens ook niks meer doen"

'RALPH, STOP MET JE BROERTJE TE PESTEN EN KOM EENS HIER!'Zei Buzzard toen ze naar twee van haar kittens toe liep. Esca lag zoals gewoonlijk op de grond en Ralph stond er als een sadist bij te lachen. Ze keek haar kittens aan en duwde Ralph vriendelijk maar streng aan de kant. Ze likte even over het kopje van haar jongste kit en zuchtte diep. Wat moest ze toch met die ruzie makers aan. Ze keek geduldig naar Ralph.'Ik verwacht een uitleg Ralph en wel nu!' Een moederlijke blik maakte duidelijk dat ze niet al te boos was. Ze had enorm veel geduld met haar kittens en wist dat Ralph nou eenmaal wel eens wild deed. Soms iets te wild maar ze kon het een jonge kitten als hij nog niet kwalijk nemen. Toch was ze vredesagentje spelen inmiddels wel redelijk zat.

''Nee,alstublieft niet" Even hoopte de jonge kater dat zijn broertje gewoon weg zou lopen zoals de andere altijd deden, maar deed hij in de verste verte niet. ''Hahaha...Denk je echt dat ik daar bang voor ben?" Voordat hij iets kon zeggen, niet dat hij iets wilde zeggen, drukte zijn broertje hem tegen de grond. ''Nu kan je trouwens ook niks meer doen" Esca piepte kort toen Ralph z'n kopje bijna in het zand duwde. Hij had toch niets verkeerd gedaan? Hij wilde eindelijk eens verder gaan dan hun nest, iets wat zijn andere siblings hem als hadden voor gedaan. Ralph was het nest al uit gegaan. Nu was hij er zelf klaar voor, werd hij door hem tegen gehouden. 'RALPH, STOP MET JE BROERTJE TE PESTEN EN KOM EENS HIER!' Esca's oogjes schoten open bij het horen van Buzzard's stem. Mama. Toen hun moeder Ralph half van hem weg duwde, sprong Esca direct recht en zorgde ervoor dat hun moeder tussen hen beide in stond. Hij had toch gezegd dat hun mama ging komen. Voor het eerste verscheen er een geamuseerde glimlach op zijn snoetje. 'Ik verwacht een uitleg Ralph en wel nu!' Toen hij langs Buzzard heen keek, liet hij zijn glimlachje weer verdwijnen. Jha, zeg maar eens waarom. Waarom viel Ralph hem toc steeds zo lastig?