Baby, let me take you away

Grijnzend stond Rush te kijken naar zijn gevangen spreeuw. Zijn maag bromde van de honger en het was dan ook fijn dat hij eindelijk wat te eten te pakken had gekregen. Omdat het winter werd, begon de prooi schaarser te worden. Al die verdomde clankatten maakten voorraadjes aan waardoor er voor hem bijna niks meer over bleef. Rush liep met lange, brede passen naar zijn een zonnig plekje met veel begroeiing. Het warme vlees van zijn prooi voelde zo lekker dat hij het nog beter vastgreep met zijn kaken. Het bloed stroomde in kleine beetjes over zijn mond en genietend sloot hij zijn ogen. Hij schudde een keer flink zodat er een stuk losschoot dat hij met extreme intensiteit opat. Wat voelde het toch heerlijk om te eten.

Rush werd gestoord in zijn momentje toen hij de aanwezigheid van een andere kat opmerkte. Hij spitste zijn zwarte oren om vervolgens de wereld om zich heen te bekijken. In zijn beeld kwam een mooie, zwarte poes die gelijk zijn aandacht trok. Met een speelse grijns nam hij de laatste beetjes van zijn spreeuw en likte zijn lippen af. "Goedemiddag," zei hij met zijn borst vooruit en charmante glimlach.

[Eerste post voor Venice]

Met elegante en ruime passen draafde de zwartwitte poes door een stukje territorium. Aangezien ze hier net nieuw was, kende ze hier bijna niemand en was nog compleet onbekend met het gebied hier. Venetië kende ze net zo goed als haar staart. Ze maakte een ruim en perfect sprongetje over een tak op de grond, waarbij haar vacht even opwaaide en er een schittering vormde over haar pels. "Goedemiddag," sprak een vreemde zwarte kater die haar blikveld binnenwandelde. "Hello," Sprak de poes met een zoete en charmante stem. Ze kwam erg dichtbij de kater, en staarde hem recht aan met haar felle blauwe ogen. "How are you today?" Ze was mooi, dat wist ze maar al te goed. Ze was ook een van de mooiste poezen die je hier ooit zou tegenkomen. Want ja, ze was wereldkampioen show. Maar haar schoonheid had haar toch vervloekt. De aanbidders -twolegs- hadden haar meegenomen en weggehaald bij haar geliefde familie.

De poes groette de kater terug en glimlachend stond hij op. Hij liep langzaam een rondje om haar heen en ging uiteindelijk achter haar zitten. Zijn felle ogen staarden naar haar rug, en hij ontweek hiermee haar felle blauwe ogen. Ze vroeg hoe het met hem ging vandaag. "Fijn, ik heb eindelijk weer gegeten na een lange tijd." Klonk zijn wat zware stem door de stilte heen, hij likte zijn lippen nogmaals af om de smaak weer te proeven. "En hoe gaat het met jou vandaag?" Rush maakte zijn rondje af en ging nu voor haar zitten, hij bekeek haar zonder schaamte. Het was hem al opgemerkt dat ze een beeldschone poes was. "Mijn naam is Rush trouwens," mauwde hij en knikte beamend bij zijn woorden.

De zwarte kater leek haar begroeting te waarderen en ging achter haar zitten. Met een glimlach op haar gezicht wikkelde ze haar staart om zijn nek heen, en draaide zich vervolgens om. "Fijn, ik heb eindelijk weer gegeten na een lange tijd." Sprak de kater, de poes glimlachte vriendelijk en luisterde naar wat hij te zeggen had. "En hoe gaat het met jou vandaag?" De kater ging weer aan de andere kant zitten, en de poes draaide mee. "Mwa, ik blijf mijn stad en familie missen maar verder gaat het prima." Ze wilde bijna een paar Italiaanse woorden eruit flappen, maar in de plaats daarvan bleef er een gewone zin over met haar zware Italiaanse accent erbij. "Mijn naam is Rush trouwens," Stelde de kater zich voor, hij knikte en Venice knikte mee. "Venice," sprak ze.

De poes met de blauwe kijkers had een apart accent dat met elk woord mee over haar lippen rolde. Rush keek aandachtig naar haar en vroeg zich af waar ze vandaan kon komen, het was nou niet of hij topografisch was ingesteld. De poes zei dat ze haar stad miste en haar familie ook. Rush kon er niet echt in instemmen, hij miste niemand. "Ja dat moet zuur zijn," mauwde hij. Hij probeerde wat medeleven te tonen maar het was gewoon niet iets waar hij over mee kon praten. De zwart/witte kat noemde haar naam en Rush herhaalde die kort om hem te onthouden. "Dus Venice, waar kom je dan vandaan?" Vroeg hij oprecht geïnteresseerd.

Onderwerp: Re: Baby, let me take you away