Me + You = ♥ {Tall & spt}

Hij staarde naar de helderblauwe lucht en zuchtte even zachtjes. De laaste voelde hij zich zo raar en hij wist het niet goed... Hij wist niet waarom. Hij sloot zijn cyaanblauwe ogen en slikte even koortsachtig waarna hij even zijn kop schudde, nee Never... nee...

Hij draafde maar wat rond, en vond hem toen daar zitten. Eigenlijk best grappig, zijn vriend was er altijd op de juiste momenten. "Yo Never," Mauwde hij dan ook en streek naast hem neer.

"Yo Never," Hij keek op en ontmoette de bekende ogen van zijn vriend. Hij lachte even en keek toe hoe deze hing zitten. "Hey Tall," zei hij met een lachje. "En bevalt het warrior zijn je een beetje?" Vervolgde hij met een grijnsje waarna hij hem een klein duwtje gaf met zijn elleboog.

De ander merkte hem op en vroeg hem de redelijk standaard vraag, toch was de kater blij dat ook deze hem stelde. Hij retourneerde de elleboog en grinnikte. "Ja hoor, ik heb het idee dat vrijheid dichterbij is,"

Een stootje terug had hij wel verwacht en hij grijnsde even zachtjes. "Ja hoor, ik heb het idee dat vrijheid dichterbij is," Hij lachte even zachtjes en keek hem recht aan. "Juist om de hoek," zei hij terwijl hij even naar het landschap keek. Daarna keek hij terug met zijn cyaanblauwe ogen naar de tabby kater. "Uhm Tall... Er zit me eigenlijk iets dwars..." zei hij zachtjes, zijn lach langzaam afstervend... Niet goed wetend wat te zeggen.

Hij lachte even helder om de reactie van de ander en knikte toen. Misschien had hij inderdaad wel heel erg gelijk. Het feit echter dat Never toen wegkeek en weer terug vertelde hem al wat de ander plots uitsprak. "Wat is er dan gast?" Mauwde hij, ietwat verward, en keek hem misschien wat bezorgd aan.

Hij zuchtte even zachtjes. "Wat is er dan gast?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en haalde diep adem waarna hij even zachtjes terug uitademde. "Het gaat weer om dat onderwerp," verzuchtte hij zachtjes waarna hij naar zijn maatje keek. "Ik ben weer verliefd op iemand... Maar het probleem is dat het een andere liefde is... Een soort liefde... Een oude liefde... Een liefde voor de haat..." Zuchtte hij. "Ik hou ervan om het te haten," Hij sloot zijn ogen. "En ik weet niet meer wat ik moet doen,"

Tall bleef hem aankijken, en naarmate de ander vorderde werd de frons op zijn gezicht dieper. Haat? Liefde? Dit ging allemaal wel weer ver, Never had Aury toch? "Ehm" Begon hij dus, en knikte toen eens. "Oke, dat is lastig, en diep, heel diep," Bij de laatste twee woorden werden zijn ogen wat groter. Dit was dieeep. "En je bent niet oke met het gewoon te blijven haten aangezien je het zo leuk vind?" Leek hem wel logisch.

"Ehm" Hij opende zijn ogen en keek naar de ogen van Tallshadow "Oke, dat is lastig, en diep, heel diep," Hij haalde diep adem en zuchtte even zachtjes. Dit was zwaar omdat hij het nooit had willen toegeven. "En je bent niet oke met het gewoon te blijven haten aangezien je het zo leuk vind?" Hij knikte even zachtjes. "Maar het is onmogelijk om ervan te houden... Dat kan ik gewoon niet," zei hij zachtjes. "Dat mag ik niet,"

Tall begon de draad een klein beetje kwijt te raken, dus deed hij wat hij dan altijd deed. Alles op een rijtje zetten. "Dus je bent verliefd op de haat die je hebt omdat je iemand liefhebt en je mag het van jezelf niet liefhebben?" Zoals hij al had gesteld, diep.

Hij zuchtte nogmaals. "Dus je bent verliefd op de haat die je hebt omdat je iemand liefhebt en je mag het van jezelf niet liefhebben?" Hij fronste even. Hij was verliefd op de haat omdat hij van iemand hield en hij mocht het niet liefhebben van zichzelf.... Ja.. Hij knikte. "Ik ben... Bang," fluisterde hij zachtjes.

De kater leek er ook even over na te denken, zie je wel, het was wel degelijk heel lastig, hij snapte het zelf duidelijk ook al niet meer. Dat was een teken. "Ik ben... Bang," Tall knikte nog eens. "Waarvoor?"

"Waarvoor?" De vraag des dood op dit moment... "Op het antwoord," verzuchtte hij. "En zijn resultaat en gevolgen," een tweede zucht hing gepaard met een sterk oogcontact met de ander, maar hij zweeg verder en dacht even na hoe hij moest beginnen, hoe hij dit moest uitleggen.

De eerste was logisch, bij de tweede was het oogcontact haast zorgwekkend, Tall moest zich inhouden niet te vragen of de ander een vuiltje in zijn oog had dat hij zo staarde. "Oke," Mauwde hij uiteindelijk, en knikte toen voor de derde maal. "Dan is 't vast een eng persoon,"

Hij knipperde even. "Oke," de gestreepte kater knikte. "Dan is 't vast een eng persoon," Hij liet een klein lachje op zijn lippen vallen en keek weg. "Heel eng," zei hij zachtjes. "Ik weet het echt niet meer," zuchtte hij na een korte stilte waarna hij even naar zijn poten keek en de stilte terug liet komen.

Een heel eng persoon zelfs? Dat was mooi, hoe kon Never daar ooit voor vallen? Tall zag het allemaal niet voor zich, allemaal heel lastig, diep en vreemd. Wel bleef hij zitten en duwde zich even tegen zijn vriend aan toen die eerlijk zei dat hij het niet meer wist. "Begin dan aan het begin," Mauwde Tall rustig, "Waarom vindt je die kat leuk?"

Een zachte duw van zijn vriend, steun die hij nodig had. "Begin dan aan het begin," Hij keek even naar de kater naast zich. "Waarom vindt je die kat leuk?" Hij haalde zijn schouders op en zuchtte zachtjes. "Die kat is... Speciaal," zei hij zachtjes. "Zo speciaal," zei hij met een halve lach. "Die kat geeft me een gevoel van vreugde...Alsof al het slechte er niet is," Hij keek even naar de hemel. "In het diepste van mijn hart weet ik dat het goed is, want ik weet ook dat als het zo ver is... Die kat het zal weten, ooit..." Hij keek even naar een wolk dat zachtjes voorbij kwam zweven. "Die kat is zoveel meer dan enkel een kat, althans voor mij," fluisterde hij zachtjes.

Tall luisterde naar de ander, en kreeg naarmate hij vorderde een glimlach op zijn gezicht. Hij wilde net zo voelen als Never, het klonk perfect, zo mooi. "Dude," Mauwde hij uiteindelijk, met een serieus gezicht. "Jij hebt zo'n gigante crush, je moet het de gelukkige vertellen,"

"Dude," Hij keek op en zag de stralende lach op het gezicht van de ander staan. "Jij hebt zo'n gigante crush, je moet het de gelukkige vertellen," Hij haalde zijn schouders op. "Dat is nu juist het probleem," murmelde hij zachtjes. "Dat gaat niet," zuchtte hij. "En zelfs als het kon dan nog zou het niet kunnen, die kat is gewoon buiten mijn bereik, iets waar ik niet aankan," hij zuchtte en staarde naar de grond.

De kater luisterde aandachtig, vooral na het punt waarop zijn vriend stelde dat dat niet kon. Het klonk namelijk niet alsof het niet zou kunnen, en dat zei de warrior de ander dus maar. "Weet je," Begon hij rustig, met een zelfverzekerde blik, en een bemoedigende als het goed was, naar de ander kijkende. "Als die kat echt zo goed en aardig en geweldig is als jij doet geloven dan kan ik me niet voorstellen dat die ooit buiten jou bereik zou zijn, dat soort katten zitten in ieders bereik, dat maakt ze juist zo,"